Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αν η κυβέρνηση ήταν πραγματικά αριστερή…

Γρά­φει ο Cogito ergo sum //

Άντε πάλι μια από τα ίδια! Άντε πάλι τρέξ­τε να προ­λά­βε­τε, τρελ­λά­θη­κε τ’ αφε­ντι­κό και τά ‘βαλε όλα με 100 δόσεις! Εφο­ρία χρω­στάς, ΙΚΑ χρω­στάς, ΤΕΒΕ (συγ­γνώ­μη, ΟΑΕΕ ήθε­λα να πω) χρω­στάς, δεν έχει σημα­σία τι και πού χρω­στάς, τρέ­ξε να προ­λά­βεις τις δόσεις! Καθ’ όσον αυτό επι­βάλ­λει το πατριω­τι­κό σου καθή­κον, όπως είπε από βήμα­τος της βου­λής κι η συντρό­φισ­σα Νάντια Βαλα­βά­νη η αριστερή.

Το καλύ­τε­ρο είναι πως αν μπο­ρείς να δώσεις κάτι παρα­πά­νω με την πρώ­τη δόση, το αφε­ντι­κό σου χαρί­ζει άλλα τόσα! Χρω­στάς, να πού­με, δέκα χιλιά­ρι­κα και η κάθε δόση βγαί­νει ένα κατο­στά­ρι­κο. Αν δώσεις κατ’ ευθεί­αν δυο χιλιά­ρι­κα, το κρά­τος σου κάνει έκπτω­ση άλλα δύο, το οποί­ον σου μένουν έξι για πλη­ρω­μή, πανα­πεί θα δίνεις εξή­ντα ευρώ τον μήνα και είσαι κύριος. Άσε που αν μπο­ρείς να βγά­λεις αμέ­σως ένα πεντο­χί­λια­ρο, σου χαρί­ζουν άλλα τόσα και ξοφλάς μια για πάντα. Βάλ­τε να πάνε! Τρελ­λά­θη­κε τ’ αφε­ντι­κό, λέμε!

Όχι πως δεν είμα­στε αρκού­ντως σοβα­ροί αλλά ας σοβα­ρευ­τού­με λίγο περισ­σό­τε­ρο. Το μέτρο φαί­νε­ται πως θα ανα­κου­φί­σει τους χει­μα­ζό­με­νους επι­χει­ρη­μα­τί­ες και τους ταλαί­πω­ρους απλούς πολί­τες. Όμως…

Όσον αφο­ρά τους απλούς πολί­τες, τα πράγ­μα­τα είναι απλά. Θες 100 δόσεις τους κάνεις, θες 500, η ουσία είναι πως «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχο­ντος». Με μισθούς πεί­νας, με voucher, με τρί­ω­ρα ή τετρά­ω­ρα, με ένα ή δυο μερο­κά­μα­τα την εβδο­μά­δα και με την ανερ­γία να μη λέει να πέσει με τίπο­τε, πώς να πλη­ρώ­σει ο άλλος; Κι ας πού­με ότι ρυθ­μί­ζει τα παλιά σε 100 δόσεις. Από μεθαύ­ριο που θα πέσουν και τα φρέ­σκα στο κοφί­νι, τι θα κάνει; Θα πλη­ρώ­νει και την δόση των παλιών, θα πλη­ρώ­νει και την δόση των και­νούρ­γιων; Καλό το πατριω­τι­κό καθή­κον αλλά άμα το πορ­το­φό­λι είναι άδειο, βρά­σε ρύζι.

Πάμε τώρα στους επι­χει­ρη­μα­τί­ες. Είναι κοι­νό μυστι­κό ότι τέτοιες ρυθ­μί­σεις προ­ω­θού­νται από τις εκά­στο­τε κυβερ­νή­σεις κάθε 1–2 χρό­νια. Έτσι, οι μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, με το πολυά­ριθ­μο προ­σω­πι­κό και τις υψη­λές μηνιαί­ες κατα­βο­λές σε εφο­ρί­ες και ταμεία, δεν έχουν συμ­φέ­ρον να είναι συνε­πείς στις μηνιαί­ες πλη­ρω­μές τους. Είναι προ­τι­μώ­τε­ρο να τις κατα­κρα­τούν παρά να περι­μέ­νουν στην ουρά να πάρουν δάνεια από τις τρά­πε­ζες και ‑όταν και αν τα πάρουν- να επι­βα­ρύ­νο­νται με τόκους.

Παράλ­λη­λα, οι επι­χει­ρη­μα­τί­ες που θέλουν να είναι συνε­πείς στις υπο­χρε­ώ­σεις τους (είτε συνει­δη­τά είτε επει­δή χρειά­ζο­νται συχνά φορο­λο­γι­κή ή ασφα­λι­στι­κή ενη­με­ρό­τη­τα για τις δου­λειές τους), δικαιο­λο­γη­μέ­να αισθά­νο­νται μαλά­κες κάθε φορά που εξαγ­γέλ­λε­ται τέτοιου τύπου ευνοϊ­κή ρύθ­μι­ση. Θα μπο­ρού­σα­με, δηλα­δή, να ισχυ­ρι­στού­με με από­λυ­τη ασφά­λεια ότι η συνή­θεια της εκά­στο­τε κυβέρ­νη­σης να βγά­ζει τέτοιες ρυθ­μί­σεις μάλ­λον ευνο­εί την φορο­α­πο­φυ­γή και την εισφο­ρο­α­πο­φυ­γή παρά τις καταπολεμά!

Η πλά­κα είναι ότι δια­χρο­νι­κά η πολι­τεία εμφα­νί­ζε­ται να συμπο­νά ‑τάχα­τες- τις μικρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις οι οποί­ες συν­θλί­βο­νται από τον αντα­γω­νι­σμό. Χαρα­κτη­ρι­στι­κά, ανα­φέρ­θη­κε ότι ο μεγα­λύ­τε­ρος οφει­λέ­της του ΙΚΑ χρω­στά­ει 125 εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ και σήμε­ρα παλεύ­ει να μη κλεί­σει η επι­χεί­ρη­σή του. Πώς την βλέ­πε­τε αυτή την «κατα­νό­η­ση» της πολι­τεί­ας; Εγώ, πάντως, δεν περί­με­να ποτέ να ακού­σω από επί­ση­μα χεί­λη ότι οι εισφο­ρές στο ΙΚΑ (για τις οποί­ες ας μη ξεχνά­με ότι κατά ένα τμή­μα τους έχουν παρα­κρα­τη­θεί από τους μισθούς των εργα­ζο­μέ­νων) απο­τε­λούν τον λόγο που κλεί­νουν σήμε­ρα οι επιχειρήσεις.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι άλλη. Ενώ, ως αντι­πο­λί­τευ­ση, το σήμε­ρα πλειο­ψη­φούν κόμ­μα είχε πολ­λές φορές καταγ­γεί­λει την υπερ­φο­ρο­λό­γη­ση των λαϊ­κών στρω­μά­των, είχε μιλή­σει κατ’ επα­νά­λη­ψη για άδι­κους φόρους (γνω­στούς ως χαρά­τσια) που θα ‘πρε­πε να καταρ­γη­θούν και είχε υπο­σχε­θεί την αύξη­ση της φορο­λό­γη­σης των «εχό­ντων και κατε­χό­ντων», σήμε­ρα (ως κυβέρ­νη­ση πλέ­ον) ζητά­ει από τους πολί­τες να δεί­ξουν «πατριω­τι­σμό» και να προ­σέλ­θουν στο ταμείο, βάζο­ντάς τους τις «γαλα­ντό­μες» 100 δόσεις ως τυρά­κι στην φάκα. Ξέχα­σε όσα έλε­γε κάπο­τε περί αδι­κιών και τώρα νοιά­ζε­ται μόνο για το πώς θα μπο­ρέ­σει να εισπρά­ξει όσο το δυνα­τόν περισ­σό­τε­ρα από τους ως τα χτες αδικημένους.

c24b

Κι όμως, αν η κυβέρ­νη­ση ήταν όντως αρι­στε­ρή και ήθε­λε όντως να πάρει ριζο­σπα­στι­κά μέτρα, μπο­ρεί να κάνει μερι­κά απλά πράγ­μα­τα. Για παράδειγμα:

(α) Δια­γρά­φει αμέ­σως όλες τις χρε­ώ­σεις λόγω ΕνΦΙΑ, θεω­ρώ­ντας όσα ποσά έχουν ήδη εισπρα­χθεί ως «αδι­καιο­λο­γή­τως εισπρα­χθέ­ντα» και συμ­ψη­φί­ζο­ντάς τα με άλλες οφει­λές (υπαρ­κτές ή μελ­λο­ντι­κές) εκεί­νων που πλή­ρω­σαν. Παράλ­λη­λα, επα­να­φέ­ρει τον Φόρο Μεγά­λης Ακί­νη­της Περιου­σί­ας (ΦΜΑΠ), φρο­ντί­ζο­ντας , πρώ­τον, να ανα­φέ­ρε­ται σε πραγ­μα­τι­κά μεγά­λη περιου­σία και, δεύ­τε­ρον, να καλύ­ψει μέσω αυτού όλες τις απώ­λειες από την ακύ­ρω­ση του ΕνΦΙΑ.

(β) Προ­ω­θεί άμε­ση «σει­σά­χθεια» για όσους είναι αντι­κει­με­νι­κά ανή­μπο­ροι να πλη­ρώ­σουν τις οφει­λές τους, είτε προς τις εφο­ρί­ες είτε προς τα ασφα­λι­στι­κά ταμεία είτε ακό­μη και προς τις τρά­πε­ζες. Ως τέτοιοι θα μπο­ρού­σαν να νοού­νται π.χ. όσοι ζουν κάτω από το όριο της φτώ­χειας, οι μακρο­χρό­νια άνερ­γοι, τα άτο­μα με ειδι­κές ανά­γκες, οι συντα­ξιού­χοι που δεν έχουν άλλους πόρους κλπ. Στο κάτω-κάτω, μια τέτοια από­φα­ση είναι συνε­πέ­στα­τη με όσα προ­βλέ­πει το Σύνταγ­μα: «Οι έλλη­νες πολί­τες συνει­σφέ­ρουν χωρίς δια­κρί­σεις στα δημό­σια βάρη, ανά­λο­γα με τις δυνά­μεις τους» (άρθρο 4, εδά­φιο 5). Επο­μέ­νως, οι ανή­μπο­ροι δεν συνεισφέρουν.

(γ) Καθο­ρί­ζει το ύψος ετη­σί­ου εισο­δή­μα­τος για έναν παρα­δε­κτά αξιο­πρε­πή τρό­πο δια­βί­ω­σης (π.χ. 12.000 ετη­σί­ως για ένα άτο­μο ή 30.000 ετη­σί­ως για τετρα­με­λή οικο­γέ­νεια). Ταυ­τό­χρο­να, ενερ­γο­ποιεί τις δια­δι­κα­σί­ες για άμε­ση είσπρα­ξη του συνό­λου των οφει­λών όσων υπερ­βαί­νουν αυτό το όριο (υπό την προ­ϋ­πό­θε­ση, βεβαί­ως, αυτή η είσπρα­ξη να μη ρίχνει το δια­θέ­σι­μο εισό­δη­μα κάτω από το όριο).

Όλα αυτά θα μπο­ρού­σαν να εφαρ­μο­στούν σχε­δόν αμέ­σως ή, έστω, πολύ σύντο­μα. Παράλ­λη­λα, θα μπο­ρού­σαν να στε­λε­χω­θούν σωστά οι ελεγ­κτι­κές και διω­κτι­κές υπη­ρε­σί­ες ώστε να ξεκι­νή­σουν αμέ­σως οι έλεγ­χοι των αδι­καιο­λό­γη­τα φου­σκω­μέ­νων τρα­πε­ζι­κών λογα­ρια­σμών, των ονο­μά­των που περιέ­χο­νται στην λίστα Λαγκάρντ ή σε άλλες λίστες, όλων των εξω­χώ­ριων επι­χει­ρή­σε­ων (οφ-σορ) κλπ. Είναι κάτι παρα­πά­νω από σίγου­ρο ότι αυτοί οι έλεγ­χοι θα μπο­ρού­σαν να φέρουν στα ταμεία του κρά­τους πολύ περισ­σό­τε­ρα χρή­μα­τα απ’ αυτά που φέρ­νει το κυνή­γι των φουκαράδων.

Αυτά ή κάτι σαν αυτά θα έπρε­πε να κάνει μια πραγ­μα­τι­κά αρι­στε­ρή και πραγ­μα­τι­κά ριζο­σπα­στι­κή κυβέρ­νη­ση, που θα νοια­ζό­ταν για το πόπο­λο κι όχι για την αστι­κή τάξη. Για­τί μια τέτοια κυβέρ­νη­ση θα κατα­λά­βαι­νε ότι το πρό­βλη­μα δεν έγκει­ται στο πώς θα πλη­ρώ­σει ο χρε­ω­μέ­νος αλλά στο αν πρέ­πει να είναι χρε­ω­μέ­νος. Τα άλλα τα κάνουν μια χαρά και οι αστι­κές κυβερνήσεις.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο