Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Κατίν»: Η πλαστογραφία της Ιστορίας στην υπηρεσία του αντικομμουνισμού

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Ο Τσόρ­τσιλ είχε πει κάπο­τε πως ένα ψέμα έχει ήδη γυρί­σει το μισό πλα­νή­τη προ­τού η αλή­θεια προ­λά­βει να βάλει το παντε­λό­νι της. Όταν δε το ψέμα είναι μεγά­λο, χοντροει­δές και επα­να­λαμ­βα­νό­με­νο- κατά την προ­σφι­λή θεω­ρία του Γκέ­μπελς- τότε ο λαός ανα­πό­φευ­κτα θα το πιστέ­ψει. Ένα τέτοιο μεγά­λο, χοντροει­δές και επα­να­λαμ­βα­νό­με­νο εδώ και περισ­σό­τε­ρο απο μισό αιώ­να ψέμα που οι (δεξιοί και αρι­στε­ροί) δημο­σιο­λό­γοι-απο­λο­γη­τές του ιμπε­ρια­λι­σμού ανε­μί­ζουν ως αντι­κομ­μου­νι­στι­κή παντιέ­ρα είναι η περί­φη­μη «Σφα­γή του Κατίν».

Τι συνέ­βη λοι­πόν στο Κατίν; Τα γεγο­νό­τα, σύμ­φω­να με την εκδο­χή των Ναζί, της πολω­νι­κής κυβέρ­νη­σης και της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής «ιστο­ριο­γρα­φί­ας», έχουν συνο­πτι­κά ως εξής:

Στις 13 Απρί­λη 1943, δύο σχε­δόν μήνες μετά την πανω­λε­θρία των Ναζί στο Στά­λιν­γκραντ, ο ραδιο­φω­νι­κός σταθ­μός της ναζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας στο Βερο­λί­νο ανα­κοί­νω­σε πως η Βέρ­μαχτ «ανα­κά­λυ­ψε» έναν μαζι­κό τάφο 3.000 πολω­νών αξιω­μα­τι­κών στο δάσος του Κατίν, κοντά στην πόλη Σμο­λένσκ. Αργό­τε­ρα, σύμ­φω­να με στοι­χεία της «Μαύ­ρης βίβλου του Κομ­μου­νι­σμού» (ενός αντι­κομ­μου­νι­στι­κού λίβε­λου με ακα­δη­μαϊ­κό περι­τύ­λιγ­μα), ο αριθ­μός των θυμά­των απο­δεί­χθη­κε αρκε­τά μεγα­λύ­τε­ρος: από 15.000 στις 22.000 με 25.700. Ο ένο­χος του εγκλή­μα­τος; Μα, φυσι­κά, οι «εβραιο­μπο­σελ­βί­κοι», η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και ο Στάλιν.

Σύμ­φω­να με την εκδο­χή των Ναζί, την οποία έσπευ­σε να υιο­θε­τή­σει αμέ­σως η τότε εξό­ρι­στη πολω­νι­κή ηγε­σία του στρα­τη­γού Σικόρ­σκι, το έγκλη­μα το είχαν δια­πρά­ξει οι σοβιε­τι­κοί. Η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση αντέ­δρα­σε στις κατη­γο­ρί­ες, κάνο­ντας λόγο για ναζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα. Το 1946 η Μόσχα, δια του εκπρο­σώ­που της στις Δίκες της Νυρεμ­βέρ­γης, του νομι­κού Ρόμαν Ρου­ντέν­κο, ζήτη­σε να συμπε­ρι­λη­φθεί στο δικα­στή­ριο η υπό­θε­ση του «Κατίν», καθό­τι επρό­κει­το ουσια­στι­κά για έγκλη­μα πολέ­μου. Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Βρε­τα­νία αρνή­θη­καν την σοβιε­τι­κή πρόταση.

Η «υπό­θε­ση Κατίν» ξανα­ήρ­θε (τυχαία άρα­γε;) στο προ­σκή­νιο στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’90, όταν η αντε­πα­νά­στα­ση των Γκορ­μπα­τσόφ-Γιέλ­τσιν πραγ­μα­το­ποιού­σε την τελι­κή της επί­θε­ση στα ερεί­πια της ΕΣΣΔ. Σύμ­φω­να με «άκρως απόρ­ρη­τα» έγγρα­φα που η κυβέρ­νη­ση Γιέλ­τσιν είχε «ανα­κα­λύ­ψει» στα σοβιε­τι­κά αρχεία, δεν υπήρ­χε καμία αμφι­βο­λία: τα ανώ­τα­τα καθο­δη­γη­τι­κά όργα­να του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος είχαν δια­τά­ξει την σφα­γή στο Κατίν. Στις 16 Οκτώ­βρη 1992, σε συνε­δρί­α­ση του Συνταγ­μα­τι­κού Δικα­στη­ρί­ου της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας όπου δικά­ζο­νταν (ως οργά­νω­ση αντι­συ­νταγ­μα­τι­κή) το ΚΚΣΕ, οι εκπρό­σω­ποι του Γιέλ­τσιν, Μακά­ροφ και Σαχράι, παρου­σί­α­ζαν τα «φρε­σκο­ε­ντο­πι­σμέ­να» έγγρα­φα. Σε αυτά, σύμ­φω­να με τη ρωσι­κή κυβέρ­νη­ση, περι­λαμ­βά­νο­νταν: α) Μια τετρα­σέ­λι­δη πρό­τα­ση του Λαϊ­κού Επι­τρό­που για τις Εσω­τε­ρι­κές Υπο­θέ­σεις Λ.Μπέρια, με ημε­ρο­μη­νία “Μάρ­της 1940”, όπου ειση­γού­νταν στο ΠΓ του ΚΚ(μπ) την εκτέ­λε­ση 25.700 πολω­νών αιχ­μα­λώ­των, β) Από­σπα­σμα από τα πρα­κτι­κά της 13ης Συνό­δου του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ(μπ), με ημε­ρο­μη­νία 5 Μαρ­τί­ου 1940, όπου εγκρί­νο­νταν η πρό­τα­ση Μπέ­ρια, γ) Επι­στο­λή του επι­κε­φα­λής της KGB Σεπέ­λιν προς το Ν.Χρουστσόφ, με ημε­ρο­μη­νία 3 Μαρ­τί­ου 1959, με θέμα την κατα­στρο­φή των παρα­πά­νω εγγράφων.

Αντί­γρα­φα των παρα­πά­νω «ντο­κου­μέ­ντων» είχαν μάλι­στα παρα­δω­θεί τότε, μετά βαϊ­ων και κλά­δων, από τον ίδιο το Γιέλ­τσιν στον πολω­νό ομό­λο­γο του – και πρω­τερ­γά­τη της αντε­πα­νά­στα­σης στην Πολω­νία- Λεχ Βαλέ­σα. Κάπως έτσι- και με τη βού­λα πλέ­ον του επί­ση­μου αστι­κού ρωσι­κού κρά­τους- δικαιώ­νο­νταν η χιτλε­ρι­κή εκδο­χή της υπό­θε­σης Κατίν. Ένο­χη η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα και ασφα­λώς ο Στά­λιν. Την ίδια στά­ση με την ηγε­σία Γιέλ­τσιν κρα­τά μέχρι σήμε­ρα η κυβέρ­νη­ση Πού­τιν, ανα­πα­ρά­γο­ντας την θεω­ρία της σοβιε­τι­κής ενο­χής για την σφα­γή του Κατίν.

Η ναζι­στι­κή εκδο­χή της «υπό­θε­σης Κατίν»- η ίδια δηλα­δή εκδο­χή που απο­δέ­χε­ται το σύνο­λο της αστι­κής ιστο­ριο­γρα­φί­ας- θα μπο­ρού­σε πράγ­μα­τι να είναι ένα πολύ πει­στι­κό σενά­ριο. Έχει, άλλω­στε, όλα εκεί­να τα στοι­χεία της αλη­θο­φά­νειας που χαρα­κτη­ρί­ζουν μια καλο­στη­μέ­νη, καλο­σκη­νο­θε­τη­μέ­νη προ­πα­γάν­δα. Δυστυ­χώς, όμως, για τους εμπνευ­στές της εν λόγω προ­πα­γάν­δας και τους καλο­θε­λη­τές που επί τόσες δεκα­ε­τί­ες την ανα­πα­ρά­γουν, η αλή­θεια βγαί­νει κάπο­τε στο φως, όσους τόνους λάσπη κι’ αν ρίξεις επά­νω της, όσο βαθιά κι’ αν τη θάψεις.

Και εξη­γού­μα­στε:

1ον: Σύμ­φω­να με τους Ναζί η δολο­φο­νία των πολω­νών δια­πρά­χθη­κε πριν τον καλο­καί­ρι (Ιού­νης) του 1941 (η επί­ση­μη εκδο­χή κάνει λόγο για Απρί­λη-Μάη 1940), πρω­τού δηλα­δή ξεκι­νή­σει η χιτλε­ρι­κή επί­θε­ση ενά­ντια στην ΕΣΣΔ. Κατά την εκτα­φή των πτω­μά­των, ωστό­σο, βρέ­θη­καν έγγρα­φα που φέρουν ημε­ρο­μη­νία «20 Οκτω­βρί­ου 1941». Φυσι­κά, τον Οκτώ­βρη του 1941 δεν υπήρ­χαν σοβιε­τι­κοί στην περιο­χή του Κατίν, καθώς η περιο­χή είχει από και­ρό κατα­λη­φθεί απ’ τα ναζι­στι­κά στρατεύματα.

2ον: Η ιατρο­δι­κα­στι­κή έκθε­ση της υπο­τι­θέ­με­να «διε­θνούς επι­τρο­πής» που συνέ­στη­σε το γερ­μα­νι­κό υπουρ­γείο προ­πα­γάν­δας για να διε­ρευ­νή­σει την υπό­θε­ση κατέ­λη­ξε στο εξής συμπέ­ρα­σμα: ως χρό­νος ταφής των πτω­μά­των προσ­δοιο­ρί­ζο­νταν ημε­ρο­μη­νία κατά πολύ μετα­γε­νέ­στε­ρη αυτής που ισχυ­ρί­ζο­νταν η ναζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα. Σύμ­φω­να με επι­στή­μο­νες (Χάγιεκ, Μαρ­κόφ) που μετεί­χαν στην ιατρο­δι­κα­στι­κή μελέ­τη ο χρό­νος ταφής των πτω­μά­των προσ­δοιο­ρί­ζο­νταν μετα­ξύ τέλους του ’41 και αρχών του 1942. Δηλα­δή, κατά την περί­ο­δο που την περιο­χή κατεί­χαν οι Ναζί. (Έκθε­ση Νικο­λάϊ Μπουρ­ντέν­κο, Report of Burdenko Special Commission, 1944).

3ον: Σύμ­φω­να με έρευ­νες εμπει­ρο­γνω­μό­νων ιατρο­δι­κα­στών που το 1943 συμ­με­τεί­χαν στην επι­τρο­πή του γερ­μα­νού καθη­γη­τή Δρ. Γκέρ­χαρντ Μπουτς (G.Buhtz) ο χρό­νος της δολο­φο­νί­ας των θυμά­των τοπο­θε­τεί­ται στο φθι­νό­πω­ρο του 1941 – πολύ αργό­τε­ρα δηλα­δή από την ημε­ρο­μη­νία που ισχυ­ρί­ζο­νταν οι Ναζί και σίγου­ρα σε μια περί­ο­δο που η περιο­χή είχε κατα­λη­φθεί από γερ­μα­νι­κά στρατεύματα.

4ον: Στο υλι­κό που βρέ­θη­κε στον ομα­δι­κό τάφο περι­λαμ­βά­νο­νταν κάλυ­κες από σφαί­ρες των 9mm, των 7,65mm και 6,35mm, ενώ ένας αριθ­μός πτω­μά­των είχαν δεμέ­να τα χέρια με σπά­γκο. Τα στοι­χεία αυτά είναι εξό­χως σημα­ντι­κά εάν λάβου­με υπ’ όψη ότι α) Σφαί­ρες των 9 και 7,65 χιλιο­στών εκεί­νη την περί­ο­δο δεν είχε στην κατο­χή του ο σοβιε­τι­κός στρα­τός, αλλά τα ναζι­στι­κά στρα­τεύ­μα­τα, β) ότι η συντο­μο­γρα­φία “Geko” που ήταν χαραγ­μέ­νη πάνω σε κάλυ­κες παρέ­πε­μπε στο γερ­μα­νι­κό εργο­στά­σιο παρα­γω­γής σφαι­ρών ονό­μα­τι “Genshovik”, γ) ο σπά­γκος με τον οποίο τα πτώ­μα­τα ήταν δεμέ­να δεν παρά­γο­νταν στην ΕΣΣΔ αλλά στη Γερ­μα­νία.

5ον: Τα απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα του- εμπνευ­στή της ναζι­στι­κής προ­βο­κά­τσιας-  Γκέ­μπελς είναι, αν μη τι άλλο, αποκαλυπτικά.

Γρά­φει στο ημε­ρο­λό­γιο του ο υπουρ­γός προ­πα­γάν­δας των Ναζί: «Εδω­σα οδη­γί­ες να γίνει η ευρύ­τε­ρη δυνα­τή εκμε­τάλ­λευ­ση αυτού του προ­πα­γαν­δι­στι­κού υλι­κού. Θα μπο­ρέ­σου­με να επι­ζή­σου­με με αυτό για μια — δυο βδο­μά­δες» (14/4/1943). Σε άλλο δε σημείο του ίδιου ημε­ρο­λο­γί­ου σημειώ­νει: «Δυστυ­χώς στους τάφους του Κατίν βρέ­θη­καν γερ­μα­νι­κές σφαί­ρες… Είναι απα­ραί­τη­το αυτή η πλη­ρο­φο­ρία να παρα­μεί­νει άκρως απόρ­ρη­τη. Αν ποτέ ερχό­ταν εν γνώ­σει του εχθρού, η όλη υπό­θε­ση του Κατίν θα κατέρ­ρεε» (8/5/1943).

Σε έγγρα­φο που περι­λαμ­βά­νε­ται στα αρχεία του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ για τις σχέ­σεις ΗΠΑ-ΟΗΕ υπάρ­χει άλλη μια ομο­λο­γία του γερ­μα­νού υπουρ­γού: «Υπο­λο­γί­ζου­με το ενδε­χό­με­νο να πάμε την αντι­σο­βιε­τι­κή καμπά­νια πολύ μακριά, αλλά αισθα­νό­μα­στε ότι δεν πρέ­πει να χάσου­με την ευκαι­ρία να αξιο­ποι­ή­σου­με τη Γενι­κή Συνέ­λευ­ση (του ΟΗΕ) για έναν τόσο πολύ­τι­μο προ­πα­γαν­δι­στι­κό σκο­πό. Μπο­ρού­με να ανα­δεί­ξου­με τη σφα­γή στο Κατίν…» (US Department of State- Foreign Relations of the United States, 1952–1954, Vol.3).

6ον: Όπως σημειώ­σα­με παρα­πά­νω, δια του εκπρο­σώ­που της στις δίκες της Νυρεμ­βέρ­γης, το 1946, η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση ζήτη­σε να συμπε­ρι­λη­φθεί σε αυτές η υπό­θε­ση του Κατίν. Και το ερώ­τη­μα που προ­βά­λει είναι απλού­στα­το: Εφό­σον ήταν πράγ­μα­τι ένο­χη για το έγκλη­μα στο Κατίν, για­τί να ζητή­σει κάτι τέτοιο η σοβιε­τι­κή ηγε­σία; Και ένα επι­πρό­σθε­το ερώ­τη­μα: Για­τί οι ΗΠΑ και η Βρε­τα­νία ουσια­στι­κά μπλό­κα­ραν την περαι­τέ­ρω εκδί­κα­ση της υπό­θε­σης, αρνού­με­νες να στη­ρί­ξουν την σοβιε­τι­κή πρόταση;

Πλαστές σφραγίδες, υπογραφές και πάσης φύσεως υλικό στην υπηρεσία της παραχάραξης από την κυβέρνηση Μπ.Γιέλτσιν.

Πλα­στές σφρα­γί­δες, υπο­γρα­φές και πάσης φύσε­ως υλι­κό στην υπη­ρε­σία της παρα­χά­ρα­ξης από την κυβέρ­νη­ση Μπ.Γιέλτσιν.

7ον: Το κακο­στη­μέ­νο θέα­τρο με τα δήθεν «άκρως απόρ­ρη­τα» έγγρα­φα που η κυβέρ­νη­ση Γιέλ­τσιν- ω εκ θαύ­μα­τος- «ανα­κά­λυ­ψε» μετά την πτώ­ση της ΕΣΣΔ είναι μια υπό­θε­ση που «μπά­ζει» από παντού. Και αυτό διό­τι, πάνω στη βια­σύ­νη τους να πλα­στο­γρα­φή­σουν σοβιε­τι­κά έγγρα­φα, οι πραι­τω­ρια­νοί του Γιέλ­τσιν υπέ­πε­σαν σε εξό­φθαλ­μα λάθη. Για παράδειγμα:

α) το υπο­τι­θέ­με­νο έγγρα­φο-από­φα­ση της 13ης Συνό­δου του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ(μπ), που εξου­σιο­δο­τού­σε τον Λ.Μπέρια να προ­βεί στη μαζι­κή εκτέ­λε­ση, φέρει τις «υπο­γρα­φές» των Στά­λιν, Μικο­γιάν, Μολό­τωφ, Βορο­σί­λοφ, Καγκά­νο­βιτς και Καλί­νιν. Η… λεπτο­μέ­ρεια που ξέφυ­γε της προ­σο­χής των πλα­στο­γρά­φων ήταν ότι οι δύο τελευ­ταί­οι (Καγκά­νο­βιτς, Καλί­νιν) δεν μετεί­χαν στη 13η Σύνο­δο του ΠΓ, το Μάρ­τη του 1940. Παρ’ όλα αυτά οι «υπο­γρα­φές» τους υπήρ­χαν φαρ­διές-πλα­τιές στο «απόρ­ρη­το» έγγραφο.

β) το υπο­τι­θέ­με­νο έγγρα­φο-πρό­τα­ση (με αρχεια­κό αριθ­μό 794/Β) του Μπέ­ρια προς το ΠΓ του ΚΚ(μπ) έφε­ρε την ημε­ρο­μη­νία «Μάρ­της 1940». Ωστό­σο, στα πρα­κτι­κά των εξερ­χο­μέ­νων εγγρά­φων της NKVD (Λαϊ­κό Κομι­σα­ριά­το Εσω­τε­ρι­κών Υπο­θέ­σε­ων) που ηγού­νταν ο Μπέ­ρια το αρχείο 794/Β βρέ­θη­κε κατα­χω­ρη­μέ­νο με ημε­ρο­μη­νία 29 Φεβρουα­ρί­ου 1940. Η λεπτο­μέ­ρεια αυτή προ­φα­νώς ξέφυ­γε της προ­σο­χής των πλα­στο­γρά­φων οι οποί­οι ανέ­γρα­ψαν στο κατα­σκευα­σμέ­νο έγγρα­φο «Μάρ­της 1940».

γ) τη μεγα­λύ­τε­ρη, ωστό­σο, γκά­φα, οι πλα­στο­γρά­φοι του Γιέλ­τσιν την έκα­ναν στο έγγρα­φο που υπο­τί­θε­ται πως έστει­λε το Μάρ­τη του 1959 προς τον Χρου­στσόφ ο επι­κε­φα­λής της KGB Σεπέ­λιν ζητώ­ντας του να κατα­στρέ­ψει τα παρα­πά­νω έγγρα­φα. Πέραν του γεγο­νό­τος ότι λεί­πει η σφρα­γί­δα του ΚΚΣΕ και ο απα­ραί­τη­τος για τέτοια έγγρα­φα αριθ­μός πρω­το­κόλ­λου, γίνε­ται ανα­φο­ρά στην «από­φα­ση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ». Μικρή λεπτο­μέ­ρεια: το 1940, όταν και υπο­τί­θε­ται πως πάρ­θη­κε η από­φα­ση για τη σφα­γή στο Κατίν, δεν υπήρ­χε ΚΚΣΕ αλλά ο πρό­γο­νος του, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα των μπολ­σε­βί­κων (ΚΚ-μπ). Την ονο­μα­σία ΚΚΣΕ (Ρώσ: Kommunisticheskaya Partiya Sovetskogo Soyuza) την πήρε μετά το 19ο Συνέ­δριο, το 1952.

Τα «απόρ­ρη­τα έγγρα­φα», λοι­πόν, της ομά­δας Γιέλ­τσιν περιεί­χαν τόσο τρα­γι­κές παρα­τυ­πί­ες, εξό­φθαλ­μα λάθη και γκά­φες που δεν τα δέχθη­κε (ως σοβα­ρά ντο­κου­μέ­ντα) ούτε το Συνταγ­μα­τι­κό Δικα­στή­ριο της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας. Σε κάθε δε περί­πτω­ση, τόσο στο δικα­στή­ριο όσο και στην πολω­νι­κή κυβέρ­νη­ση, η Μόσχα παρου­σί­α­σε πιστά «αντί­γρα­φα» των υπο­τι­θέ­με­νων «απόρ­ρη­των εγγρά­φων». Τα αυθε­ντι­κά δεν παρου­σιά­στη­καν ποτέ μέχρι σήμε­ρα – προ­φα­νώς για­τί δεν υπήρ­ξαν ποτέ.

8ον) Για να ενι­σχύ­σουν την συκο­φα­ντι­κή τους εκστρα­τεία ενά­ντια στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, οι Ναζί και οι σύμ­μα­χοι τους «ανά­στη­σαν» νεκρούς, «ανα­κά­λυ­ψαν» ζωντα­νούς, κατα­σκευά­ζο­ντας έτσι ιστο­ρί­ες για το δήθεν «σοβιε­τι­κό έγκλη­μα» στο Κατίν. Για παρά­δειγ­μα, δύο υπο­τι­θέ­με­νοι «νεκροί» του Κατίν (Μπε­ζά­νεκ, Μπο­τού­σκα­για), των οποί­ων απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα εκδό­θη­καν στην Πολω­νία, απο­δεί­χθη­κε ότι και ζωντα­νοί ήταν και καμία σχέ­ση με την υπό­θε­ση Κατίν δεν είχαν. Σε άλλες περι­πτώ­σεις, οι έρευ­νες των Ναζί «ανα­κά­λυ­πταν» νεκρούς με ολό­κλη­ρο τον… απα­ραί­τη­το εξο­πλι­σμό: στο­λές, έγγρα­φα, ταυ­τό­τη­τες, ιδιό­χει­ρες επι­στο­λές, φωτο­γρα­φί­ες κλπ. Με ότι, δηλα­δή, χρειά­ζο­νταν για να ταυ­το­ποι­η­θούν και να βρε­θούν τα ανα­γκαία ενο­χο­ποι­η­τι­κά στοι­χεία ενά­ντια στους σοβιετικούς.

Πως γίνε­ται, όμως, μια μαζι­κή εκτέ­λε­ση που- σύμ­φω­να με τη χιτλε­ρι­κή εκδο­χή- έγι­νε μυστι­κά απ’ τους σοβιε­τι­κούς (και άρα έπρε­πε να παρα­μεί­νει μυστι­κή) να παρά­γει τόσα πολ­λά απο­δει­κτι­κά στοι­χεία, τα οποία- τυχαία άρα­γε;- βρί­σκο­νταν στα χέρια των Ναζί; Η απά­ντη­ση βρί­σκε­ται στην ίδια την προ­σπά­θεια των Ναζί να κατα­σκευά­σουν προ­πα­γαν­δι­στι­κό υλι­κό και ντο­κου­μέ­ντα ανα­γνώ­ρι­σης για τα πτώ­μα­τα της μαζι­κής εκτέ­λε­σης που οι ίδιοι σχε­δί­α­σαν και εκτέλεσαν.

Χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι άλλω­στε το δημο­σί­ευ­μα των  New York Times, στις 29 Ιού­νη 1945. Το δημο­σιεύ­μα της εφη­με­ρί­δας, σε αντα­πό­κρι­ση από την Στοκ­χόλ­μη, έγραφε:

«Η ιστο­ρία των μαζι­κών τάφων στο Κατίν, που δημιούρ­γη­σε παγκό­σμια αίσθη­ση δύο χρό­νια πριν, ήταν κατα­σκευα­σμέ­νη προ­πα­γάν­δα απ’ τους Γκέ­μπελς και Ρίμπε­ντροπ για να δημιουρ­γή­σουν ρίγ­μα στις σχέ­σεις Ρωσί­ας-δυτι­κών συμ­μά­χων ανα­φέ­ρει το ρεπορ­τάζ. Ένας κοντι­νός συνερ­γά­της του Χίμ­λερ, ο αρχη­γός ταξιαρ­χί­ας των SS Σέλεν­μπεργκ, ανα­κοι­νώ­θη­κε πως έδω­σε αυτήν την πλη­ρο­φο­ρία κατά τη διάρ­κεια κατά­θε­σης στις συμ­μα­χι­κές δυνά­μεις στη Γερ­μα­νία την περα­σμέ­νη Τρί­τη. Ο Σέλεν­μπεργκ φέρε­ται να είπε πως 12.000 πτώ­μα­τα συλ­λέ­κτη­καν από γερ­μα­νι­κά στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης και τα έντυ­σαν με παρα­δο­σια­κές πολω­νι­κές στρα­τιω­τι­κές στο­λές ώστε να φαί­νο­νται ως πολω­νοί αξιω­μα­τι­κοί. Από­ψε μια άλλη πλη­ρο­φο­ρία εστά­λη από το Όσλο, όπου ο Έρικ Γιό­χαν­σεν- πρό­σφα­τα επα­να­πα­τρι­σμέ­νος έγκλει­στος του γερ­μα­νι­κού στρα­το­πέ­δου  Sachsenhausen- ανα­φέ­ρει μια ενδια­φέ­ρου­σα πλη­ρο­φο­ρία για τη γερ­μα­νι­κή παρα­γω­γή ψεύ­τι­κων εγγρά­φων που προ­ο­ρί­ζο­νταν για τα πτώ­μα­τα των μαζι­κών τάφων του Κατίν.

Σύμ­φω­να με τον Γιό­χαν­σεν, σε ένα ειδι­κό τμή­μα του στρα­το­πέ­δου συγκέ­ντρω­σης που ήταν εντε­λώς απο­μο­νω­μέ­νο και σκλη­ρά φυλασ­σό­με­νο από άντρες των SS, περί­που 40 με 60 εβραί­οι έγκλει­στοι κατα­σκεύ­α­ζαν τα ντο­κου­μέ­ντα. Για το σκο­πό αυτό τους παρεί­χαν τα καλύ­τε­ρα εργα­λεία ώστε να γίνει όσο το δυνα­τόν καλύ­τε­ρη δου­λειά. Έφτια­χναν δια­βα­τή­ρια, γράμ­μα­τα, κλπ, ακό­μη και πορ­το­φό­λια. Πριν το τέλος του πολέ­μου και την συν­θη­κο­λό­γη­ση της Γερ­μα­νί­ας, όλα τα εργα­λεία, τα μηχα­νή­μα­τα και το υπάρ­χον υλι­κό κατα­τρά­φη­καν και οι εβραί­οι που εργά­στη­καν γι’ αυτά εξο­ντώ­θη­καν ώστε να μη γίνει γνω­στό το μυστι­κό» (New York Times, “Katyn graves story declared grim fraud”, 29 Ιού­νη 1945, σελ.2).

Ο ηγέτης της καπιταλιστικής Ρωσίας Βλ.Πούτιν αποτίει φόρο τιμής στους νεκρούς της «σοβιετικής θηριωδίας» στο Κατίν. Ο αντικομμουνισμός συνεχίζεται...

Ο ηγέ­της της καπι­τα­λι­στι­κής Ρωσί­ας Βλ.Πούτιν απο­τί­ει φόρο τιμής στους νεκρούς της «σοβιε­τι­κής θηριω­δί­ας» στο Κατίν. Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός συνεχίζεται…

Θα μπο­ρού­σαν κι’ άλλα πολ­λά να ειπω­θούν για την κατα­σκευα­σμέ­νη ναζι­στι­κή προ­βο­κά­τσια του Κατίν. Θα μπο­ρού­σα­με, φερ’ ειπείν, να προ­σθέ­σου­με την γρα­πτά εκπε­φρα­σμέ­νη (το 1944) άπο­ψη του αμε­ρι­κα­νού πρέ­σβη στη Μόσχα, Άβε­ρελ Χάρι­μαν, σύμ­φω­να με την οποία «σε κάθε περί­πτω­ση η σφα­γή πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε από τους Γερ­μα­νούς». Το ζητού­με­νο βρί­σκε­ται αλλού.

Βρί­σκε­ται στο βια­σμό της ίδιας της ιστο­ρί­ας από τους παρα­χα­ρά­κτες της. Με σκο­πό να αμαυ­ρω­θεί, να απα­ξιω­θεί στις συνει­δή­σεις των λαών το πρώ­το εργα­τι­κό κρά­τος στον κόσμο, η ΕΣΣΔ και μέσω αυτής ο σοσια­λι­σμός-κομ­μου­νι­σμός. Σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση, οι δυνά­μεις του ιμπε­ρια­λι­σμού, συνε­πι­κου­ρού­με­νες από την αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία, επι­χει­ρούν να κάνουν το άσπρο μαύ­ρο, να πλα­στο­γρα­φή­σουν, να παρα­χα­ρά­ξουν, να αλλοιώ­σουν την ιστο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Η «Σφα­γή του Κατίν» απο­τέ­λε­σε και απο­τε­λεί ένα από τα αγα­πη­μέ­να θέμα­τα των απα­ντα­χού αντι­κομ­μου­νι­στών, τόσο στο εξω­τε­ρι­κό όσο και στην Ελλάδα.

Μόνο που, όλοι αυτοί, λογα­ριά­ζουν χωρίς τους ξενο­δό­χους: την αλή­θεια και τη μνή­μη των λαών.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο