Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Να ποια είναι η Ευρώπη σας!

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Η ΕΕ είναι το κοι­νό μας σπίτι».
Αλέ­ξης Τσί­πρας, Φλε­βά­ρης 2015

Υπάρ­χει ζωή άρα­γε έξω απ’ την Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση; Προ­φα­νώς για τους δια­δη­λω­τές που υπό το σλό­γκαν «Μένου­με Ευρώ­πη» συγκε­ντρώ­θη­καν πριν λίγες μέρες στο Σύνταγ­μα η απά­ντη­ση είναι αρνη­τι­κή. Γι’ αυτούς η Ελλά­δα ανή­κει στην Ευρώ­πη, κατά το γνω­στό «ανή­κο­μεν εις τη Δύσιν». Ποιά είναι όμως αυτή η Ευρώ­πη, αυτή η ΕΕ, το «κοι­νό μας σπί­τι», στο οποίο, σύμ­φω­να με ορι­σμέ­νους, η Ελλά­δα οφεί­λει με νύχια και με δόντια να παραμείνει;

Εν έτει 2015, είναι λοι­πόν η Ευρω­παϊ­κή Ένωση:

  • Των 120.000.000 ανθρώ­πων (25% του συνο­λι­κού πλη­θυ­σμού της) που ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας.
  • Των 30.000.000 ανέρ­γων.
  • Των 20.000.000 παι­διών που ζουν σε καθε­στώς φτώ­χειας και εξαθλίωσης.
  • Του 9,6% των ευρω­παί­ων πολι­τών που στε­ρού­νται βασι­κά καθη­με­ρι­νά αγαθά.
  • Των περισ­σό­τε­ρων από 4.000.000 αστέ­γων που κοι­μού­νται στους δρό­μους των ευρω­παϊ­κών μεγα­λου­πό­λε­ων, την ίδια στιγ­μή που υπάρ­χουν περισ­σό­τε­ρες από 11.000.000 απού­λη­τες κατοι­κί­ες.
  • Των 12.500.000 γερ­μα­νών πολι­τών (δηλα­δή πολι­τών της οικο­νο­μι­κής «ατμο­μη­χα­νής» της Ένω­σης) που βρί­σκο­νται στο όριο της φτώ­χειας. Ο αντί­στοι­χος αριθ­μός στη Γαλ­λία ξεπερ­νά τα 8.000.000 πολίτες.
  • Των περισ­σό­τε­ρων από 7.500.000 γερ­μα­νών που αμεί­βο­νται με μισθό 400 ευρώ μηνιαίως.
  • Της ενερ­γό συμ­με­το­χής, απο κοι­νού με το ΝΑΤΟ, σε φονι­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις («ανθρω­πι­στι­κές» σύμ­φω­να με τα γερά­κια της ΕΕ) σε Γιου­γκο­σλα­βία, Αφγα­νι­στάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κλπ.

Είναι επί­σης η Ελλά­δα της ΕΕ, η «ευρω­παϊ­κή» Ελλάδα:

  • των περισ­σό­τε­ρων από 1.500.000 ανέρ­γων ελλήνων.
  • των μισθών και συντά­ξε­ων πεί­νας, των συσ­σι­τί­ων και των χαρα­τσιών.
  • των αστέ­γων, των αμέ­τρη­των «λου­κέ­των» σε μικρο­μά­γα­ζα και μικρές επιχειρήσεις.
  • Της εργο­δο­τι­κής ασυ­δο­σί­ας, των απο­λύ­σε­ων, των περισ­σό­τε­ρων από 60 προ­κλη­τι­κών φορο­α­παλ­λα­γών για τους εφο­πλι­στές (Νόμος 27/1975).

Είναι επί­σης στην «Ελλά­δα της Ευρώ­πης», της ΕΟΚ και αργό­τε­ρα της ΕΕ, στην οποία θα τρώ­γα­με με «χρυ­σά κου­τά­λια», όπου συνέ­βη το εξής:

  • Σε περί­ο­δο 17 χρό­νων (1990–2007) τα κέρ­δη των ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων αυξή­θη­καν κατά 28 φορές. Στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’90 έφτα­ναν τα 575 εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ και το 2007 είχαν αγγί­ξει τα 16 δισε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ (Πηγή: ICAP).
  • Κατά την ίδια περί­ο­δο (1990–2007), την ώρα που τα κέρ­δη των μονο­πω­λί­ων μεγε­θύ­νο­νταν με γορ­γούς ρυθ­μούς, οι εργα­ζό­με­νοι είδαν αύξη­ση των κατώ­τα­του μισθού κατά…1%. Δηλα­δή στα επί­πε­δα της δεκα­ε­τί­ας του 1980. Σε μια δεκα­πε­ντα­ε­τία (1984–1997, κυβερ­νή­σεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και πάλι ΠΑΣΟΚ) η μεί­ω­ση των πραγ­μα­τι­κών απο­δο­χών του εργα­ζό­με­νου λαού άγγι­ξε το 17,3%, παρά τις σύντο­μες περιό­δους ονο­μα­στι­κών αυξή­σε­ων της αγο­ρα­στι­κής δύνα­μης των μισθών.
  • Κατά την περί­ο­δο της κρί­σης οι 500 μεγα­λύ­τε­ρες ελλη­νι­κές επι­χει­ρή­σεις είδαν αύξη­ση των κερ­δών τους! Το 2011 είχαν κέρ­δη 25 δισε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ περισ­σό­τε­ρα σε σχέ­ση με το 2010 (18,2% αύξηση).

Συμπέ­ρα­σμα 1ο: Τα στοι­χεία που ανα­φέρ­θη­καν παρα­πά­νω δεν προ­έ­κυ­ψαν από παρ­θε­νο­γέν­νε­ση. Δεν είναι απο­τέ­λε­σμα μιας αόρι­στης «οικο­νο­μι­κής», «τρα­πε­ζι­κής», «νομι­σμα­τι­κής», «ανθρω­πι­στι­κής» κρί­σης. Δεν είναι απο­τέ­λε­σμα κρί­σης του «νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρου οικο­νο­μι­κού μοντέ­λου», όπως ισχυ­ρί­ζε­ται η εγχώ­ρια (ΣΥΡΙΖΑ) και ευρω­παϊ­κή (βλέ­πε Podemos, Die Linke κλπ) σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία. Είναι από­το­κα μιας βαθιάς κρί­σης παρα­γω­γής και υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης που γεν­νιέ­ται απ’ τα σπλά­χνα του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος – είναι καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση. Η κρί­ση αυτή επι­βε­βαιώ­νει στο ακέ­ραιο όσα έγρα­φαν οι Μαρξ και Ένγκελς  πριν απο 167 χρό­νια στο «Μανι­φέ­στο του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος», όπου μετα­ξύ πολ­λών άλλων ανέ­φε­ραν (οι υπο­γραμ­μί­σεις δικές μας):

«Στις κρί­σεις ξεσπά μια κοι­νω­νι­κή επι­δη­μία που σε κάθε άλλη προη­γού­με­νη επο­χή θα φαι­νό­ταν σαν παρα­λο­γι­σμός, η επι­δη­μία της υπερ­πα­ρα­γω­γής. Η κοι­νω­νία ξαφ­νι­κά βρί­σκε­ται πάλι πίσω σε κατά­στα­ση στιγ­μιαί­ας βαρ­βα­ρό­τη­τας. Θα ‘λεγε κανείς ότι ένας λιμός, ένας γενι­κός κατα­στρο­φι­κός πόλε­μος της έκο­ψε όλα τα μέσα ύπαρ­ξης. Η βιο­μη­χα­νία, το εμπό­ριο φαί­νο­νται εκμη­δε­νι­σμέ­να. Και για­τί; Για­τί η κοι­νω­νία έχει πάρα πολύ πολι­τι­σμό, πάρα πολ­λά μέσα ύπαρ­ξης, πάρα πολ­λή βιο­μη­χα­νία, πάρα πολύ εμπό­ριο. Οι παρα­γω­γι­κές δυνά­μεις που δια­θέ­τει δε χρη­σι­μεύ­ουν πια για την προ­ώ­θη­ση του αστι­κού πολι­τι­σμού και των αστι­κών σχέ­σε­ων ιδιο­κτη­σί­ας. Αντί­θε­τα, έγι­ναν πάρα πολύ μεγά­λες γι’ αυτές τις σχέ­σεις, εμπο­δί­ζο­νται από αυτές και κάθε φορά που οι παρα­γω­γι­κές δυνά­μεις ξεπερ­νούν το εμπό­διο αυτό, φέρ­νουν σε ανα­τα­ρα­χή ολό­κλη­ρη την αστι­κή κοι­νω­νία, απει­λούν την ύπαρ­ξη της αστι­κής ιδιο­κτη­σί­ας. Οι αστι­κές σχέ­σεις έγι­ναν πάρα πολύ στε­νές για να περι­λά­βουν τα πλού­τη που δημιουρ­γή­θη­καν από αυτές. Πώς ξεπερ­νά η αστι­κή τάξη τις κρί­σεις; Από τη μια μεριά κατα­στρέ­φο­ντας ανα­γκα­στι­κά μάζες από παρα­γω­γι­κές δυνά­μεις. Από την άλλη, κατα­κτώ­ντας και­νού­ριες αγο­ρές και εκμε­ταλ­λευό­με­νη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς λοι­πόν; Προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας πιο ολό­πλευ­ρες και πιο τερά­στιες κρί­σεις και ελατ­τώ­νο­ντας τα μέσα για να προ­λα­βαί­νει τις κρί­σεις».

ee

Συμπέ­ρα­σμα 2ο: Είναι το απο­τέ­λε­σμα του ίδιου του χαρα­κτή­ρα της Ε.Ε. ως φιλο­μο­νο­πω­λια­κής ένω­σης. Μιας ένω­σης που από την ίδρυ­ση της με την Συν­θή­κη της Ρώμης το 1957 (ως Ευρω­παϊ­κή Οικο­νο­μι­κή Κοι­νό­τη­τα) εξυ­πη­ρε­τεί στα­θε­ρά τον στό­χο της καπι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης, της διε­θνο­ποί­η­σης και κυριαρ­χί­ας του Κεφα­λαί­ου, την εγγύ­η­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας των ευρω­παϊ­κών μονο­πω­λια­κών ομί­λων. Προς αυτήν την κατεύ­θυν­ση προ­ω­θή­θη­κε η λεγό­με­νη «ενιαία αγο­ρά» (Σύνο­δος Λου­ξεμ­βούρ­γου, 2 Δεκέμ­βρη 1985) και αργό­τε­ρα η καθιέ­ρω­ση των τεσ­σά­ρων ελευ­θε­ριών (κίνη­ση κεφα­λαί­ων, εμπο­ρευ­μά­των, υπη­ρε­σιών, εργα­τι­κού δυνα­μι­κού) με την Συν­θή­κη του Μάα­στριχτ το 1992. Έκτο­τε εντά­θη­καν και οι προ­σπά­θειες για τη λεγό­με­νη «ευρω­παϊ­κή ενο­ποί­η­ση», με πιο απλά λόγια την καπι­τα­λι­στι­κή ενο­ποί­η­ση των χωρών-μελών της Ένω­σης, τόσο με την καθιέ­ρω­ση του ενιαί­ου νομί­σμα­τος όσο και με την στα­δια­κή διεύ­ρυν­ση της ΕΕ προς τις χώρες της κεντρι­κής και ανα­το­λι­κής Ευρώπης.

Συμπέ­ρα­σμα 3ο: Το επι­χεί­ρη­μα δυνά­με­ων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ πως «η ΕΕ μπο­ρεί να αλλά­ξει» ήταν και είναι μια τερά­στια απά­τη. Η ΕΕ, λοι­πόν, ούτε άλλα­ξε, ούτε αλλά­ζει, ούτε πρό­κει­ται ν’αλ­λά­ξει. Πρό­κει­ται για μια δια­κρα­τι­κή ένω­ση ανώ­τα­της μορ­φής απο­κλει­στι­κά ανά­με­σα σε καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη – τα ίδια τα θεμέ­λια της ΕΕ, το πολι­τι­κό και οικο­νο­μι­κό της DNA, βασί­ζο­νται στις καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής, στην εξυ­πη­ρέ­τη­ση των μονο­πω­λια­κών συμφερόντων.

Να θυμή­σου­με ότι οι αυτα­πά­τες περί μιάς δήθεν «άλλης, φιλο­λαϊ­κής ΕΕ» που σκορ­πά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνά­μεις που τον στη­ρί­ζουν έχουν ιστο­ρία: Ήταν ο Συνα­σπι­σμός που το 1992, μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και την Πολι­τι­κή Άνοι­ξη, είχε υπερ­ψη­φί­σει το μνη­μό­νιο των μνη­μο­νί­ων, την Συν­θή­κη του Μάα­στριχτ. Ήταν τότε, το 1992, όταν ο τότε ειση­γη­τής του Συνα­σπι­σμού στη Βου­λή Γρη­γό­ρης Φαρά­κος έλε­γε: «Επι­λέ­γου­με την πορεία προς την Ενω­μέ­νη Ευρώ­πη και θέλου­με να συμ­βά­λου­με στη συνει­δη­τή απο­δο­χή της από την κοι­νή γνώ­μη».

Να θυμή­σου­με ότι ο σημε­ρι­νός πρω­θυ­πουρ­γός, μιλώ­ντας σε τηλε­ο­πτι­κή προ­ε­κλο­γι­κή  συνέ­ντευ­ξη ένα χρό­νο πριν, το Μάη του 2014, παρί­στα­νε πως είχε «ξεχά­σει» το Μάα­στριχτ. Μπρο­στά στις τηλε­ο­πτι­κές κάμε­ρες λοι­πόν έλε­γε επί λέξει ο Α.Τσίπρας: «…και ότι εμείς δεν στη­ρί­ξα­με την Συν­θή­κη του Μάα­στριχτ, ούτε αργό­τε­ρα τη συν­θή­κη της Νίκαιας η της Λισα­βό­νας…» (ΣΚΑΪ, 21/5/2014).

Να θυμή­σου­με επί­σης ότι ο κ.Τσίπρας και το κόμ­μα του έχουν τερά­στιες ευθύ­νες για την καλ­λιέρ­γεια αυτα­πα­τών στο λαό πως η «ΕΕ μπο­ρεί να αλλά­ξει». Ας θυμη­θού­με ορι­σμέ­νες δηλώ­σεις του ίδιου του πρω­θυ­πουρ­γού αλλά και στε­λε­χών του ΣΥΡΙΖΑ:

  • «Η Ελλά­δα είναι και πρέ­πει να παρα­μεί­νει ισό­τι­μο μέλος της Ευρω­ζώ­νης με υπο­χρε­ώ­σεις αλλά και με δικαιώ­μα­τα που απορ­ρέ­ουν από τη συμ­με­το­χή της σε αυτή», Αλ. Τσί­πρας, 19 Μάη 2012.
  • «Η Ελλά­δα θ’ αλλά­ξει σε μια Ευρώ­πη που αλλά­ζει», Αλ. Τσί­πρας, 20 Μάη 2012.
  • «Το σχέ­διο της στα­θε­ρο­ποί­η­σης της Ευρω­ζώ­νης, ένα πρώ­το βήμα για μια ανοι­χτή, δημο­κρα­τι­κή και συνε­κτι­κή Ευρώ­πη. Για να γίνει αυτό, θα πρέ­πει να δια­πραγ­μα­τευ­τού­με σθε­να­ρά με τους βασι­κούς μοχλούς του θεσμι­κού νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού στη Φραν­κφούρ­τη, το Βερο­λί­νο, τις Βρυ­ξέλ­λες, το Παρί­σι», Αλ. Τσί­πρας, 20 Σεπτέμ­βρη 2013, Ομι­λία στη Βιέν­νη (περιο­δι­κό «Τραν­σφόρμ»).
  • «Μια διά­λυ­ση της σημε­ρι­νής Ε.Ε. χωρίς ένα ώρι­μο εναλ­λα­κτι­κό αρι­στε­ρό σχέ­διο εμπε­ριέ­χει τον κίν­δυ­νο μιας αρνη­τι­κής παλιν­δρό­μη­σης, μιας επι­στρο­φής σε επο­χές κατα­στρο­φι­κών εθνι­κι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών. […] Ο μετα­σχη­μα­τι­σμός της Ευρώ­πης προ­ϋ­πο­θέ­τει τη συγκέ­ντρω­ση των δυνά­με­ων της Αρι­στε­ράς και, ταυ­τό­χρο­να, τον μετα­σχη­μα­τι­σμό της από μια δύνα­μη περι­θω­ρια­κή, κυρί­ως αμυ­ντι­κή, σε μια δύνα­μη ικα­νή να δρα ταυ­τό­χρο­να σε όλα τα πεδία…», Γ.Δραγασάκης, 30 Μάρ­τη 2014 από άρθρο στην «Αυγή της Κυρια­κής».
  • «Στό­χος μας είναι μια νέα, αξιό­πι­στη σχέ­ση με την Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση και τους θεσμούς της και μια βιώ­σι­μη θέση σ’ αυτήν, με όρους ισο­τι­μί­ας και αξιο­πρέ­πειας», Γ.Δραγασάκης, 23 Νοέμ­βρη 2014 στο Ινστι­τού­το Levy.
  • «Το ερώ­τη­μα είναι εάν θα ακο­λου­θή­σου­με την προ­τε­στα­ντι­κή στρα­τη­γι­κή της εφαρ­μο­γής νόμων, ακό­μη και αν είναι λαν­θα­σμέ­νοι, ακό­μη και αν μας ζημιώ­νουν, ή αν θα ακο­λου­θή­σου­με την πορεία του “whatever it takes”, να κάνου­με ό,τι χρεια­στεί για να σώσου­με το κοι­νό μας σπί­τι, την ΕΕ, και πιο σημα­ντι­κά, την κοι­νω­νία μας, το λαό μας», Αλ.Τσίπρας, 8 Γενά­ρη 2015.
  • «Η Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση είναι το κοι­νό μας σπί­τι σεβό­με­νοι τους κανό­νες άλλα και την ισο­τι­μία, δεν υπάρ­χουν ιδιο­κτή­τες και ενοι­κια­στές, είμα­στε συγκά­τοι­κοι και οφεί­λου­με να δου­λέ­ψου­με σκλη­ρά για το κοι­νό μας ευρω­παϊ­κό μέλ­λον», Αλ. Τσί­πρας, 4 Φλε­βά­ρη 2015 στο Παρίσι.

Συμπέ­ρα­σμα 4ο: Το δίλημ­μα «ευρώ ή δραχ­μή», που απ’ τη μια μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ και απ’ την άλλη τα υπό­λοι­πα αστι­κά κόμ­μα­τα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτά­μι κλπ.) θέτουν στο δημό­σιο διά­λο­γο είναι απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κό για τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Πρό­κει­ται για εκβια­στι­κές προ­τά­σεις που ουσια­στι­κά καλούν το λαό να στοι­χη­θεί πίσω από εναλ­λα­κτι­κές λύσεις καπι­τα­λι­στι­κής δια­χεί­ρη­σης. Ζητούν, με λίγα λόγια, από το λαό να επι­λέ­ξει το νόμι­σμα με το οποίο θα… μετρά­ει την φτώ­χεια και την εξα­θλί­ω­ση του. Το νόμι­σμα όμως (είτε λέγε­ται «ευρώ», είτε «δραχ­μή», είτε κάπως αλλιώς) δεν είναι παρά αντα­νά­κλα­ση της ταξι­κό­τη­τας της οικο­νο­μί­ας. Της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας που τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και τα υπό­λοι­πα αστι­κά κόμ­μα­τα υπηρετούν.

Συμπέ­ρα­σμα 5ο: Το πραγ­μα­τι­κό λοι­πόν δίλημ­μα είναι αυτό που θέτει στον πυρή­να του ζητή­μα­τος το θέμα της εξου­σί­ας: ποιός κρα­τά στα χέρια του τα «κλει­διά» της οικο­νο­μί­ας, τα μέσα παρα­γω­γής. Και σε αυτό το ερώ­τη­μα η μόνη ρεα­λι­στι­κή απά­ντη­ση δε μπο­ρεί παρά να είναι αυτή που εκφρά­ζει το ΚΚΕ: Η απο­δέ­σμευ­ση από την ευρω­παϊ­κή λυκο­συμ­μα­χία με κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση του παρα­γό­με­νου πλού­του, των συγκε­ντρω­μέ­νων μέσων παρα­γω­γής και μονο­με­ρή δια­γρα­φή του χρέους.

Εντός της ΕΕ και με την εξου­σία των μονο­πω­λί­ων άθι­κτη, το μέλ­λον για το λαό μόνο ζοφε­ρό μπο­ρεί να είναι.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο