Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αν το ποδόσφαιρο ήταν τέχνη

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Δηλα­δή το ποδό­σφαι­ρο είναι τέχνη; Όχι ακρι­βώς. Αν και θα βρεις πολ­λούς να επι­χει­ρη­μα­το­λο­γή­σουν περί του αντι­θέ­του. Αλλά αν είναι έτσι, πού θα κατα­τάσ­σα­με το ελλη­νι­κό ποδό­σφαι­ρο και το πρω­τά­θλη­μά του; Παίρ­νου­με τη σκυ­τά­λη από αυτό το κεί­με­νο του 2310net, για να απα­ντή­σου­με το ερώτημα.

ΑΝ η μπά­λα ήταν τέχνη, ο Καλι­τζά­κις (με ι, λόγω καλ­λι­τε­χνι­κής φύσης) θα ήταν καλ­λι­τέ­χνης-νίν­τζα και ο ομο­γε­νής Τζά­κις του Απόλ­λων Πατρών ένας απλός τεχνί­της της μπά­λας, αλλά σε άλλο άθλη­μα (όπως και ήταν δηλαδή).

ΑΝ το ελλη­νι­κό πρω­τά­θλη­μα ήταν σκη­νο­θέ­της, θα ήθε­λε να τον θυμού­νται σαν Αγγε­λό­που­λο, με αργό­συρ­τες φάσεις και λιγο­στή δρά­ση, αλλά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα θα ήταν ο Παπα­κα­λιά­της, που κάνει φτη­νές αντι­γρα­φές καλών ιδε­ών από το εξω­τε­ρι­κό. ΑΝ ήταν ται­νία, θα ήταν το «Αν». Ή κάποια άλλη «b movie», πχ από το Μπό­λι­γουντ –ΑΝ και δε φταί­ει σε τίπο­τα το ινδι­κό πρω­τά­θλη­μα, που έπαι­ξε κι εκεί ο Κατσου­ρά­νης. Αν ήταν σενά­ριο, θα ήταν μονό­το­νο κι απο­λύ­τως προ­βλέ­ψι­μο, με το ίδιο φινά­λε κάθε χρό­νο. Και αν ήταν σκη­νο­γρα­φία, θα ήταν όλα άψο­γα ΣΤΗΜΕΝΑ, μέχρι τελι­κής λεπτο­μέ­ρειας, τελι­κού σκορ κι αριθ­μού κόρ­νερ. Ενώ αν ήταν τηλε­ο­πτι­κή παρα­γω­γή, θα ήταν Trash-TV, σε επα­νά­λη­ψη, με σκη­νές ακα­τάλ­λη­λες για φιλά­θλους και με το απα­γο­ρευ­τι­κό σηματάκι.
Όσο νυχτώ­νει, το θέα­μα μεγα­λώ­νει.

ΑΝ το ελλη­νι­κό πρω­τά­θλη­μα ήταν μου­σι­κή, θα ήταν Παντε­λί­δης ή κάτι άλλο αντί­στοι­χα υψη­λής αισθη­τι­κής, από αυτά που ακούν οι περισ­σό­τε­ρες ποδο­σφαι­ρι­στές. Αν ήταν στί­χος-σύν­θη­μα, θα ήταν κάτι σαν: εεε-ωωω, άσο το ημί­χρο­νο και δύο τελι­κό. Κι αν ήταν κου­πλέ, θα ήταν η παρα­κά­τω στρο­φή απ’ το «Ελλάς» του Παπακωνσταντίνου.

Το πρω­τά­θλη­μα αρχίζει
η εξέ­δρα πλημμυρίζει
γίνε­ται χαμός σε κάθε γκολ
Μα το ντέρ­μπι είναι στημένο
κι από πριν ξεπουλημένο
κι εσύ πνί­γε­σαι με δίχρω­μα κασκόλ

Με τη δια­φο­ρά πως τώρα πια σχε­δόν καμία εξέ­δρα δεν πλημ­μυ­ρί­ζει και το ελλη­νι­κό πρω­τά­θλη­μα ανή­κει σε αυτή τη σπά­νια κατη­γο­ρία των διορ­γα­νώ­σε­ων, που δε μελαγ­χο­λείς όταν τελειώ­νουν, αλλά επει­δή ξεκινάνε.

Αν το ελλη­νι­κό πρω­τά­θλη­μα ήταν ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή, θα ‘χε τίτλο «τον ήπια­με», εμπνευ­σμέ­νο από την ποι­η­τι­κή φυσιο­γνω­μία και τις πρό­σφα­τες δηλώ­σεις του Πανό­που­λου. Και πρώ­το ποί­η­μα οι δηλώ­σεις του παρά­γο­ντα του Εδεσ­σαϊ­κού, με μετά­φρα­ση στα αγγλι­κά από τον Ογκουν­σό­το και καλ­λι­τε­χνι­κό ψευ­δώ­νυ­μο «Αμπέ Λαλέ». Αν ήταν πίνα­κας ζωγρα­φι­κής, θα ήταν η Γκερ­νί­κα, κρα­νί­ου τόπος και ραντε­βού θανά­του, ενί­ο­τε, για ιδιω­τι­κούς στρα­τούς ή ανυ­πο­ψί­α­στους φιλά­θλους. Αν ήταν άγαλ­μα, θα ήταν κάποιο ακρω­τη­ρια­σμέ­νο, όχι απλά σαν την Αφρο­δί­τη της Μήλου, αλλά σαν το βασι­κό ήρωα στο «ο Τζό­νι πήρε το όπλο του», που έχει σώα κι αβλα­βή μόνο τα ζωτι­κά του όργα­να και πέραν τού­των ουδέν.

Αν ήταν φιγού­ρα κόμικ θα ήταν οι Ντάλ­τον, για­τί απευ­θύ­νε­ται σε κοι­νό με νοη­μο­σύ­νη Ρανταν­πλάν και για­τί του πάνε τα ριγέ της φυλα­κής. Αν ήταν θέα­τρο, θα ήταν του παρα­λό­γου ή κάτι σαν το «Ρωμαί­ος κι Ιου­λιέ­τα», αλλά στη σύγ­χρο­νη εκδο­χή των Απα­ρά­δε­κτων από τις «σχο­λή Ζού­λο­βιτς». Κι αν ήταν τεχνο­τρο­πία, θα ήταν κακέ­κτυ­πο της μπρε­χτι­κής απο­στα­σιο­ποί­η­σης, όπου καταρ­γού­νται τα όρια μετα­ξύ σκη­νής και κερ­κί­δας, ηθο­ποιού και θεα­τή, προ­πο­νη­τή και προ­έ­δρου, κι ο Σαβ­βί­δης κατε­βαί­νει στον πάγκο για να δώσει συμ­βου­λές στον Γου Χου. Αλλά έχει αγο­ρά­σει τη μισή Θεσ­σα­λο­νί­κη σχε­δόν κι αυτό του εξα­σφα­λί­ζει πολύ καλύ­τε­ρη υστε­ρο­φη­μία από το Βου­λι­νό και τα δικά του «ντου» στο γήπεδο.

ΑΝ ήταν κι αν δεν ήταν του δήμαρ­χου παι­δί, τα ριά­λια, ριά­λια, ριά­λια (αυτά είναι εξάλ­λου τα μόνα που ενδια­φέ­ρουν τους… «επεν­δυ­τές»). Αν ήσου­να ο Ρότσα και ήμουν ο Που­μπλής… Αν κάπο­τε θα γίνουν όλα αυτά τα ΑΝ, αμάν-αμάν (και ου-λελέ απ’ την κερκίδα).

Μόνο μία στα­θε­ρά, δε θα αλλά­ξει μέσα σε όλα. Αν το ελλη­νι­κό πρω­τά­θλη­μα ήταν τέχνη, εμείς θα παρα­μέ­να­με συνει­δη­τά κι από άπο­ψη το «Ατέ­χνως».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο