Η ήττα της Αριστεράς

Γρά­φει ο 2310net //

Αυτή η φρά­ση παί­ζει πολύ τώρα τελευ­ταία. Από τότε δηλα­δή που μέσα στο κατα­κα­λό­και­ρο ο ΣΥΡΙΖΑ είπε να αφή­σει πίσω την αντι­μνη­μο­νια­κή του ρητο­ρεία και να συρ­θεί στην πολυ­πό­θη­τη συμ­φω­νία που θα απέ­τρε­πε την άτα­κτη χρε­ω­κο­πία μπλα μπλα μπλα.

Ηττή­θη­κε, λένε, η Αρι­στε­ρά. Θα συμ­φω­νή­σω εν μέρει στο από­φθεγ­μα, όχι όμως στην εξή­γη­σή του. Πράγ­μα­τι, κάποια Αρι­στε­ρά ηττή­θη­κε, αλλά αυτό δεν έγι­νε επει­δή ο ΣΥΡΙΖΑ βγή­κε από τη μνη­μο­νια­κή ντουλάπα.

Αν χαρα­κτη­ρί­σου­με ήττα της Αρι­στε­ράς την μνη­μο­νια­κή στρο­φή του ΣΥΡΙΖΑ τότε θα είναι σαν να απο­δε­χό­μα­στε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάπο­τε, μέχρι τον Ιού­λιο συγκε­κρι­μέ­να, Αρι­στε­ρός. Ήταν δηλα­δή Αρι­στε­ρός όταν είχε ήδη στε­λε­χώ­σει μεγά­λο μέρος της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής του ομά­δας με πρώ­ην πασο­κι­κά λαμό­για. Ήταν Αρι­στε­ρός όταν δεν είχε αφή­σει καπι­τα­λι­στι­κό think-tank απρο­σκύ­νη­το. Όταν δια στό­μα­τος Βαρου­φά­κη είχε καταρ­γή­σει την πάλη των τάξε­ων. Όταν είχε ήδη υπα­να­χω­ρή­σει στο δόγ­μα της πάση θυσία παρα­μο­νής στην ευρω­ζώ­νη και την ΕΕ.

Ήταν Αρι­στε­ρός όταν έσβη­νε σφυ­ρο­δρέ­πα­να με φωτο­σοπ, όταν έσβη­νε μια-μια τις λίγες προ­ε­κλο­γι­κές του υπο­σχέ­σεις, όταν υπουρ­γοί του χόρευαν και τρα­γου­δού­σαν αγκα­λιά με τους ομο­λό­γους τους από τα πιο στυ­γνά ιμπε­ρια­λι­στι­κά κρά­τη. Ήταν Αρι­στε­ρός όταν είχε κάνει την κατάρ­γη­ση του μνη­μο­νί­ου, επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση. Όταν κάθε τι ριζο­σπα­στι­κό στον λόγο του, έπρε­πε να φιλ­τρά­ρε­ται μέσα από τη δέσμευ­ση της συγκυ­βέρ­νη­σης με ένα σχε­δόν ακρο­δε­ξιό και σίγου­ρα χου­ντι­κής αισθη­τι­κής κόμ­μα όπως οι ΑΝΕΛ. Ήταν μήπως Αρι­στε­ρός ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ξαφ­νι­κά όχι μόνο στα­μά­τη­σε κάθε ανα­φο­ρά στους ναζί της Χρυ­σής Αυγής, αλλά ανα­γνώ­ρι­ζε τον θεσμι­κό τους ρόλο στο κοι­νο­βού­λιο, μήπως και κόψουν καμιά ψήφο από τη ΝΔ;

Σε ό,τι με αφο­ρά, έχω από πολύ νωρίς γρά­ψει ότι το χει­ρό­τε­ρο που θα συμ­βεί με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι θα ταυ­τι­στεί η έννοια Αρι­στε­ρά με ό,τι αντι­λαϊ­κό θα έρθει έτσι κι αλλιώς όταν αυτός θα κυβερ­νή­σει. Και αυτός ο κίν­δυ­νος μεγα­λώ­νει όταν κάποιες Αρι­στε­ρές πολι­τι­κές δυνά­μεις, όλον αυτό τον και­ρό αντί να ανοί­ξουν τα μάτια και να δουν τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να απο­κα­λύ­ψουν το πραγ­μα­τι­κό του πρό­σω­πο φρό­ντι­ζαν να κάνουν το κοι­νό στις κομ­μα­τι­κές του συγκε­ντρώ­σεις κάτω από την ταμπέ­λα ενός ΟΧΙ. Δεν παρέ­λει­παν να θεω­ρούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως μια πολι­τι­κή δύνα­μη της Αρι­στε­ράς που ως τέτοια μπο­ρεί να φέρει μια κάποια αλλα­γή στον τόπο, αρκεί να της ασκού­με εποι­κο­δο­μη­τι­κή κρι­τι­κή και να της κάνου­με δίκαιη αρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση. Πολι­τι­κή εκτίμηση…από τα Lidl.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αυτή είναι η Αρι­στε­ρά που ηττή­θη­κε. Όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ η Αρι­στε­ρά που κάποιοι ονει­ρεύ­τη­καν, ούτε η Αρι­στε­ρά που κάποιοι φαντά­ζο­νταν. Ο αυτο­προσ­διο­ρι­σμός και η μονο­πω­λια­κή χρή­ση του όρου Αρι­στε­ρά δεν αρκεί για να κάνει κάποιον Αρι­στε­ρό. Αυτό του­λά­χι­στον, όποιος νιώ­θει και είναι Αρι­στε­ρός θα έπρε­πε να το έχει καταλάβει.

Δεν είναι τυχαίο άλλω­στε, ότι αυτοί οι οποί­οι τώρα επι­τί­θε­νται με μανία και συχνά κατα­φεύ­γουν σε μη πολι­τι­κές εκφρά­σεις απέ­χθειας για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εκεί­νοι οι οποί­οι το προη­γού­με­νο διά­στη­μα βρέ­θη­καν με κάποιο τρό­πο κοντά του. Αυτοί που για κάποιο λόγο ένιω­θαν «σύντρο­φοι» με τους ΣΥΡΙ­ΖΑιους. Μπο­ρεί να μην ψήφι­σαν ποτέ ΣΥΡΙΖΑ οι ίδιοι, μπο­ρεί να δια­τη­ρού­σαν και τότε δια­φω­νί­ες, αλλά του­λά­χι­στον πίστευαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με το μέρος τους, είναι με το λαό. Αυτοί είναι που τώρα αισθά­νο­νται προ­δο­μέ­νοι, περισ­σό­τε­ρο μάλι­στα από τους ίδιους τους ΣΥΡΙ­ΖΑιους. Αυτή η Αρι­στε­ρά ηττή­θη­κε, αφή­νο­ντάς μας μια διδα­κτι­κή παρα­κα­τα­θή­κη: Αρι­στε­ρά που δεν στο­χεύ­ει στη ρίζα του κακού και ανα­ζη­τά πρό­σκαι­ρες και ευκαι­ρια­κές συνερ­γα­σί­ες με τη μορ­φή προ­σκόλ­λη­σης στο ένα ή στο άλλο εξου­σι-αστι­κό μπλοκ, είναι κατα­δι­κα­σμέ­νη να χάνει.