Αντρέας Κολλιαράκης: «Οι εποχές της βίας»

Παρου­σιά­ζει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Σήμε­ρα στο Ατέ­χνως παρου­σιά­ζου­με τον Αντρέα Κολ­λια­ρά­κη, ένα νέο ποι­η­τή με έντο­νες υπαρ­ξια­κές, κοι­νω­νι­κές και καλ­λι­τε­χνι­κές ανη­συ­χί­ες κι ένα άνθρω­πο που ανα­ζη­τά την ομορ­φιά μέσα στην καθη­με­ρι­νό­τη­τα. Δημιουρ­γός με βαθύ ερευ­νη­τι­κό πνεύ­μα και με αγά­πη στον άνθρω­πο προ­σπα­θεί μέσα από διά­φο­ρες καλ­λι­τε­χνι­κές ανα­ζη­τή­σεις να εκφρά­σει την επο­χή μας σε συνάρ­τη­ση με τον εαυ­τό του και το κοι­νω­νι­κό περιβάλλον.

Γεν­νή­θη­κε το 1982 στην Αθή­να και μένει στη Βού­λα. Σπού­δα­σε Τεχνι­κός Συντή­ρη­σης Έργων Ζωγρα­φι­κής αλλά και Δημο­σιο­γρα­φία. Αρθρο­γρά­φος από το 2000 στο περιο­δι­κό ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΙΑ (ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ & ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ & ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΩΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΩΝ) και σε έντυ­πα οικο­λο­γι­κού ενδια­φέ­ρο­ντος. Συνερ­γά­της των εκδό­σε­ων ΣΠΑΝΟΣ και του παλαιο­βι­βλιο­πω­λεί­ου ΣΠΑΝΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΣΠΑΝΟΣ. Συνερ­γά­της σε δημο­πρα­σί­ες παλαιών και σπα­νί­ων βιβλί­ων, χαρα­κτι­κών και χει­ρο­γρά­φων και επι­με­λή­θη­κε τους κατα­λό­γους της 27ης Γιορ­τής Βιβλί­ου (ΣΕΒΑ). Επί­σης, είχε την επι­μέ­λεια και την επί­βλε­ψη της έκθε­σης «ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΥ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΩΝ 1929–2004». Μέλος της Φιλαρ­μο­νι­κής Μπά­ντας του Δήμου Βού­λας, παί­ζο­ντας τού­μπα, με συμ­με­το­χή και στο Πανελ­λή­νιο Φεστι­βάλ Φιλαρ­μο­νι­κών. Εργα­ζό­με­νος στο χώρο του βιβλί­ου από διά­φο­ρες θέσεις, μέχρι το 2011. Ερα­σι­τέ­χνης στιχουργός.

Καθα­ρά σεντόνια

   Τα “Καθα­ρά Σεντό­νια” απο­τε­λούν την πρώ­τη του ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή, η οποία εκδό­θη­κε ιδιω­τι­κά λίγο πριν το τέλος του 2014 με τη συν­δρο­μή και τη βοή­θεια φίλων του. Είναι ένα λιτό βιβλίο. Αλλά μόνο στη μορ­φή (15 ποι­ή­μα­τα κι ολι­γο­σέ­λι­δο) κι όχι στο περιε­χό­με­νο. Η υπαρ­ξια­κή αγω­νία του ποι­η­τή, η μελαγ­χο­λία του ως απο­τέ­λε­σμα μιας δύσκο­λης έως και βίαι­ης καθη­με­ρι­νό­τη­τας, έχουν τον πρώ­το λόγο στο συγκε­κρι­μέ­νο βιβλίο και στην ποί­η­ση του. Δεν λεί­πουν ποι­ή­μα­τα που εκφρά­ζουν το βαθύ ιδε­ο­λο­γι­κό υπό­βα­θρο του δημιουρ­γού, τις κοι­νω­νι­κές και καλ­λι­τε­χνι­κές ανη­συ­χί­ες του. Με μια πρώ­τη ματιά στα ποι­ή­μα­τα της συλ­λο­γής αλλά και σε αυτά που δημο­σιεύ­ου­με σήμε­ρα, ο ανα­γνώ­στης ίσως να συμπε­ρά­νει ότι έχου­με να κάνου­με με ένα κλει­στό άνθρω­πο που τον οδη­γεί μόνο η προ­σω­πι­κή του αγω­νία. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η ποί­η­ση του Αντρέα Κολ­λια­ρά­κη κι ιδιαί­τε­ρα τα ποι­ή­μα­τα μικρού σχή­μα­τος, απο­τε­λούν μικρές βόμ­βες οργής αλλά και μπα­λό­νια δημιουρ­γί­ας και χαράς. Πίσω από κάθε λέξη και στί­χο κρύ­βε­ται και εμφα­νί­ζε­ται μια φωτιά ικα­νή να κάψει τα σκου­πί­δια της κοι­νω­νι­κής αναλ­γη­σί­ας, μια πνοή ικα­νή να σαρώ­σει όλες τις κοι­νω­νι­κές αβεβαιότητες.

Ο έρω­τας έχει βασι­κό ρόλο στην ποί­η­ση του, επί­σης. Ο έρω­τας και κυρί­ως η ερω­τι­κή μονα­ξιά και απου­σία. Απέ­να­ντι σε αυτό το βαθύ κοι­νω­νι­κό πρό­βλη­μα ο ποι­η­τής διεκ­δι­κεί να αγα­πή­σει ξανά και να τον αγα­πή­σουν, καί­γε­ται από τη φλό­γα της πλη­γής, φλερ­τά­ρει με κρί­σεις πανι­κού, θυσιά­ζε­ται (κομ­μά­τια­σε με να μπο­ρώ να αγα­πάω) και έρχε­ται ξανά μπρο­στά μας για να επι­κοι­νω­νή­σει μαζί και για να μας χαρί­σει τις ιστο­ρί­ες του σε καθα­ρά σεντό­νια, δηλα­δή με το βιβλίο της ψυχής του ανοι­χτό, αγνό, χωρίς να στα­μα­τά μπρο­στά σε εμπό­δια και σε προκαταλήψεις.

Σε ερώ­τη­ση που του έκα­νε το Ατέ­χνως σχε­τι­κά με την ποί­η­ση του αλλά και για τον ρόλο της ποί­η­σης σήμε­ρα δήλω­σε ότι:

«Προ­σω­πι­κά, τα ποι­ή­μα­τα και τους στί­χους μου, τα περι­γρά­φω σαν “ημε­ρο­λό­γιο συναι­σθη­μά­των”. Ο ρόλος της ποί­η­σης σε κάθε επο­χή, είναι μέσα από λίγες λέξεις να κατα­φέ­ρει εκφρά­σει όλα εκεί­να τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά της επο­χής στην οποία ανα­φέ­ρε­ται και να κοι­τά­ξει λίγο πιο βαθιά και πιο μακριά από αυτήν. Πάντα μέσα από την υπο­κει­με­νι­κή άπο­ψη του ποι­η­τή, φτά­νει από μια από­λυ­τα μονα­χι­κή μορ­φή τέχνης, να αγκα­λιά­σει μικρές ή μεγά­λες κοι­νω­νι­κές, ερω­τι­κές και πολι­τι­κές ανα­φο­ρές. Σήμε­ρα, σε μια επο­χή ρευ­στή διε­θνώς, κοι­νω­νι­κά και πολι­τι­κά, η ποί­η­ση και οι ποι­η­τές, προ­σπα­θούν να βρουν τη χαμέ­νη εικό­να του τώρα. Η ποί­η­ση είναι από τη φύση της επα­να­στα­τι­κή τέχνη. Το να χωράς σε δυο λέξεις έννοιες υπερ­βα­τι­κές, το να χει­ρί­ζε­σαι κάθε γνω­στή και άγνω­στη λέξη, χωρίς να την κου­ρά­ζεις και να την υπο­τι­μάς, είναι πρά­ξη καθα­ρά επα­να­στα­τι­κή».

Ακο­λου­θεί μία σει­ρά τεσ­σά­ρων αδη­μο­σί­ευ­των ποι­η­μά­των του καθώς κι ένα από την ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή “Καθα­ρά Σεντόνια”.

Ποι­ή­μα­τα

προ­σευ­χή

μεθώ απ’ το άρω­μα μιας ύπο­πτης σιγής
δίπλα στη θάλασ­σα κι από­ψε ξενυχτάω
ακό­μη καί­γο­μαι απ’ τη φλό­γα της πληγής
κομ­μά­τια­σε με να μπο­ρώ να αγαπάω
λόγια ανεί­πω­τα ξερ­νά ο ουρανός
κι οι ακρο­βά­τες οδη­γούν τα βήμα­τα μας
σε τόπους άυλους που κυβερ­νά το φως
ζεσταί­νο­ντας μες στο κενό τη μονα­ξιά μας
1999

δεν έχω πια μυστικά

γρά­φω τις ίδιες λέξεις κάθε μέρα
τις ίδιες λέξεις
ο αέρας που μας δρό­σι­σε χτες, άνα­ψε φωτιές να μας κάψει
είδα τα πόδια σου γυμνά στον ύπνο μου και τα φίλησα
τα γόνα­τα σο
σαν ένα ποί­η­μα δίχως λέξεις
21/7/2015

κλαυθ­μώ­νος

σαβ­βά­το βρά­δυ με απου­σί­ες θεσμικές
γκρί­ζα πολύ­χρω­μα φώτα
συμπλη­ρώ­νω τα κενά με λέξεις
ένας κιτς εσταυ­ρω­μέ­νος ανά­σκε­λα στο ηρώδειο
με απωθεί
παρά­στα­ση ρηχή
θα βρε­θού­με κάπου απόψε;
ουρά­νιο τόξο η κλαυθμώνος
μια κλού­βα απέ­να­ντι από τη στά­ση μου
φλερ­τά­ρω κρί­σεις πανι­κού και τις ρίχνω
13/6/2015

επο­χές

οι επο­χές της βίας
του σπίρ­του μου φωτιά
νεκρά, μικρά, γατιά
και λέξεις σε βιβλία
οι επο­χές στη βία
του γέλιου μου η ηχώ
σε φρέ­αρ πια ρηχό
του γάτου μου η λεία
οι επο­χές της βίας
φθαρ­μέ­νες αγκαλιές
του ονεί­ρου μου φωλιές
μαμές της ιστορίας
7/12/2014

Βλέ­φα­ρα

Μετα­νά­στης στη μέσα μου γη.
Τα χνώ­τα που βαστώ εντός μου, θάνατος.
Σκιές και μυρω­διές από παλιά.
Ρού­χα και στο­λί­δια, ψεύ­τι­κα χαμόγελα.
Άγνω­στες, μα οικεί­ες φωνές που με καλούν.
Βρώ­μι­κες θάλασ­σες, σκέ­ψεις μετανιωμένες.
Μετα­νά­στης στη μέσα μου γη.
Βλέ­φα­ρα που σφάλισαν.
(Καθα­ρά σεντό­νια) 2013

Ειρηναίος Μαράκης

Γεννήθηκε στα Χανιά το 1986, απόφοιτος της τεχνικής εκπαίδευσης. Συμμετέχει με ποιήματα του στα συλλογικά έργα (e‑books) ενώ ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες λογοτεχνικές σελίδες. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Αγώνας της Κρήτης καθώς και στο διαδικτυακό πολιτικό και πολιτιστικό περιοδικό Ατέχνως. Διατηρεί το ιστολόγιο Λογοτεχνία και Σκέψη.