Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Μια θρησκεία χωρίς απίστους: Ποδόσφαιρο», Νίκου Μπογιόπουλου, Δημήτρη Μηλάκα

Επα­να­κυ­κλο­φό­ρη­σε πριν λίγες μέρες το βιβλίο των Νίκου Μπο­γιό­που­λου, Δημή­τρη Μηλά­κα «Μια θρη­σκεία χωρίς απί­στους: Ποδό­σφαι­ρο» (Εκδό­σεις ΚΨΜ).

mogio1

mpogio2

Όπως ο Νίκος Μπο­γιό­που­λος έγρα­ψε στο λογα­ρια­σμός του στο facebook:

«Όταν κάπο­τε γίνει ο απο­λο­γι­σμός των τόσων και τόσων χιλιά­δων σελί­δων που γεμί­σα­με στα χρό­νια του γρα­ψί­μα­τος, τόσο ο Μήτσος όσο και εγώ θα είμα­στε περή­φα­νοι για αυτό το βιβλίο.
Είμα­στε περή­φα­νοι γι’ αυτό το βιβλίο!

Όχι μόνο για­τί το πιο δύσκο­λο πράγ­μα είναι να μιλά­ει ένα παι­δί για ό,τι αγα­πά­ει και για ό,τι του έχουν κλέ­ψει και λερώσει.

Αλλά για­τί το πιο δύσκο­λο πράγ­μα είναι να μιλά­ει για ό,τι αγα­πά, σε εκεί­νους που ή δεν κατα­λα­βαί­νουν ή ακό­μα και μισούν το παι­χνί­δι του.

Γι’ αυτούς γρά­φτη­κε το βιβλίο. Για αυτούς που δεν τους αρέ­σει η μπά­λα ή και την μισούν ακό­μα, αλλά λατρεύ­ουν τα παι­διά και τους αρέ­σει να τα βλέ­πουν ευτυχισμένα.

Όποιος θέλει να δει τι σημαί­νει ευτυ­χία ας πάρει μια μπά­λα. Και ας την πετά­ξει σε οποιο­δή­πο­τε παι­δί, σε όποιο σημείο του πλα­νή­τη. Και μετά ας κοι­τά­ξει τα μάτια του παι­διού. Τότε θα κατα­λά­βει τι σημαί­νει ευτυχία!

Κι εδώ είναι το θέμα: Να πάρου­με τη μπά­λα από τα χέρια αυτών που την μαγα­ρί­ζουν. Από την κάθε λογής “μαφία” την καπη­λεύ­ε­ται. Και να την δώσου­με σε αυτούς που τους ανή­κει. Σε αυτούς που την αξίζουν.

Δύσκο­λο; Δύσκο­λο! Αλλά αυτό είναι το ζητού­με­νο στο ποδό­σφαι­ρο. Αυτό είναι το ζητού­με­νο, τελι­κά, στην ίδια τη ζωή.

Το βιβλίο μας για το ποδό­σφαι­ρο δεν έχει σκορ,αγώνες, ντρί­μπλες και ενδε­κά­δες. Έχει, όμως, “κόκ­κι­νες κάρ­τες”. Και σαφή τοπο­θέ­τη­ση για το πιο σύστη­μα παι­χνι­διού μας χρειά­ζε­ται. Παντού. Μέσα στο γήπε­δο. Και έξω.

Για­τί το ποδό­σφαι­ρο, ως παι­χνί­δι και ως κοι­νω­νι­κό φαι­νό­με­νο, είναι μια ανα­πα­ρά­στα­ση της ζωής. Αυτό ακρι­βώς είναι που κάνει το ποδό­σφαι­ρο να είναι το σημα­ντι­κό­τε­ρο από όλα τα υπό­λοι­πα ασή­μα­ντα πράγ­μα­τα σε αυτό τον κόσμο.

Είμα­στε περή­φα­νοι γι’ αυτό το βιβλίο! Για­τί παίρ­νο­ντας “πάσες” από τον Ρίτσο και τον Χατζι­δά­κι (ναι,ναι!), από τον Ανα­γνω­στά­κη και τον Παζο­λί­νι (ναι, ναι!), από τον Τσε Γκε­βά­ρα και τον Καμύ (ναι, ναι!),από τον Γκα­λε­ά­νο μέχρι τον Ενγκελς (ναι, ναι, ναι!) δεν έχου­με καμία αμφι­βο­λία: “Το παι­χνί­δι δεν τέλειω­σε ακό­μα — Το παι­χνί­δι γυρίζει”!

Και είμα­στε ευγνώ­μο­νες στα παι­διά από το ΚΨΜ που, δέκα χρό­νια μετά την πρώ­τη του παρου­σί­α­ση, επα­νεκ­δί­δουν το βιβλίο φέρ­νο­ντας το ξανά στα βιβλιοπωλεία».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο