Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τέχνη…

Γρά­φει ο 2310net //
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ποί­η­μα θα ήταν η Ιθά­κη του Καβά­φη. Δεν έχει σημα­σία ο προ­ο­ρι­σμός (το σκί­σι­μο των Μνη­μο­νί­ων), άλλω­στε σχή­μα λόγου είναι. Σημα­σία έχει το ταξί­δι. Οι ενδυ­μα­το­λο­γι­κές επι­λο­γές του Γιά­νη, οι ατά­κες της Ζωής, το δάκρυ του Αλέ­ξη, οι αλλε­πάλ­λη­λες δηλώ­σεις διά­φο­ρων στε­λε­χών του.
Αν ήταν πίνα­κας ζωγρα­φι­κής θα ήταν η Μόνα Λίζα. Διά­ση­μη, πολυ­συ­ζη­τη­μέ­νη αλλά κανείς δεν είναι σίγου­ρος για αυτήν. Χαμο­γε­λά­ει, δε χαμο­γε­λά­ει; Είναι αρι­στε­ροί; Δεν είναι; Θα το σκί­σουν; Θα το εφαρμόσουν;
Αν ήταν βιβλίο θα ήταν ο Απο­χαι­ρε­τι­σμός στα όπλα. Ο τίτλος τα λέει όλα μόνος του.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ται­νία θα ήταν το Ας Περι­μέ­νουν οι Γυναί­κες. Ξεκι­νά να σκί­σει το Μνη­μό­νιο αλλά στην πορεία μπλέ­κει σε περι­πέ­τειες και κατα­στά­σεις που αν δεν ήταν τρα­γι­κές θα ήταν ξεκαρδιστικές.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν είδος μου­σι­κής θα ήταν rave. Πρέ­πει να είσαι χαπα­κω­μέ­νος με το ecstasy της πασο­κι­κής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας για να το κατανοήσεις.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο