Η ομιλία του Ραούλ Κάστρο στην 7η Σύνοδο των χωρών της Αμερικής στον Παναμά

Μετά­φρα­ση (για πρώ­τη φορά στην ελλη­νι­κή γλώσ­σα) για το ΑΤΕΧΝΩΣ:
Λου­κία Κωνσταντίνου*

Η 7η Σύνο­δος Κορυ­φής των Χωρών της Αμε­ρι­κής (Cumbre de las Americas) πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στον Πανα­μά από τις 9 έως τις 11 Απρί­λη και η Κού­βα συμ­με­τεί­χε σε αυτή για πρώ­τη φορά μετά το 1962. Περισ­σό­τε­ρα για την Σύνο­δο και ό,τι εκεί διε­μεί­φθη μπο­ρεί­τε να δεί­τε στη σχε­τι­κή ανάρ­τη­σή μας: Η Σύνο­δος των δύο Αμε­ρι­κών στον Πανα­μά.

Μετά­φρα­ση-Επι­μέ­λεια: Λου­κία Κων­στα­ντί­νου //

Και­ρός ήταν πια να μιλή­σω από αυτό εδώ το βήμα στο όνο­μα της Κούβας.

Αρχι­κά με πλη­ρο­φό­ρη­σαν πως θα μπο­ρού­σα να κάνω μια ομι­λία οκτώ λεπτών. Αν και έκα­να μεγά­λη προ­σπά­θεια, μαζί με τον Πρω­θυ­πουρ­γό μας, να την μειώ­σω στα οκτώ λεπτά, και μιας και μου οφεί­λουν έξι συνα­ντή­σεις κορυ­φής από τις οποί­ες μας είχαν απο­κλεί­σει, 6Χ8 = 48 λεπτά (γέλια και χει­ρο­κρο­τή­μα­τα). Ζήτη­σα λοι­πόν την άδεια από τον πρό­ε­δρο Μπα­ρέ­λα, λίγη ώρα πριν μπού­με σε αυτήν την εξαι­ρε­τι­κή αίθου­σα, να μου παρα­χω­ρή­σουν λίγα λεπτά επι­πλέ­ον, κυρί­ως μετά τις τόσο ενδια­φέ­ρου­σες ομι­λί­ες που ακού­με και δεν ανα­φέ­ρο­μαι μόνο στην ομι­λία του προ­έ­δρου Ομπά­μα, αλλά επί­σης και σε αυτήν του προ­έ­δρου του Εκουα­δόρ, Ραφα­έλ Κορέα, της Προ­έ­δρου Ντίλ­μα Ρού­σεφ και σε άλλες.

Χωρίς άλλο πρό­λο­γο λοι­πόν, θα ξεκινήσω.

Εξο­χό­τα­τε Κύριε Κάρ­λος Μπα­ρέ­λα, Πρό­ε­δρε της Δημο­κρα­τί­ας του Παναμά,

Κυρί­ες και Κύριοι Πρό­ε­δροι, Κυρί­ες και Κύριοι Πρωθυπουργοί,

Εξέ­χο­ντες καλεσμένοι,

Καταρ­χήν, εκφρά­ζω την αλλη­λεγ­γύη μας προς την Πρό­ε­δρο Μπα­τσε­λέτ και τον λαό της Χιλής για τις φυσι­κές κατα­στρο­φές που έχουν υποστεί.

Ευχα­ρι­στώ για την αλλη­λεγ­γύη όλων των χωρών της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και της Καραϊ­βι­κής που κατέ­στη­σε δυνα­τή την συμ­με­το­χή της Κού­βας, επί ίσοις όροις, σε αυτήν την συνά­ντη­ση στο ημι­σφαί­ριό μας και ευχα­ρι­στώ τον Πρό­ε­δρο της Δημο­κρα­τί­ας του Πανα­μά για την πρό­σκλη­ση που τόσο ευγε­νι­κά μας απέ­στει­λε. Μετα­φέ­ρω τον αδελ­φι­κό μας χαι­ρε­τι­σμό προς τον λαό του Πανα­μά και προς όλους τους λαούς των εθνών που αντι­προ­σω­πεύ­ο­νται εδώ.

Όταν στις 2 και 3 Δεκεμ­βρί­ου του 2011 δημιουρ­γή­θη­κε η Κοι­νό­τη­τα των Κρα­τών της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και της Καραϊ­βι­κής (CELAC), στο Καρά­κας, εγκαι­νιά­στη­κε μια νέα περί­ο­δος στην ιστο­ρία της Δικής μας Αμε­ρι­κής, που έκα­νε έκδη­λο το επαρ­κώς κερ­δι­σμέ­νο δικαί­ω­μα να ζουν ειρη­νι­κά και να ανα­πτύσ­σο­νται οι λαοί της, όπως οι ίδιοι απο­φα­σί­ζουν ελεύ­θε­ρα, και χαρά­χτη­κε για το μέλ­λον μια πορεία ανά­πτυ­ξης και ολο­κλή­ρω­σης, βασι­σμέ­νη στην συνερ­γα­σία, την αλλη­λεγ­γύη και την κοι­νή θέλη­ση να δια­τη­ρη­θεί η ανε­ξαρ­τη­σία, η κυριαρ­χία και η ταυ­τό­τη­τα μας.

Το ιδα­νι­κό του Σιμόν Μπο­λί­βαρ να δημιουρ­γή­σει μια ‘’μεγά­λη Αμε­ρι­κά­νι­κη Πατρί­δα’’ ενέ­πνευ­σε πραγ­μα­τι­κές επο­ποι­ί­ες για την ανεξαρτησία.

Το 1800 τέθη­κε η σκέ­ψη να προ­στε­θεί η Κού­βα στην Ένω­ση του Βορ­ρά (Unión del Norte), σαν το νότιο άκρο της εκτε­νούς αυτο­κρα­το­ρί­ας (imperio). Τον 19ο αιώ­να ανα­δεί­χτη­καν το Δόγ­μα του Επε­κτα­τι­σμού (la Doctrina del Destino Manifiesto), με σκο­πό την κυριαρ­χία σε ολό­κλη­ρη την Αμε­ρι­κή και τον κόσμο, καθώς και η ιδέα του Ώρι­μου Φρού­του (Fruta Madura) για την ανα­πό­φευ­κτη βαρύ­τη­τα που είχε η Κού­βα για την βορειο­α­με­ρι­κα­νι­κή Ένω­ση, η οποία απο­ποιεί­το το δικαί­ω­μα της για την γέν­νη­ση και ανά­πτυ­ξη μιας δικής της θεώ­ρη­σης, μιας θεώ­ρη­σης χειραφέτησης.

Έπει­τα, μέσω πολέ­μων, κατα­κτή­σε­ων και επεμ­βά­σε­ων, αυτή η επε­κτα­τι­κή και ηγε­μο­νι­κή δύνα­μη απο­γύ­μνω­σε εδά­φη της Δικής μας Αμε­ρι­κής και επε­κτά­θη­κε μέχρι το Ρίο Μπράβο.

Μετά από μακρούς αγώ­νες που απέ­τυ­χαν, ο Χοσέ Μαρ­τί οργά­νω­σε τον ‘’ανα­γκαίο πόλε­μο’’ του 1895 –ο Μεγά­λος Πόλε­μος, όπως ονο­μά­στη­κε επί­σης, ξεκί­νη­σε το 1868 – και δημιούρ­γη­σε το Επα­να­στα­τι­κό Κόμ­μα Κού­βας για να καθο­δη­γή­σει τον πόλε­μο και να ιδρύ­σει μια Δημο­κρα­τία ‘’με όλους και για το καλό όλων’’, η οποία προ­τί­θε­το να επι­τύ­χει ‘’την πλή­ρη αξιο­πρέ­πεια του ανθρώπου’’.

Προσ­διο­ρί­ζο­ντας με βεβαιό­τη­τα και προ­νοη­τι­κό­τη­τα τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά της επο­χής του, ο Μαρ­τί αφο­σιώ­νε­ται στο καθή­κον ‘’να εμπο­δί­σει εν και­ρώ, με την ανε­ξαρ­τη­σία της Κού­βας, την επέ­κτα­ση των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών στις Αντίλ­λες και, έχο­ντας μια ακό­μα δύνα­μη, να αδρά­ξουν την ευκαι­ρία για τα δικά μας εδά­φη στην Αμε­ρι­κή’’ – ήταν τα ακρι­βή του λόγια.

Η Δική μας Αμε­ρι­κή είναι για τον Μαρ­τί η γη του κρε­ο­λού, του ινδιά­νου, του νέγρου και του μιγά, είναι η Αμε­ρι­κή-μιγάς, η εργα­ζό­με­νη Αμε­ρι­κή, που έπρε­πε να ενερ­γή­σει από κοι­νού με τους κατα­πιε­σμέ­νους και τους λεη­λα­τη­μέ­νους. Σήμε­ρα, πέρα από γεω­γρα­φία, αυτό είναι ένα ιδα­νι­κό που αρχί­ζει να γίνε­ται πραγματικότητα.

Πριν από 117 χρό­νια, στις 11 Απρι­λί­ου του 1898, ο τότε Πρό­ε­δρος των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών ζήτη­σε από το Κογκρέ­σο την έγκρι­ση να επέμ­βει στρα­τιω­τι­κά στον πόλε­μο της ανε­ξαρ­τη­σί­ας, την στιγ­μή ακρι­βώς όπου μετά από περί­που 30 χρό­νια η Κού­βα, αφού πρα­κτι­κά εξαρ­γύ­ρω­νε τους ποτα­μούς κου­βα­νι­κού αίμα­τος που είχε χυθεί, απε­λευ­θε­ρω­νό­ταν, και τότε αυτό – το αμε­ρι­κα­νι­κό Κογκρέ­σο – εξέ­δω­σε την απα­τη­λή Κοι­νή Από­φα­ση (Resolución Conjunta), η οποία ανα­γνώ­ρι­ζε την ανε­ξαρ­τη­σία του νησιού ‘’πραγ­μα­τι­κά και νομι­κά’’. Μπή­καν σαν σύμ­μα­χοι και πήραν την χώρα στην κατο­χή τους σαν κατακτητές.

Επι­βλή­θη­κε στην Κού­βα ένα προ­σάρ­τη­μα στο Σύνταγ­μά της, η Τρο­πο­λο­γία Πλατ – γνω­στή έτσι από το όνο­μα του γερου­σια­στή που την πρό­τει­νε — η οποία την απο­γύ­μνω­νε από την εθνι­κή της κυριαρ­χία, έδι­νε την άδεια στον ισχυ­ρό γεί­το­να να παρεμ­βαί­νει στα εσω­τε­ρι­κά θέμα­τα και γέν­νη­σε την Ναυ­τι­κή Βάση στο Γκουα­ντά­να­μο, η οποία ακό­μα σφε­τε­ρί­ζε­ται μέρος του εδά­φους μας. Εκεί­νη την περί­ο­δο αυξή­θη­κε η εισβο­λή κεφα­λαί­ου από τον Βορ­ρά, αργό­τε­ρα υπήρ­ξαν δύο στρα­τιω­τι­κές επεμ­βά­σεις και η στή­ρι­ξη σε βάναυ­σες δικτατορίες.

Όταν οι κου­βα­νοί, στις αρχές του 20ου αιώ­να, έφτια­ξαν το σχέ­διο του Συντάγ­μα­τος και το παρου­σί­α­σαν στον κυβερ­νή­τη, έναν βορειο­α­με­ρι­κα­νό στρα­τη­γό, αυτο­διο­ρι­σμέ­νο από την χώρα του, αυτός τους απά­ντη­σε ότι κάτι έλει­πε. Και ρωτώ­ντας τον οι κου­βα­νοί συνταγ­μα­το­λό­γοι, τους απά­ντη­σε: Λεί­πει αυτή η τρο­πο­λο­γία που παρου­σί­α­σε ο γερου­σια­στής Πλατ, η οποία δίνει το δικαί­ω­μα να επεμ­βαί­νουν οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες στην Κού­βα, κάθε φορά που θεω­ρούν ότι χρειάζεται.

Έκα­ναν χρή­ση αυτού του δικαιώ­μα­τος. Φυσι­κά, οι κου­βα­νοί το απέρ­ρι­ψαν και η απά­ντη­ση ήταν: Πολύ καλά, τότε θα παρα­μεί­νου­με εδώ. Αυτό ίσχυε μέχρι το 1934.

Υπήρ­ξαν δύο στρα­τιω­τι­κές επεμ­βά­σεις, ακό­μα, καθώς και η στή­ρι­ξη σε βάναυ­σες δικτα­το­ρί­ες στην περί­ο­δο που αναφερόμαστε.

Επι­κρά­τη­σε προς την Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή η ‘’πολι­τι­κή των κανο­νιο­φό­ρων’’ και έπει­τα αυτή του ‘’ Καλού Γεί­το­να’’. Δια­δο­χι­κές παρεμ­βά­σεις ανέ­τρε­ψαν δημο­κρα­τι­κές κυβερ­νή­σεις και εγκα­τέ­στη­σαν τρο­με­ρές δικτα­το­ρί­ες σε 20 χώρες, σε 12 από αυτές ταυ­τό­χρο­να. Ποιος από εμάς δεν θυμά­ται εκεί­νη την αρκε­τά πρό­σφα­τη περί­ο­δο των δικτα­το­ριών παντού, κυρί­ως στην Νότια Αμε­ρι­κή, όπου δολο­φο­νή­θη­καν εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες άνθρω­ποι; Ο Πρό­ε­δρος Σαλ­βα­δόρ Αλιέ­ντε μας άφη­σε ένα αθά­να­το παράδειγμα.

Πριν ακρι­βώς 13 χρό­νια, έγι­νε το πρα­ξι­κό­πη­μα ενά­ντια στον στε­νό φίλο, Πρό­ε­δρο Ούγκο Τσά­βες Φρί­ας, το οποίο απέ­τρε­ψε ο λαός. Μετά ακο­λού­θη­σε, σχε­δόν αμέ­σως, το πετρε­λαϊ­κό χτύ­πη­μα, που κόστι­σε πολλά.

Την 1η Γενά­ρη του 1959, 60 χρό­νια μετά την είσο­δο των βορειο­α­με­ρι­κα­νών στρα­τιω­τών στην Αβά­να, θριάμ­βευ­σε η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση και ο Επα­να­στα­τι­κός Στρα­τός, με αρχη­γό τον Comandante Φιντέλ Κάστρο Ρους, έφτα­σε στην πρω­τεύ­ου­σα την ίδια μέρα, ακρι­βώς 60 χρό­νια μετά. Αυτές είναι οι ακα­τα­νό­η­τες ειρω­νεί­ες της ιστο­ρί­ας. Ο κου­βα­νι­κός λαός, πλη­ρώ­νο­ντας ακρι­βό τίμη­μα, ξεκι­νού­σε την πλή­ρη άσκη­ση της κυριαρ­χί­ας του. Είχαν περά­σει έξι δεκα­ε­τί­ες από­λυ­της επικυριαρχίας.

Στις 6 Απρι­λί­ου του 1960 – μόλις ένα χρό­νο μετά τον θρί­αμ­βο — ο υφυ­πουρ­γός της κυβέρ­νη­σης Λέστερ Μάλο­ρι συνέ­τα­ξε ένα διε­στραμ­μέ­νο υπό­μνη­μα – και δεν βρί­σκω άλλη λέξη για να το χαρα­κτη­ρί­σω. Αυτό το υπό­μνη­μα απο­χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε δεκά­δες χρό­νια μετά — , και παρα­θέ­τω μερι­κές παρα­γρά­φους: ‘’(…) η πλειο­ψη­φία των κου­βα­νών υπο­στη­ρί­ζει τον Κάστρο… Δεν υπάρ­χει μια πολι­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση απο­τε­λε­σμα­τι­κή. Το μόνο προ­βλε­πό­με­νο μέσο για να του αφαι­ρέ­σου­με την εσω­τε­ρι­κή υπο­στή­ρι­ξη είναι μέσω της δυσα­ρέ­σκειας και της απο­θάρ­ρυν­σης που θα βασί­ζο­νται στην μη ικα­νο­ποί­η­ση των ανα­γκών και τις οικο­νο­μι­κές ελλεί­ψεις (…), να απο­δυ­να­μώ­σου­με την οικο­νο­μι­κή ζωή (…) και να στε­ρή­σου­με από την Κού­βα χρή­μα­τα και εφό­δια με στό­χο την μεί­ω­ση των ονο­μα­στι­κών και πραγ­μα­τι­κών μισθών, να προ­κα­λέ­σου­με πεί­να, απελ­πι­σία και την ανα­τρο­πή της κυβέρ­νη­σης’’. Τέλος της παρά­θε­σης. Το 77% του κου­βα­νι­κού πλη­θυ­σμού γεν­νή­θη­κε μέσα στις δρι­μείς επι­πτώ­σεις που επι­βάλ­λει ο απο­κλει­σμός (εμπάρ­γκο), πολύ πιο τρο­με­ρές από αυτές που μπο­ρεί να φαντα­στεί κανείς, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και πολ­λών κου­βα­νών, όμως οι πατριω­τι­κές μας πεποι­θή­σεις υπε­ρί­σχυ­σαν, η επι­θε­τι­κό­τη­τα αύξη­σε την αντί­στα­ση και επι­τά­χυ­νε την επα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σία. Αυτό συμ­βαί­νει όταν κατα­διώ­κε­ται η αυθε­ντι­κή επα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σία των λαών. Η πολι­τι­κή της εχθρό­τη­τας φέρ­νει περισ­σό­τε­ρη επα­νά­στα­ση, η ιστο­ρία το απο­δει­κνύ­ει αυτό και όχι μόνο στην περί­πτω­ση της δικής μας ηπεί­ρου ή της Κούβας.

Ο απο­κλει­σμός δεν άρχι­σε όταν τον υπό­γρα­ψε ο Πρό­ε­δρος Κένε­ντι το 1962. Αργό­τε­ρα θα κάνω μια μικρή ανα­φο­ρά σε αυτόν, για μια θετι­κή πρω­το­βου­λία του να έρθει σε επα­φή με τον Ηγέ­τη της Επα­νά­στα­σής μας, ώστε να ξεκι­νή­σει αυτό που ξεκι­νά­με τώρα ο Πρό­ε­δρος Ομπά­μα και εγώ. Όταν λαμ­βά­να­με το μήνυ­μά του, σχε­δόν ταυ­τό­χρο­να έφτα­σε και η είδη­ση της δολο­φο­νί­ας του.

Δηλα­δή η επι­θε­τι­κό­τη­τα αυξή­θη­κε. Ήταν το 1961 η επί­θε­ση στην Πλά­για Χιρόν, μια μισθο­φο­ρι­κή εισβο­λή, εμπνευ­σμέ­νη και οργα­νω­μέ­νη από τις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες. Έξι χρό­νια πολέ­μου ενά­ντια σε οπλι­σμέ­νες ομά­δες, που σε δύο περι­πτώ­σεις επε­κτά­θη­καν σε όλη τη χώρα. Δεν είχα­με ούτε ένα ραντάρ, και η παρά­νο­μη αερο­πο­ρία – κανείς δεν ξέρει από πού έφευ­γαν – έρι­χνε οπλι­σμό με αλε­ξί­πτω­τα. Χιλιά­δες ζωές μας κόστι­σε αυτή η δια­δι­κα­σία. Το οικο­νο­μι­κό κόστος δεν έχου­με κατα­φέ­ρει να το υπο­λο­γί­σου­με με ακρί­βεια. Ήταν τον Γενά­ρη του 1965 όταν ολο­κλη­ρώ­θη­κε, και ξεκί­νη­σαν να τους υπο­στη­ρί­ζουν από τα τέλη του 1959, περί­που 10 ή 11 μήνες μετά τον θρί­αμ­βο της Επα­νά­στα­σης, όταν δεν είχα­με ακό­μα δια­κη­ρύ­ξει τον σοσια­λι­σμό, αυτό έγι­νε το 1961, στην ταφή των θυμά­των από τους βομ­βαρ­δι­σμούς στα αερο­δρό­μια την ημέ­ρα πριν την εισβο­λή. Την επό­με­νη μέρα, ο μικρός στρα­τός μας εκεί­νη την στιγ­μή και όλος ο λαός μας πήγε για να κατα­πο­λε­μή­σει εκεί­νη την επί­θε­ση, εκπλη­ρώ­νο­ντας την δια­τα­γή του Ηγέ­τη της Επα­νά­στα­σης να την απω­θή­σου­με πριν τις 72 ώρες. Διό­τι αν κατά­φερ­ναν να εδραιω­θούν εκεί στο μέρος της απο­βί­βα­σης, που προ­στα­τευό­ταν από τον μεγα­λύ­τε­ρο βάλ­το της νησιω­τι­κής Καραϊ­βι­κής, θα είχαν μετα­φέ­ρει μια κυβέρ­νη­ση ήδη συστη­μέ­νη – με Πρω­θυ­πουρ­γό και με διο­ρι­σμό των υπό­λοι­πων υπουρ­γών -, η οποία βρι­σκό­ταν σε μια βορειο­α­με­ρι­κα­νι­κή στρα­τιω­τι­κή βάση στην Φλό­ρι­ντα. Αν κατά­φερ­ναν να εδραιώ­σουν την θέση που κατεί­χαν αρχι­κά, το να μετα­φέ­ρουν αυτήν την κυβέρ­νη­ση στην Πλά­για Χιρόν ήταν εύκο­λο. Και αμέ­σως ο ΟΕΑ (Οργα­νι­σμός Αμε­ρι­κα­νι­κών Κρα­τών), ο οποί­ος μας είχε ήδη επι­βάλ­λει κυρώ­σεις για δια­κή­ρυ­ξη ιδε­ών ξένων προς την ήπει­ρο, θα την είχε ανα­γνω­ρί­σει. Η κατα­σκευα­σμέ­νη κυβέρ­νη­ση στην Κού­βα, έχο­ντας σαν βάση ένα μικρό κομ­μα­τά­κι εδά­φους, θα ζητού­σε βοή­θεια από τον ΟΕΑ και αυτή η βοή­θεια βρι­σκό­ταν πάνω στα πολε­μι­κά βορειο­α­με­ρι­κα­νι­κά πλοία, στα τρία μίλια από την ακτή, που ήταν τότε το όριο που υπήρ­χε για τα χωρι­κά ύδα­τα, τα οποία όπως γνω­ρί­ζε­τε, σήμε­ρα είναι 12.

Και η Επα­νά­στα­ση συνέ­χι­σε να ενι­σχύ­ε­ται, να ριζο­σπα­στι­κο­ποιεί­ται. Η άλλη λύση ήταν να παραι­τη­θεί. Τι θα είχε συμ­βεί; Τι θα είχε συμ­βεί στην Κού­βα; Πόσες εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες κου­βα­νοί θα είχαν πεθά­νει; Διό­τι ήδη είχα­με εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες ελα­φρύ οπλι­σμό. Είχα­με παρα­λά­βει τα πρώ­τα άρμα­τα μάχης, τα οποία δεν ξέρα­με ούτε να οδη­γή­σου­με καλά-καλά. Το πυρο­βο­λι­κό, ξέρα­με να ρίχνου­με κανο­νιο­βο­λι­σμούς, όμως δεν γνω­ρί­ζα­με που θα χτυ­πού­σαν. Αυτό που κάποιοι πολι­το­φύ­λα­κες μάθαι­ναν το πρωί, έπρε­πε να το διδά­ξουν και σε άλλους το απόγευμα.

Όμως περίσ­σευε η ανδρεία, έπρε­πε να πας μόνο από ένα δρο­μο­λό­γιο, διό­τι ήταν ένας βάλ­τος όπου τα στρα­τεύ­μα­τα δε μπο­ρού­σαν να ανα­πτυ­χθούν, ούτε να μετα­φερ­θούν τα άρμα­τα μάχης ή τα βαριά οχή­μα­τα. Είχα­με λιγό­τε­ρες απώ­λειες από τους επι­τι­θέ­με­νους. Για αυτό και εκπλη­ρώ­θη­κε η δια­τα­γή του Φιντέλ: εξο­λο­θρεύ­στε τους πριν τις 72 ώρες.

Και ήταν αυτός ο ίδιος ο αμε­ρι­κα­νι­κός στό­λος που συνό­δε­ψε αυτήν την εκστρα­τεία από την Κεντρι­κή Αμε­ρι­κή, και βρι­σκό­ταν εκεί, φαί­νο­νταν από την ακτή, στα τρία μόνο μίλια μερι­κά από τα πλοία τους.

Πόσο κόστι­σε στην Γουα­τε­μά­λα η περί­φη­μη εισβο­λή του 1954; Την θυμά­μαι καλά διό­τι βρι­σκό­μουν κρα­τού­με­νος στην φυλα­κή του Ίσλα ντε λα Χου­βε­ντούδ – ή ντε Πίνος, έτσι ονο­μα­ζό­ταν τότε – εξαι­τί­ας της επί­θε­σης στο στρα­τό­πε­δο της Μον­κά­δα ένα χρό­νο πριν. Πόσες εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες από τους ινδιά­νους Μάγια, από τους ιθα­γε­νείς και τους άλλους πολί­τες της Γουα­τε­μά­λα αφα­νί­στη­καν σε μια ολό­κλη­ρη μακρά δια­δι­κα­σία, που θα διαρ­κέ­σει χρό­νια για να ανα­πλη­ρώ­σουν; Αυτή ήταν η αρχή.

Όταν πια είχα­με δια­κη­ρύ­ξει τον σοσια­λι­σμό και ο λαός είχε πολε­μή­σει στην Πλά­για Χιρόν για να τον υπε­ρα­σπι­στεί, ο Πρό­ε­δρος Τζον Φ. Κένε­ντι – στον οποίο ανα­φέρ­θη­κα ήδη πριν από λίγο – δολο­φο­νή­θη­κε ακρι­βώς εκεί­νη την ίδια στιγ­μή, την ίδια μέρα που ο ηγέ­της της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης Φιντέλ Κάστρο λάμ­βα­νε ένα δικό του μήνυ­μα – του Τζον Κένε­ντι – ανα­ζη­τώ­ντας το ξεκί­νη­μα του διαλόγου.

Μετά την Συμ­μα­χία για την Πρό­ο­δο και αφού είχα­με πλη­ρώ­σει πολ­λές φορές το εξω­τε­ρι­κό χρέ­ος χωρίς να απο­φεύ­γου­με το γεγο­νός ότι αυτό συνέ­χι­ζε να πολ­λα­πλα­σιά­ζε­ται, μας επι­βλή­θη­κε ένας άγριος και παγκό­σμιος νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, ως έκφρα­ση του ιμπε­ρια­λι­σμού εκεί­νη την επο­χή, ο οποί­ος άφη­σε στην περιο­χή μια χαμέ­νη δεκαετία.

‘’Η πρό­τα­ση τότε για μια ώρι­μη συνερ­γα­σία στο ημι­σφαί­ριό μας είχε σαν απο­τέ­λε­σμα την προ­σπά­θεια να μας επι­βλη­θεί η Ζώνη Ελεύ­θε­ρου Εμπο­ρί­ου των χωρών της Αμε­ρι­κής (ALCA), σε συν­δυα­σμό με την ανά­δει­ξη αυτών των Συνό­δων Κορυ­φής, η οποία θα είχε κατα­στρέ­ψει την οικο­νο­μία, την κυριαρ­χία και την κοι­νή μοί­ρα των εθνών μας, αν δεν είχε οδη­γη­θεί σε ναυά­γιο το 2005, στο Μαρ ντελ Πλά­τα, υπό την ηγε­σία των Προ­έ­δρων Τσά­βες, Κίρ­τσ­νερ και Λού­λα. Ένα χρό­νο πριν, ο Τσά­βες και ο Φιντέλ είχαν δημιουρ­γή­σει την Μπο­λι­βα­ρια­νή Εναλ­λα­κτι­κή, την σημε­ρι­νή Μπο­λι­βα­ρια­νή Συμ­μα­χία Για τους Λαούς της Δικής μας Αμε­ρι­κής (ALBA).

Εξο­χό­τα­τοι:

Έχου­με εκφρά­σει – και του το επα­να­λαμ­βά­νω και τώρα – στον Πρό­ε­δρο Μπα­ράκ Ομπά­μα, την διά­θε­σή μας για τον διά­λο­γο αμοι­βαί­ου σεβα­σμού και για την πολι­τι­σμέ­νη συνύ­παρ­ξη μετα­ξύ των δύο Κρα­τών, μέσα στα πλαί­σια των θεμε­λιω­δών δια­φο­ρών μας.

Εκτι­μώ ως ένα θετι­κό βήμα την πρό­σφα­τη δήλω­σή του ότι θα απο­φα­σί­σει πολύ γρή­γο­ρα σχε­τι­κά με την παρου­σία της Κού­βας στην λίστα των χωρών που υπο­θάλ­πουν την τρο­μο­κρα­τία και στην οποία ποτέ δεν θα έπρε­πε να είχε συμπε­ρι­λη­φθεί – η οποία επι­βλή­θη­κε την περί­ο­δο της κυβέρ­νη­σης του Προ­έ­δρου Ρήγκαν.

Εμείς, χώρα τρο­μο­κρα­τών! Βεβαί­ως, έχου­με δια­πρά­ξει κάποιες ενέρ­γειες αλλη­λεγ­γύ­ης με άλλους λαούς που μπο­ρεί να θεω­ρού­νται τρο­μο­κρά­τες, όταν ήμα­σταν στρι­μωγ­μέ­νοι, όταν μας είχαν βάλει στη γωνία και μας κατα­δί­ω­καν σε άπει­ρο βαθ­μό, τότε μόνο μια εναλ­λα­κτι­κή υπήρ­χε: η παρά­δο­ση ή ο αγώ­νας. Εσείς γνω­ρί­ζε­τε ποια ήταν αυτή που επι­λέ­ξα­με με την υπο­στή­ρι­ξη του λαού μας. Ποιος μπο­ρεί να σκε­φτεί ότι θα υπο­χρε­ώ­σου­με έναν ολό­κλη­ρο λαό να κάνει τη θυσία που έχει κάνει ο κου­βα­νι­κός λαός για να συντη­ρη­θεί, για να βοη­θή­σει άλλα έθνη! (Χει­ρο­κρο­τή­μα­τα). Όμως ‘’η δικτα­το­ρία των Κάστρο τους υπο­χρέ­ω­σε’’, ακρι­βώς όπως τους υπο­χρέ­ω­σε να ψηφί­σουν υπέρ του σοσια­λι­σμού το 97,5% του πληθυσμού.

Επα­να­λαμ­βά­νω ότι εκτι­μώ ως θετι­κό βήμα την πρό­σφα­τη δήλω­ση του Προ­έ­δρου Ομπά­μα ότι θα απο­φα­σί­σει πολύ γρή­γο­ρα σχε­τι­κά με την παρου­σία της Κού­βας στην λίστα των χωρών που υπο­θάλ­πουν την τρο­μο­κρα­τία, στην οποία ποτέ δεν θα έπρε­πε να βρί­σκε­ται, θα σας έλε­γα ότι όταν αυτό μας επι­βλή­θη­κε το απο­τέ­λε­σμα ήταν πως οι τρο­μο­κρά­τες ήμα­σταν αυτοί που είχα­με και τους νεκρούς – δεν μου έρχε­ται στο μυα­λό το ακρι­βές νού­με­ρο — , μόνο από την τρο­μο­κρα­τία εντός της Κού­βας και σε μερι­κές περι­πτώ­σεις από κου­βα­νούς διπλω­μά­τες σε άλλα μέρη του κόσμου που δολο­φο­νή­θη­καν. Μου λένε το νού­με­ρο τώρα οι συνερ­γά­τες μου: εκεί­νη την περί­ο­δο είχα­με 3.478 νεκρούς και 2.099 ανά­πη­ρους εφό­ρου ζωής. Και άλλους πολ­λούς περισ­σό­τε­ρους τραυματίες.

Οι τρο­μο­κρά­τες λοι­πόν ήμα­σταν αυτοί που είχα­με και τους νεκρούς. Από πού προ­ερ­χό­ταν επο­μέ­νως η τρο­μο­κρα­τία; Ποιοι την προ­κα­λού­σαν; Κάποιοι από αυτούς, οι οποί­οι βρί­σκο­νται ακό­μα και αυτές τις μέρες στον Πανα­μά, όπως ο πρά­κτο­ρας της CIA Ροντρί­γκες, ο οποί­ος ήταν αυτός που δολο­φό­νη­σε τον Τσε και που έφε­ρε τα κομ­μέ­να χέρια του για να επι­βε­βαιώ­σει από τα ψηφια­κά απο­τυ­πώ­μα­τα, δεν ξέρω σε ποιο μέρος, ότι επρό­κει­το για το πτώ­μα του Τσε, και το οποίο αργό­τε­ρα κατα­φέ­ρα­με να πάρου­με πίσω χάρις την χει­ρο­νο­μία της φιλι­κής κυβέρ­νη­σης στην Βολι­βία. Όμως, εντά­ξει, από τότε ήμα­στε τρομοκράτες.

Πραγ­μα­τι­κά ζητάω συγνώ­μη, ακό­μα και από τον Πρό­ε­δρο Ομπά­μα και από τους άλλους παρό­ντες σε αυτήν την εκδή­λω­ση για τον τρό­πο που εκφρά­ζο­μαι. Εγώ το είπα και σε αυτόν τον ίδιο, ότι σε μένα το πάθος ξεχει­λί­ζει από τους πόρους όταν πρό­κει­ται για την Επα­νά­στα­ση. Του ζητώ συγνώ­μη διό­τι ο Πρό­ε­δρος Ομπά­μα δεν έχει καμιά ευθύ­νη σε τίπο­τα από αυτά. Πόσους προ­έ­δρους είχα­με; Δέκα πριν από εκεί­νον, και όλοι έχουν χρέη απέ­να­ντί μας, εκτός από τον Πρό­ε­δρο Ομπάμα.

Ύστε­ρα από τα τόσα σκλη­ρά πράγ­μα­τα που λέγο­νται για ένα σύστη­μα, είναι δίκαιο να του ζητώ συγνώ­μη, διό­τι εγώ είμαι από εκεί­νους που σκέ­φτο­νται – και έτσι το δήλω­σα και σε μερι­κούς από τους αρχη­γούς Κρα­τών και Κυβερ­νή­σε­ων που βλέ­πω εδώ, σε ιδιω­τι­κές συνα­ντή­σεις που είχα μαζί τους στην χώρα μου όταν τους υπο­δέ­χτη­κα – και που, κατά τη γνώ­μη μου, ο Πρό­ε­δρος Ομπά­μα είναι ένας έντι­μος άνθρω­πος. Έχω δια­βά­σει λίγο από την βιο­γρα­φία του στα δύο βιβλία που έχουν βγει, όχι ολό­κλη­ρα, αυτό θα το κάνω με πιο ηρε­μία. Θαυ­μά­ζω την ταπει­νή του κατα­γω­γή και νομί­ζω πως όλη του η ύπαρ­ξη υπα­κού­ει σε αυτήν την ταπει­νή κατα­γω­γή (Παρα­τε­τα­μέ­να χειροκροτήματα).

Αυτά τα λόγια τα σκέ­φτη­κα πολύ πριν τα πω, τα απο­τύ­πω­σα ακό­μα και γρα­πτά και τα έβγα­λα. Μετά τα ξανά­βα­λα και πάλι τα έβγα­λα και, τελι­κά, τα είπα και είμαι ικανοποιημένος.

Μέχρι σήμε­ρα, ο οικο­νο­μι­κός, εμπο­ρι­κός και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κός απο­κλει­σμός εφαρ­μό­ζε­ται με όλη του την έντα­ση ενά­ντια στην Κού­βα, προ­κα­λεί ζημιές και ελλεί­ψεις στον λαό και είναι το ουσια­στι­κό εμπό­διο στην ανά­πτυ­ξη της οικο­νο­μί­ας μας. Απο­τε­λεί παρα­βί­α­ση του Διε­θνούς Δικαί­ου και το βελη­νε­κές του φτά­νει πέρα από τα δικά μας εδά­φη και επη­ρε­ά­ζει τα συμ­φέ­ρο­ντα όλων των Κρατών.

Δεν είναι τυχαία η ομό­φω­νη σχε­δόν ψήφος, πλην του Ισρα­ήλ και των ίδιων των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών, στον ΟΗΕ για τόσα πολ­λά συνε­χό­με­να χρό­νια. Και ενώ υπάρ­χει ο απο­κλει­σμός, ο οποί­ος δεν είναι ευθύ­νη του Προ­έ­δρου, αλλά εξαι­τί­ας συμ­φω­νιών και μετέ­πει­τα νόμων κωδι­κο­ποι­ή­θη­κε σε έναν νόμο στο Κογκρέ­σο, και τον οποίο ο Πρό­ε­δρος δεν μπο­ρεί να τρο­πο­ποι­ή­σει, πρέ­πει να συνε­χί­σου­με να αγω­νι­ζό­μα­στε και να στη­ρί­ζου­με τον Πρό­ε­δρο Ομπά­μα στις προ­θέ­σεις του να καταρ­γή­σει τον απο­κλει­σμό (Χει­ρο­κρο­τή­μα­τα).

Ένα ζήτη­μα είναι να εδραιώ­σου­με διπλω­μα­τι­κές σχέ­σεις και άλλο ζήτη­μα είναι ο απο­κλει­σμός. Γι αυτό και ζητάω από όλους σας, και η ζωή άλλω­στε μας υπο­χρε­ώ­νει, να συνε­χί­σου­με να στη­ρί­ζου­με αυτόν τον αγώ­να ενά­ντια στον αποκλεισμό.

Εξο­χό­τα­τοι:

Έχου­με εκφρά­σει δημό­σια στον Πρό­ε­δρο Ομπά­μα, ο οποί­ος επί­σης γεν­νή­θη­κε την επο­χή της πολι­τι­κής του απο­κλει­σμού στην Κού­βα, την ανα­γνώ­ρι­σή μας για την θαρ­ρα­λέα από­φα­σή του να εμπλα­κεί σε μια συζή­τη­ση με το Κογκρέ­σο της χώρας του για να βάλει τέλος σε αυτόν.

Αυτό και άλλα στοι­χεία θα πρέ­πει να λυθούν στην δια­δι­κα­σία για την μελ­λο­ντι­κή ομα­λο­ποί­η­ση των διμε­ρών σχέσεων.

Από την δική μας πλευ­ρά, θα συνε­χί­σου­με να εμβα­θύ­νου­με στην δια­δι­κα­σία επι­και­ρο­ποί­η­σης του κου­βα­νι­κού οικο­νο­μι­κού μοντέ­λου με το στό­χο να τελειο­ποι­ή­σου­με τον σοσια­λι­σμό μας, να προ­χω­ρή­σου­με προς την ανά­πτυ­ξη και να στα­θε­ρο­ποι­ή­σου­με τα επι­τεύγ­μα­τα μιας Επα­νά­στα­σης που έχει δια­κη­ρύ­ξει ‘’την πλή­ρη κατά­κτη­ση της δικαιο­σύ­νης’’ για τον λαό μας. Αυτό που θα κάνου­με υπάρ­χει σε ένα πρό­γραμ­μα από το 2011, εγκε­κρι­μέ­νο στο Συνέ­δριο του Κόμ­μα­τος. Στο επό­με­νο Συνέ­δριο, που είναι τον επό­με­νο χρό­νο, θα το διευ­ρύ­νου­με, θα επα­νε­ξε­τά­σου­με αυτό που έχου­με κάνει και τα πολ­λά πράγ­μα­τα που χρειά­ζε­ται ακό­μα να γίνουν για να εκπλη­ρώ­σου­με την πρό­κλη­ση που έχου­με μπρο­στά μας.

Αξιό­τι­μοι συνάδελφοι:

Πρέ­πει να σας προει­δο­ποι­ή­σω ότι φτά­νω στην μέση, αν θέλε­τε το στα­μα­τώ εδώ, αν σας ενδια­φέ­ρει συνε­χί­ζω. Θα επι­τα­χύ­νω λιγά­κι (Γέλια).

Η Βενε­ζου­έ­λα δεν είναι, ούτε μπο­ρεί να είναι απει­λή για την εθνι­κή ασφά­λεια μιας υπερ­δύ­να­μης, όπως οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες (Χει­ρο­κρο­τή­μα­τα). Είναι θετι­κό ότι ο βορειο­α­με­ρι­κα­νός Πρό­ε­δρος το έχει αναγνωρίσει.

Οφεί­λω να επα­να­βε­βαιώ­σω όλη την υπο­στή­ρι­ξή μας με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και πιστοί προς την αδερ­φή Μπο­λι­βα­ρια­νή Δημο­κρα­τία της Βενε­ζου­έ­λας, προς την νόμι­μη κυβέρ­νη­ση και προς την πολι­τι­κο-στρα­τιω­τι­κή ένω­ση με επι­κε­φα­λή τον Πρό­ε­δρο Νικο­λάς Μαδού­ρο, προς τον λαό του Μπο­λί­βαρ και του Τσά­βες που αγω­νί­ζε­ται για να συνε­χί­σει την δική του πορεία και αντι­με­τω­πί­ζει προ­σπά­θειες απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης και μονό­πλευ­ρες κυρώ­σεις, τις οποί­ες απαι­τού­με να αρθούν, να ανα­κλη­θεί η Εκτε­λε­στι­κή Δια­τα­γή, αν και είναι δύσκο­λο εξαι­τί­ας του νόμου, γεγο­νός που θα το εκτι­μού­σε η Κοι­νό­τη­τά μας σαν μια συνει­σφο­ρά στον διά­λο­γο και στην κατα­νό­η­ση για τις χώρες του ημι­σφαι­ρί­ου μας.

Εμείς γνω­ρί­ζου­με. Πιστεύω πως από αυτούς που βρι­σκό­μα­στε εδώ συγκε­ντρω­μέ­νοι μπο­ρώ να είμαι ένας από τους λίγους που γνω­ρί­ζει καλύ­τε­ρα την δια­δι­κα­σία στην Βενε­ζου­έ­λα, όχι για­τί βρι­σκό­μα­στε εκεί, ούτε για­τί επη­ρε­ά­ζου­με εκεί και έτσι εκεί­νοι μας διη­γού­νται τα πάντα σε μας, το γνω­ρί­ζου­με διό­τι περ­νά­νε από τον ίδιο δρό­μο που περά­σα­με και εμείς και έχουν υπο­στεί τις ίδιες επι­θέ­σεις που υπο­στή­κα­με και εμείς, ή ένα μέρος αυτών.

Δια­τη­ρού­με την υπο­στή­ρι­ξή μας προς την Δημο­κρα­τία της Αργε­ντι­νής για την ανά­κτη­ση των Μαλ­βί­νων, των νησιών Τζόρ­τζιας ντελ Σουρ και Σάντουιτς ντελ Σουρ και θα συνε­χί­σου­με να στη­ρί­ζου­με τον νόμι­μο αγώ­να τους στην υπε­ρά­σπι­ση της χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κής τους κυριαρχίας.

Θα συνε­χί­σου­με να υπο­στη­ρί­ζου­με τις δρά­σεις της Δημο­κρα­τί­ας του Εκουα­δόρ απέ­να­ντι στις πολυ­ε­θνι­κές εται­ρί­ες που προ­κα­λούν οικο­λο­γι­κές κατα­στρο­φές στα εδά­φη τους και προ­τί­θε­νται να τους επι­βάλ­λουν κατα­χρη­στι­κούς όρους.

Θέλω να ανα­γνω­ρί­σω την συνει­σφο­ρά της Βρα­ζι­λί­ας και της Προ­έ­δρου Ντίλ­μα Ρού­σεφ στην ενί­σχυ­ση της περι­φε­ρεια­κής ολο­κλή­ρω­σης και στην ανά­πτυ­ξη κοι­νω­νι­κών πολι­τι­κών που έφε­ραν επι­τεύγ­μα­τα και οφέ­λη σε διευ­ρυ­μέ­νους λαϊ­κούς τομείς, τις οποί­ες, παρά την επί­θε­ση σε διά­φο­ρες αρι­στε­ρές κυβερ­νή­σεις της περιο­χής, προ­τί­θε­ται να επαναφέρει.

Θα είναι αμε­τά­κλη­τη η υπο­στή­ρι­ξή μας στον λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κο λαό της Καραϊ­βι­κής του Που­έρ­το Ρίκο στην επι­μο­νή του να κατα­κτή­σει την αυτο­διά­θε­ση και την ανε­ξαρ­τη­σία, όπως έχει γνω­μα­τεύ­σει δεκά­δες φορές η Επι­τρο­πή για την Απο-αποι­κιο­ποί­η­ση των Ηνω­μέ­νων Εθνών.

Επί­σης θα συνε­χί­σου­με να συνει­σφέ­ρου­με στην δια­δι­κα­σία ειρή­νευ­σης στην Κολομ­βία μέχρι την ευτυ­χή κατά­λη­ξη της.

Όλοι θα έπρε­πε να πολ­λα­πλα­σιά­σου­με την βοή­θεια προς την Αϊτή, όχι μόνο μέσω της ανθρω­πι­στι­κής βοή­θειας, αλλά και με πόρους που να επι­τρέ­πουν την ανά­πτυ­ξή της και να στη­ρί­ξου­με τη θέση οι χώρες της Καραϊ­βι­κής να έχουν μια δια­φο­ρε­τι­κή και δίκαιη μετα­χεί­ρι­ση στις οικο­νο­μι­κές τους σχέ­σεις και να λάβουν απο­ζη­μιώ­σεις για τις ζημιές που προ­κά­λε­σαν η σκλα­βιά και η αποικιοκρατία.

Ζήσα­με κάτω από την απει­λή των τερά­στιων πυρη­νι­κών οπλο­στα­σί­ων που θα έπρε­πε να εξα­λει­φθούν, αλλά και την απει­λή της κλι­μα­τι­κής αλλα­γής που δεν μας αφή­νει περι­θώ­ρια. Αυξά­νο­νται οι απει­λές για την ειρή­νη και υπε­ρι­σχύ­ουν οι συγκρούσεις.

Όπως είπε τότε ο Πρό­ε­δρος Φιντέλ Κάστρο, ‘’οι βασι­κές αιτί­ες βρί­σκο­νται στην φτώ­χεια και την υπα­νά­πτυ­ξη και στην άνι­ση δια­νο­μή του πλού­του και της γνώ­σης που κυριαρ­χούν στον κόσμο. Δεν μπο­ρεί κανείς να ξεχά­σει πως η σύγ­χρο­νη υπα­νά­πτυ­ξη και φτώ­χεια είναι συνέ­πεια των κατα­κτή­σε­ων, της αποι­κιο­κρα­τί­ας, της σκλα­βιάς και της λεη­λα­σί­ας του μεγα­λύ­τε­ρου μέρους της Γης από τις αποι­κια­κές δυνά­μεις, την ανά­δει­ξη του ιμπε­ρια­λι­σμού και τους αιμα­τη­ρούς πολέ­μους για νέα μοι­ρα­σιά στον κόσμο. Η ανθρω­πό­τη­τα οφεί­λει να συνει­δη­το­ποι­ή­σει τι έχου­με γίνει και τι μπο­ρού­με να συνε­χί­σου­με να γινό­μα­στε. Σήμε­ρα’’- συνε­χί­ζει ο Φιντέλ – ‘’το είδος μας έχει κατα­κτή­σει γνώ­σεις, ηθι­κές αξί­ες και επι­στη­μο­νι­κούς πόρους αρκε­τούς για να προ­χω­ρή­σει προς ένα ιστο­ρι­κό στά­διο αλη­θι­νής δικαιο­σύ­νης και ανθρω­πι­σμού. Τίπο­τα από αυτό που υπάρ­χει στην οικο­νο­μι­κή και πολι­τι­κή τάξη πραγ­μά­των δεν χρη­σι­μεύ­ει στα συμ­φέ­ρο­ντα της ανθρω­πό­τη­τας. Δεν μπο­ρεί να δια­τη­ρεί­ται άλλο. Πρέ­πει να το αλλά­ξου­με’’, κατέ­λη­ξε ο Φιντέλ.

Η Κού­βα θα συνε­χί­σει να υπε­ρα­σπί­ζε­ται τις ιδέ­ες για τις οποί­ες ο λαός μας έχει κάνει τις πιο μεγά­λες θυσί­ες, έχει αντι­με­τω­πί­σει τους μεγα­λύ­τε­ρους κιν­δύ­νους και έχει αγω­νι­στεί, μαζί με τους φτω­χούς, τους άρρω­στους χωρίς ιατρι­κή φρο­ντί­δα, τους άνερ­γους, τα εγκα­τα­λε­λει­μέ­να στην τύχη τους παι­διά, αυτά που υπο­χρε­ώ­νο­νται να δου­λεύ­ουν ή να εκδί­δο­νται στην πορ­νεία, τους πει­να­σμέ­νους, αυτούς που γίνο­νται δια­κρί­σεις σε βάρος τους, τους κατα­πιε­σμέ­νους και τους εκμε­ταλ­λευό­με­νους, που απο­τε­λούν την τερά­στια πλειο­ψη­φία του παγκό­σμιου πληθυσμού.

Η χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κή θεώ­ρη­ση, τα προ­νό­μια του Μπρέ­τον Γουντς και η μονο­με­ρής ενέρ­γεια της μετα­τρο­πής του δολα­ρί­ου σε χρυ­σό προ­κα­λούν όλο και μεγα­λύ­τε­ρη ασφυ­ξία. Απαι­τού­με ένα χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κό σύστη­μα διά­φα­νο και δίκαιο.

Δεν μπο­ρεί να είναι απο­δε­κτό λιγό­τε­ρες από μια δεκά­δα μεγά­λες εμπο­ρι­κές μονά­δες, κυρί­ως βορειο­α­με­ρι­κα­νι­κές – από τέσ­σε­ρις ή πέντε έως επτά ή οκτώ -, να καθο­ρί­ζουν αυτό που δια­βά­ζε­ται, βλέ­πε­ται ή ακού­γε­ται στον πλα­νή­τη. Το ιντερ­νέτ πρέ­πει να έχει μια διε­θνή, δημο­κρα­τι­κή και συμ­με­το­χι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση, ειδι­κά στην συγκέ­ντρω­ση των περιε­χο­μέ­νων. Είναι απα­ρά­δε­κτη η στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση του κυβερ­νο­χώ­ρου και η μυστι­κή και παρά­νο­μη χρή­ση πλη­ρο­φο­ρι­κών συστη­μά­των για επί­θε­ση σε άλλα Κρά­τη. Δεν θα αφή­σου­με κανέ­ναν να μας εξα­πα­τή­σει, ούτε να μας ξανα­κά­νει αποι­κία. Σχε­τι­κά με το ιντερ­νέτ που είναι μια εφεύ­ρε­ση θαυ­μα­στή, από τις μεγα­λύ­τε­ρες των τελευ­ταί­ων ετών, θα μπο­ρού­σα­με κάλ­λι­στα να πού­με, ενθυ­μού­με­νοι το παρά­δειγ­μα με την γλώσ­σα στον μύθο του Αισώ­που, ότι το ιντερ­νέτ χρη­σι­μεύ­ει για το καλύ­τε­ρο και είναι και πολύ εύχρη­στο, αλλά ταυ­τό­χρο­να επί­σης χρη­σι­μεύ­ει και για το χειρότερο.

Κύριε Πρό­ε­δρε:

Οι σχέ­σεις μετα­ξύ των χωρών του ημι­σφαι­ρί­ου μας, κατά την γνώ­μη μου, πρέ­πει να αλλά­ξουν θεμε­λια­κά, ιδιαί­τε­ρα το πολι­τι­κό, οικο­νο­μι­κό και πολι­τι­στι­κό περι­βάλ­λον. Έτσι ώστε, βασι­σμέ­νες στο Διε­θνές Δίκαιο και στην άσκη­ση της αυτο­διά­θε­σης και της κυριαρ­χι­κής ισό­τη­τας, να επι­κε­ντρώ­νο­νται στην ανά­πτυ­ξη δεσμών αμοι­βαία επω­φε­λών και στην συνερ­γα­σία για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των συμ­φε­ρό­ντων όλων των εθνών μας και των στό­χων που διακηρύσσουν.

Η έγκρι­ση της Δια­κή­ρυ­ξης της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και της Καραϊ­βι­κής σαν Ζώνη Ειρή­νης, τον Γενά­ρη του 2014, στην Δεύ­τε­ρη Συνά­ντη­ση Κορυ­φής της CELAC, στην Αβά­να, απο­τέ­λε­σε μια βαρυ­σή­μα­ντη συνει­σφο­ρά σε αυτόν τον σκο­πό, με χαρα­κτη­ρι­στι­κή την ενό­τη­τα στην Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και την Καραϊ­βι­κή, μέσα στην δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τά της.

Το απο­δει­κνύ­ει το γεγο­νός ότι προ­χω­ρή­σα­με σε δια­δι­κα­σί­ες ολο­κλή­ρω­σης αμι­γώς στην Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και την Καραϊ­βι­κή μέσω των CELAC,UNASUR, CARICOM, MERCOSUR, ALBA-TCP, τον SICA και τον Σύν­δε­σμο των Κρα­τών της Καραϊ­βι­κής, που υπο­γραμ­μί­ζουν την αυξα­νό­με­νη συνεί­δη­ση σε σχέ­ση με την ανά­γκη να ενω­θού­με για να εξα­σφα­λί­σου­με την ανά­πτυ­ξή μας.

Η εν λόγω δια­κή­ρυ­ξη μας δεσμεύ­ει στο ότι ‘’οι δια­φο­ρές μετα­ξύ των εθνών να λύνο­νται με ειρη­νι­κό τρό­πο, μέσω του δια­λό­γου και της δια­πραγ­μά­τευ­σης ή άλλους τρό­πους λύσε­ων και σε πλή­ρη συνάρ­τη­ση με το Διε­θνές Δίκαιο’’.

Το να ζού­με εν ειρή­νη, να συνερ­γα­ζό­μα­στε ο ένας με τον άλλον για να αντι­με­τω­πί­σου­με τις προ­κλή­σεις και να λύσου­με τα προ­βλή­μα­τα που, σε τελι­κή ανά­λυ­ση, μας επη­ρε­ά­ζουν και θα μας επη­ρε­ά­ζουν όλους, απο­τε­λεί σήμε­ρα μια κυρί­αρ­χη αναγκαιότητα.

Πρέ­πει να είναι σεβα­στή σαν προ­σευ­χή η Δια­κή­ρυ­ξη της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και της Καραϊ­βι­κής σαν Ζώνη Ειρή­νης, που υπο­γρά­φτη­κε από όλους τους Αρχη­γούς Κρα­τών και Κυβερ­νή­σε­ων της ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ, ‘’το ανα­φαί­ρε­το δικαί­ω­μα όλων των Κρα­τών να επι­λέ­γουν το πολι­τι­κό, οικο­νο­μι­κό, κοι­νω­νι­κό και πολι­τι­στι­κό σύστη­μά τους, σαν βασι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για την δια­σφά­λι­ση της ειρη­νι­κής συνύ­παρ­ξης μετα­ξύ των εθνών’’.

Με αυτήν, δεσμευό­μα­στε να εκπλη­ρώ­σου­με την δική μας ‘’υπο­χρέ­ω­ση για την μη επέμ­βα­ση, άμε­ση ή έμμε­ση, στα εσω­τε­ρι­κά θέμα­τα οποιου­δή­πο­τε άλλου Κρά­τους και να επι­τη­ρού­με για την εθνι­κή κυριαρ­χία, την ισό­τη­τα των δικαιω­μά­των και την ελεύ­θε­ρη αυτο­διά­θε­ση των λαών’’, και να σεβό­μα­στε ‘’τις αρχές και τους κανό­νες του Διε­θνούς Δικαί­ου (…) και τις αρχές και τους σκο­πούς της Χάρ­τας των Ηνω­μέ­νων Εθνών’’.

Αυτό το ιστο­ρι­κό ντο­κου­μέ­ντο πιέ­ζει ‘’όλα τα Κρά­τη Μέλη της Διε­θνούς Κοι­νό­τη­τας να σέβο­νται πλή­ρως αυτήν την δια­κή­ρυ­ξη στις σχέ­σεις τους με τα Κρά­τη μέλη της CELAC.

Τώρα έχου­με την δυνα­τό­τη­τα έτσι ώστε όλοι όσοι βρι­σκό­μα­στε εδώ να μάθου­με, όπως επί­σης ανα­φέ­ρει η Δια­κή­ρυ­ξη, να ‘’κάνου­με πρά­ξη την ανο­χή και την ειρη­νι­κή συμ­βί­ω­ση σαν καλοί γείτονες’’.

Υπάρ­χουν δια­φω­νί­ες ουσια­στι­κές, βεβαί­ως, όμως επί­σης υπάρ­χουν και κοι­νά σημεία στα οποία μπο­ρού­με να συνερ­γα­στού­με ώστε να είναι δυνα­τή η ζωή σε αυτόν τον κόσμο τον γεμά­το απει­λές για την ειρή­νη και την επι­βί­ω­ση του ανθρώπου.

Τι μας εμπο­δί­ζει, στο επί­πε­δο των χωρών του ημι­σφαι­ρί­ου μας – όπως ήδη ανα­φέρ­θη­καν κάποιοι από τους προ­έ­δρους που πήραν τον λόγο προη­γού­με­να — , να συνερ­γα­στού­με για να αντι­με­τω­πί­σου­με την κλι­μα­τι­κή αλλαγή;

Για­τί να μην μπο­ρού­με οι δύο Αμε­ρι­κές, αυτή του Βορ­ρά και αυτή του Νότου, να αγω­νι­στού­με από κοι­νού ενά­ντια στην τρο­μο­κρα­τία, την δια­κί­νη­ση των ναρ­κω­τι­κών ή το οργα­νω­μέ­νο έγκλη­μα, χωρίς να βάζου­με πλα­γί­ως πολι­τι­κές θέσεις;

Για­τί να μην βρού­με, συλ­λο­γι­κά, τους απα­ραί­τη­τους πόρους για να προ­σφέ­ρου­με στο ημι­σφαί­ριό μας σχο­λεία, νοσο­κο­μεία – ακό­μα και αν δεν είναι πολυ­τε­λή, ένα νοσο­κο­μείο αξιο­πρε­πές, σε εκεί­νες τις περιο­χές όπου ο κόσμος πεθαί­νει διό­τι δεν υπάρ­χει κανέ­νας για­τρός — , να παρέ­χου­με εργα­σία, να προ­χω­ρή­σου­με στην εξά­λει­ψη της φτώχειας;

Δεν θα μπο­ρού­σε να μειω­θεί η ανι­σό­τη­τα στην κατα­νο­μή του πλού­του, η μεί­ω­ση της παι­δι­κής θνη­σι­μό­τη­τας, η εξά­λει­ψη της πεί­νας, το ξερί­ζω­μα των νόσων που μπο­ρούν να προ­λη­φθούν και να τελειώ­σου­με με τον αναλφαβητισμό;

Πέρ­σι, καθιε­ρώ­σα­με την συνερ­γα­σία στο ημι­σφαί­ριό μας στην αντι­με­τώ­πι­ση και την πρό­λη­ψη του έμπο­λα και οι χώρες των δύο Αμε­ρι­κών εργα­στή­κα­με από κοι­νού, πράγ­μα που πρέ­πει να μας χρη­σι­μεύ­σει σαν ερέ­θι­σμα για μεγα­λύ­τε­ρες δεσμεύσεις.

Η Κού­βα, μια μικρή και στε­ρη­μέ­νη από φυσι­κούς πόρους χώρα, που έχει ανα­πτυ­χθεί σε ένα περι­βάλ­λον εχθρι­κό γενι­κά, έχει μπο­ρέ­σει να επι­τύ­χει την πλή­ρη συμ­με­το­χή των πολι­τών της στην πολι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ζωή του έθνους, καλύ­πτο­ντας σε όλους την παι­δεία και την υγεία δωρε­άν, έχο­ντας ένα σύστη­μα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης που εγγυά­ται ότι κανέ­νας κου­βα­νός να μην εγκα­τα­λεί­πε­ται, έχο­ντας σημειώ­σει σημα­ντι­κή πρό­ο­δο στην ισό­τη­τα των ευκαι­ριών και στην αντι­με­τώ­πι­ση κάθε μορ­φής δια­κρί­σε­ων, με πλή­ρη άσκη­ση των δικαιω­μά­των των παι­διών και της γυναί­κας, με πρό­σβα­ση στον αθλη­τι­σμό και τον πολι­τι­σμό, εξα­σφα­λί­ζο­ντας το δικαί­ω­μα στην ζωή και την ασφά­λεια των πολιτών.

Παρά τις ελλεί­ψεις και τις δυσκο­λί­ες, συνε­χί­ζου­με να εφαρ­μό­ζου­με την αξία να μοι­ρα­ζό­μα­στε αυτό που έχου­με. Σήμε­ρα 65.000 κου­βα­νοί συνερ­γά­τες εργά­ζο­νται σε 89 χώρες, κυρί­ως στις σφαί­ρες της ιατρι­κής και της εκπαί­δευ­σης. Έχουν απο­φοι­τή­σει στο νησί μας 68.000 επαγ­γελ­μα­τί­ες και τεχνι­κοί, από τους οποί­ους 30.000 στην υγεία, σε 157 χώρες.

Αν με τρο­με­ρά ελά­χι­στους πόρους, η Κού­βα έχει μπο­ρέ­σει, τι δεν θα μπο­ρού­σαν να κάνουν οι χώρες του ημι­σφαι­ρί­ου μας, με την πολι­τι­κή θέλη­ση να ενώ­σου­με δυνά­μεις ώστε να συνει­σφέ­ρου­με στις χώρες που έχουν περισ­σό­τε­ρη ανάγκη;

Χάρις τον Φιντέλ και τον ηρω­ι­κό κου­βα­νι­κό λαό, έχου­με έρθει σε αυτήν την Συνά­ντη­ση Κορυ­φής, για να εκπλη­ρώ­σου­με την προ­στα­γή του Μαρ­τί, έχο­ντας κατα­κτή­σει την ελευ­θε­ρία με τα ίδια μας τα χέρια, ‘’περή­φα­νοι για την δικής μας Αμε­ρι­κή, για να την υπη­ρε­τού­με και να την τιμού­με… με την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και την ικα­νό­τη­τα να συνει­σφέ­ρου­με στο να την εκτι­μούν για τις αξί­ες της και να την σέβο­νται για τις θυσί­ες της’’, όπως κατέ­δει­ξε ο Μαρτί.

Κύριε Πρό­ε­δρε:

Ζητώ συγνώ­μη από όλους σας, για τον χρό­νο που πήρα.

Σας ευχα­ρι­στώ πολύ όλους (Χει­ρο­κρο­τή­μα­τα).

Πηγή κει­μέ­νου (ισπα­νι­κά): Cubahora

*Η Λου­κία Κων­στα­ντί­νου είναι μέλος του Ελλη­νι­κού Δικτύ­ου (bloggers) ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στην ΚΟΥΒΑ, συν­δια­χει­ρί­στρια (με τον Βαγ­γέ­λη Γονα­τά) του blog CUBA de corazon