Άνθρωποι, όσο η καρδιά χτυπά θυμηθείτε! Η ηρωίδα Νατάσσα Κατσουέφσκαγια

Η ανάρ­τη­ση απο­τε­λεί μέρος του αφιε­ρώ­μα­τός μας στην Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη των Λαών

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

«Κάθε άνθρω­πος γεν­νιέ­ται για έναν σκο­πό. Δεν είναι σημα­ντι­κό αν θα ζήσεις λίγο ή πολύ, φτά­νει να μπο­ρέ­σεις να βάλεις έστω ένα κόμ­μα στο βιβλίο της ζωής…»

Αυτά ήταν τα τελευ­ταία λόγια της Νατάσ­σας Αλε­ξά­ντροβ­να Κατσου­έφ­σκα­για, μιας ―μικρής σε ηλι­κία― μεγά­λης ηρω­ί­δας της Μάχης του Στά­λιν­γκραντ. Μια από τα 20.000.000 Σοβιε­τι­κούς πολί­τες που θυσιά­στη­καν στη μάχη για τη λευ­τε­ριά της πατρί­δας τους και την απε­λευ­θέ­ρω­ση της ανθρω­πό­τη­τας από το σκο­τά­δι του φασισμού.

Γεν­νή­θη­κε στις 22 Φλε­βά­ρη του 1922 στη Μόσχα. Σπού­δα­σε στο σχο­λείο δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκπαί­δευ­σης «Φρί­ντριχ Ένγκελς», όπου ξεχώ­ρι­σε για την ενερ­γη­τι­κή συμ­με­το­χή και δρά­ση της στις οργα­νώ­σεις αρχι­κά των Πιο­νιέ­ρων και στη συνέ­χεια της Κομ­σο­μόλ. Η Νατάσ­σα αγα­πού­σε το θέα­τρο. Απο­φοί­τη­σε με άρι­στα από το σχο­λείο της και έδω­σε εξε­τά­σεις και πέρα­σε στο Κρα­τι­κό Ινστι­τού­το Τέχνης του Θεά­τρου. Το 1941 ολο­κλή­ρω­σε με επι­τυ­χία το πρώ­το έτος, όμως ο πόλε­μος διέ­κο­ψε τις καλ­λι­τε­χνι­κές της φιλο­δο­ξί­ες. Η Γραμ­μα­τέ­ας της οργά­νω­σης της Κομ­σο­μόλ Νατάσ­σα αιτεί­ται επα­νει­λημ­μέ­να να κατα­τα­χτεί στο μέτωπο.

Γίνε­ται νοσο­κό­μα, συμ­με­τέ­χει στην κατα­σκευή των αμυ­ντι­κών οχυ­ρώ­σε­ων της Μόσχας, οργα­νώ­νει και προ­ε­τοι­μά­ζει ομά­δες φοι­τη­τών που προ­ο­ρί­ζο­νται για τις στρα­τιω­τι­κές μονά­δες, ενώ επι­σκέ­πτε­ται νοσο­κο­μεία και διορ­γα­νώ­νει μικρές θεα­τρι­κές παρα­στά­σεις και άλλες καλ­λι­τε­χνι­κές εκδη­λώ­σεις για τους ασθε­νείς και τραυ­μα­τι­σμέ­νους μαχητές.

«Η ηρω­ί­δα της μάχης του Στά­λιν­γκραντ Νατάσ­σα Κατσου­έφ­σκα­για».
Έργο του συμ­μα­θη­τή της Νατάσ­σας, ζωγρά­φου Ι. Μπαλντίν

Στο νοσο­κο­μείο γνω­ρί­ζε­ται με τον αξιω­μα­τι­κό του Κόκ­κι­νου Στρα­τού Πάβελ Κατσου­έφ­σκι και παντρεύ­ο­νται. Μετά από λίγο και­ρό ο σύντρο­φός της θα πέσει ηρω­ι­κά σε μάχη.

Την άνοι­ξη του 1942 η Νατάσ­σα απο­φοί­τη­σε από τα μαθή­μα­τα που παρα­κο­λου­θού­σαν οι θρυ­λι­κοί ελεύ­θε­ροι σκο­πευ­τές του Κόκ­κι­νου Στρα­τού και στέλ­νε­ται με στρα­τιω­τι­κή μονά­δα στο νότιο τομέα του Στά­λιν­γκραντ ως ιατρι­κή εκπαι­δεύ­τρια. Μπαί­νει στη φωτιά της μάχης και φρο­ντί­ζει τους τραυ­μα­τί­ες ενώ παράλ­λη­λα εκπαι­δεύ­ει και άλλες νοσοκόμες.

Στις 19 Νοέμ­βρη του 1942 το τμή­μα της κατα­φέρ­νει να βγει από τον κλοιό που τους έστη­σαν μεγά­λες δυνά­μεις του εχθρού. Η Νατάσ­σα και μερι­κοί άντρες μένουν πίσω για να μερι­μνή­σουν για την ασφα­λή μετα­φο­ρά των τραυ­μα­τιών. Η μάχη που ακο­λου­θεί είναι άνι­ση. Την ώρα που οι μαχη­τές του Κόκ­κι­νου Στρα­τού πέφτουν ένας μετά τον άλλον από τις σφαί­ρες του εχθρού, η Νατάσ­σα κατορ­θώ­νει να φυγα­δεύ­σει και να κρύ­ψει στη γύρω περιο­χή μια μεγά­λη ομά­δα τραυματιών.

Οι ώρες περ­νούν. Πρω­ι­νό της 20 Νοέμ­βρη. Με το όπλο στο χέρι βάζει κατά των φασι­στών που πλη­σιά­ζουν σιγά σιγά προς το μέρος της. Δίπλα της ο τόπος είναι γεμά­τος από τα σκο­τω­μέ­να κορ­μιά των συντρό­φων της. Οι σφαί­ρες της τελειώ­νουν. Τότε ενερ­γο­ποιεί τις χει­ρο­βομ­βί­δες που κρα­τού­σε πάντα πάνω της. Αφή­νει τον εχθρό να πλη­σιά­σει κι άλλο πριν τρα­βή­ξει την περό­νη και πάρει αρκε­τούς Γερ­μα­νούς φασί­στες μαζί της…

Η Νατάσ­σα προ­σφέ­ρει τα ολάν­θι­στα νιά­τα της θυσία στο βωμό της μεγά­λης Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των Λαών.

Μνη­μείο προς τιμήν της ηρωίδας

Περ­νά­ει στο Πάν­θε­ον των ηρώ­ων του λαού της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, των ηρώ­ων των λαών σε όλον τον κόσμο που αντι­τά­χτη­καν και πολέ­μη­σαν το φασι­σμό. Το παρά­δειγ­μά της εμπνέ­ει τις επό­με­νες γενιές στην πάλη κατά του φασι­σμού και στην υπε­ρά­σπι­ση των ιδα­νι­κών της λευ­τε­ριάς και της ειρή­νης, σε έναν δίκαιο κόσμο.

Συλ­λο­γή πλη­ρο­φο­ριών και φωτο­γρα­φι­κού υλι­κού από ρώσι­κες ιστο­σε­λί­δες. Η προ­σπά­θεια για από­δο­ση στην ελλη­νι­κή γλώσ­σα (από τα ρωσι­κά) έγι­νε και με τη βοή­θεια του μετα­φρα­στή της Google.