Άρθρο της Ηλέκτρας Αποστόλου για την οργάνωση της πάλης των εργατών (71 χρόνια από τον μαρτυρικό της θάνατο)

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος //

ΗΛΕΚΤΡΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Στις 26 Ιού­λη του 1944 βρί­σκε­ται πετα­μέ­νο στους δρό­μους της Αθή­νας, παρα­μορ­φω­μέ­νο από τα βασα­νι­στή­ρια και μισο­κα­μέ­νο, το πτώ­μα της Ηλέ­κτρας Απο­στό­λου. Την Ηλέ­κτρα είχε συλ­λά­βει η Ειδι­κή Ασφά­λεια και την βασά­νι­σε μέχρι θανά­του προ­κει­μέ­νου να της απο­σπά­σουν μυστι­κά για την οργά­νω­ση της Αντί­στα­σης και τον μηχα­νι­σμό του ΚΚΕ, αφού η ίδια ήταν μέλος της Επι­τρο­πής Πόλης της Κομ­μα­τι­κής Οργά­νω­σης Αθή­νας. Δεν τα κατάφεραν…

Η Ηλέ­κτρα Απο­στό­λου γεν­νή­θη­κε το 1912 στην Αθή­να από εύπο­ρη αστι­κή οικο­γέ­νεια. Το 1924 γρά­φε­ται στη Γερ­μα­νι­κή Σχο­λή και εκεί γνω­ρί­ζει ένα Γερ­μα­νό καθη­γη­τή οπα­δό του Μαρ­ξι­σμού. Η Ηλέ­κτρα μαθαί­νει για την εκμε­τάλ­λευ­ση των εργα­τών από τους κεφα­λαιο­κρά­τες και την αντί­θε­ση κεφα­λαί­ου — εργα­σί­ας. Τρία χρό­νια μετά οργα­νώ­νε­ται στην ΟΚΝΕ. Οι συγκρού­σεις με την οικο­γέ­νεια της είναι συνεχείς.

Το 1928, σε ηλι­κία 16 χρό­νων, χρε­ώ­νε­ται από την Οργά­νω­ση να δημιουρ­γή­σει Οργα­νώ­σεις στο εργο­στά­σιο υφα­ντουρ­γί­ας «Ελλη­νι­κή Εριουρ­γία» του Μπο­δο­σά­κη. Με επι­μο­νή και επα­να­στα­τι­κή αισιο­δο­ξία δημιουρ­γεί σωμα­τείο αλλά και πυρή­νες Οργά­νω­σης. Το 1929 παντρεύ­ε­ται τον κομ­μου­νι­στή για­τρό Γιάν­νη Σιδε­ρί­δη. Αρχί­ζουν οι κακου­χί­ες και η πεί­να. Το 1930 γίνε­ται μέλος του ΚΚΕ και της καθο­δή­γη­σης της ΟΚΝΕ στην Αθή­να. Το 1933 ορί­ζε­ται ανα­πλη­ρώ­τρια διευ­θύ­ντρια της εφη­με­ρί­δας της ΟΚΝΕ «Νεο­λαία» κι ένα χρό­νο μετά ανα­λαμ­βά­νει τη διεύ­θυν­σή της.

Τον Αύγου­στο του 1934 στέλ­νε­ται ως αντι­πρό­σω­πος στο Παγκό­σμιο Αντι­φα­σι­στι­κό — Αντι­πο­λε­μι­κό Συνέ­δριο Γυναι­κών στο Παρί­σι, ενώ τον Σεπτέμ­βρη του 1935 παίρ­νει μέρος στο 6ο Συνέ­δριο της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς Νέων στη Μόσχα. Το 1936 είναι παρού­σα στο 1ο Συνέ­δριο της Λενι­νι­στι­κής Κομ­σο­μόλ της ΕΣΣΔ. Τον Ιού­νη εκλέ­γε­ται μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ. Συλ­λαμ­βά­νε­ται και φυλα­κί­ζε­ται στις φυλα­κές Αβέ­ρωφ. Εκεί οργα­νώ­νει μαθή­μα­τα ιδε­ο­λο­γι­κής αυτο­μόρ­φω­σης και ανα­πτύσ­σει έντο­νη δρά­ση για να κρα­τή­σει ψηλά το ηθι­κό των συγκρα­τού­με­νών της.

Το 1937 απο­φυ­λα­κί­ζε­ται και στην 10η Ολο­μέ­λεια της ΚΕ της ΟΚΝΕ εκλέ­γε­ται στο Γρα­φείο της ΚΕ και στέλ­νε­ται στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Τον Ιού­νη του 1939 ξανα­συλ­λαμ­βά­νε­ται. Στις 4 Ιού­λη γεν­νά­ει την κόρη της Αγνού­λα ενώ βρί­σκε­ται στο Τμή­μα Μετα­γω­γών στον Πει­ραιά. Στις 17 Ιού­λη εξο­ρί­ζε­ται στην Ανά­φη. Την ίδια περί­ο­δο, συλ­λαμ­βά­νε­ται και ο άντρας της και τον οδη­γούν στις φυλα­κές Κέρ­κυ­ρας. Εκεί­νος δεν αντέ­χει, υπο­γρά­φει δήλω­ση μετα­νοί­ας. Η Ηλέ­κτρα αφού του θυμί­ζει τους όρκους που είχαν δώσει πριν παντρευ­τούν, ότι θα αγω­νι­στούν για τα ιδα­νι­κά τους, τον χωρί­ζει και τον προ­τρέ­πει να ζήσει τίμια.

Τον Αύγου­στο του 1942 δρα­πε­τεύ­ει και ανα­λαμ­βά­νει την καθο­δή­γη­ση της και­νού­ριας Πανελ­λα­δι­κής Οργά­νω­σης «Ελεύ­θε­ρη Νέα». Το 1943 παίρ­νει μέρος στην ιδρυ­τι­κή συνε­δρί­α­ση της ΕΠΟΝ. Περ­νά­ει στην επι­τρο­πή της ΚΟΑ και χρε­ώ­νε­ται την καθο­δή­γη­ση της δια­φώ­τι­σης. Ανα­πτύσ­σει τον παρά­νο­μο μηχα­νι­σμό: Τυπο­γρα­φεία, πολυ­γρά­φους, γρα­φο­μη­χα­νές. Αυτή και η ομά­δα της ανα­λαμ­βά­νουν το γρά­ψι­μο συν­θη­μά­των στον τοί­χο, την αφι­σο­κόλ­λη­ση, τα τρι­κά­κια, το χωνί, τα σκι­τσά­κια και τις εφημερίδες.

Τον Ιού­λη του 1944 συλ­λαμ­βά­νε­ται από την Ειδι­κή Ασφά­λεια. Την υπο­βά­λουν σε φρι­κτά βασα­νι­στή­ρια. «Η ταυ­τό­της της θανού­σης εξα­κρι­βώ­θη υπό της σήμαν­σης, ένθα ήτο σεση­μα­σμέ­νη κομ­μου­νί­στρια υπ’ αριθ­μόν 59953. Το πτώ­μα ανή­κε εις την Απο­στό­λου Ηλέ­κτρα του Νικο­λά­ου. Ιατρο­δι­κα­στής Πέτρος Τζαφέρης».

Μετα­φέ­ρου­με στο δια­δί­κτυο άρθρο της Ηλέ­κτρας Απο­στό­λου με θέμα τη δου­λειά στις εργά­τριες και τους εργά­τες της υφα­ντουρ­γί­ας στην περιο­χή της Νέας Ιωνί­ας, που έγρα­ψε στη φυλα­κή. Το άρθρο πρω­το­δη­μο­σιεύ­τη­κε το 1934 στο περιο­δι­κό Κομ­μου­νι­στι­κή Επι­θε­ώ­ρη­ση και ανα­πα­ρά­χθη­κε με φωτο­γρα­φι­κή ανα­τύ­πω­ση σε μπρο­σού­ρα που κυκλο­φό­ρη­σαν το ΚΚΕ, η ΚΝΕ και η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, με αφορ­μή τα 71 χρό­νια από το μαρ­τυ­ρι­κό θάνα­το της ηρω­ί­δας. Από την μπρο­σού­ρα προ­έρ­χο­νται και τα βιο­γρα­φι­κά στοιχεία.

Το εξώ­φυλ­λο του περιο­δι­κού που δημο­σιεύ­τη­κε το άρθρο της Ηλέ­κτρας Αποστόλου

Για την κατά­χτη­ση των 10.000 υφα­ντουρ­γών των Ποδαράδων

Ένας από τους σπου­δαιό­τε­ρους βιο­μη­χα­νι­κούς κλά­δους της χώρας μας είναι η υφα­ντουρ­γία. Ολό­κλη­ρες χιλιά­δες εργα­τών και εργα­τριών χτι­κιά­ζουν μέσα στα εργο­στά­σια αυτά. Ιδί­ως για την Αθή­να μπο­ρεί κανείς να πει πως τα υφα­ντουρ­γι­κά εργο­στά­σια είναι εκεί­να που έχου­νε τους περισ­σό­τε­ρους συγκε­ντρω­μέ­νους εργά­τες. Μέσα στα υφα­ντουρ­γεία των Ποδα­ρά­δων για τα οποία ειδι­κά θα μιλή­σω δου­λεύ­ουν περί­που 10 χιλιά­δες εργά­τες από τους οποί­ους τα 70% είναι νέοι και νέες. Οι εργά­τες αυτοί ζού­νε κάτω από βαριά εκμε­τάλ­λευ­ση και η αγα­νά­χτη­ση που επι­κρα­τεί ανά­με­σά τους είναι μεγάλη.

ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΑΣ

Παρ’ όλ’ αυτά όμως δεν είχα­με τα τελευ­ταία χρό­νια κανέ­να σοβα­ρό αγώ­να των υφα­ντουρ­γών των Ποδα­ρά­δων εχτός από μερι­κές μικρο­α­περ­γί­ες και στά­σεις, που οι περισ­σό­τε­ρες απο­τύ­χα­νε. Τι φταί­ει γι’ αυτό, για­τί σήμε­ρα που όλα τα τμή­μα­τα της εργα­τι­κής τάξης κατε­βαί­νουν σε σκλη­ρούς αγώ­νες οι υφα­ντουρ­γοί καθυ­στε­ρούν; Εξε­τά­ζο­ντας το ζήτη­μα αυτό δεν μπο­ρεί κανέ­νας να παρα­γνω­ρί­σει πως οι εργά­τες των υφα­ντουρ­γεί­ων, από τους οποί­ους το μεγα­λύ­τε­ρο ποσο­στό (80% περί­που) είναι γυναί­κες, είναι καθυ­στε­ρη­μέ­νοι, δεν έχου­νε επα­να­στα­τι­κές παρα­δό­σεις κλπ.

Όλ’ αυτά όμως δεν εμπο­δί­ζου­νε να υπάρ­χει σήμε­ρα ανά­με­σά τους μια μεγά­λη αγα­νά­χτη­ση και μια διά­θε­ση για πάλη η οποία δεν εκδη­λώ­νε­ται έμπρα­χτα μονά­χα για­τί οι εργά­τες φοβό­νται βλέ­πο­ντας την ανορ­γα­νω­σιά τους. Επο­μέ­νως ο κυριό­τε­ρος λόγος δεν είναι ούτε η καθυ­στέ­ρη­ση, ούτε η έλλει­ψη επα­να­στα­τι­κών παρα­δό­σε­ων, αλλά η δικιά μας αδυ­να­μία, το γεγο­νός ότι εμείς δεν κατα­πια­στή­κα­με ποτέ στα σοβα­ρά με την οργά­νω­ση της πάλης των υφα­ντουρ­γών, για τα ζητή­μα­τά τους. Κι όταν ακό­μα προ­σπα­θού­σα­με να πλη­σιά­σου­με το εργο­στά­σιο αυτό, το κάνα­με τόσο στρα­βά που έφερ­νε τ’ αντί­θε­τα αποτελέσματα.

ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ

Θυμά­μαι το 1930 που στη­λω­νό­μα­στε κάθε τόσο έξω από τα εργο­στά­σια, κυνη­γού­σα­με τις εργά­τριες και τους μοι­ρά­ζα­με προ­κη­ρύ­ξεις που γρά­φα­νε ακα­τά­λη­πτα γι’ αυτές πράγ­μα­τα. Τη δου­λειά αυτή δεν τη συν­δέ­α­με με παράλ­λη­λη οργα­νω­τι­κή δου­λειά μέσα στα εργο­στά­σια. Κάνα­με για σκο­πό μας το μοί­ρα­σμα των προ­κη­ρύ­ξε­ων αυτές να τις χρη­σι­μο­ποιού­με σαν βοή­θεια στην οργά­νω­ση εργο­στα­σια­κών ομά­δων κλπ. Τ’ απο­τέ­λε­σμα ήταν να μας βλέ­πουν οι εργά­τριες και να φεύ­γου­νε τρέχοντας.

Αργό­τε­ρα το 1931–32 δημιουρ­γή­θη­κε ένα άμα­ζο σωμα­τείο υφα­ντουρ­γών (100–150 μέλη) που το διοι­κού­σαν οι αρχεί­οι. Μέσα σ’ αυτό δημιουρ­γή­σα­με εμείς την επα­να­στα­τι­κή μας παρά­τα­ξη και πήρα­με τη διοίκηση.

Η επα­να­στα­τι­κή όμως παρά­τα­ξη, τόσο πριν πάρει τη διοί­κη­ση όσο και μετά, δεν προ­σπά­θη­σε να στε­ρε­ώ­σει τις βάσεις της στα εργο­στά­σια δημιουρ­γώ­ντας σωμα­τεια­κές εργο­στα­σια­κές ομά­δες και εκτός από ελά­χι­στες περι­πτώ­σεις δεν κατα­πιά­στη­κε σοβα­ρά με την οργά­νω­ση της πάλης των υφα­ντουρ­γών. Η αδύ­να­τη αυτή οργα­νω­τι­κή δου­λειά είχε σαν απο­τέ­λε­σμα να δια­λυ­θεί το σωμα­τείο μόλις ξέσπα­σε μια μεγα­λύ­τε­ρη τρο­μο­κρα­τία μετά την απερ­γία της Μπρετ­τά­νιας που χάθη­κε κι’ αυτή από δικές μας αδυναμίες.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

Για κάμπο­σο και­ρό η δου­λειά μέσα στους υφα­ντουρ­γούς εγκα­τα­λεί­φτη­κε εντε­λώς και μονά­χα τους τελευ­ταί­ους μήνες έγι­νε μια προ­σπά­θεια για την ανα­διορ­γά­νω­ση του σωμα­τεί­ου των υφα­ντουρ­γών. Η δου­λειά αυτή παρ’ όλες τις ελλεί­ψεις που παρου­σί­α­σε άρχι­σε πάνω σε μια σωστή βάση, για­τί σαν κέντρο μπή­κε από την πρώ­τη στιγ­μή ή δημιουρ­γία βάσε­ων μέσα στα εργο­στά­σια κι έφε­ρε σαν απο­τέ­λε­σμα να δημιουρ­γη­θούν αρκε­τοί εργο­στα­σια­κοί πυρή­νες και εργο­στα­σια­κές ομά­δες. Επί­σης από την πρώ­τη στιγ­μή τέθη­κε το ζήτη­μα της σύν­δε­σης της δου­λειάς αυτής με την οργά­νω­ση της πάλης των υφα­ντουρ­γών και την επί­ση­μη ανα­συ­γκρό­τη­ση του σωματείου.

ΟΙ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ

Η δου­λειά όμως αυτή κού­τσαι­νε ακό­μα πολύ. Δέν εκμε­ταλ­λευ­τή­κα­με τις πρώ­τες έστω και μικρές νίκες του σωμα­τεί­ου (π.χ. το διά­βη­μα στο εργο­στά­σιο του Σαρα­ντό­που­λου που είχε σαν απο­τέ­λε­σμα να πάψει για λίγες μέρες το κλέ­ψι­μο της ώρας). Επί­σης πολ­λές από τις απο­φά­σεις της οργα­νω­τι­κής επι­τρο­πής των σωμα­τεί­ων (συσκέ­ψεις, κινη­το­ποι­ή­σεις, δια­βή­μα­τα) μένα­νε ανε­κτέ­λε­στες για­τί δεν υπήρ­χε αυστη­ρός έλεγ­χος στην εφαρ­μο­γή των απο­φά­σε­ων. Ορι­σμέ­νες από τις απο­φά­σεις αυτές παίρ­νο­νταν εντε­λώς μηχα­νι­κά π.χ. μήνες ολό­κλη­ρους παίρ­να­με διαρ­κώς την από­φα­ση να κάνου­με σε κάποιο εργο­στά­σιο σύσκε­ψη για την ίδρυ­ση σωμα­τεια­κής ομάδας.

Η από­φα­ση αυτή έμε­νε διαρ­κώς ανε­κτέ­λε­στη, μ’ όλο που είχα­με πυρή­να στο εργο­στά­σιο αυτό, για­τί οι σύντρο­φοι του πυρή­να δεν πίστευαν πως μπο­ρού­σε να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί. Και όμως εξα­κο­λου­θού­σα­με να παίρ­νου­με την ίδια μηχα­νι­κή από­φα­ση δίχως να βάλου­με τους συντρό­φους ν’ αρχί­σουν τη δου­λειά τους μ’ έναν άλλον τρό­πο που θα πιστέ­ψουν πως μπο­ρού­σε να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί (π.χ. ίδρυ­ση ενός αθλη­τι­κού ομί­λου, ενός ομί­λου εργα­τι­κής βοή­θειας κλπ.). Οι ελλεί­ψεις αυτές πρέ­πει να διορ­θω­θού­νε άμε­σα και να δοθεί μεγά­λη προ­σο­χή στο να εκτε­λού­νται οι απο­φά­σεις και να μην παίρ­νο­νται μηχανικά.

ΤΑ ΑΜΕΣΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ

Η κατά­χτη­ση των υφα­ντουρ­γεί­ων των Ποδα­ρά­δων θα πρέ­πει να γίνει πρώτ’ απ’ όλα δου­λειά ολό­κλη­ρης της οργά­νω­σης Ποδα­ρά­δων και όχι να φορ­τω­θεί σε 2–3 συντρό­φους. Όλοι οι πυρή­νες μας θα πρέ­πει να το κατα­λά­βου­νε καλά αυτό. Και τώρα ας δού­με τις μέθο­δες που θα μας βοη­θή­σουν στη δου­λειά μας αυτή.

Πρώτ’ απ’ όλα πρέ­πει να μην ξεχνά­με ότι η μεγά­λη πλειο­ψη­φία των υφα­ντουρ­γών είναι γυναί­κες που φοβό­νται ακό­μη των κομ­μου­νι­σμό κ’ έχουν ένα σωρό προ­λή­ψεις. Οι ίδιες όμως αυτές εργά­τριες νιώ­θου­νε πολύ καλά την ανά­γκη να παλέ­ψουν για τα ζητή­μα­τά τους. Γι’ αυτό όλη μας η προ­πα­γάν­δα, όλη μας η δου­λειά πρέ­πει να στη­ρι­χτεί πάνω στη δημιουρ­γία ενός πλα­τιού ενιαί­ου μετώ­που με τις εργά­τριες στην οργά­νω­ση του αγώ­να για τις άμε­σες διεκ­δι­κή­σεις τους. Οι διεκ­δι­κή­σεις αυτές θα πρέ­πει να δια­τυ­πω­θού­νε από το σωμα­τείο απλά, απλά έτσι που να τις κατα­λα­βαί­νει και η πιο καθυ­στε­ρη­μέ­νη εργά­τρια. Αν εμείς δώσου­με στις εργά­τριες να κατα­λά­βουν ότι ο εργο­δό­της τις χτυ­πά­ει και τις εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται ανε­ξάρ­τη­τα από το αν είναι κομ­μου­νί­στριες, βενι­ζε­λι­κές ή τσαλ­δα­ρι­κές, θα τις έχου­με πολύ σύντο­μα μαζί μας. Η δια­φω­τι­στι­κή αυτή δου­λειά είναι πολύ εύκο­λο να γίνει στους Ποδα­ρά­δες για­τί εκεί κάθε σπί­τι σχε­δόν έχει κι έναν υφα­ντουρ­γό. Φτά­νει μονά­χα να γίνει δου­λειά όλων των συντρό­φων. Πρώ­το μας λοι­πόν καθή­κον είναι να πεί­σου­με τους υφα­ντουρ­γούς και τις υφα­ντουρ­γί­νες για την ανά­γκη της δημιουρ­γί­ας ενός πλα­τιού ενιαί­ου μετώ­που πάλης για τα ζητή­μα­τά τους.

Δεύ­τε­ρο καθή­κον είναι να απο­δεί­ξου­με στους εργά­τες αυτούς ότι το σωμα­τείο ενδια­φέ­ρε­ται πραγ­μα­τι­κά για τα ζητή­μα­τά τους. Αυτό θα γίνει μονά­χα όταν η Οργα­νω­τι­κή Επι­τρο­πή του Σωμα­τεί­ου που υπάρ­χει σήμε­ρα ή η Εκτε­λε­στι­κή Επι­τρο­πή που πρέ­πει να βγει πολύ σύντο­μα από μια συνέ­λευ­ση, κατα­πιά­νο­νται έγκαι­ρα για κάθε ζήτη­μα που παρου­σιά­ζε­ται στα εργο­στά­σια και πονά­ει τους υφα­ντουρ­γούς, όσο μικρό και ασή­μα­ντο αν φαί­νε­ται (π.χ. χτύ­πη­σε μια εργά­τρια, βάλα­νε ένα πρό­στι­μο, έσπα­σε ένα παρά­θυ­ρο και κρυώ­νουν κλπ.). Για κάθε τέτοιο ζήτη­μα θα πρέ­πει να παρου­σιά­ζε­ται η επι­τρο­πή στον εργο­δό­τη αμέ­σως επί­ση­μα σαν σωμα­τείο και ν’ ανα­κοι­νώ­νει πάντα τ’ απο­τε­λέ­σμα­τα του δια­βή­μα­τος στους εργά­τες με συγκε­ντρώ­σεις μπρο­στά ή μέσα στην αυλή του εργο­στα­σί­ου, με φεϊ-βολάν κλπ., και να τους δεί­χνει το δρό­μο της πάλης. Κάθε παρα­μι­κρό­τε­ρη επι­τυ­χία μας πρέ­πει να την κάνου­με γνω­στή και στους εργά­τες του άλλου εργοστασίου.

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΑΠΟΚΡΥΣΤΑΛΛΩΣΗ

Όλη η δου­λειά αυτή θα πρέ­πει ν’ απο­κρυ­σταλ­λώ­νε­ται οργα­νω­τι­κά. Θα πρέ­πει να καλού­με παράλ­λη­λα ταχτι­κές συσκέ­ψεις των εργα­τών κι’ εργα­τριών που βρί­σκο­νται πιο κοντά σε μας για τη δημιουρ­γία συν­δι­κα­λι­στι­κών ομά­δων και πυρή­νων μέσα στα εργο­στά­σια και τη στα­θε­ρο­ποί­η­ση αυτών που υπάρ­χουν. Και να μην ξεχνά­με να θέτου­με σε κάθε κινη­το­ποί­η­ση το ζήτη­μα της εγγρα­φής και­νούρ­γιων μελών στο σωματείο.

Το πιο δύσκο­λο όμως απ’ όλα είναι η στα­θε­ρο­ποί­η­ση των πυρή­νων και των σωμα­τεια­κών ομά­δων ατά εργο­στά­σια. Για να μπο­ρέ­σου­με να το κατα­φέ­ρου­με αυτό θα πρέ­πει να έχου­με υπ’ όψη μας ότι η πλειο­ψη­φία των υφα­ντουρ­γών είναι γυναί­κες που είναι ποτι­σμέ­νες μ’ ένα σωρό προ­λή­ψεις. Δεν θα πρέ­πει να έχου­με την απαί­τη­ση οι εργά­τριες αυτές να πετά­ξουν όλες τις προ­λή­ψεις τους μόλις γίνουν μέλη του σωμα­τεί­ου ή του πυρή­να μας. Δεν μας πει­ρά­ζει καθό­λου αν μια εργά­τρια που μας βοη­θά­ει να κάνου­με συσκέ­ψεις και να κινη­το­ποιού­με και άλλες βάζει λίγο κοκ­κι­νά­δι ή της αρέ­σει να κάνει κόρ­τε και δεν θα πρέ­πει ν’ αρχί­σου­με να την κου­τσο­μπο­λεύ­ου­με γι’ αυτό για­τί τότε θα την χάσου­με. Οι προ­λή­ψεις αυτές θα τους φύγου­νε σιγά-σιγά αν εμείς τους βοη­θή­σου­με να εξε­λι­χτούν μέσα στο κίνημα.

Μέσα στις σωμα­τεια­κές ομά­δες και τους πυρή­νες θα πρέ­πει να γίνε­ται καλή δια­παι­δα­γω­γη­τι­κή δου­λειά, να θέτου­με όλα τα ζητή­μα­τα απλά-απλά, να μην παίρ­νου­με μηχα­νι­κές απο­φά­σεις αλλά να εξη­γού­με στα και­νούρ­για μέλη πώς μπο­ρούν να εκτε­λε­στούν, ώστε να τις πιστεύ­ουν όταν πηγαί­νουν να τις εκτε­λέ­σουν και να τα καθο­δη­γού­με στε­νά από κοντά και όχι αφ’ υψη­λού, βοη­θώ­ντας τα μέλη μας να ανα­πτύ­ξουν δικιά τους πρω­το­βου­λία. Για την καθο­δή­γη­ση των εργο­στα­σια­κών πυρή­νων πρέ­πει να δια­τε­θούν οι καλύ­τε­ροι σύντροφοι.

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

Οι σωμα­τεια­κές ομά­δες και οι εργο­στα­σια­κοί πυρή­νες πρέ­πει να προ­σέ­χου­νε πολύ στη δου­λειά τους. Θα πρέ­πει να επι­λαμ­βά­νο­νται αμέ­σως για κάθε ζήτη­μα που παρου­σιά­ζε­ται μέσα στα εργο­στά­σια και παράλ­λη­λα με την επί­ση­μη εμφά­νι­ση του σωμα­τεί­ου για τα ζητή­μα­τα αυτά να κινη­το­ποιούν τους εργά­τες. Ν’ αρχί­σουν από την οργά­νω­ση ομα­δι­κών παρου­σιά­σε­ων και δια­μαρ­τυ­ριών στον εργο­δό­τη, μικρο­στά­σε­ων και να προ­σπα­θούν ν’ ανε­βά­σουν τον αγώ­να των εργα­τών, σε περί­πτω­ση που τα αιτή­μα­τα δεν γίνο­νται δεκτά, σε ανώ­τε­ρες μορ­φές δηλα­δή απερ­γί­ες κλπ. Όταν οργα­νώ­σου­με τέτοιες κινη­το­ποι­ή­σεις δεν είναι ανά­γκη να λέμε στους εργά­τες ότι εμείς που τους λέμε να κινη­το­ποι­η­θούν τους το λέμε εκ μέρους της σωμα­τεια­κής ομά­δας ή του πυρήνα.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΜΑΖΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ

Είπα­με πιο πάνω πως η δου­λειά αυτή θα πρέ­πει να γίνει δου­λειά ολό­κλη­ρης της οργά­νω­σης, αυτό όμως δε θα πει καθό­λου πως οι κομ­μα­τι­κές μας οργα­νώ­σεις θα πρέ­πει ν’ αντι­κα­τα­στή­σουν και το σωμα­τείο. Αν θέμε το σωμα­τείο να γίνει μια πραγ­μα­τι­κή μαζι­κή οργά­νω­ση θα πρέ­πει να έχει και τη δικιά του ζωή. Η διοί­κη­ση του σωμα­τεί­ου θα πρέ­πει ν’ απο­τε­λεί­ται από ανθρώ­πους που θα τους εκλέ­γουν οι εργά­τες και θα τους έχουν εμπι­στο­σύ­νη και όχι να διο­ρί­ζε­ται από μας. Φυσι­κά από την καλή δου­λειά των μελών της φρά­ξιας εξαρ­τά­ται να είναι τα δικά μας μέλη και οι συμπα­θού­ντες, οι έμπι­στοι των εργα­τών. Επί­σης από την δου­λειά της φρά­ξιας και την καλή καθο­δή­γη­σή της από τις κομ­μα­τι­κές οργα­νώ­σεις εξαρ­τά­ται αν το σωμα­τείο των υφα­ντουρ­γών θα γίνει μια πραγ­μα­τι­κή μαζι­κή επα­να­στα­τι­κή οργάνωση.

ΑΛΛΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

Εκτός από την καθα­ρώς συν­δι­κα­λι­στι­κή δου­λειά που πρέ­πει να είναι και η βασι­κή για την κατά­χτη­ση των υφα­ντουρ­γών, μπο­ρού­με να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με και άλλες μέθο­δες όπως την οργά­νω­ση εργα­τι­κών αθλη­τι­κών ομά­δων και ομί­λων εργα­τι­κής βοή­θειας στα εργοστάσια.

ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΜΕΤΡΑ

Ένα άλλο σημείο που πρέ­πει να προ­σέ­χου­με αν δε θέμε να πάει χαμέ­νη όλη η πιο πάνω δου­λειά είναι τα παρά­νο­μα μέτρα. Η τρο­μο­κρα­τία στα εργο­στά­σια είναι μεγά­λη, κάθε συνει­δη­τός εργά­της διώ­χνε­ται. Γι’ αυτό πρέ­πει να παίρ­νου­με όλα μας τα μέτρα. Να μην εκθέ­του­με τους συντρό­φους που δου­λεύ­ου­νε στα εργο­στά­σια, να μην τους αφή­νου­με να γυρ­νά­νε με γνω­στούς συντρό­φους, να μην φλυα­ρού­με για το ποιοι ανή­κουν στη σωμα­τεια­κή ομά­δα ή τον πυρή­να. Στις συσκέ­ψεις, συνε­λεύ­σεις και κινη­το­ποι­ή­σεις να μην εμφα­νί­ζου­με όλους τους συντρό­φους. Όταν οι ομά­δες μας έχου­νε πολ­λά μέλη να τις χωρί­ζου­με σε τμή­μα­τα ώστε να μην γνω­ρί­ζο­νται όλα τα μέλη μετα­ξύ τους και με την εμφά­νι­ση ενός χαφιέ χάνου­με όλη μας της βάση. Με τη δια­φο­ρά όμως οι γραμ­μα­τείς των τμη­μά­των της σωμα­τεια­κής ομά­δας πρέ­πει να βρί­σκο­νται σε στε­νή σύνδεση.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

Η δου­λειά μέσα στους υφα­ντουρ­γούς παίρ­νει σήμε­ρα εξαι­ρε­τι­κή σπου­δαιό­τη­τα και από το γεγο­νός ότι η υφα­ντουρ­γι­κή βιο­μη­χα­νία θα παί­ζει σπου­δαίο ρόλο στην προ­πα­ρα­σκευή του πολέ­μου. Γι’ αυτό επι­βάλ­λε­ται στην καθη­με­ρι­νή μας προ­πα­γάν­δα και οργά­νω­ση της πάλης των υφα­ντουρ­γών για τα άμε­σα ζητή­μα­τά τους να συν­δέ­ου­με συγκε­κρι­μέ­να τ’ αντι­πο­λε­μι­κά κι αντι­φα­σι­στι­κά συν­θή­μα­τά μας. Τα συν­θή­μα­τα αυτά μπο­ρούν να πιά­σουν θαυ­μά­σια στις χαρο­κα­μέ­νες απ’ τον πόλε­μο προ­σφυ­γο­πού­λες που απο­τε­λούν την πλειο­ψη­φία στα εργο­στά­σια των Ποδα­ρά­δων φτά­νει να τους τα λέμε απλά και να τα συν­δέ­ου­με με το ψωμί και το μεροκάματο.

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΥΦΑΝΤΟΥΡΓΩΝ

Το απερ­για­κό κύμα τώρα τελευ­ταία φου­ντώ­νει, ένα σωρό απερ­γί­ες ξέσπα­σαν και πολ­λές άλλες απει­λούν να ξεσπά­σουν. Μέσα σε μια τέτοια περί­ο­δο είναι πολύ άσχη­μο ένα σοβα­ρό τμή­μα της εργα­τιάς, όπως οι υφα­ντουρ­γοί των Ποδα­ρά­δων, να μένουν έξω από τη γενι­κή κινη­το­ποί­η­ση. Γι’ αυτό η κατά­χτη­ση των υφα­ντουρ­γών που πρέ­πει να συν­δε­θεί από την πρώ­τη στιγ­μή με την οργά­νω­ση της πάλης για τα ζητή­μα­τά τους με την προ­ε­τοι­μα­σία του απερ­για­κού τους αγώ­να, απο­τε­λεί σήμε­ρα ένα από τα βασι­κό­τε­ρα καθή­κο­ντα της Οργά­νω­σης της Αθήνας.

Φυλα­κές Αβέ­ρωφ, Δεκέμβρης

ΗΛΕΚΤΡΑ ΣΙΔΕΡΙΔΟΥ

(ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ, Περί­ο­δος Γ΄, Χρό­νος Γ΄, Αριθ­μός 2)99, 15 Γενά­ρη 1934)