Β. Ι. Λένιν

(…)Ξέρω έναν εργάτη
που γράμ­μα­τα δε νογάει.
Δεν γεύτηκε
μήτε τ’ αλφά­βη­του τ’ αλάτι.
όμως άκου­σε κάποτε,
τον Λένιν να μιλάει,
κι όλα τα κατάλαβε
το μυα­λό του εργάτη.
Άκουσα
κάποιου χωριά­τη απ’ τη Σιβηρία
την ιστορία.
Σηκώ­θη­καν, με τα ντουφέκια
πήραν τη γη,
την καρπίσαν.
Για τον Λένιν
δεν είχαν ούτε δια­βά­σει, ούτε ακούσει,
μα λενινιστές
κιό­λας όλοι τους ήσαν.
Είδα βουνά,
που βλα­στά­ρι δε βγαίνει.
Μονά­χα το σύννεφο
στα βρά­χια σκοντάφτει.
Κι εκα­τό βέρ­στια πιο πέρα
κάποιος ερη­μί­της να μένει,
που στα κου­ρέ­λια του,
το σήμα του Λένιν
αστράφτει.
Θα μου πούνε ―
πως μιλώ για κονκάρδες
που τα κορί­τσια τις καρφώνουν
στο ρού­χο τους κοκέτικα
παρα­ξε­νιές της ζωής.
Μα όχι ―
δεν είναι κονκάρδες
είναι η καρ­διά η ίδια
που ανά­βει το ρούχο,
και λάμπει γεμάτη
αγά­πη για τον Ιλίτς.
Αυτό
δεν εξηγείται
με της εκκλη­σί­ας τα τεφτέρια,
κι ούτε κάνας θεός τον πρόσταξε:
Γίνου ο εκλεκτός!
Με ανθρώ­πι­νο βήμα,
με εργά­τη χέρια,
με το δικό του μυαλό
πήρε το δρόμο
αυτός.(…)

Βλα­ντι­μίρ Μαγιακόφσκι

(Από­σπα­σμα από το μνη­μειώ­δες ποί­η­μα του Βλα­ντι­μίρ Μαγια­κόφ­σκι «Β. Ι. Λένιν», σε μετά­φρα­ση Δημή­τρη Πάνου, που εκδό­θη­κε από τη Σύγ­χρο­νη Επο­χή το 1982).

Η καρ­διά του Βλα­ντι­μίρ Ίλιτς Ουλιά­νοφ Λένιν, ηγέ­τη του προ­λε­τα­ριά­του της Ρωσί­ας, αλλά και της παγκό­σμιας εργα­τι­κής τάξης, του ανθρώ­που που το όνο­μά του έγι­νε σύμ­βο­λο για την παγκό­σμια εργα­τι­κή τάξη μαζί με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, παύ­ει να χτυ­πά μια μέρα σαν σήμε­ρα, στις 21 Γενά­ρη του 1924.

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος