Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Βόλι στο στόχο, όχι τουφεκιές στο βρόντο

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

Δεν είναι δύσκο­λο μια ομά­δα αγα­να­χτι­σμέ­νων ανθρώ­πων να σπά­σει τα τζά­μια κάποιου υπουρ­γεί­ου ή να κατα­στρέ­ψει ένα όχη­μα της αστυ­νο­μί­ας. Όμως, αυτό, δεν είναι δα και καμιά επα­να­στα­τι­κή πρά­ξη. Αν εξαι­ρέ­σου­με αυτούς που, εκμε­ταλ­λευό­με­νοι την ξέχει­λη οργή των αγρο­τών, υπο­κι­νούν τέτοια επει­σό­δια (με συγκε­κρι­μέ­νους σκο­πούς, που δεν έχουν σχέ­ση με τα συμ­φέ­ρο­ντα της αγρο­τιάς), αυτά δεν βοη­θούν τον δίκαιο αγώ­να των αγρο­τών. Το κρά­τος δεν κιν­δυ­νεύ­ει από πέντε-δέκα νομα­ταί­ους, όσο δίκιο κι αν έχουν στις γεν­νο­βό­λες αιτί­ες της οργής τους. Δια­θέ­τει όλους τους μηχα­νι­σμούς για να σε τυλί­ξει σε μια κόλ­λα χαρ­τί και να αξιο­ποι­ή­σει τέτοια «επα­να­στα­τι­κό­τη­τα» για σκο­πούς εχθρι­κούς προς τα συμ­φέ­ρο­ντά σου. Και αυτό είναι κάτι που το κίνη­μα το βρί­σκει μπρο­στά του κάθε φορά που προ­σπα­θεί να ανα­πτύ­ξει ταξι­κό βηματισμό.

Το εντυ­πω­σια­κό συλ­λα­λη­τή­ριο των αγρο­τών την Παρα­σκευή το από­γευ­μα στην πλα­τεία Συντάγ­μα­τος και του Σαβ­βά­του από το ΠΑΜΕ, κατέ­δει­ξαν για μια ακό­μη φορά ότι μόνο οι ταξι­κές δυνά­μεις, με μπρο­στά­ρη­δες και πρω­τερ­γά­τες τους κομ­μου­νι­στές, μπο­ρούν να οργα­νώ­νουν ουσια­στι­κές και απο­τε­λε­σμα­τι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις και να τις περι­φρου­ρούν με συνέ­πεια, απο­γοη­τεύ­ο­ντας όσους περι­μέ­νουν με «οπλι­σμέ­νες» κάμε­ρες τους μπα­χα­λά­κη­δες, φωτιές και κατα­στρο­φές. Είναι ο αγώ­νας που στο­χεύ­ει στον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο (που είναι κοι­νός για τους αγρό­τες, τους εργά­τες, τους επι­στή­μο­νες, τους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους κ.ά.), που δεν είναι άλλος από την τάξη που κατέ­χει την εξου­σία. Την Παρα­σκευή, στο Σύνταγ­μα, όταν κάποιοι «δεν-είμαστε-αγρότες–είμαστε-Έλληνες» προ­σπά­θη­σαν να δημιουρ­γή­σουν κλί­μα απο­προ­σα­να­το­λι­σμού στη συγκέ­ντρω­ση, σε λίγα μόλις λεπτά «τοπο­θε­τή­θη­καν» εκεί που έπρεπε.

Οι φτω­χοί αγρό­τες βγή­καν στο δρό­μο για τη γη τους, την παρα­γω­γή τους, την οικο­γέ­νειά τους, το μέλ­λον τους. Με το δίκιο τους τα βάζουν με τον Τσί­πρα· έχουν δίκιο όταν λένε ότι τους εξα­πά­τη­σε ο ΣΥΡΙΖΑ· έχουν δίκιο να νιώ­θουν οργή και αγα­νά­χτη­ση όταν βλέ­πουν πως οι «καλύ­τε­ρες μέρες» που τους έτα­ξε –και- η «Αρι­στε­ρά» έχουν ‑και αυτές- το ίδιο μαύ­ρο χρώ­μα. Τα πρώ­τα χρό­νια της κρί­σης γέμι­σαν οι πλα­τεί­ες από αγα­να­χτι­σμέ­νους κοψο­χέ­ρη­δες και πεφτο­συ­νε­φά­κη­δες. Από τότε κύλη­σε ικα­νός χρό­νος για να μπο­ρούν να βγουν αξιό­πι­στα συμπε­ρά­σμα­τα. Άλλα­ξαν οι κυβερ­νή­σεις και τα κόμ­μα­τα που δια­χει­ρί­ζο­νται την εξου­σία· δεν βρί­σκο­νται πια στο προ­σκή­νιο τα πολι­τι­κά πρό­σω­πα που έφε­ραν και εφάρ­μο­σαν τα μνη­μό­νια και μια κυβέρ­νη­ση «της Αρι­στε­ράς» ανέ­λα­βε για πρώ­τη (και δεύ­τε­ρη) φορά τη δια­κυ­βέρ­νη­ση. Τα προ­βλή­μα­τα όχι μόνο δεν λύθη­καν, αλλά κάθε μέρα γιγα­ντώ­νο­νται και προ­στί­θε­νται κι άλλα. Με την εναλ­λα­γή των κομ­μά­των και των προ­σώ­πων στην εξου­σία, κάθε φορά εναλ­λάσ­σο­νταν και οι υπο­σχέ­σεις, οι ψευ­δαι­σθή­σεις, τα ευχο­λό­για για καλύ­τε­ρες μέρες. Οι αυτα­πά­τες παρα­μέ­νουν οι ίδιες, όπως και τα αδιέ­ξο­δα που πνί­γουν πάντα τους ίδιους, αυτούς που παρά­γουν, τα λαϊ­κά στρώματα.

Οι αγρό­τες εκτός από δίκιο έχουν και ευθύ­νη απέ­να­ντι στην τάξη τους. Να δουν τον πραγ­μα­τι­κό εχθρό, τις αντι­λαϊ­κές πολι­τι­κές της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης, των κυβερ­νή­σε­ων και των κομ­μά­των του ευρω­μο­νό­δρο­μου, που υπη­ρε­τούν τα συμ­φέ­ρο­ντα της τάξης που κατέ­χει την εξου­σία. Εκεί να στο­χεύ­σουν την πάλη τους, τιμώ­ντας τις αγω­νι­στι­κές παρα­δό­σεις του αγρο­τι­κού κινή­μα­τος και απο­μο­νώ­νο­ντας τους προ­βο­κά­το­ρες και τις δυνά­μεις του συμ­βι­βα­σμού και της συν­διαλ­λα­γής. «Και με κάμα και βρο­χή» μαζί με τους μπρο­στά­ρη­δες που ήδη «έχουν κινή­σει»,  συμπα­ρα­τασ­σό­με­νοι με τους πραγ­μα­τι­κούς συμ­μά­χους τους στο μέτω­πο της σύγκρου­σης με την εξου­σία του κεφα­λαί­ου, για την ανα­τρο­πή της.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο