Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η πλήρης δικαίωση των θέσεων του ΚΚΕ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Το μνη­μό­νιο Τσί­πρα, το μνη­μό­νιο της «πρώ­της φορά Αρι­στε­ρά», είναι εδώ. Επτά μήνες μετά την εκλο­γή του στην κυβέρ­νη­ση, εν μέσω καλο­και­ριού, ο ΣΥΡΙΖΑ φέρ­νει το τρί­το κατά σει­ρά μνη­μό­νιο – ένα πακέ­το βάρ­βα­ρων αντι­λαϊ­κών μέτρων που συν­θλί­βει ότι απέ­μει­νε όρθιο τα τελευ­ταία πέντε χρό­νια. Η «Αρι­στε­ρά» του κ.Τσίπρα απέ­δει­ξε στην πρά­ξη ότι είναι εκεί­νη η Αρι­στε­ρά – όπως έλε­γε κάπο­τε ο ιτα­λός κροί­σος Ανιέ­λι – που μπο­ρεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπο­ρού­σε να κάνει η Δεξιά. Είναι, δηλα­δή, εκεί­νη η «Αρι­στε­ρά» που μπο­ρεί να λέει «Όχι» και να εννο­εί «Ναι», που μπο­ρεί στα λόγια να «σκί­ζει τα μνη­μό­νια» και στην πρά­ξη να υπο­γρά­φει νέα, ακό­μη πιο βάρ­βα­ρα πακέ­τα μέτρων, να χει­ρα­γω­γεί και να εγκλω­βί­ζει λαϊ­κές συνει­δή­σεις με κάλ­πι­κα διλήμ­μα­τα, να απο­προ­σα­να­το­λί­ζει τον εργα­ζό­με­νο λαό χάρην της εξυ­πη­ρέ­τη­σης των συμ­φε­ρό­ντων της αστι­κής τάξης.

Από τις τελευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις ο λαός — ιδιαί­τε­ρα οι προ­ο­δευ­τι­κοί, αρι­στε­ροί άνθρω­ποι, όσοι εμπι­στεύ­τη­καν τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευ­ταί­ες εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις, όσοι ενθου­σια­σμέ­νοι ψήφι­σαν «Όχι» στο κάλ­πι­κο δημο­ψή­φι­σμα του κ.Τσίπρα — πρέ­πει να βγά­λει συμπε­ρά­σμα­τα. Συμπε­ρά­σμα­τα όχι μόνο για τον χαρα­κτή­ρα του ΣΥΡΙΖΑ ως νέου σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού πυλώ­να ενός αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος που βρί­σκε­ται σε δια­δι­κα­σία ανα­μόρ­φω­σης. Αλλά και για τον χαρα­κτή­ρα της ίδιας της καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης των τελευ­ταί­ων πέντε ετών, όπως και για την πραγ­μα­τι­κή φύση της ΕΕ ως ιμπε­ρια­λι­στι­κής φιλο­μο­νο­πω­λια­κής δια­κρα­τι­κής ένω­σης, εχθρι­κής προς τα συμ­φέ­ρο­ντα των ευρω­παϊ­κών λαών.

Με βάση τις εξε­λί­ξεις, με βάση τα όσα συνέ­βη­σαν, θέτου­με λοι­πόν το εξής ερώ­τη­μα: Δικαιώ­θη­κε ή όχι το ΚΚΕ στις πολι­τι­κές του εκτι­μή­σεις όλα αυτά τα χρό­νια; Ή, αν προ­τι­μά­τε δια­φο­ρο­ποι­η­μέ­νο το ερώ­τη­μα: Είχε ή δεν είχε δίκαιο το ΚΚΕ όταν προει­δο­ποιού­σε για το τι θα σήμαι­νε για το λαό μια «κυβέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» που δεν θα αμφι­σβη­τού­σε ούτε την ΕΕ ούτε τον καπι­τα­λι­στι­κό δρό­μο ανά­πτυ­ξης; Η ίδια η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μας δίνει την απά­ντη­ση, σαφή και χωρίς περι­στρο­φές: Το ΚΚΕ δικαιώ­θη­κε πλή­ρως. Να, λοι­πόν, ορι­σμέ­να βασι­κά συμπε­ρά­σμα­τα από τα οποία προ­κύ­πτει η ξεκά­θα­ρη δικαί­ω­ση των θέσε­ων και εκτι­μή­σε­ων του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελλάδας:

motas161

  1. Για το δημο­ψή­φι­σμα της 5ης Ιού­λη:

Τι έλε­γε το ΚΚΕ για το δημο­ψή­φι­σμα και το ψεύ­τι­κο δίλημ­μα που έβα­ζε ενώ­πιον του λαού η κυβέρ­νη­ση Τσί­πρα; Έλε­γε: «Η κυβέρ­νη­ση ουσια­στι­κά καλεί το λαό να εγκρί­νει τη δική της πρό­τα­ση προς τους δανει­στές, η οποία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομί­σμα­τος. Εξα­πα­τά το λαό για να συναι­νέ­σει στους αντι­λαϊ­κούς σχε­δια­σμούς της. Ο λαός να μην επι­λέ­ξει ανά­με­σα στη Σκύλ­λα και τη Χάρυ­βδη. Να σηκώ­σει το ανά­στη­μά του και να εκφρά­σει με όλα τα μέσα και τους τρό­πους την αντί­θε­σή του στην ΕΕ και τα μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας που αυτή φέρ­νει» (Ανα­κοί­νω­ση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, 27/6/2015).

Το ΚΚΕ είχε εξ’ αρχής τονί­σει ότι το «ΌΧΙ» που στή­ρι­ζε η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ ήταν ουσια­στι­κά ένα «ΝΑΙ» στη δική της αντι­λαϊ­κή πρό­τα­ση των 47+8 σελί­δων που ελά­χι­στα διέ­φε­ρε από εκεί­νη των ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ.

Σημεί­ω­νε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ.Κουτσούμπας μιλώ­ντας στη μεγά­λη συγκέ­ντρω­ση στο Σύνταγ­μα τρείς μέρες πριν το δημο­ψή­φι­σμα: «Ο λαός μας καλεί­ται να πάρει μέρος σε ένα δημο­ψή­φι­σμα με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ, που και τα δύο έχουν φαι­νο­με­νι­κή και μόνο δια­φο­ρά. Και το ΝΑΙ και το ΟΧΙ ισο­δυ­να­μούν με απο­δο­χή ενός νέου μνη­μο­νί­ου, του χει­ρό­τε­ρου ίσως από αυτά που έχου­με γνω­ρί­σει. Και το ΝΑΙ και το ΟΧΙ θα οδη­γή­σουν το λαό σε νέα βάσα­να και τρα­γω­δί­ες. Και το ΝΑΙ και το ΟΧΙ είναι φιλο­μνη­μο­νια­κά, αντερ­γα­τι­κά, αντι­λαϊ­κά μέτρα. Το δημο­ψή­φι­σμα είναι το άλλο­θι για νέα μνη­μό­νια — συμ­φω­νί­ες σε βάρος του ελλη­νι­κού λαού»  (3/7/2015).

Στην ίδια ομι­λία ο Γεν. Γραμ­μα­τέ­ας τόνι­ζε: «Με το ΟΧΙ ο ΣΥΡΙΖΑ, σε συν­δυα­σμό με τις προ­τά­σεις που έκα­νε στο παρα­πέ­ντε προς την ΕΕ, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, ζητά από το λαό, ο οποί­ος προ­βλη­μα­τί­ζε­ται φοβι­σμέ­νος από το κλεί­σι­μο των τρα­πε­ζών και το κού­ρε­μα μισθών και συντά­ξε­ων, να υπο­τα­χθεί πλή­ρως στη λυκο­συμ­μα­χία και μάλι­στα να αισθά­νε­ται αξιο­πρε­πής και υπε­ρή­φα­νος. Απο­τε­λεί μια από τις χει­ρό­τε­ρες προ­κλή­σεις που έχου­με γνω­ρί­σει. Μια κυβέρ­νη­ση, έτοι­μη να συμ­βι­βα­στεί πλή­ρως με το μεγά­λο κεφά­λαιο, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, να ντύ­νει την επι­λο­γή της με ένα κακο­παιγ­μέ­νο μάλι­στα θέα­τρο αντί­στα­σης, σνο­μπι­σμού, τυχοδιωκτισμού».

Δικαιώ­θη­κε ή όχι το ΚΚΕ στη θέση του αυτή για το δημο­ψή­φι­σμα; Ήταν ή δεν ήταν η πρό­τα­ση του ΚΚΕ (ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΕ — ΔΝΤ – ΕΚΤ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ) η μονα­δι­κή φιλο­λαϊ­κή, πραγ­μα­τι­κά φιλερ­γα­τι­κή και πατριω­τι­κή λύση ενά­ντια στο ψευ­τι­δί­λημ­μα του δημο­ψη­φί­σμα­τος; Πως χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε, εν τέλει, από τον πρω­θυ­πουρ­γό και την κυβέρ­νη­ση του το «περή­φα­νο ‘ΟΧΙ» του λαού; Χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ακρι­βώς ως άλλο­θι για τη νέα συμ­φω­νία, το τρί­το κατά σει­ρά μνη­μό­νιο της «πρώ­της φοράς Αρι­στε­ρά».

motas162

  1. Για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ

«Ούτε εμείς συμ­φω­νού­με με τα μέτρα,
αλλά θέλου­με να κάνου­με τον καπι­τα­λι­σμό… ανθρώπινο».

- Γ. Κατρού­γκα­λος απευ­θυ­νό­με­νος σε αντι­προ­σω­πεία του ΠΑΜΕ, 5/8/2015.

Για να ανα­λυ­θεί επαρ­κώς ο ιδε­ο­λο­γι­κός χαρα­κτή­ρας του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρε­πε να γίνει ανα­δρο­μή στους πολι­τι­κούς του προ­γό­νους: στο οπορ­του­νι­στι­κό ρεύ­μα του “Ευρω­κομ­μου­νι­σμού” και στο μετα­γε­νέ­στε­ρο ρόλο του «Συνα­σπι­σμού της Αρι­στε­ράς και της Προ­ό­δου». Δεν χρειά­ζε­ται να πάμε τόσο πίσω στο παρελ­θόν, καθώς αρκούν τα τελευ­ταία χρό­νια της κρί­σης για να γίνει φανε­ρή η μετε­ξέ­λι­ξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε νέο πυλώ­να της εγχώ­ριας σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, ιδιαί­τε­ρα μετά την ραγδαία εκλο­γι­κή συρ­ρί­κνω­ση του ΠΑΣΟΚ. Το ΚΚΕ είχε προει­δο­ποι­ή­σει πολ­λα­πλώς και επί­μο­να το λαό για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ.

Στη δια­κή­ρυ­ξη της ΚΕ του Κόμ­μα­τος για τις ευρω­ε­κλο­γές του Ιού­νη του 2009, εκτός απ’ τον απο­δε­δειγ­μέ­να αντι­λαϊ­κό χαρα­κτή­ρα των πολι­τι­κών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, σημειώ­νο­νταν η ανά­γκη να μην εμπι­στευ­τεί ο λαός τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Τόνι­ζε, μετα­ξύ άλλων, η δια­κή­ρυ­ξη: «Στις ευρω­ε­κλο­γές πρέ­πει να κατα­δι­κα­στεί η διπλο­προ­σω­πία και ο και­ρο­σκο­πι­σμός του ΣΥΝ — ΣΥΡΙΖΑ, που, από τη μια μεριά, στη­ρί­ζει ολό­ψυ­χα την ΕΕ και, από την άλλη, δια­μαρ­τύ­ρε­ται για τις συνέ­πειες από την εφαρ­μο­γή της στρα­τη­γι­κής της, ενο­χο­ποιώ­ντας τους ελλη­νι­κούς «χει­ρι­σμούς» μόνο και τις «πρα­κτι­κές» υλο­ποί­η­σης αυτών των πολι­τι­κών. Οι προ­ε­κλο­γι­κές προ­σπά­θειές του να φανεί περισ­σό­τε­ρο «αντι­κα­πι­τα­λι­στής», «πιο επι­κρι­τι­κός» προς την ΕΕ απο­δει­κνύ­ουν τον και­ρο­σκο­πι­σμό και τυχο­διω­κτι­σμό αυτού του κόμ­μα­τος. Κανέ­νας εργα­ζό­με­νος δεν πρέ­πει να ξεχά­σει τις παλι­νω­δί­ες του, το ότι τη μια μέρα λέει το ένα και την άλλη το άλλο, το γεγο­νός ότι άλλα λέει και κάνει «έξω», στην ΕΕ, και άλλα λέει και κάνει «μέσα», στην Ελλά­δα, κατά τη συγκυ­ρία και τη στιγ­μή. Πιο συγκε­κρι­μέ­να: Υπο­κρι­τι­κά και παρα­πλα­νη­τι­κά ενο­χο­ποιεί τη δήθεν «νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρη» στρα­τη­γι­κή της ΕΕ, καλ­λιερ­γώ­ντας την αυτα­πά­τη ότι μπο­ρεί να υπάρ­χει και φιλο­λαϊ­κή οικο­νο­μι­κή και πολι­τι­κή συγκρό­τη­σή της, χωρίς ανα­τρο­πή της κυριαρ­χί­ας των μονο­πω­λί­ων και της πολι­τι­κής εξου­σί­ας σε κάθε κρά­τος — μέλος της». Είχε ή δεν είχε δίκαιο, λοι­πόν, σε αυτές τις δια­πι­στώ­σεις του το ΚΚΕ;

Τρία χρό­νια μετά, στο κάλε­σμα της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του ΚΚΕ για τις εκλο­γές του Ιού­νη (2012), ανα­φέ­ρο­νταν μετα­ξύ άλλων τα εξής προ­φη­τι­κά: «Η κεντρο­α­ρι­στε­ρή κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ, με την προ­σχώ­ρη­ση και στε­λε­χών του ΠΑΣΟΚ, δηλα­δή η λεγό­με­νη «αρι­στε­ρή» δια­κυ­βέρ­νη­ση συνερ­γα­σί­ας ούτε θέλει, ούτε μπο­ρεί να οδη­γή­σει το λαό σε σύγκρου­ση με τις δυνά­μεις του κεφα­λαί­ου, των ελλη­νι­κών και ξένων μονο­πω­λια­κών ομί­λων, σε ριζι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με τις επι­λο­γές της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης και του ΝΑΤΟ. Η επι­λο­γή μιας τέτοιας κυβέρ­νη­σης γίνε­ται με άλλο τρό­πο επι­κίν­δυ­νη για το λαό, αφού καλ­λιερ­γεί αυτα­πά­τες ότι μέσα στα πλαί­σια του συστή­μα­τος και χωρίς ανα­τρο­πές θα υπάρ­ξει ευη­με­ρία. Αντι­κει­με­νι­κά, θα επι­βά­λει νέα μέτρα, στο όνο­μα της παρα­μο­νής στην Ευρω­παϊ­κή Ενω­ση, που τον θεω­ρεί μονό­δρο­μο, της απα­τη­λής ανα­μο­νής για αλλα­γή της αντι­λαϊ­κής στρα­τη­γι­κής της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης. Ετσι, η σπο­ρά αβά­σι­μων προσ­δο­κιών στο λαό θα θερί­σει τη λαϊ­κή απο­γο­ή­τευ­ση, όπως έγι­νε και σε άλλες ευρω­παϊ­κές χώρες».

motas163

Σε άλλο σημείο τόνι­ζε: «Οι προ­τά­σεις του ΣΥΡΙΖΑ καλούν το λαό να πλη­ρώ­σει και πάλι ένα μεγά­λο μέρος του χρέ­ους για το οποίο δεν ευθύ­νε­ται, αλλά και δεν ωφε­λή­θη­κε απ’ τη μερι­κή δια­γρα­φή του». Απο­δεί­χθη­κε ή δεν απο­δεί­χθη­κε, λοι­πόν, με αδιαμ­φι­σβή­τη­το τρό­πο η ορθό­τη­τα των θέσε­ων αυτών;

Η δε πολι­τι­κή από­φα­ση του 19ου Συνε­δρί­ου του ΚΚΕ τόνι­ζε χαρα­κτη­ρι­στι­κά για το ρόλο των αρι­στε­ρών εξα­πτέ­ρυ­γων του ΣΥΡΙΖΑ: «Όσο ισχυ­ρο­ποιεί­ται ο ΣΥΡΙΖΑ ως σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κόμ­μα για τη δια­κυ­βέρ­νη­ση, τόσο εντεί­νο­νται οι διερ­γα­σί­ες δια­μόρ­φω­σης νέων ανα­χω­μά­των, από δυνά­μεις της λεγό­με­νης εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αρι­στε­ράς ΑΝΤΑΡΣΥΑ — ΝΑΡ ή και άλλες ομά­δες, «Σχέ­διο Β — Αλα­βά­νος, ακό­μη και φυγό­κε­ντρες δυνά­μεις του ΣΥΡΙΖΑ, της λεγό­με­νης αρι­στε­ρής ή κομ­μου­νι­στι­κής ανα­νέ­ω­σης, οι οποί­ες κινού­νται στη γραμ­μή των λεγό­με­νων μετα­βα­τι­κών στό­χων και μετα­βα­τι­κών κυβερ­νή­σε­ων δια­χεί­ρι­σης».

Επι­βε­βαιώ­νε­ται ή δεν επι­βε­βαιώ­νε­ται, από τις ίδιες τις εξε­λί­ξεις, τις κινή­σεις Λαφα­ζά­νη, Κων­στα­ντο­πού­λου, Βαρου­φά­κη και άλλων, η θέση αυτή;

  1. Για το χαρα­κτή­ρα της Ευρω­παϊ­κής Ένωσης

Τι απο­δεί­χθη­κε για το – κατά τον κ.Τσίπρα — «κοι­νό μας σπί­τι», την ΕΕ; Επι­βε­βαιώ­νε­ται (και) με το τρί­το μνη­μό­νιο, ή όχι, ότι στο δρό­μο της ΕΕ και του κεφα­λαί­ου δε μπο­ρεί να υπάρ­ξει κυβέρ­νη­ση υπέρ των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων; Τώρα, πλέ­ον, είναι πιο ξεκά­θα­ρη απο ποτέ η απά­τη περί «φιλο­λαϊ­κής ΕΕ», η της ΕΕ που «αλλά­ζει από μέσα», την οποία επί χρό­νια σκορ­πού­σε ο ΣΥΡΙΖΑ και παλαιό­τε­ρα ο Συνα­σπι­σμός. Ήταν άλλω­στε ο Συνα­σπι­σμός που (μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Πολ.Άνοιξη) είχε υπερ­ψη­φί­σει το 1992 στη Βου­λή την περί­φη­μη Συν­θη­κη του Μάα­στριχτ, το μνη­μό­νιο των μνημονίων.

Για τον ευρω­μο­νό­δρο­μο, την πάση θυσία παρα­μο­νή στο «λάκ­κο των λεό­ντων», σημεί­ω­νε η ΚΕ του ΚΚΕ το Μάη του 1992: «…ταυ­τί­ζει τα συμ­φέ­ρο­ντα των εργα­ζο­μέ­νων και της χώρας με τα συμ­φέ­ρο­ντα και τις επι­λο­γές του μεγά­λου ντό­πιου και ξένου κεφα­λαί­ου. Αντί­λη­ψη που κατα­δι­κά­ζει την Ελλά­δα στο περι­θώ­ριο των πολι­τι­κών που χαράσ­σουν οι ισχυ­ροί της ΕΟΚ. Το όρα­μα της “Ενω­μέ­νης Ευρώ­πης”, της Ευρώ­πης των μονο­πω­λί­ων, που συνε­νώ­νει και εμπνέ­ει βιο­μη­χά­νους, εφο­πλι­στές, μεγα­λέ­μπο­ρους, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, “ΣΥΝ” και ο συγκε­κρι­μέ­νος στό­χος “να μπού­με στο σκλη­ρό πυρή­να της ΕΟΚ” δεν έχει καμιά σχέ­ση με τα ορά­μα­τα και τις ανά­γκες της εργα­τι­κής τάξης, των εργα­ζο­μέ­νων».

motas164

Το Μάρ­τη του 1994, σε ένθε­το του «Ριζο­σπά­στη» με τίτλο «Λευ­κή Βίβλος η επι­χεί­ρη­ση επι­στρο­φής στον εργα­σια­κό μεσαί­ω­να», κωδι­κο­ποιού­νταν οι απο τότε δρο­μο­λο­γη­μέ­νες αντερ­γα­τι­κές ανα­τρο­πές ως εξής: «Σε κίν­δυ­νο το 8ωρο, η κατά­κτη­ση του αιώ­να! Στο στό­χα­στρο η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση και τα επι­δό­μα­τα! Υπό κατάρ­γη­ση συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις! Απο­λύ­σεις χωρίς όρια και χωρίς απο­ζη­μί­ω­ση! Εργά­τες, υπάλ­λη­λοι άνερ­γοι, συντα­ξιού­χοι, νέοι, γυναί­κες». Την ίδια περί­που περί­ο­δο, έγρα­φε ο «Ριζο­σπά­στης» για την αντί­λη­ψη του τότε Συνα­σπι­σμού περί Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης: «Ο Συνα­σπι­σμός εντο­πί­ζει το δημο­κρα­τι­κό έλλειμ­μα στην ΕΕ μόνο στη μεγα­λύ­τε­ρη ή μικρό­τε­ρη ισχύ των θεσμών, κι όχι και στο περιε­χό­με­νο των πολι­τι­κών και οικο­νο­μι­κών στό­χων που υλο­ποιού­νται στα πλαί­σια της Ευρω­παϊ­κής Ενω­σης, ερή­μην των λαών που πλη­ρώ­νουν φυσι­κά τις συνέ­πειες […] Είναι του­λά­χι­στον αυτα­πά­τη η πραγ­μα­τι­κή σύγκλι­ση των οικο­νο­μιών των χωρών — μελών της Ευρω­παϊ­κής Ενω­σης. Η ηγε­σία του ΣΥΝ με τη δια­τύ­πω­ση μιας πρό­τα­σης θεω­ρεί ότι το γερ­μα­νι­κό ή το γαλ­λι­κό μονο­πω­λια­κό κεφά­λαιο θα φρο­ντί­σει να παρα­χω­ρεί μέρος των κερ­δών του για την ανά­πτυ­ξη της οικο­νο­μί­ας της Ελλά­δας και των κοι­νω­νι­κών δικαιω­μά­των των εργα­ζο­μέ­νων! Μα τότε δε θα ήταν κεφά­λαιο και η Ευρω­παϊ­κή Ενω­ση δε θα ήταν ένω­ση των ισχυ­ρών για την ενί­σχυ­ση της εξου­σί­ας τους σε κάθε χώρα — μέλος της και την έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης των λαών» (15/12/1996).

Είκο­σι και πλέ­ον χρό­νια μετά, όντας μέλος της ΕΕ των 120 εκα­τομ­μυ­ρί­ων φτω­χών και των 30 εκα­τομ. ανέρ­γων, η Ελλά­δα, υπό την ηγε­σία της «αρι­στε­ρής κυβέρ­νη­σης» του ΣΥΡΙΖΑ, βιώ­νει ένα τρί­το κατά σει­ρά βάρ­βα­ρο μνημόνιο.

Ποιός δικαιώ­θη­κε, λοι­πόν, για τον χαρα­κτή­ρα της ΕΕ;

Η κατάρ­ρευ­ση της λογι­κής της ανάθεσης

Οι εξε­λί­ξεις πιστο­ποιούν με τον καλύ­τε­ρο και συνά­μα τρα­γι­κό­τε­ρο τρό­πο τα κατα­στρο­φι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα που κρύ­βει για τον εργα­ζό­με­νο λαό η λογι­κή της ανά­θε­σης. Η λογι­κή, δηλα­δή, του να βασί­ζουν τα εργα­τι­κά-λαϊ­κά στρώ­μα­τα την σωτη­ρία τους σε επί­δο­ξους πολι­τι­κούς σωτή­ρες ή πολι­τι­κούς σχη­μα­τι­σμούς. Θυμό­μα­στε όλοι το προ­ε­κλο­γι­κό σλό­γκαν του ΣΥΡΙΖΑ στις δημο­τι­κές και περι­φε­ρεια­κές εκλο­γές του Μάη 2014 «σήμε­ρα ψηφί­ζου­με, αύριο φεύ­γουν». Αυτα­πά­τες επί αυτα­πα­τών… Η ανά­δει­ξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρ­νη­ση απέ­δει­ξε, για άλλη μια φορά, ότι η λογι­κή των «σωτή­ρων» απο­τε­λεί τη φάκα στην οποία αυτο­πα­γι­δεύ­ο­νται πλα­τιά λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Και όσο ο λαός πέφτει θύμα αυτής της λογι­κής, της «ανά­θε­σης» και των «σωτή­ρων», τόσο το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα βρί­σκει τρό­πους να ανα­προ­σαρ­μό­ζε­ται, να ανα­συ­ντάσ­σε­ται και να δημιουρ­γεί νέα ανα­χώ­μα­τα ενά­ντια στη λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια και οργή.

«Και ποιός είναι ο ρόλος του ΚΚΕ τότε;» ενδε­χο­μέ­νως να ρωτή­σει κάποιος. Εδώ λοι­πόν είναι η ουσία του ρόλου του ΚΚΕ – ότι ο ρόλος του είναι αντί­θε­τος απ’ όλους τους επί­δο­ξους «σωτή­ρες» του λαού. Να προ­ε­τοι­μά­σει και να οπλί­σει ιδε­ο­λο­γι­κά και οργα­νω­τι­κά την εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα ώστε να ανα­τρέ­ψουν, και όχι να δια­χει­ρι­στούν, το σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα. Να μια απο­στρο­φή του λόγου του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ.Κουτσούμπα που θέτει το ζήτη­μα στην σωστή του βάση: «Δεν υπάρ­χουν σωτή­ρες για το λαό στις κυβερ­νή­σεις, και τα κόμ­μα­τα που θέλουν να δια­χει­ρι­στούν το σύστη­μα και την κρί­ση του. Ποτέ δεν υπήρ­χαν. Αλλού βρί­σκε­ται η σωτη­ρία για τον ίδιο και τα παι­διά του. Βρί­σκε­ται στη δική μας πάλη για να γίνου­με πρω­τα­γω­νι­στές των εξε­λί­ξε­ων, βρί­σκε­ται στη λαϊ­κή συμ­μα­χία, στη συμ­μα­χία της εργα­τι­κής τάξης με τους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους, τους φτω­χούς αγρό­τες, τη νεο­λαία, τις γυναί­κες» (Κομο­τη­νή, 15/5/2015, 902.gr).

motas165

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, λοι­πόν, μέσω των πολι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων, δικαιώ­νει τις θέσεις του ΚΚΕ. Ταυ­τό­χρο­να, είναι η ίδια αυτή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που δεί­χνει τη μονα­δι­κή ρεα­λι­στι­κή εναλ­λα­κτι­κή διέ­ξο­δο για το λαό, πέρα από αυτα­πά­τες και εκβια­στι­κά διλήμ­μα­τα. Αυτή η διέ­ξο­δος δεν είναι άλλη από την πρό­τα­ση πάλης του ΚΚΕ για την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­στι­κού δρό­μου ανά­πτυ­ξης, την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των μονο­πω­λί­ων, την απο­δέ­σμευ­ση της Ελλά­δας από τις λυκο­συμ­μα­χί­ες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, τη μονο­με­ρή δια­γρα­φή του δυσβά­στα­χτου χρέ­ους. Τον αγώ­να για να έρθει ο λαός στην εξουσία.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο