Η αντρική σχολή

Γρά­φει ο 2310net //

Ο πρώ­ην πρω­θυ­πουρ­γός Αντώ­νης Σαμα­ράς μας ενη­μέ­ρω­σε από το βήμα της Βου­λής ότι είναι της Αντρι­κής Σχο­λής, της ευθεί­ας, όπως έσπευ­σε να διευ­κρι­νί­σει. Δεν είχα­με καμία αμφι­βο­λία. Ο ανδρι­σμός, για να παρα­φρά­σου­με τη γνω­στή ρήση, είναι το κατα­φύ­γιο του απο­τυ­χη­μέ­νου. Όποιος δεν έχει τίπο­τα άλλο να υπε­ρη­φα­νεύ­ε­ται, το κάνει για αυτό που από τύχη απέκτησε.

Σεξι­σμός και ομο­φο­βία υπάρ­χει παντού. Υπάρ­χει και στις λέξεις τις πιο καθη­με­ρι­νές που χρη­σι­μο­ποιού­με. Υπάρ­χει στο σχο­λείο, στη δου­λειά, στο σπί­τι, στην τηλε­ό­ρα­ση. Υπάρ­χει και στην πολι­τι­κή. Η πολι­τι­κή άλλω­στε είναι «επάγ­γελ­μα» ανδρι­κό. Για να ψηφί­σουν οι γυναί­κες χρειά­στη­κε δεκα­ε­τί­ες «δημο­κρα­τί­ας». Για να εκλε­γούν περισ­σό­τε­ρες γυναί­κες στη Βου­λή απαι­τή­θη­κε νομο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση ώστε να υπάρ­χει ποσό­στω­ση. Οι γυναί­κες πολι­τι­κοί συνή­θως αντι­με­τω­πί­ζο­νται ως κατώ­τε­ρες και έχουν να δια­χει­ρι­στούν και τις αντί­στοι­χες δια­κρί­σεις με ευγε­νι­κά σχό­λια τύπου «τρά­βα πλύ­νε κάνα πιά­το», «γύρ­να σπί­τι σου μωρή». Εκτός αν η πολι­τι­κός είναι όμορ­φη. Τότε μπο­ρεί να δει κανέ­να αφιέ­ρω­μα στις «σέξι παρου­σί­ες στη Βου­λή» ή «στις όμορ­φες του Κοινοβουλίου».

Θέλου­με «πολι­τι­κούς με αρχί­δια», «βου­λευ­τές με παντε­λό­νια», «παλ­λι­κά­ρια-υπουρ­γούς» που θα στρι­μώ­ξουν την Μέρ­κελ. Ζήσα­με τις θεω­ρί­ες συνο­μω­σί­ας που ήθε­λαν τον έναν ή τον άλλο πολι­τι­κό να είναι ομο­φυ­λό­φι­λος και εκλέ­γου­με στη βου­λή –πέρα από τους ναζί με ISO- κάτι ομο­φο­βι­κούς τύπους σαν τον Νικο­λό­που­λο. Μεγα­λώ­νου­με στην κοι­νω­νία που θεω­ρεί­ται προ­ο­δευ­τι­κή στά­ση το «ας κάνει ο άλλος ό,τι θέλει στο κρε­βά­τι του, αρκεί να μην με προ­κα­λεί». Και μετά κλαί­με για το bullying τρώ­γο­ντας μια τυρό­πι­τα από τον φούρ­νο των σωματεμπόρων.

Σε αυτή την κοι­νω­νία ένας Σαμα­ράς, όπως και η πολι­τι­κή παρά­δο­ση της (αντι)λαϊκής, εθνο­κε­ντρι­κής δεξιάς, είναι απλά μια κακό­γου­στη έκφρα­ση ενός εμπε­δω­μέ­νου σεξι­σμού. Για να απαλ­λα­γού­με από αυτόν χρειά­ζε­ται ολι­κή ρήξη, όχι απλά με ένα κόμ­μα ή μια κυβέρ­νη­ση, αλλά με ένα σύνο­λο σκέ­ψης που έχει φωλιά­σει στο μυα­λό μας και εμφα­νί­ζει ως φυσιο­λο­γι­κή κάθε σεξι­στι­κή αντί­λη­ψη που εκφρά­ζε­ται είτε ως τρα­γω­δία είτε ως σάχλα. Ο Σαμα­ράς απλά ακρο­βα­τεί ανά­με­σα στην τρα­γω­δία και στην σάχλα.

Ωστό­σο αυτή η τόσο οικεία σεξι­στι­κή αντί­λη­ψη βρί­σκε­ται παντού, ακό­μα κι εκεί που δεν το περι­μέ­νεις. Αλλά σε αυτό θα επα­νέλ­θου­με σύντομα…