Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κένια Σεράνο: Tο Κίνημα Αλληλεγγύης με την Κούβα είναι ετερογενές και δεν πρέπει να είναι σεχταριστικό

Επι­μέ­λεια: Βαγ­γέ­λης Γονα­τάς //

Απο­σπά­σμα­τα της συνέ­ντευ­ξης που παρα­χώ­ρη­σε η Κένια Σερά­νο Πουίγ στις 18 Μάη 2015 στο Cubainformacion. H  Κένια Σερά­νο είναι Πρό­ε­δρος του Κου­βα­νι­κού Ινστι­τού­του Φιλί­ας των Λάων (ICAP) και βου­λευ­τής της Εθνο­συ­νέ­λευ­σης. Ολό­κλη­ρη η συνέ­ντευ­ξη συμπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στο βιβλίο των Εκδό­σε­ων Διε­θνές Βήμα με τίτλο:  “KOYBA – HΠΑ: H  επα­νά­στα­ση δεν εξαγοράζεται”.

Δημο­σιο­γρά­φος: Κένια η Κού­βα ζει σήμε­ρα μια αλλα­γή, θα έλε­γα μια αλλα­γή φάσης. Δεν ξέρω αν πρό­κει­ται για αλλα­γή επο­χής, οπωσ­δή­πο­τε όμως είναι αλλα­γή φάσης, ύστε­ρα και από την έναρ­ξη ή την επα­νέ­ναρ­ξη του δια­λό­γου μετα­ξύ των κυβερ­νή­σε­ων της Κού­βας και των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών. Το διε­θνές κίνη­μα αλλη­λεγ­γύ­ης με την Κού­βα οφεί­λει να προ­σαρ­μο­στεί σε όλη αυτή τη νέα κατά­στα­ση, χρειά­ζε­ται μια αλλα­γή κατεύ­θυν­σης στο μήνυ­μά του, στις μορ­φές κινη­το­ποί­η­σής του.

Κένια: Θεω­ρώ ότι η αλλα­γή φάσης στην Κού­βα, κατά την εκτί­μη­σή μου, προ­έρ­χε­ται καταρ­χήν από την από­φα­ση για την επι­και­ρο­ποί­η­ση του οικο­νο­μι­κού μοντέ­λου. Επί­σης, η ανα­κοί­νω­ση στις 17 Δεκέμ­βρη της απε­λευ­θέ­ρω­σης των Πέντε, δηλα­δή των τριών συντρό­φων από τους Πέντε που παρέ­με­ναν ακό­μα φυλα­κι­σμέ­νοι, μαζί με την ανα­κοί­νω­ση ότι προ­χω­ρά­με προς την επα­νέ­ναρ­ξη των διπλω­μα­τι­κών σχέ­σε­ων με τις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες, προ­έρ­χο­νται από έναν συν­δυα­σμό παρα­γό­ντων για τον θρί­αμ­βο αυτό.

Η νίκη της αντί­στα­σής μας, της στα­θε­ρό­τη­τας μας σαν λαός, καθώς και η σαφέ­στα­τη, πρω­το­φα­νής στην ιστο­ρία των σχέ­σε­ων μετα­ξύ Κού­βας — Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών, παρα­δο­χή ότι η μέχρι τώρα πολι­τι­κή των ΗΠΑ ενά­ντια στην Κού­βα, έχει απο­τύ­χει. Ως επί το πλεί­στον λοι­πόν η 17 Δεκέμ­βρη και, φυσι­κά, αυτή η σημε­ρι­νή φάση, βεβαί­ως απο­τε­λεί ένα νέο σκη­νι­κό. Όμως, θα σου έλε­γα, ότι αυτή την αλλα­γή φάσης, αυτή την αλλα­γή της στιγ­μής, την βλέ­που­με εμείς οι κου­βα­νοί, να γίνε­ται με τους δικούς μας ρυθ­μούς και τονί­ζω ιδιαι­τέ­ρως ότι ξεκι­νά­με την συζή­τη­ση ενός ολό­κλη­ρου προ­σχέ­διου κατευ­θυ­ντή­ριων γραμ­μών, με στραμ­μέ­νο το πρό­σω­πο στο συνέ­δριο του κόμ­μα­τος που έγι­νε τον Απρί­λιο του 2011.

Όπως είναι ευρέ­ως γνω­στό, εγκρί­να­με 313 κατευ­θυ­ντή­ριες γραμ­μές, αφού προη­γή­θη­κε μια παλ­λαϊ­κή συζή­τη­ση εκα­τομ­μυ­ρί­ων κου­βα­νών, περί­που 8 εκα­τομ­μύ­ρια πήραν μέρος. Σήμε­ρα, φυσι­κά, αυτό υπο­δη­λώ­νει πως το κίνη­μα αλλη­λεγ­γύ­ης με την Κού­βα ακο­λου­θεί αυτού του είδους  τα σημά­δια, διό­τι αν υπάρ­χει κάτι που χαρα­κτη­ρί­ζει το κίνη­μα, όπως το αντι­λαμ­βά­νε­ται το ICAP, είναι ότι το κίνη­μα μοιά­ζει πολύ με την Κού­βα. Αυτό που απα­σχο­λεί το κίνη­μα, είναι αυτό που απα­σχο­λεί τον μέσο κου­βα­νό, αυτό που απα­σχο­λεί εμάς, τον απλό κόσμο αυτής της χώρας.

kenia2Ωστό­σο, είμαι απο­λύ­τως σύμ­φω­νη πως υπάρ­χουν δια­φο­ρε­τι­κά ζητή­μα­τα, υπάρ­χουν δια­φο­ρε­τι­κοί τρό­ποι και ανα­λύ­σεις, σκέ­ψεις που πρέ­πει να γίνουν. Διό­τι, καταρ­χήν, όταν κάποιος κατα­κτά μια νίκη, πρέ­πει να την γιορ­τά­σει. Πιστεύω ότι, βεβαί­ως, το κίνη­μα, ακρι­βώς όπως οι κου­βα­νοί και οι κου­βα­νές, όπως ο λαός μας μαζί με τις οικο­γέ­νειες των Πέντε, μαζί με τους ίδιους τους Πέντε, γιορ­τά­ζου­με ακό­μα και αυτή η χαρά δεν φεύ­γει. Και νομί­ζω ότι είναι πολύ όμορ­φο διό­τι αγω­νι­στή­κα­με πολύ, ήταν 16 χρό­νια αγώ­να για τους Πέντε, όμως ήταν και 56 χρό­νια αντι­με­τώ­πι­σης αυτής της πολι­τι­κής, που επα­να­λαμ­βά­νω έχει ήδη ανα­γνω­ρι­στεί ότι απέ­τυ­χε. Επο­μέ­νως γιορ­τά­ζου­με, αλλά επί­σης σκεφτόμαστε.

Το κίνη­μα επο­μέ­νως, αυτή η αλλα­γή κατεύ­θυν­σης, όπως την ονο­μά­ζεις, συμ­φω­νώ πως πρέ­πει να λάβει χώρα μέσα σε ένα σκη­νι­κό, όπου χρειά­ζε­ται να υπε­ρι­σχύ­σει ακό­μα περισ­σό­τε­ρο η συλ­λο­γι­κή εξυ­πνά­δα μας, όπου χρειά­ζε­ται να δια­τη­ρη­θούν στα­θε­ρές οι θέσεις μας απέ­να­ντι στον ιμπε­ρια­λι­σμό. Απο­λύ­τως ενά­ντια στους τρό­πους ανα­τρο­πής των δια­δι­κα­σιών μας, της κου­βα­νι­κής επα­να­στα­τι­κής διαδικασίας.

Αυτή συνε­χί­ζει να είναι η πρό­θε­ση της κυβέρ­νη­σης των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών, να ανα­τρέ­ψει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και την δια­δι­κα­σία του οικο­νο­μι­κού, πολι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού συστή­μα­τος που έχου­με επι­λέ­ξει. Είναι επί­σης η μέθο­δος που έχουν εφαρ­μό­σει και συνε­χί­ζουν να εφαρ­μό­ζουν, με ιδιαί­τε­ρη λύσ­σα, προς την αδελ­φή πατρί­δα μας την Βενε­ζου­έ­λα, είναι η μέθο­δος που εφαρ­μό­ζουν προς όλους τους λαούς της ALBA, όλη την Λατι­νι­κή Αμερική.

Διό­τι δεν πρέ­πει να ξεχνά­με πως στις 17 Δεκέμ­βρη, ο Πρό­ε­δρος Ομπά­μα, ταυ­τό­χρο­να με την παρα­δο­χή της απο­τυ­χί­ας της πολι­τι­κής τους προς την Κού­βα και την ανα­κοί­νω­ση αυτών των σημα­ντι­κών απο­φά­σε­ων για το προ­χώ­ρη­μα προς την απο­κα­τά­στα­ση των διπλω­μα­τι­κών σχέ­σε­ων, την ίδια στιγ­μή ενέ­κρι­νε σημα­ντι­κές κυρώ­σεις ενά­ντια στην μπο­λι­βα­ρια­νή επα­νά­στα­ση. Επο­μέ­νως, το σκη­νι­κό είναι αυτό.

Είναι ένα σκη­νι­κό όπου συνε­χί­ζει ο απο­κλει­σμός (εμπάρ­γκο), όπου πράγ­μα­τι ο ιστο­ρι­κός εχθρός της επα­νά­στα­σης, προ­σω­πι­κά ο πρό­ε­δρος των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών, έχει ανα­γνω­ρί­σει ότι απέ­τυ­χε ένας τρό­πος ανα­τρο­πής της επα­νά­στα­σης. Ωστό­σο μπο­ρού­με να συμπε­ρά­νου­με ότι επεν­δύ­ουν σε άλλες μεθό­δους για να επι­τύ­χουν τον ίδιο στό­χο. Που βλέ­που­με το κίνη­μα αλλη­λεγ­γύ­ης μέσα σε όλα αυτά; Θεω­ρώ ότι το κίνη­μα πρέ­πει να το ερμηνεύσει.

Το βλέ­που­με ακρι­βώς στο ίδιο χαρά­κω­μα, αυτό του ξεκα­θα­ρί­σμα­τος ότι έτσι είναι τα πράγ­μα­τα, ότι μπο­ρεί ο λόγος να είναι δια­φο­ρε­τι­κός, όμως οι στό­χοι συνε­χί­ζουν να είναι οι ίδιοι. Ταυ­τό­χρο­να, επί­σης πρέ­πει να επεν­δύ­ου­με στην βαθιά ανά­λυ­ση ότι το ζήτη­μα δεν είναι ενά­ντια στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες, το ζήτη­μα είναι ενά­ντια στον καπι­τα­λι­σμό, ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό, ενά­ντια σε ένα μοντέ­λο κυριαρ­χί­ας και εξα­γω­γής, επι­βο­λής ενός μοντέ­λου ψευ­το­πο­λι­τι­σμού που θέλουν να μας επι­βάλ­λουν σε όλους τους λαούς, όχι μόνο στην Κούβα.

Απλώς η Κού­βα έχει ήδη δια­νύ­σει πολ­λά χιλιό­με­τρα, διό­τι πάνω από 50 χρό­νια αντι­με­τω­πί­ζου­με τέτοιου είδους προ­σπά­θειες. Η άλλη επί­σης αλλα­γή που θεω­ρώ πως πρέ­πει να σημειω­θεί είναι στο να κατα­νο­ή­σου­με ότι ο ίδιος ο βορειο­α­με­ρι­κα­νι­κός λαός μας χρειά­ζε­ται. Με άλλα λόγια, ο βορειο­α­με­ρι­κα­νι­κός λαός  είναι ένας δυστυ­χι­σμέ­νος λαός, παρά τους τερά­στιους πόρους που έχει αυτή η χώρα. Διό­τι μέσα στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες υπάρ­χουν πολ­λοί λαοί και μέσα στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες υπάρ­χει ένας τρί­τος κόσμος, μέσα στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες υπάρ­χουν εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι, οι οποί­οι με οικο­νο­μι­κούς όρους, είναι παντε­λώς απο­κλει­σμέ­νοι. Δεν έχουν πρό­σβα­ση σε βασι­κές παρο­χές, ούτε υγεί­ας, ούτε παι­δεί­ας, ούτε ασφά­λειας κλπ.. Βλέ­που­με ήδη τις εκρή­ξεις, όπως στο Φέρ­γκιου­σον, με τις φυλε­τι­κές διακρίσεις.

cuba-bookΣτοι­χεία που μετα­τρά­πη­καν σε ιστο­ρι­κούς αγώ­νες αυτού του λαού την δεκα­ε­τία του ’70 και που ακό­μα και σήμε­ρα δεν έχουν επι­τευ­χθεί οι στό­χοι τους. Γι’ αυτό και θα έλε­γα πως η βορειο­α­με­ρι­κα­νι­κή κοι­νω­νία, οι προ­ο­δευ­τι­κές δυνά­μεις και άτο­μα, ή του­λά­χι­στον οι έντι­μοι άνθρω­ποι αυτής της κοι­νω­νί­ας χρειά­ζο­νται την επα­φή, να μάθουν, να κατα­νο­ή­σουν για­τί υπάρ­χει ένα παγκό­σμιο κίνη­μα αλλη­λεγ­γύ­ης με την Κούβα.

Αυτό το κίνη­μα δεν υπάρ­χει επει­δή η Κού­βα τους χτύ­πη­σε την πόρ­τα και τους είπε δώσε μου την αλλη­λεγ­γύη σου, όχι. Αυτό το κίνη­μα είναι η αντα­νά­κλα­ση, είναι κάτι σαν ανα­τρο­φο­δό­τη­ση μιας συμπε­ρι­φο­ράς που υιο­θέ­τη­σε η Κού­βα, η οποία αντι­λαμ­βά­νε­ται πως το να είναι κανείς αλλη­λέγ­γυος, να είναι διε­θνι­στής είναι το καθή­κον μας προς την ανθρω­πό­τη­τα, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και της βορειο­α­με­ρι­κα­νι­κής κοι­νω­νί­ας, η οποία ιστο­ρι­κά δια­τη­ρεί διαύ­λους επι­κοι­νω­νί­ας μέσω της κουλ­τού­ρας με την κου­βα­νι­κή κοι­νω­νία, από όποια σκο­πιά και να το δει κανείς.

Όταν λοι­πόν κοι­τά­με αυτή τη χρο­νι­κή στιγ­μή, δεν μπο­ρού­με να μην ανα­τρέ­ξου­με στις καλύ­τε­ρες εμπει­ρί­ες που είχα­με από την διε­ξα­γω­γή αυτού του εντα­τι­κού αγώ­να για την απε­λευ­θέ­ρω­ση των Πέντε. Θεω­ρώ ότι και αυτό επί­σης είναι ένα σημείο καμπής και προ­βλη­μα­τι­σμού. Αγω­νι­στή­κα­με λοι­πόν για τους Πέντε 16 χρό­νια που βρί­σκο­νταν οι σύντρο­φοί μας φυλα­κι­σμέ­νοι. Και εδώ λοι­πόν υπάρ­χουν πολ­λές πτυ­χές που θεω­ρώ ότι το κίνη­μα πρέ­πει να στα­θεί, να βρει το χρό­νο να στα­θεί και να προ­βλη­μα­τι­στεί συλ­λο­γι­κά. Να σκε­φτεί καταρ­χήν ότι τα καταφέραμε.

Κατα­φέ­ρα­με να βγά­λου­με τους Πέντε από τη φυλα­κή τους, κατα­φέ­ρα­με να εξα­σκή­σου­με έντο­νη πίε­ση διε­θνώς προς τις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες, συμ­βά­λα­με στο να μετα­κι­νή­σου­με ένα βου­νό. Διό­τι το τεί­χος σιω­πής ενά­ντια στην Κού­βα και κυρί­ως στην υπό­θε­ση των Πέντε ανύ­ψω­σε ένα αμε­τα­κί­νη­το βου­νό και το παγκό­σμιο κίνη­μα αλλη­λεγ­γύ­ης κατά­φε­ρε να μετα­κι­νή­σει αυτό το βου­νό, σε συν­δυα­σμό φυσι­κά και με άλλους παράγοντες.

Πάντο­τε λέμε και ανα­γνω­ρί­ζου­με πώς  έπρε­πε να αλλη­λε­πι­δρά­σουν και άλλοι παρά­γο­ντες για να κατορ­θώ­σου­με την νίκη, την επι­στρο­φή των συντρό­φων μας. Όμως επί­σης, ξέρου­με ότι το κίνη­μα στις διά­φο­ρες φάσεις του, δεν συντό­νι­σε επαρ­κώς τις δρά­σεις του, χρεια­ζό­ταν να εκμε­ταλ­λευ­τού­με τις νέες τεχνο­λο­γί­ες έτσι ώστε να επε­κτα­θεί το μήνυ­μά μας με μεγα­λύ­τε­ρη ταχύτητα.

Ας θυμη­θού­με επί­σης, ότι το κίνη­μα αλλη­λεγ­γύ­ης, από το 1998 μέχρι και σήμε­ρα, συνέ­πε­σε ταυ­τό­χρο­να με την χρο­νι­κή στιγ­μή κατά την οποία ο κόσμος βίω­νε τις τρο­με­ρές επι­πτώ­σεις της εξα­φά­νι­σης του σοσια­λι­στι­κού στρα­το­πέ­δου, όπου η αρι­στε­ρά αισθάν­θη­κε αυτό το χτύ­πη­μα με την απο­δό­μη­ση της παρα­δο­σια­κής αρι­στε­ράς, όπου ανα­δεί­χθη­καν νέοι παρά­γο­ντες κοι­νω­νι­κών κινη­μά­των και όπου όλο αυτό ήρθε να συν­δε­θεί και να ασκή­σει νέους τρό­πους για να εκφρά­σει την πολι­τι­κή παρακ­μή του στά­τους κβο, ή νέους τρό­πους για να συνερ­γα­στεί επί­σης με την Κούβα.

Έχου­με δει τα παγκό­σμια κοι­νω­νι­κά φόρουμ, έχου­με δει πως τα παγκό­σμια κοι­νω­νι­κά φόρουμ αγκά­λια­σαν από την ίδρυ­σή τους την υπό­θε­ση των Πέντε, έχουν αγκα­λιά­σει τον αγώ­να μας ενά­ντια στον απο­κλει­σμό και επι­πλέ­ον,  ζήτη­σαν αλλη­λεγ­γύη για άλλα αλλη­λέγ­γυα δίκτυα που κινη­το­ποιού­νται ανά τον κόσμο. Το κίνη­μα δεν μπο­ρεί να είναι σεχτα­ρι­στι­κό και οφεί­λου­με να πού­με πως αυτόν τον και­ρό μπο­ρέ­σα­με να προ­χω­ρή­σου­με περισ­σό­τε­ρο και πρέ­πει να προ­χω­ρή­σου­με περισ­σό­τε­ρο στον αγώ­να μας ενά­ντια σε τέτοιες εκδη­λώ­σεις σεχτα­ρι­σμού που βλέ­πουν την αλλη­λεγ­γύη με την Κού­βα μερι­κές φορές σαν σαν ένα ιδιω­τι­κό φέου­δο λίγων.

kenia4

Πιστεύω πως πρέ­πει λοι­πόν να σκε­φτού­με συλ­λο­γι­κά. Διό­τι, ναι, τι ωραία που οι Πέντε είναι ελεύ­θε­ροι, τι καλά που γεν­νή­θη­κε η Χέμα, η Χέμα πρέ­πει να γίνει η έμπνευ­ση όλων αυτών που κατά και­ρούς συνει­σέ­φε­ραν σε κάτι από τα παρα­πά­νω, αλλά και να συνει­δη­το­ποι­ή­σου­με πως όταν κοι­τα­ζό­μα­στε στον καθρέ­φτη  αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε πως μπο­ρού­με να γίνου­με πολύ καλύ­τε­ροι, να ενω­θού­με περισ­σό­τε­ρο, να συντο­νι­στού­με καλύ­τε­ρα, να αξιο­ποι­ή­σου­με τις νέες τεχνο­λο­γί­ες, να απο­φύ­γου­με την επι­θυ­μία να ομο­γε­νο­ποι­η­θού­με. Δεν μπο­ρού­με να επεν­δύ­ου­με σε μια ομο­γε­νο­ποί­η­ση, είναι όπλο η ετε­ρο­γέ­νειά μας, είναι όπλο η μεγά­λη πολυ­μορ­φία  που έχει αυτό το παγκό­σμιο κίνη­μα το οποίο  διεισ­δύ­ει  στους διά­φο­ρους τομείς της κοι­νω­νί­ας, στο επί­πε­δο οποιασ­δή­πο­τε χώρας του κόσμου. Οι δια­φο­ρε­τι­κοί πολι­τι­σμοί, οι δια­φο­ρε­τι­κές θρη­σκεί­ες έχουν συμ­βά­λει γύρω από την ιδέα της Κού­βας, της Κού­βας σαν συν­δε­τι­κό κρί­κο, της Κού­βας σαν μια κοι­νω­νία που δεν είναι τέλεια, αλλά είναι μια κοι­νω­νία που μπο­ρού­με να συμ­βιώ­σου­με, όπου οι βασι­κές ανά­γκες του ανθρώ­που είναι εγγυημένες.

Επο­μέ­νως την στρο­φή του κινή­μα­τος την βλέ­πω με αυτό το πνεύ­μα. Ότι δηλα­δή δεν υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε μια Κού­βα στα­τι­κή, δεν υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε μια Κού­βα που μπο­ρεί να εκφρα­στεί μόνο με άσπρο ή μαύ­ρο, επι­πλέ­ον δεν μπο­ρού­με να προ­σπα­θού­με να χωρέ­σου­με την Κού­βα στους 140 χαρα­κτή­ρες ενός twitter. Δεν μπο­ρεί να εξη­γη­θεί η κου­βα­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα σε μια τέτοια σύν­θε­ση. Όμως μπο­ρού­με να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με αυτή την σύν­θε­ση για να τρα­βή­ξου­με την προ­σο­χή, ώστε οι άνθρω­ποι που δεν γνω­ρί­ζουν την Κού­βα, να εμβα­θύ­νουν σε αυτήν την πραγματικότητα.

Ο αγώ­νας κατά του απο­κλει­σμού απο­τε­λεί την κυρί­αρ­χη εκστρα­τεία  που πάντο­τε ανα­πτύσ­σα­με, όμως σήμε­ρα είναι πιο σημα­ντι­κή από ποτέ. Θεω­ρώ ότι η εξά­λει­ψη του απο­κλει­σμού σημαί­νει αναμ­φί­βο­λα την εξά­λει­ψη ενός ολό­κλη­ρου μηχα­νι­σμού νόμων που έχει εγκα­θι­δρυ­θεί πια σε επί­πε­δο κογκρέ­σου των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών και περιο­ρί­ζει την Κού­βα από το να συνε­χί­σει, με την ταχύ­τη­τα και τον ρυθ­μό που έχει απο­φα­σί­σει ο λαός μας, την επι­και­ρο­ποί­η­ση του μοντέ­λου της, περιο­ρί­ζει την διε­θνι­στι­κή της δρα­στη­ριό­τη­τα, τις επι­πλέ­ον συνερ­γα­σί­ες της με τον νότο, ακό­μα και με ανε­πτυγ­μέ­νες χώρες που μπο­ρεί να χρειά­ζο­νται εκεί­νες τις κατα­κτή­σεις της επι­στή­μης, της κοι­νω­νι­κής οικο­νο­μι­κής ανά­πτυ­ξης, του πολι­τι­σμού μας και όλα αυτά τα θέματα.

Η εξά­λει­ψη του απο­κλει­σμού είναι επί­σης ο τρό­πος για να απαλ­λα­γού­με μια για πάντα από μια μορ­φή κατα­δί­κης ενός λαού, εξαι­τί­ας του γεγο­νό­τος ότι μόνοι μας έχου­με επι­λέ­ξει ελεύ­θε­ρα τον δρό­μο που θέλου­με να οδη­γή­σου­με τα πράγματα.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο