Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δαγκωτό ΚΚΕ στις 20 Σεπτέμβρη

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Μνη­μό­νιο ή αντι­μνη­μό­νιο; Ευρώ ή δραχ­μή; Τσί­πρας ή Μεϊ­μα­ρά­κης; Κυβέρ­νη­ση με κορ­μό το ΣΥΡΙΖΑ ή τη Νέα Δημο­κρα­τία; Αυτά είναι κάποια απ’ τα «κρι­τή­ρια ψήφου» με τα οποία τα αστι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης επι­χει­ρούν να μπο­λιά­σουν τον ελλη­νι­κό λαό, λίγες μέρες πριν τις κάλ­πες. Μέσα σε αυτό το κλί­μα απο­προ­σα­να­το­λι­σμού του κόσμου, ο λαός θα κλη­θεί να πάρει μια από­φα­ση, να κάνει μια επι­λο­γή. Μια επι­λο­γή μετα­ξύ δεκά­δων κομ­μα­τι­κών σχη­μα­τι­σμών (μνη­μο­νια­κών και αντι­μνη­μο­νια­κών, φιλο­ευ­ρω­παϊ­κών και ευρω­σκε­πτι­κι­στι­κών, ευρω­λά­γνων και δραχ­μι­στών) αλλά- επί της ουσί­ας- μετα­ξύ δύο πολι­τι­κών. Μετα­ξύ της πολι­τι­κής του ΚΚΕ και της πολι­τι­κής όλων των υπολοίπων.

Στην ύπαρ­ξη και δια­πά­λη αυτών των δύο πολι­τι­κών βρί­σκε­ται όλη η ουσία του εκλο­γι­κού αγώ­να. Έτσι, λοι­πόν, αντί να πέσει στην παγί­δα των ψευ­το­δι­λημ­μά­των που το πολι­τι­κό σύστη­μα καλ­λιερ­γεί ο λαός οφεί­λει να ζυγί­σει δύο πολι­τι­κές οδούς: αυτήν που δια­χει­ρί­ζε­ται το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα και, απ’ την άλλη πλευ­ρά, αυτήν που το ανατρέπει.

  1. Απ’ τη μια πλευ­ρά είναι η πολι­τι­κή που απο­δέ­χε­ται τον καπι­τα­λι­στι­κό τρό­πο ανά­πτυ­ξης. Δηλα­δή την οικο­νο­μία της αγο­ράς, την ύπαρ­ξη της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας στα μέσα παρα­γω­γής (με λίγα λόγια την ύπαρ­ξη των μονο­πω­λί­ων). Πρό­κει­ται για την πολι­τι­κή εκεί­νη σύμ­φω­να με την οποία οι λίγοι, τα παρά­σι­τα, οι καπι­τα­λι­στές, το μεγά­λο κεφά­λαιο, μπο­ρούν να καρ­πώ­νο­νται τον πλού­το που παρά­γουν οι εργα­ζό­με­νοι. Είναι, να θυμή­σου­με η πολι­τι­κή εκεί­νη που:

α) κατά την περί­ο­δο 1990–2007 τα κέρ­δη των ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων αυξή­θη­καν κατά 28 φορές. Στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’90 έφτα­ναν τα 575.000.000 ευρώ και το 2007 είχαν αγγί­ξει τα 16 δις ευρώ. 

 β) εν μέσω κρί­σης το 2011 – οι 500 ελλη­νι­κές επι­χει­ρή­σεις είδαν αύξη­ση κερ­δών κατά 18,2%. Το 2013 οι 500 πιο κερ­δο­φό­ρες επι­χει­ρή­σεις είδαν κέρ­δη 7,6 δισε­κατ. ευρώ. Την ίδια περί­ο­δο, παρά τα υπερ­κέρ­δη τους, τα επί­ση­μα ποσο­στά ανερ­γί­ας κάλ­πα­ζαν στο 28%. 

 γ) οι πλου­σιό­τε­ροι γίνο­νται πλου­σιό­τε­ροι και οι φτω­χοί φτω­χό­τε­ροι, τόσο ώστε το 10% των πιο εύπο­ρων ελλή­νων να κατέ­χει το 26,3% του συνο­λι­κού εισο­δή­μα­τος (Eurostat 1999). Το 2013, 505 έλλη­νες κατεί­χαν χρη­μα­τι­κή περιου­σία περισ­σό­τε­ρη από 30 δισε­κατ. ευρώ.

και

απ’ την άλλη πλευ­ρά είναι η πολι­τι­κή του ΚΚΕ, που απορ­ρί­πτει και ανα­τρέ­πει τον καπι­τα­λι­στι­κό τρό­πο ανά­πτυ­ξης. Που κοι­νω­νι­κο­ποιεί τα συγκε­ντρω­μέ­να μέσα παρα­γω­γής, κάνο­ντας τα λαϊ­κή ιδιο­κτη­σία. Πρό­κει­ται για την πολι­τι­κή εκεί­νη επί­κε­ντρο της οποί­ας είναι η ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων λαϊ­κών ανα­γκών με βάση έναν κεντρι­κό σχε­δια­σμό και όχι η λογι­κή του ατο­μι­κού κέρδους.

  1. Απ’ τη μια πλευ­ρά είναι η πολι­τι­κή εκεί­νη που δίνει όρκους πίστης στην Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση. Πρό­κει­ται για εκεί­νη την πολι­τι­κή που ψήφι­σε στη Βου­λή την Συν­θή­κη του Μάα­στριχτ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Πολ. Άνοι­ξη και ο τότε Συνα­σπι­σμός των κ.κ.Τσίπρα-Λαφαζάνη). Εϊναι η πολι­τι­κή του ευρω­μο­νό­δρο­μου, των αντι­λαϊ­κών συν­θη­κών του Άμστερ­νταμ (1997), της Νίκαιας (2001), της Λισα­βώ­νας (2007). Είναι, να θυμή­σου­με η πολι­τι­κή που θέλει την Ελλά­δα πάση θυσία μέλος

α) της Ε.Ε. των 120.000.000 ανθρώ­πων που ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώ­χειας και των 30.000.000 ανέρ­γων.

 β) της Ε.Ε. των 20.000.000 παι­διών που προ­σπα­θούν να επι­βιώ­σουν σε καθε­στώς φτώ­χειας και εξα­θλί­ω­σης.

 γ) της Ε.Ε. των περισ­σό­τε­ρων από 4.000.000 άστε­γων που κοι­μού­νται σε χαρ­τό­κου­τα στους δρό­μους των ευρω­παϊ­κών μεγαλουπόλεων.

 δ) της Ε.Ε. της Κοι­νής Αγρο­τι­κής Πολι­τι­κής που έχει ζήσει στο πετσί της μικρο­με­σαία αγρο­τιά της πατρί­δας μας. Μεί­ω­ση αγρο­τι­κού εισο­δή­μα­τος-παρα­γω­γής-επι­δο­τή­σε­ων, αύξη­ση των εισα­γω­γών (5 με 6 δις ευρώ ετη­σί­ως για προ­ϊ­ό­ντα που μπο­ρεί να παρά­γει η χώρα!), μεί­ω­ση μέσα σε μια δεκα­ε­τία κατά 35% του αγρο­τι­κού πληθυσμού. 

 ε) της Ε.Ε. της συνε­χούς λιτό­τη­τας και των μνη­μο­νί­ων διαρ­κεί­ας, της αντι­δρα­στι­κής, αντι­λαϊ­κής ατζέ­ντας «Ευρώ­πη 2020», της απε­λευ­θέ­ρω­σης των ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων, της κατάρ­γη­σης των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων εργα­σί­ας, των αυξή­σε­ων στα όρια συντα­ξιο­δό­τη­σης, της κινε­ζο­ποί­η­σης των μισθών, του πετσο­κόμ­μα­τος των συντάξεων. 

 και

απ’ την άλλη πλευ­ρά η πολι­τι­κή πρό­τα­ση και πάγια θέση του ΚΚΕ για απο­δέ­σμευ­ση από την Ε.Ε.. Μια πολι­τι­κής πρό­τα­σης που, με συνέ­πεια, εδώ και δεκα­ε­τί­ες απο­κα­λύ­πτει τον αντι­λαϊ­κό ρόλο της ευρω­παϊ­κής λυκο­συμ­μα­χί­ας, της Ένω­σης του Κεφα­λαί­ου που ούτε αλλά­ζει, ούτε καλω­πί­ζε­ται. Για­τί είναι και­ρός να συνει­δη­το­ποι­η­θεί ότι εντός της ΕΕ δεν πρό­κει­ται ούτε μπο­ρεί να υπάρ­ξει φιλο­λαϊ­κή λύση. Για­τί το «ευρω­παϊ­κό όρα­μα» της ΕΕ απο­δεί­χθη­κε στην πρά­ξη ότι είναι μια μεγά­λη, καλο­στη­μέ­νη απά­τη και τα «χρυ­σά κου­τά­λια», με τα οποία δήθεν θα έτρω­γε ο ελλη­νι­κός λαός μετά την έντα­ξη στην ΕΟΚ, απο­δεί­χθη­καν πλα­στι­κά κου­τα­λά­κια μιας χρή­σης… 

Mottas2

  1. Απ’ τη μια πλευ­ρά είναι η πολι­τι­κή που απο­δέ­χε­ται το χρέ­ος και ζητά από τον ελλη­νι­κό λαό να πλη­ρώ­σει για κάτι που ο ίδιος ούτε δημιούρ­γη­σε, ούτε ευθύ­νε­ται. Πρό­κει­ται για την πολι­τι­κή, που με τον έναν ή με τον άλλο τρό­πο, υιο­θε­τεί τη λογι­κή του «μαζί τα φάγα­με». ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτά­μι, ΠΑΣΟΚ συμ­φω­νούν στην απο­πλη­ρω­μή του χρέ­ους, ζητώ­ντας από το λαό να υπο­στεί κι’ άλλες, βαρύ­τα­τες θυσί­ες. Η «Λαϊ­κή Ενό­τη­τα», παρά τα μεγά­λα λόγια, απο­δέ­χε­ται την πλη­ρω­μή μέρους του χρέ­ους (αλή­θεια, πόσο ποσο­στό του χρέ­ους θέλουν να δια­γρά­ψουν και πόσο να πλη­ρω­θεί απ’ τον ελλη­νι­κό λαό;). Να θυμή­σου­με εδώ ότι:

 α) τα δάνεια των ελλη­νι­κών κυβερ­νή­σε­ων ούτε πάνε, ούτε πήγαι­ναν για μισθούς και συντά­ξεις, αλλά επι­στρέ­φουν σχε­δόν εξ’ ολο­κλή­ρου σε δανει­στές και τοκο­γλύ­φους. Πρό­κει­ται για δάνεια που δεν πάνε, ούτε πήγαι­ναν, στην ενί­σχυ­ση της δημό­σιας υγεί­ας και παι­δεί­ας, αλλά στην χρη­μα­το­δό­τη­ση των μπίζ­νες και των ανα­κε­φα­λαιώ­σε­ων μιας χού­φτας τρα­πε­ζι­τών, μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τιών, μονο­πω­λια­κών ομί­λων, εφο­πλι­στών. Πρό­κει­ται, λοι­πόν, για δάνεια που δεν χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν για την στή­ρι­ξη του – ανύ­παρ­κτου – κρά­τους πρό­νοιας, αλλά κάλυ­ψαν τρύ­πες φορο­ε­λα­φρύν­σε­ων (59 φορο­α­παλ­λα­γές στους εφο­πλι­στές με νόμο του 1975), προς το μεγά­λο Κεφά­λαιο, χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν για «φαγο­πό­τια» τύπου Ολυ­μπιά­δας 2004 και ΝΑΤΟϊ­κών εξοπλισμών.

 β) ο ελλη­νι­κός λαός έχει πλη­ρώ­σει και πλη­ρώ­νει στο πολ­λα­πλά­σιο τα δάνεια που, δήθεν για λογα­ρια­σμό του, έχουν πάρει οι κυβερ­νή­σεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και πρό­σφα­τα του ΣΥΡΙΖΑ. Από το 1992, ο λαός μας έχει πλη­ρώ­σει σε ντό­πιους και ξένους τοκο­γλύ­φους περί τα 773 δισε­κατ. ευρώ. Από την έντα­ξη στην ΟΝΕ και έπει­τα, έχουν πλη­ρω­θεί για τόκους και χρε­ο­λύ­σια μακρο­πρό­θε­σμων δανεί­ων 400,5 δισε­κατ. Ευρώ!

 γ) Από το πρώ­το και δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο (των κυβερ­νή­σε­ων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) το ελλη­νι­κό κρά­τος δανεί­στη­κε 215 δισε­κατ. ευρώ. Την ίδια περιό­δο πλή­ρω­σε στους τρα­πε­ζί­τες 250 δισε­κατ. ευρώ! Το τρί­το μνη­μό­νιο της συγκυ­βέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φόρ­τω­σε στις πλά­τες του ελλη­νι­κού λαού άλλα 86 δισεκ. ευρώ. 

 και

απ’ την άλλη πλευ­ρά η πολι­τι­κή και η πρό­τα­ση του ΚΚΕ που δια­γρά­φει μονο­με­ρώς το χρέ­ος. Ολό­κλη­ρο το χρέ­ος. Πρό­κει­ται για εκεί­νη την πολι­τι­κή που αρνεί­ται τις «επι­μη­κύν­σεις», τα «κου­ρέ­μα­τα» και τις «ανα­διαρ­θώ­σεις» που στη­ρί­ζουν τα αστι­κά κόμ­μα­τα. Καμιά ανα­διάρ­θω­ση και καμιά επι­μή­κυν­ση απο­πλη­ρω­μής χρέ­ους δεν έρχε­ται χωρίς την συνο­δεία σκλη­ρών αντι­λαϊ­κών πακέ­των, χωρίς δηλα­δή νέων μνη­μο­νί­ων. Στην πολι­τι­κή πρό­τα­ση του ΚΚΕ, λοι­πόν, για μονο­με­ρή δια­γρα­φή του χρέ­ους βρί­σκε­ται η πραγ­μα­τι­κή ανα­κού­φι­ση του λαού.

  1. Απ’ τη μια πλευ­ρά είναι η πολι­τι­κή εκεί­νη που χρη­σι­μο­ποιεί φρά­σεις όπως «ανά­πτυ­ξη», «εθνι­κό σχέ­διο ανα­συ­γκρό­τη­σης», «κού­ρε­μα χρέ­ους», «ρήτρα ανά­πτυ­ξης», «μορα­τό­ριουμ πλη­ρω­μών», «αμοι­βαία επω­φε­λής συμ­φω­νία», «εθνι­κή συνεν­νό­η­ση», «ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις» κ.α. Πρό­κει­ται για το λεξι­λό­γιο των αστι­κών κομ­μά­των που έχει επι­βλη­θεί στο δημό­σιο διάλογο.

και

απ’ την άλλη πλευ­ρά η λεγό­με­νη «ξύλι­νη γλώσ­σα» του ΚΚΕ, μια γλώσ­σα που κόκ­κα­λα δεν έχει και κόκ­κα­λα τσα­κί­ζει. Διό­τι, όσο κι’ αν ξενί­ζει κάποιους, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν αλλά­ζει: το απάν­θρω­πο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα λέγε­ται «Καπι­τα­λι­σμός», τα «μονο­πώ­λια» δεν είναι φαντά­σμα­τα, είναι υπαρ­κτά και κατα­δυ­να­στεύ­ουν την οικο­νο­μία σε βάρος του λαού, η φύση του «ιμπε­ρια­λι­σμού» φαί­νε­ται στην πρά­ξη, στην κτη­νω­δία των πολέ­μων και στο δρά­μα των προ­σφύ­γων. Αυτή, λοι­πόν, η – σύμ­φω­να με ορι­σμέ­νους – «ξύλι­νη γλώσ­σα» λέει την ωμή αλή­θεια, όπως ακρι­βώς είναι, και γι’ αυτό ενοχλεί.

Αυτές τις δύο πολι­τι­κές προ­τά­σεις έχει μπρο­στά του ο λαός – την πολι­τι­κή πρό­τα­ση της δια­χεί­ρη­σης του σάπιου καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος και την πολι­τι­κή πρό­τα­ση της ανα­τρο­πής του. Δεξιοί (ΝΔ, ΑΝΕΛ), ακρο­δε­ξιοί (Χρυ­σή Αυγή), κεντρώ­οι (Ποτά­μι, Εν.Κεντρώων κλπ.) και αρι­στε­ροί (ΣΥΡΙΖΑ, Λαϊ­κή Ενό­τη­τα) δια­χει­ρι­στές του καπι­τα­λι­στι­κού δρό­μου ανά­πτυ­ξης καλούν το λαό να αυτο­ε­γκλω­βι­στεί σε κάλ­πι­κα διλήμ­μα­τα του τύπου «μνη­μό­νιο-αντι­μνη­μό­νιο»  και «ευρώ-δραχ­μή».

Mottas3Το ΚΚΕ, από την άλλη πλευ­ρά, καλεί το λαό, τους εργα­ζό­με­νους, τους άνερ­γους, τους συντα­ξιού­χους, τη νεο­λαία, ανε­ξαρ­τή­τως κομ­μα­τι­κού παρελ­θό­ντος, να πάρουν οι ίδιοι την τύχη του τόπου στα χέρια τους. Τους καλεί να αντλή­σουν συμπε­ρά­σμα­τα από την ίδια την εμπει­ρία τους και να τη μετα­τρέ­ψουν σε δύνα­μη αγώ­νας και ανατροπής.

Άλλω­στε, το σημα­ντι­κό δεν είναι ποιός θα σχη­μα­τί­σει κυβέρ­νη­ση στις 21 Σεπτέμ­βρη. Κυβέρ­νη­ση θα υπάρ­ξει, είτε με κορ­μό το ΣΥΡΙΖΑ είτε με τη ΝΔ, με την συμ­με­το­χή των γνω­στών «πρό­θυ­μων» συγκυ­βερ­νώ­ντων, είτε είναι το Ποτά­μι, είτε οι ΑΝΕΛ είτε το ΠΑΣΟΚ.

Την επο­μέ­νη των εκλο­γών, σε αντί­θε­ση με τα υπό­λοι­πα κόμ­μα­τα που θα δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νται την συμ­με­το­χή τους σε κυβερ­νη­τι­κά σχή­μα­τα, το ΚΚΕ θα βρί­σκε­ται και πάλι δίπλα στο λαό – σε κάθε χώρο δου­λειάς, σε κάθε γει­το­νιά. Την επο­μέ­νη των εκλο­γών, σε μια Ελλά­δα του τρί­του μνη­μο­νί­ου, των 2.000.000 ανέρ­γων και των 700.000 παι­διών που υπο­σι­τί­ζο­νται, αυτό που έχει σημα­σία είναι η οργά­νω­ση της λαϊ­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Είναι η ενδυ­νά­μω­ση της φωνής των εργα­ζό­με­νων, των ανέρ­γων, των χαμη­λο­συ­ντα­ξιού­χων, των μικρών αγρο­τών, της νεο­λαί­ας απέ­να­ντι στην εντει­νό­με­νη αντι­λαϊ­κή λαίλαπα.

Και αυτό είναι κάτι που μόνο ένα ισχυ­ρό ΚΚΕ μπο­ρεί να εγγυηθεί. 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο