Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Με γύμνωσαν και ύστερα έφεραν μια ξύλινη βέργα και την έβαλαν πίσω μου…»

Επι­μέ­λεια: Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Την Τρί­τη 10 Μάρ­τη ξεκί­νη­σε στα δικα­στή­ρια του Πει­ραιά η δίκη του Ουα­λίντ Ταλέμπ. Του Αιγύ­πτιου εργά­τη που ο εργο­δό­της του μαζί με άλλους τρεις βασά­νι­ζαν επί δύο μέρες, έχο­ντάς τον αλυ­σο­δε­μέ­νο σε ένα στά­βλο στη Σαλα­μί­να, βιά­ζο­ντάς τον, χτυ­πώ­ντας τον και ληστεύ­ο­ντάς τον (12.000 ευρώ). Ο Ουα­λίντ σώθη­κε επει­δή κατά­φε­ρε να ξεφύ­γει σχε­δόν αναί­σθη­τος, αλλιώς σήμε­ρα θα ήταν νεκρός. Οι κατη­γο­ρού­με­νοι δεν προ­φυ­λα­κί­στη­καν ποτέ και κυκλο­φο­ρούν ελεύ­θε­ροι στη Σαλα­μί­να, απει­λώ­ντας τον Ουα­λίντ κάθε φορά που τον συνα­ντούν ακό­μα και στο δικαστήριο.

«Για τη δίκη των βασα­νι­στών του Ουα­λίντ: Μετά από 4 ανα­βο­λές, μια σημε­ρι­νή εκκέ­νω­ση κτι­ρί­ου, μια δια­κο­πή για προ­σω­πι­κούς λόγους της εισαγ­γε­λέ­ως και το χτύ­πη­μα ενός κου­δου­νιού για φωτιά ξεκί­νη­σε η δίκη των 4 βασα­νι­στών του Ουα­λίντ Ταλέμπ. Οι 4 βασα­νι­στές (Γ. Σγούρ­δας, ο γιος του Στ. Σγούρ­δας, ο F. Zoto και ο Γ. Ζαχα­ριά­δης) κάθι­σαν μπρο­στά από την έδρα, ο ένας δίπλα από τον άλλο σε μια αίθου­σα που αρχι­κά είχε μόνο ελά­χι­στους αλλη­λέγ­γυους μιας και μια διμοι­ρία έξω από την αίθου­σα εμπό­δι­ζε τους υπό­λοι­πους να μπουν. Κατά τη διάρ­κεια της δίκης η αίθου­σα γέμι­σε από αλληλέγγυους.

Η δίκη ξεκί­νη­σε με την κατά­θε­ση του Ουα­λίντ. Την συγκλο­νι­στι­κή κατά­θε­ση του Ουα­λίντ. Τα μάτια μας υγρά και ο θυμός πάνω από το όριο όταν ακού­γα­με τις ανα­τρι­χια­στι­κές λεπτο­μέ­ρειες του ξυλο­δαρ­μού του. Όλο τον και­ρό που ο Ουα­λίντ δού­λευε στο φούρ­νο στη Σαλα­μί­να, ο Σγούρ­δας τον φώνα­ζε υπο­τι­μη­τι­κά με γυναι­κεία ονό­μα­τα ή με ονό­μα­τα όπως Μωά­μεθ προ­κει­μέ­νου να κοροϊ­δέ­ψει τη θρη­σκεία του. Τον κορόι­δευαν όταν νήστευε στο Ραμα­ζά­νι και το να κοροϊ­δεύ­ουν τη θρη­σκεία ήταν σύμ­φω­να με τον Ουα­λίντ το λιγό­τε­ρο που έκα­ναν. Ο βασα­νι­σμός εκεί­νη τη μέρα κρά­τη­σε για παρα­πά­νω από 24 ώρες. Ξεκί­νη­σε μέσα στο παρα­σκευα­στή­ριο και μετά τον μετέ­φε­ραν σε έναν στά­βλο όπου τον αλυ­σό­δε­σαν σε ένα ξύλο από το ταβά­νι. Του είχαν από πριν φορέ­σει μια μεταλ­λι­κή αλυ­σί­δα στο λαι­μό και γελού­σαν. Τον χτυ­πού­σαν ανε­λέ­η­τα με μια βέρ­γα στο κεφά­λι και στο σώμα, του έχυ­ναν μπύ­ρα πάνω του και του έσβη­ναν τσι­γά­ρα στο σώμα του. Τον έγδυ­σαν για να του βγά­λουν το πορ­το­φό­λι (που περιεί­χε λεφτά δικά του, του αδελ­φού του και 2 φίλων του).

Ανά­με­σα στα λεφτά είχε και φωτο­γρα­φί­ες των παι­διών και της γυναί­κας του , τις οποί­ες έσκι­σαν μπρο­στά του, ενώ τα κέρ­μα­τα που είχε στο πορ­το­φό­λι του, του τα πέτα­γαν στο κεφά­λι. Οι βασα­νι­σμοί κορυ­φώ­νο­νται με τον βια­σμό του Ουα­λίντ με μια μεταλ­λι­κή βέρ­γα. Την ώρα που το περιέ­γρα­φε η φωνή του έσπα­σε και είπε «Τι να πάρω να πω στη γυναί­κα μου και τα παι­διά μου; Ότι με χτύ­πη­σαν; Ότι με βία­σαν;». Στο τέλος ο Ουα­λίντ απά­ντη­σε στις ερω­τή­σεις της έδρας και των δικη­γό­ρων της πολι­τι­κής αγω­γής που αφο­ρού­σαν το μέγε­θος των βασα­νι­σμών αλλά και της ψυχι­κής και σωμα­τι­κής κατά­στα­σης του Ουα­λίντ μετά από το βασα­νι­σμό του. Ό ίδιος μετέ­φε­ρε το φόβο του για όλους τους ανθρώ­πους για­τί όπως είπε «φοβά­μαι όλους τους ανθρώ­πους, για­τί δε ξέρω τι θα μου κάνουν».

Η στά­ση των βασα­νι­στών από τότε που έκα­ναν όλα αυτά μέχρι και σήμε­ρα μέσα στο δικα­στή­ριο ήταν του­λά­χι­στον προ­κλη­τι­κή. Όπου πετύ­χαι­ναν τον Ουα­λίντ, όπως και σήμε­ρα ο Γ. Σγούρ­δας, του έκα­ναν χει­ρο­νο­μί­ες από μακριά απει­λώ­ντας πως θα τον σκο­τώ­σουν. Ο Σγούρ­δας σήμε­ρα μπή­κε στο δικα­στή­ριο χαζο­γε­λώ­ντας. Βγή­κε με συνο­δεία μιας διμοι­ρί­ας και καμιά δεκα­ριάς μπά­τσων και ελπί­ζω να έπια­σε το νόη­μα. Μετά το τέλος της κατά­θε­σης του Ουα­λίντ η έδρα ζήτη­σε από το συνή­γο­ρο υπε­ρά­σπι­σης να κάνει κι αυτός τις ερω­τή­σεις του αλλά ο ίδιος προ­τί­μη­σε να ξεκι­νή­σει την επό­με­νη φορά. (που θα είναι στις 31 Μαρ­τί­ου στην αίθου­σα 310). Ο αλλη­λέγ­γυος κόσμος που ήταν μέσα στην αίθου­σα ζήτη­σε να βγει πρώ­τα ο Ουα­λίντ από την αίθου­σα, προ­κει­μέ­νου να δια­φυ­λα­χτεί η ασφά­λεια του. Όπως και τελι­κά έγι­νε. Έξω πια από το δικα­στι­κό μέγα­ρο και ενώ ο Ουα­λίντ ήταν φανε­ρά ταραγ­μέ­νος αλλά υπό την προ­στα­σία του συγκε­ντρω­μέ­νου κόσμου, ζήτη­σε να πού­με ευχα­ρι­στώ σε όλους όσους ήρθαν» (Από το facebook και τον «τοί­χο» της Μαριάν­νας Ρουμελιώτη).

Ενας κου­βάς κρύο νερό στα μού­τρα της κοι­νω­νί­ας που περί άλλα τυρ­βά­ζει (Φωτο­γρά­φη­ση Γιά­νη – Δανά­ης), η κατά­θε­ση του Ουα­λίντ. Ο δεί­κτης απαν­θρω­πιάς μιας κοι­νω­νί­ας που κατα­να­λώ­νει καθη­με­ρι­νά αμά­ση­τη αντι­δρα­στι­κή ιδε­ο­λο­γία. Θερ­μο­κή­πιο αγριό­τη­τας η αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή πολι­τι­κή και η ιδε­ο­λο­γία που θεο­ποιεί την εκμετάλλευση.

Το ρεπορ­τάζ μας το υπέ­δει­ξε φίλος — ένας από τους δεκά­δες αλλη­λέγ­γυους στο μετα­νά­στη που παρα­κο­λού­θη­σαν τη δίκη. Ο ίδιος σχο­λί­α­σε στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης: «Ήταν τρα­γι­κό να τον ακούς να τα περι­γρά­φει αλλά και εξορ­γι­στι­κό να βλέ­πεις ατά­ρα­χους και προ­κλη­τι­κούς τους δρά­στες και να υπο­μέ­νεις κάποιες εξορ­γι­στι­κές ερω­τή­σεις της έδρας κυρί­ως της εισαγ­γε­λέ­ως (…) Η δίκη θα συνε­χι­στεί στις 31.03.15. Θα είμα­στε πάλι εκεί να του συμπα­ρα­στα­θού­με. Του το χρω­στά­με ως κοι­νω­νία. Ο φόβος πρέ­πει να περά­σει στη πλευ­ρά των βασα­νι­στών του που φυσι­κά είναι και μέλη της Χ.Α. Σήμε­ρα πήραν μια μικρή ιδέα»..

Όταν μια κοι­νω­νία εκφα­σί­ζε­ται ή σφυ­ρί­ζει αδιά­φο­ρα τέτοια γεγο­νό­τα θα πληθαίνουν.

Οσο για τη Δικαιο­σύ­νη δεν είναι ανά­γκη να ανα­τρέ­ξου­με σε παλαιό­τε­ρες απο­φά­σεις της, π.χ. Μανω­λά­δα. Ας περιο­ρι­στού­με σε μια τελευ­ταία, φαι­νο­με­νι­κά άσχε­τη. Την από­φα­σή της στη δίκη του υπαρ­χη­γού της φασι­στι­κής οργά­νω­σης κ. Κασι­διά­ρη, «το χτύ­πη­μα δεν ήταν ίσιο, άρα δεν υπήρ­χε σκο­πός να προ­κλη­θεί βαριά σωμα­τι­κή βλάβη»…!!!!!!

(Ευχα­ρι­στώ το φίλο Αντί­ο­πο που συνέ­βα­λε τα μάλα)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο