Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Βενεζουέλα, κάποια δεύτερα συμπεράσματα (1/3)

Γρά­φει ο Βαγ­γέ­λης Γονα­τάς //  

Αβά­να, Κούβα

Με αφορ­μή τα τελευ­ταία εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα στη Βενε­ζου­έ­λα (δευ­τε­ρευό­ντως και στην “πατρί­δα του ελι­κο­πτέ­ρου” Αργε­ντι­νή) η Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή μπαί­νει και πάλι από το παρά­θυ­ρο στην Ελλά­δα της γενι­κευ­μέ­νης καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης. Περιέρ­γως, ενώ στη χώρα καταρ­ρέ­ουν ακό­μα και τα μπά­ζα από τις προη­γού­με­νες καταρ­ρεύ­σεις, όλοι βρί­σκουν κάποιο λόγο για πανη­γυ­ρι­σμούς ή δικαί­ω­ση,  στην άλλη πλευ­ρά του Ατλαντικού.

Πρώ­τοι και καλύ­τε­ροι, οι  γνω­στοί εντο­λο­δό­χοι,  δημο­σιο­γρα­φί­σκοι της συμ­φο­ράς, μετά οι κοι­νο­βου­λευ­τι­κοί μας γίγα­ντες, και βέβαια,  οι πολι­τι­κοί μας “ηγέ­τες” που ζουν εδώ και χρό­νια με το σύν­δρο­μο του αργε­ντί­νι­κου ελι­κο­πτέ­ρου που φυγα­δεύ­ει τον πρό­ε­δρο από την ταρά­τσα. Και μέσα σε αυτή την ωραία ατμό­σφαι­ρα, πως να ξεχά­σου­με και την κωμι­κή φιγού­ρα της συρι­ζαί­ας βου­λευ­τού, που εκπρο­σω­πώ­ντας τον Έλλη­να πρω­θυ­πουρ­γό (παρου­σία του Προ­έ­δρου Κορέα και των αντι­προ­έ­δρων Κού­βας και Βενε­ζου­έ­λας) δήλω­νε τον περα­σμέ­νο Ιού­νιο στη Σύνο­δο των Λαών στις Βρυ­ξέλ­λες  ότι «η Ελλά­δα είναι η Βενε­ζου­έ­λα της Ευρώ­πης»!! (…πέρα­σε και δεν ακού­μπη­σε,  και η Ελλά­δα, και ο ΣΥΡΙΖΑ και η “βου­λεύ­τρια”).

Η Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή είναι εδώ λοι­πόν, από τότε που στις αρχές της κρί­σης  ο πάλαι ποτέ Καρα­τζα­φέ­ρης, εξέ­φρα­σε τον φόβο “να μην γίνου­με η Κού­βα της Μεσο­γεί­ου”. Η ιστο­ρία πήρε την γλυ­κιά της εκδί­κη­ση δικαιώ­νο­ντας το παλαιό σύν­θη­μα του γέρου Καρα­μαν­λή: “Aνή­κο­μεν εις την Δύσην” (βλ. ΗΠΑ, Ευρώ­πη & Σια), καθώς οι  λαοί που αγω­νί­ζο­νται, βρή­καν σήμε­ρα τη δική τους  Δύση στο Νότο της αμε­ρι­κά­νι­κης ηπείρου.

Ωστό­σο, όσο απλοϊ­κό και αυθαί­ρε­το είναι το συμπέ­ρα­σμα ότι ο φασι­σμός και οι δου­λι­κές στις ΗΠΑ δυνά­μεις ξανα­γυ­ρί­ζουν στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και ειδι­κό­τε­ρα στη Βενε­ζου­έ­λα, άλλο τόσο ανε­παρ­κές  είναι να μεί­νου­με στο συμπέ­ρα­σμα ότι η Μπο­λι­βα­ρια­νή Επα­νά­στα­ση προη­γεί­ται 16–2 στις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις με τη δεξιά και ότι ακό­μα και ο Τσά­βες έχα­σε μια εκλο­γι­κή μάχη.

Τα πράγ­μα­τα είναι πιο πολύ­πλο­κα απ ότι φαί­νο­νται στη Βενε­ζου­έ­λα, στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και σε όλο  τον κόσμο. Σε γενι­κές γραμ­μές,  είναι κατ’ αρχήν τ’ αντί­θε­τα από όπως μας τα δείχνουν.

ven2b

Η  ΛΑΤΙΝΙΚΗ  ΑΜΕΡΙΚΗ  ΣΤΗΝ   ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ   ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ   ΚΡΙΣΗ

Προ­σεγ­γί­ζο­ντας κατ’ αρχήν  την οικο­νο­μι­κή βάση της κατά­στα­σης, είναι προ­φα­νές ότι η πτώ­ση της τιμής του πετρε­λαί­ου που επι­βάλ­λουν οι ΗΠΑ  στο­χεύ­ει στο χτύ­πη­μα χωρών όπως η Ρωσία και η Βενε­ζου­έ­λα, και αυτό είναι το σοβα­ρό­τε­ρο στοι­χείο της επι­δεί­νω­σης της οικο­νο­μί­ας της χώρας, το οποίο πολ­λα­πλα­σιά­ζει τις επι­πτώ­σεις του οικο­νο­μι­κού πολέ­μου στο εσω­τε­ρι­κό της (κρύ­ψι­μο και παρά­νο­μη εξα­γω­γή προ­ϊ­ό­ντων στην Κολομ­βία κα).

Πρό­κει­ται για κατα­στά­σεις που αντι­με­τώ­πι­σε και θα αντι­με­τω­πί­σει κάθε επα­νά­στα­ση, και όχι μόνο. Η ιστο­ρι­κή εμπει­ρία της Σοβιε­τι­κής Ρωσί­ας και της Κού­βας το επι­βε­βαιώ­νουν. Από την άλλη, η πτώ­ση της τιμής του πετρε­λαί­ου ευνο­εί  τις χώρες που το εισά­γουν, όπως  π.χ. η Κού­βα (4% αύξη­ση του ΑΕΠ φέτος), αλλά επι­βρα­δύ­νει και τις ανα­πτυσ­σό­με­νες πετρε­λαιο­ε­ξα­γω­γι­κές χώρες, όπως πχ η Αγκόλα.

Η παγκό­σμια  οικο­νο­μία  είναι ενιαία και καπι­τα­λι­στι­κή. Η κρί­ση που  περ­νά σήμε­ρα, δεν αφή­νει ανε­πη­ρέ­α­στη καμιά χώρα, καμιά ήπει­ρο και η όξυν­ση της ταξι­κής πάλης είναι αναπόφευκτη.

Σύμ­φω­να με τις εκτι­μή­σεις της Οικο­νο­μι­κής Επι­τρο­πής για τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και την Καραϊ­βι­κή (CEPAL), που δημο­σιο­ποί­η­σε τον Οκτώ­βρη, το συνο­λι­κό ΑΕΠ των χωρών της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής το 2015 μειώ­θη­κε κατά ‑0,3%. Ανα­φέ­ρε­ται συγκε­κρι­μέ­να ότι “Η ύφε­ση στις ανα­πτυγ­μέ­νες χώρες, προ­κα­λεί μια αξιο­ση­μεί­ω­τη επι­βρά­δυν­ση στις ανα­δυό­με­νες οικο­νο­μί­ες, πτώ­ση της εσω­τε­ρι­κής ζήτη­σης, ισχυ­ρο­ποί­η­ση του δολα­ρί­ου, αυξα­νό­με­νη αστά­θεια των χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κών αγο­ρών και σημα­ντι­κή πτώ­ση των τιμών των πρω­το­γε­νών αγα­θών (ακα­τέρ­γα­στα προϊόντα)”.

Στην οικο­νο­μι­κή κατά­στα­ση στις χώρες της ηπεί­ρου, βαραί­νουν τα χρό­νια της  συνε­χι­ζό­με­νης εκμε­τάλ­λευ­σης και οι σχέ­σεις εξάρ­τη­σης  που δεν έχουν εξα­φα­νι­στεί.  Οι ανα­λα­μπές εκβιο­μη­χά­νι­σης  με πολ­λές επεν­δύ­σεις, έγι­ναν  στα πλαί­σια μιας  οικο­νο­μί­ας  διε­θνο­ποι­η­μέ­νου κεφα­λαί­ου  και με πλή­ρη κυριαρ­χία των πολυεθνικών.

Μικρή  είναι επί­σης, η εκμε­τάλ­λευ­ση  και η χρή­ση των τοπι­κών πόρων σε πολ­λές χώρες, με χαρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρο το ανε­παρ­κές επί­πε­δο της αγρο­τι­κής βιο­μη­χα­νί­ας στην περιο­χή, εξ αιτί­ας του οποί­ου εισά­γει πολ­λά προ­ϊ­ό­ντα δια­τρο­φής σε τιμές  υπέ­ρο­γκες και  αυξη­τι­κά μετα­βαλ­λό­με­νες  από τη διε­θνή αγορά.

Η αύξη­ση του ΑΕΠ στις χώρες που το κατόρ­θω­σαν, κατέ­λη­ξε ανε­παρ­κές και δεν έφτα­σε σε πολ­λές οικο­γε­νεια­κές οικο­νο­μί­ες, ούτε επι­τρέ­πει σε όλες τις περι­πτώ­σεις την ανά­πτυ­ξη των υπαρ­χό­ντων κοι­νω­νι­κών προγραμμάτων.

Η προ­ω­θού­με­νη όσο ποτέ ολο­κλή­ρω­ση της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής από αρκε­τούς μηχα­νι­σμούς, δεν έχει μόνο πολι­τι­κό  αλλά και οικο­νο­μι­κό σκο­πό,  όμως δεν φτά­νει ακό­μα   στην ανα­γκαία  στα­θε­ρο­ποί­η­ση και  ισχυ­ρο­ποί­η­ση  για να μειώ­σει τον βαθ­μό ακραί­ας εξάρτησης.

Σε άλλη έκθε­ση  της CEPAL και της ΔΟΕ (Εργα­σια­κή κατά­στα­ση πραγ­μά­των στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή  και στην Καραϊ­βι­κή) ο δεί­κτης της ανερ­γί­ας στην περιο­χή  κατα­γρά­φει μια αύξη­ση 0,6%, φτά­νο­ντας στο  6,6%,  από το 6%  που ήταν το 2014. “Από αυτή την μακρο­οι­κο­νο­μι­κή εργα­σια­κή  τάση, θα μπο­ρού­σε  να ανα­μέ­νε­ται ότι σε πολ­λές χώρες θα ανα­δυ­θεί ένα μεγά­λο κομ­μά­τι ανε­πί­ση­μης εργα­σί­ας,  κυρί­ως αυτο­α­πα­σχό­λη­σης,  για να αντι­με­τω­πι­στεί  μερι­κά η έλλει­ψη ευκαι­ριών για παρα­γω­γι­κή και ποιο­τι­κή εργασία”.

Η ίδια έκθε­ση κατα­λή­γει στο συμπέ­ρα­σμα ότι “Η σημε­ρι­νή περι­φε­ρεια­κή τάση επι­βρά­δυν­σης της οικο­νο­μί­ας είναι ανη­συ­χη­τι­κή και ήδη  περιο­ρί­ζει το χώρο για την πρό­ο­δο  στη μεί­ω­ση της φτώ­χειας και της ανι­σό­τη­τας, δύο σημα­ντι­κά επι­τεύγ­μα­τα της περιο­χής  από τις αρχές της περα­σμέ­νης δεκαετίας”.

Σε αυτό το σκη­νι­κό, οι προ­ο­δευ­τι­κές κυβερ­νή­σεις στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή βρί­σκο­νται και θα βρε­θούν αντι­μέ­τω­πες με το δίλημ­μα, ή να ριζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­σουν τις  δια­δι­κα­σί­ες, στη­ρι­ζό­με­νες στις εργα­ζό­με­νες και φτω­χές μάζες ή να υπο­χω­ρή­σουν επι­διώ­κο­ντας τη συμ­μα­χία με την διευ­ρυ­νό­με­νη  μεσαία τάξη σε κάθε χώρα.

Αυτό θα εξαρ­τη­θεί ‑πέρα από το γενι­κό­τε­ρο συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων- όχι μόνο από τις προ­θέ­σεις των πολι­τι­κών δυνά­με­ων και ηγε­σιών, αλλά και από την ιδε­ο­λο­γι­κή, πολι­τι­κή και μαχη­τι­κή ικα­νό­τη­τα  της κάθε τάξης στο εσω­τε­ρι­κό κάθε χώρας, αλλά και της ηπεί­ρου συνολικότερα.

Και σε αυτό το σκη­νι­κό, ο ρόλος και το βάρος της πολι­τι­κής της Κού­βας  είναι σημα­ντι­κό, και όπως πάντα, δυσα­νά­λο­γο με το πλη­θυ­σμια­κό και οικο­νο­μι­κό της μέγε­θος στην ήπει­ρο.  Για­τί η νικη­φό­ρα επα­νά­στα­σή της πριν 57 χρό­νια, ξεκί­νη­σε τη δια­δι­κα­σία απε­λευ­θέ­ρω­σης της ηπεί­ρου από τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό βορειο­α­με­ρι­κά­νι­κο ζυγό.

Μια δια­δι­κα­σία που έχει παρελ­θόν, παρόν και μέλ­λον, και διε­θνή επι­και­ρό­τη­τα για όλο την πλα­νή­τη, ιδιαί­τε­ρα σε συν­θή­κες παγκό­σμιας καπι­τα­λι­στι­κής κρίσης.

Αβά­να, Κού­βα – 27/12/2015

Συνε­χί­ζε­ται

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο