Μοναξιά, Πάνου Θασίτη

Μοναξιά

Όλοι ανα­κα­λύ­πτου­με μια μέρα κάτι
χάνου­με κάτι
δίνου­με και παίρ­νου­με τις ίδιες μαχαιριές.
Όμοια τα στίγ­μα­τα στα πρό­σω­πά μας.

Αλή­θεια,
θα μπο­ρού­σε νάμα­στε φίλοι, θα μπορούσε…
Αν σε μιαν ελά­χι­στη στιγμή
μαύ­ρο ξαφ­νι­κό λεπί­δι δε χώρι­ζε τη συντρο­φιά μας
στα δυο
εγώ απ’ εδώ, σ’ ενός έρη­μου κύκλου τη μέση
τρομαγμένος
χαμένος
απελπισμένος
κλαί­ο­ντας γοε­ρά πάνω σε νεκρούς που δεν ξέρετε
ή που σκο­τώ­σα­τε οι ίδιοι
και σεις εκεί­θε ανέ­πα­φοι, αφά­ντα­στα μακριά μου.

Δεν ήρθα­με
Δε θα φύγου­με μαζί.

Ο πίνα­κας είναι του Έντουαρτ Χόπερ (1882–1967)

***

Ο Πάνος Θασί­της γεν­νή­θη­κε στο Μόλυ­βο της Μυτι­λή­νης. Οι γονείς του ήταν πρό­σφυ­γες από τη Μικρά Ασία. Από το 1930 εγκα­τα­στά­θη­κε με την οικο­γέ­νειά του στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, όπου σπού­δα­σε νομι­κή στο Αρι­στο­τέ­λειο Πανε­πι­στή­μιο και εργά­στη­κε ως δικη­γό­ρος. Κατά τη διάρ­κεια της γερ­μα­νι­κής κατο­χής, φοι­τη­τής τότε, υπήρ­ξε μέλος της συντα­κτι­κής ομά­δας του φοι­τη­τι­κού περιο­δι­κού Ξεκί­νη­μα. Στο ίδιο περιο­δι­κό πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε στο χώρο της λογο­τε­χνί­ας το 1944 με τη δημο­σί­ευ­ση του ποι­ή­μα­τος Έτσι είναι πάντα. Την ίδια περί­ο­δο πήρε μέρος στην Εθνι­κή Αντί­στα­ση και υπήρ­ξε αρχι­συ­ντά­κτης του περιο­δι­κού της ΕΠΟΝ Μακε­δο­νί­ας-Θρά­κης Λεύ­τε­ρα Νιά­τα. Διώ­χτη­κε και εξο­ρί­στη­κε στον Άη Στρά­τη και τη Μακρό­νη­σο για τα πολι­τι­κά του φρο­νή­μα­τα (1947–1950). Μετά την ολο­κλή­ρω­ση και της στρα­τιω­τι­κής του θητεί­ας εξέ­δω­σε την πρώ­τη του ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή, με τίτλο Δίχως Κιβω­τό (1951). Συνερ­γά­στη­κε με τα περιο­δι­κά Ελεύ­θε­ρα Γράμ­μα­τα, Και­νού­ρια Επο­χή, Νέα Πορεία, Κρι­τι­κή, Συνέ­χεια, Φοί­νι­κας, Νέα Εστία, Κρι­τι­κή, Αντί, Ο πολί­της, Ο παρα­τη­ρη­τής και την εφη­με­ρί­δα Καθη­με­ρι­νή, όπου δημο­σί­ευ­σε μελέ­τες, δοκί­μια και κρι­τι­κά άρθρα για τη λογο­τε­χνία. Το έργο του χαρα­κτη­ρί­ζε­ται από έντο­νο πολι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό προ­βλη­μα­τι­σμό. Ασχο­λή­θη­κε επί­σης με τη θεω­ρία και την κρι­τι­κή της λογοτεχνίας.