Ηλέκτρα Στρατωνίου: «Γυναίκα εγώ». Πέντε ποιήματα για την Ημέρα της Γυναίκας

Το Ατέ­χνως τιμά τη Μέρα της Γυναί­κας (2)

Πέντε ποι­ή­μα­τα της Ηλέ­κτρας Στρα­τω­νί­ου με θέμα τη γυναί­κα από την ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή «Στο ναρ­κο­πέ­διο του μυα­λού» εκδ. ΕΝΤΟΣ, Αθή­να 2011

ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΓΩ

Χορεύω με μάτια κλειστά,
με τα χέρια απλωμένα!
Σε χίλιους κύκλους το κορ­μί μου
χαρά­ζει τον αέρα με λέξεις,
γρά­φο­ντας και πάλι μια σύγ­χρο­νη τραγωδία:
Η Εκά­βη, η Μήδεια εγώ,
η Ηλέ­κτρα, η Κασ­σάν­δρα εγώ,
Πηνε­λό­πη και Ελέ­νη εγώ!
Χορεύω, με τα μάτια κλειστά ·
είμαι μάνα, πριν, τώρα, πάντα,
είμαι αδελ­φή, πριν, τώρα, πάντα,
είμαι ερω­μέ­νη, πριν, τώρα, πάντα,
είμαι γυναί­κα! Πάντα!
Χορεύω με τα χέρια απλωμένα,
βου­βά, τρα­γι­κά, απελπισμένα!

ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Πιά­σε με!
Θα σε τραβήξω
στα σκο­τει­νά μου μονοπάτια,
εκεί­να που τα τρυ­γό­νια και οι πέρδικες
ξεχά­σα­νε για πάντα.
Πιά­σε με!
Θα σε ταξιδέψω
στην άλλη πλευ­ρά του τείχους,
εκεί που ο λογισμός
γίνε­ται παραλογισμός
και ζει τη δική του αλήθεια!
Πιά­σε με!
Θα σε αγκα­λιά­σω σφιχτά,
για να μη χορεύω μόνη
στην πίστα της ψυχής μου,
εκεί που κόκκινο
και μαὐρο μπερδεύονται
σ’ ανα­πό­φευ­κτη έκρηξη.
Πιά­σε με, κι έλα μαζί μου!
Είμαι παι­δί, γυναί­κα, άνθρωπος
και φοβά­μαι μην το ξεχάσω.
Μην το που­λή­σω, μην το μισήσω!

ΜΕ ΧΩΡΙΖΟΥΝΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ

Κοί­τα…
το παι­χνι­δά­κι ετούτο
δε μ’ αρέσει,
σαν το «σφα­χτό»
να με χωρί­ζου­νε στη μέση
τα χέρια, το κεφά­λι μου,
το στή­θος, να τα πετάνε
στα πατώ­μα­τα, στους τοίχους
και τους γλου­τούς μου,
το αιδοίο και τις γάμπες,
πάνω στο στρώμα
για να το «πηδού­νε» οι άνδρες!
Το παι­χνι­δά­κι δε μ’ αρέσει,
σαν το «σφα­χτό» να με χωρίζουνε
στη μέση!…

ΦΟΒΑΜΑΙ

Λέω ψέμα­τα
και βάφω κόκ­κι­να τα χείλη
σε λεκια­σμέ­νους καθρέφτες,
λέω ψέματα
και ξαπλώνω
σε νοι­κια­σμέ­να δωμάτια,
λέω ψέματα
και πληρώνομαι
τα λύτρα της πορνείας.
Λέω ψέματα
για­τί φοβά­μαι το αύριο
της ζωής μου, λέω ψέματα
για­τί φοβάμαι
τον θάνα­το του σήμερα!

ΑΝΩΝΥΜΕΣ ΩΡΕΣ

Ώρες αιχ­μά­λω­τες επά­νω μου έχουν πέσει
στιγ­μές κατά­δι­κες με βάλα­νε στη μέση
και με κλω­τσά­νε, με πατά­νε στο κελί τους,
με σέρ­νουν απ’τα μαλ­λιά στη φυλα­κή τους!
Ημέ­ρες άγνω­στες, ημέ­ρες ξεχασμένες
ώρες ανώ­νυ­μες στις μνή­μες παγωμένες!
Μ’ απή­γα­γαν και μ’ έθα­ψαν στο χώμα,
ήρθαν εξή­ντα άνοι­ξες κι εγώ κοι­μά­μαι ακόμα…
Σκυ­λιά αδέ­σπο­τα στην πίστα της καρ­διάς μου
χορεύ­ε­τε παθη­τι­κά το βαλς της μονα­ξιάς μου!
Κι εκεί, στην άκρη της ψυχής στην πιο κρυ­φή γωνιά της
γεν­νά­ει μια μαύ­ρη ύαι­να τα ορφα­νά παι­διά της.
Χρό­νια παρά­ξε­να με «μπά­ζα» σκεπασμένα…
Μάνα, εχθροί μπή­καν στη μήτρα σου
και γέν­νη­σες εμένα!

_______________________________________________________________________________________________________

Η Ηλέκτρα Στρατωνίου γεννήθηκε στη Χαλκιδική, έζησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και στο εξωτερικό. Είναι ζωγράφος, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδόσει τρεις ποιητικές συλλογές: «Ποιήματα» (1989, Γερμανία), «Στο ναρκοπέδιο του μυαλού» (2011, Αθήνα) και «Σςςς… ο Θεός κοιμάται» (2014, Αθήνα). Η Ηλέκτρα είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε. Ε. Λ.).