Ατζέρ Ιχτιάρ: «Πέρασα κι έφυγα»

Παρου­σιά­ζει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Η Ατζέρ Ιχτιάρ, φοι­τή­τρια, έστει­λε το ακό­λου­θο ποί­η­μα της στο περιο­δι­κό Ατέ­χνως όπου με μεγά­λη μας χαρά δημο­σιεύ­ου­με σήμε­ρα. Η Ατζέρ, γεν­νή­θη­κε στις 24 Δεκεμ­βρί­ου 1995, κατά­γε­ται από την Ξάν­θη και είναι φοι­τή­τρια στο Πανε­πι­στή­μιο Αιγαί­ου στη Μυτι­λή­νη στο Τμή­μα Κοινωνιολογίας.

   Αξί­ζει να δια­βά­σου­με το ποί­η­μα της, και να το δια­βά­σου­με φωνα­χτά μπρο­στά σε κόσμο ή και να το απαγ­γεί­λου­με, για­τί όχι, στον αγα­πη­μέ­νο και στην αγα­πη­μέ­νη μας. Το ποί­η­μα αντί­θε­τα από τον τίτλο του (Πέρα­σα κι Έφυ­γα), δεί­χνει ότι η δημιουρ­γός του έχει τη δυνα­τό­τη­τα να αφή­σει όμορ­φα ποι­ή­μα­τα, με βάθος, σκέ­ψη και συναί­σθη­μα στην τέχνη που λέγε­ται ποί­η­ση. Συναι­σθη­μα­τι­κό είναι αυτό το ποί­η­μα της, ανθρώ­πι­νο, ένα σεμνό τρα­γού­δι, μία έκκλη­ση σε κάποιο αγα­πη­μέ­νο πρό­σω­πο που όμως απο­στρέ­φει το βλέμ­μα, στο χάος χαμέ­νο, σε άγνω­στες σκέ­ψεις και προ­τε­ραιό­τη­τες. Είναι μια γλυ­κιά κατά­θε­σης ψυχής το ποί­η­μα, ανα­δει­κνύ­ο­ντας ότι η μεγα­λύ­τε­ρη προ­τε­ραιό­τη­τα στη ζωή ίσως να είναι ο έρω­τας και τίπο­τα άλλο. Πέρα­σε κι έφυ­γε η ποι­ή­τρια, όπως δηλώ­νει η ίδια αλλά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτό που πέρα­σε κι έφυ­γε είναι το αίσθη­μα της, αφή­νο­ντας μέσα της μια γλυ­κό­πι­κρη ανάμνηση.

Αλλά το ίδιο το ποί­η­μα δεί­χνει ότι η Ατζέρ είναι μια πολύ ιδιαί­τε­ρη και ενδια­φέ­ρου­σα περί­πτω­ση ανθρώ­που, ο ανοι­χτο­μά­της ανα­γνώ­στης δεν χρειά­ζε­ται εμάς για να το αντι­λη­φθεί, κι αυτό για­τί στο ποί­η­μα αντα­να­κλώ­νται οι ιδέ­ες της, οι εμπει­ρί­ες της, η διά­θε­σή της για ζωή που διεκ­δι­κεί να είναι  γεμά­τη χαρά κι ευτυ­χι­σμέ­νες στιγ­μές. Το περιο­δι­κό Ατέ­χνως κι εγώ προ­σω­πι­κά, χαι­ρό­μα­στε που τη γνω­ρί­σα­με και γνω­ρί­σα­με και ένα δείγ­μα από την ποί­η­σή της – σίγου­ρα έχει και άλλες δημιουρ­γί­ες. Ευχό­μα­στε μία επό­με­νη συνά­ντη­ση μας μέσα από τις σελί­δες του περιο­δι­κού, με περισ­σό­τε­ρα ποι­ή­μα­τα και αφορ­μές για σκέψη.

            ΠΕΡΑΣΑ ΚΙ ΕΦΥΓΑ

Ήσουν σαν μια μικρή σταλιά
σε χαιρέτησα
μα, δεν με είδες.
Ήσουν χαμέ­νος μέσα στο χάος
Πέρα­σα κι Έφυγα!

Μάτια ολο­σκό­τει­να
χεί­λι προδομένα.
και ένα βλέμ­μα παγωμένο.
Σαν θαρ­ρείς ήσουν αποφασισμένος.

Ε, βέβαια,
Πέρα­σα σαν καλοκαίρι
κι έφυ­γα σαν παγετώνας.
Αυτό ήμουν μάλ­λον για σένα,
‘Ένα Πέρα­σα κι ένα Έφυγα!!!