Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οι δυο «Ελλάδες» των Βρυξελλών – Αλληλεγγύη το όπλο των λαών

Bruselas

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

Η παρου­σία μας στις Βρυ­ξέλ­λες και η συμ­με­το­χή μας στη Σύνο­δο των Λαών, το διή­με­ρο 10–11 Ιού­νη, ανέ­δει­ξε ―και… εκτός έδρας― την ύπαρ­ξη δια­φο­ρε­τι­κών αφη­γή­σε­ων στο χώρο της Αρι­στε­ράς γι’ αυτό που βιώ­νου­με στη χώρα μας τα τελευ­ταία χρό­νια, από τη μια και τον δρό­μο που πρέ­πει να περ­πα­τη­θεί για να δει ο λαός μας τις πολυ­πό­θη­τες καλύ­τε­ρες μέρες. Ανέ­δει­ξε επί­σης τη δια­φο­ρε­τι­κή οπτι­κή, προ­σέγ­γι­ση και ανά­λυ­ση, της συσ­σω­ρευ­μέ­νης ιστο­ρι­κής εμπει­ρί­ας από τη σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση της Κού­βας και τη δρά­ση των κινη­μά­των της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής καθώς και όσων συντε­λού­νται σήμε­ρα σε μια σει­ρά χώρες της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και Καραϊ­βι­κής. Αυτά, όπως είναι φυσι­κό, βρή­καν την αντα­νά­κλα­σή τους και στην παρου­σία της αντι­προ­σω­πεί­ας των Ελλή­νων στις Βρυ­ξέλ­λες που αριθ­μού­σε πάνω από 50 άτο­μα (βου­λευ­τές, τοπι­κή αυτο­διοί­κη­ση, δημο­σιο­γρά­φοι, συν­δι­κα­λι­στές κ.ά.) και αυτό ακρι­βώς το αναμ­φι­σβή­τη­το γεγο­νός προ­σπα­θού­με να απο­δώ­σου­με από τον τίτλο κιό­λας ―και την «πει­ραγ­μέ­νη» κεντρι­κή φωτο― της ανάρτησης.

Η Σύνο­δος των Λαών έγι­νε παράλ­λη­λα με τη Σύνο­δο Κορυ­φής της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης και της Κοι­νό­τη­τας Χωρών της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και της Καραϊ­βι­κής (CELAC), όπου συμ­με­τεί­χαν εκπρό­σω­ποι (ηγέ­τες και στε­λέ­χη κυβερ­νή­σε­ων) από 61 συνο­λι­κά χώρες, και απο­σιω­πή­θη­κε από την πλειο­ψη­φία των ελλη­νι­κών ΜΜΕ ή παρερ­μη­νεύ­τη­κε από κάποια άλλα.

Από την πρώ­τη στιγ­μή που πατή­σα­με το πόδι μας στις Βρυ­ξέλ­λες κάνα­με ξεκά­θα­ρες τις προ­θέ­σεις μας. Έχο­ντας ως αιχ­μή του δόρα­τος της παρέμ­βα­σής μας τα ζητή­μα­τα της άρσης του οικο­νο­μι­κού και εμπο­ρι­κού απο­κλει­σμού της Κού­βας από τις ΗΠΑ (που κρα­τά­ει περισ­σό­τε­ρο από μισό αιώ­να), την από­συρ­ση της «κοι­νής θέσης» της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης κατά της Κού­βας και την απαί­τη­ση να στα­μα­τή­σουν οι κάθε μορ­φής επι­θέ­σεις του αμε­ρι­κά­νι­κου ιμπε­ρια­λι­σμού ενα­ντί­ον του λαού της Βενε­ζου­έ­λας και της δημο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νης κυβέρ­νη­σής του, συμ­με­τεί­χα­με στις εργα­σί­ες-δρά­σεις της Συνό­δου των Λαών, αλλά και σε μια σει­ρά διμε­ρών επα­φών στα πλαί­σια αυτής και δώσα­με το στίγ­μα της «άλλης Ελλάδας».

Ανά­με­σα σε εκα­το­ντά­δες συνα­γω­νι­στές από διά­φο­ρες χώρες της Ευρώ­πης και της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής, σε μια παν­σπερ­μία προ­ο­δευ­τι­κών κινη­μά­των αλλη­λεγ­γύ­ης, με την πεποί­θη­ση ότι μέσα από τη δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα ξεπη­δά­ει η ανά­γκη για σύν­θε­ση και με τη βεβαιό­τη­τα ότι αυτός ο κόσμος μπο­ρεί να ‑και θα- αλλά­ξει… πέντε Έλλη­νες «guerrilleros» (εκπρό­σω­ποι των 4 συνερ­γα­ζό­με­νων οργα­νώ­σε­ων αλλη­λεγ­γύ­ης: Πολι­τι­στι­κός Σύλ­λο­γος “Χοσέ Μαρ­τί”, πολι­τι­στι­κή-ποδο­σφαι­ρι­κή ομά­δα “Hasta la Victoria Siempre”, Δίκτυο Ελλή­νων bloggers “La Red Solid@ria Griega” και Ελλη­νο­κου­βα­νι­κός Σύν­δε­σμος Καλα­μά­τας “Venceremos”) λίγα μέτρα παρα­δί­πλα από τη φωλιά της λυκο­συμ­μα­χί­ας των Βρυ­ξελ­λών, έστει­λαν μήνυ­μα ότι υπάρ­χει και μια «άλλη Ελλά­δα» πέρα απ’ αυτή που παπα­γα­λί­ζει η καπι­τα­λι­στι­κή προ­πα­γάν­δα στις τηλε­ο­ρά­σεις όπου γης. Είναι η Ελλά­δα που δεν σκύ­βει το κεφά­λι, που αντι­στέ­κε­ται, που αρπά­ζει απ’ το λαι­μό τη μιζέ­ρια που της δίνουν και την μετα­τρέ­πει σ’ όνει­ρο, που ορα­μα­τί­ζε­ται έναν καλύ­τε­ρο κόσμο και παλεύ­ει για να τον χτί­σει σκύ­βο­ντας στην εμπει­ρία της σοσια­λι­στι­κής Κού­βας, διδα­σκό­με­νη από τα κινή­μα­τα και την ιστο­ρία των λαών της Λατι­νι­κής Αμερικής.

Οι δυο μέρες των εργα­σιών μάς γέμι­σαν με εμπει­ρί­ες, γνώ­ση και συναι­σθή­μα­τα που είναι αδύ­να­το να απα­ριθ­μη­θούν και να ανα­λυ­θούν σε όλο το εύρος τους στον περιο­ρι­σμέ­νο χώρο ενός άρθρου. Η ανα­φο­ρά μας εδώ έχει περισ­σό­τε­ρο τη μορ­φή «ρεπορ­τάζ» παρά μια συνο­λι­κή απο­τί­μη­ση (θα ήταν άλλω­στε εκτός από ελλι­πές και πρό­ω­ρο κάτι τέτοιο) των όσων συνέ­βη­σαν στη βελ­γι­κή πρωτεύουσα.

Στο βίντεο μπο­ρεί­τε να δεί­τε φωτο­γρα­φί­ες από τη συμ­με­το­χή μας στη Σύνο­δο των Λαών, με μου­σι­κή υπό­κρου­ση το αγα­πη­μέ­νο τρα­γού­δι Hasta siempre Comandante και να ακού­σε­τε τον Τσε να μιλά για τον ιμπεριαλισμό.

[Περισ­σό­τε­ρες λεπτο­μέ­ρειες για το βίντεο, μετά­φρα­ση στα ελλη­νι­κά του λόγου του Τσε κλπ. μπο­ρεί­τε να δεί­τε εδώ.]

Η παρέμ­βα­σή μας στις Βρυ­ξέλ­λες, χωρίς να έχου­με πρό­θε­ση να βλο­γή­σου­με τα γένια μας ήταν από τις πιο «δυνα­μι­κές» και ουσια­στι­κές και προ­κά­λε­σε αίσθη­ση. Η σύντο­μη (περιο­ρι­σμέ­νος χρό­νος λόγω μεγά­λου αριθ­μού ομι­λη­τών) ομι­λία της συν. Λου­κί­ας Κων­στα­ντί­νου (το πλή­ρες κεί­με­νο εδώ) την πρώ­τη μέρα, στη συνά­ντη­ση των αντι­προ­σώ­πων των κινη­μά­των, ήταν ίσως η μόνη που έθε­σε τόσο ξεκά­θα­ρα που πρέ­πει να στο­χεύ­ει η πάλη των κινη­μά­των αλλη­λεγ­γύ­ης ― ζητή­μα­τα που ανα­φέ­ρα­με (τονι­σμέ­να) και πιο πάνω. Τόνι­σε επί­σης ότι «για μας δεν υπάρ­χει άλλο μέλ­λον από αυτό που χτί­ζε­ται στην Κού­βα και για αυτό αγω­νι­ζό­μα­στε», και έκα­νε σαφή ανα­φο­ρά στα παρα­δείγ­μα­τα της Βενε­ζου­έ­λας και άλλων χωρών της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής που επέ­λε­ξαν τον δρό­μο της αντί­στα­σης στον ιμπε­ρια­λι­σμό. Δυο πολύ­τι­μα «εργα­λεία» της παρέμ­βα­σής μας υπήρ­ξαν το κεί­με­νο (στα αγγλι­κά) που μοι­ρά­σα­με στους ξένους συνα­γω­νι­στές και το καλαί­σθη­το (εκτός από ουσιώ­δες) φυλ­λά­διο της ομά­δας “Hasta la Victoria Siempre”. Μετά το τέλος της παρέμ­βα­σης της συν. Λου­κί­ας πολ­λοί συνα­γω­νι­στές από άλλες χώρες μάς πλη­σί­α­σαν και ήθε­λαν να μάθουν για την «Ελλά­δα της κρί­σης», αλλά και περισ­σό­τε­ρα για τη δρά­ση του κινή­μα­τος αλλη­λεγ­γύ­ης της χώρας μας στην Κού­βα και τη Βενεζουέλα.

Την δεύ­τε­ρη μέρα συμ­με­τεί­χα­με στην ομά­δα εργα­σί­ας για την ALBA και την ολο­κλή­ρω­ση της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής, όπου μίλη­σαν μετα­ξύ άλλων και η Αλέι­δα Γκε­βά­ρα και έγι­ναν παρεμ­βά­σεις από συνα­γω­νι­στές κινη­μά­των αλλη­λεγ­γύ­ης και στην μεγά­λη πορεία προς το μνη­μείο του απε­λευ­θε­ρω­τή των λαών της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής Σιμόν Μπο­λί­βαρ. Ανά­με­σα σε μια θάλασ­σα από σημαί­ες και πλα­κάτ, εντυ­πω­σια­κή σε οργά­νω­ση και παλ­μό ήταν η παρου­σία των μπλοκ των συνα­γω­νι­στών από το Εκουα­δόρ και τη Βενε­ζου­έ­λα, ενώ αίσθη­ση προ­κά­λε­σαν οι αντι­προ­σω­πεί­ες από χώρες της πρώ­ην ΕΣΣΔ με πανό για τα 70 χρό­νια της Μεγά­λης Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των Λαών, της αντί­στα­σης στην επι­δρο­μή του φασι­σμού στην Ουκρα­νία κλπ. Μια από τις ―δυστυ­χώς όχι λίγες― δυσά­ρε­στες εμπει­ρί­ες (δεν μας προ­κά­λε­σε βέβαια έκπλη­ξη) ήταν η παρου­σία του μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία. Αν είχες γυρι­σμέ­νη την πλά­τη σου και άκου­γες μόνο τα συν­θή­μα­τα που φώνα­ζαν οι συμπα­τριώ­τες μας θα ορκι­ζό­σουν ότι πρό­κει­ται για δια­δη­λω­τές του ΚΚΕ! (κυριαρ­χού­σαν λέξεις… «ξύλι­νες» όπως «ιμπε­ρια­λι­σμός», «ανα­τρο­πή» κλπ).

Στα αξιο­ση­μεί­ω­τα αυτού του διημέρου:

Η εκτε­νής συνο­μι­λία μας με τον εκπρό­σω­πο (από το τμή­μα διε­θνών σχέ­σε­ων) του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Βενε­ζου­έ­λας, ο οποί­ος απά­ντη­σε υπο­μο­νε­τι­κά σε όλες τις ερω­τή­σεις μας για τις θέσεις του κόμ­μα­τός του, το ρόλο του στον κυβερ­νη­τι­κό συνα­σπι­σμό και τη στά­ση του γενι­κό­τε­ρα στις πολι­τι­κές εξε­λί­ξεις στη χώρα του, και απο­χαι­ρε­τώ­ντας μας μάς ζήτη­σε να «μετα­φέ­ρου­με» τους χαι­ρε­τι­σμούς του σε συντρό­φους του στο ΚΚΕ με τους οποί­ους συν­δέ­ε­ται, όπως μας είπε, με μακρό­χρο­νη συνεργασία-φιλία.

Η συνά­ντη­ση με τους κου­βα­νούς συντρό­φους από το Ινστι­τού­το Φιλί­ας των Λαών (ICAP) και η σύντο­μη συνο­μι­λία μας με την Αλέι­δα Γκεβάρα.

Η συνά­ντη­ση με μέλη της αντι­προ­σω­πεί­ας από την Κύπρο και ιδιαί­τε­ρα με τους συντρό­φους μπλό­γκερς «Lenin Reloaded» και «Αγκάρ­ρα» με τους οποί­ους συζη­τή­σα­με για διά­φο­ρα ζητή­μα­τα και… σχο­λιά­σα­με την απί­στευ­τα προ­κλη­τι­κή παρου­σία στις Βρυ­ξέλ­λες εκπρο­σώ­πων της Ελλάδας.

Επί­σης η σύντο­μη συζή­τη­σή μας με νεο­λαί­ους από την Πορ­το­γα­λία που μας πλη­σί­α­σαν ρωτώ­ντας αν είμα­στε από το ΚΚΕ, με τη φρά­ση «I Like KKE!». Με συνα­γω­νι­στές από την πρώ­ην ενω­μέ­νη Γιου­γκο­σλα­βία (που έφε­ραν παντού τη σημαία της πρώ­ην χώρας τους και φορού­σαν μπλου­ζά­κια με το πρό­σω­πο του Τίτο) για τα δει­νά που επέ­βα­λαν οι ιμπε­ρια­λι­στές των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στην πατρί­δα τους. Με συνα­γω­νι­στές από την Ιτα­λία που έδει­ξαν ενδια­φέ­ρον να συνε­χι­στεί η επα­φή μας και στο μέλ­λον, αλλά και λατι­νο­α­με­ρι­κά­νους που μας ρωτού­σαν για την κατά­στα­ση στην Ελλάδα.

Στις Βρυ­ξέλ­λες είχα­με την ευκαι­ρία και τη χαρά να συνα­ντη­θού­με για πρώ­τη φορά και με δια­δι­κτυα­κούς μας φίλους ―Έλλη­νες συντρό­φους που εργά­ζο­νται και δρα­στη­ριο­ποιού­νται κινη­μα­τι­κά εκεί― που έκα­ναν τα πάντα για να μας κατα­το­πί­σουν και να μας ξενα­γή­σουν τον ελά­χι­στο ελεύ­θε­ρο χρό­νο που είχα­με στη διά­θε­σή μας και τους ευχα­ρι­στού­με από καρ­διάς για όλα.

Μια αρνη­τι­κή εικό­να από την παρου­σία της ελλη­νι­κής αντι­προ­σω­πεί­ας στην τελε­τή λήξης των εργα­σιών του διη­μέ­ρου, στον επι­βλη­τι­κό ιστο­ρι­κό ναό Βasilica, ήταν και η ομι­λία της βου­λευ­τού του ΣΥΡΙΖΑ (δεν συγκρα­τή­σα­με το όνο­μά της) που ανέ­βη­κε στο βήμα ως εκπρό­σω­πος του Αλέ­ξη Τσί­πρα επει­δή «οι υπο­χρε­ώ­σεις του πρω­θυ­πουρ­γού της Ελλά­δας δεν του επέ­τρε­ψαν να παρευ­ρί­σκε­ται ο ίδιος», όπως είπε. Ακό­μα και όσοι γνω­ρί­ζου­με καλά πια ότι είναι συνη­θι­σμέ­νο φαι­νό­με­νο οι ―σε όλα τα επί­πε­δα― εκπρό­σω­ποι του ΣΥΡΙΖΑ να προ­σαρ­μό­ζουν τις ομι­λί­ες τους ανα­λό­γως σε ποιο ακρο­α­τή­ριο απευ­θύ­νο­νται, σοκα­ρι­στή­κα­με από αυτά που ξεστό­μι­σε η εκπρό­σω­πος της κυβέρνησης.

Απευ­θυ­νό­με­νη σε ένα κοι­νό (στην πλειο­ψη­φία λατι­νο­α­με­ρι­κά­νοι) που η εικό­να που έχει για την Ελλά­δα είναι αυτή που προ­βάλ­λε­ται από τα ΜΜΕ, εξά­ντλη­σε (;) το θρά­σος και την προ­κλη­τι­κό­τη­τα του κόμ­μα­τός της χρη­σι­μο­ποιώ­ντας αντι­μπε­ρια­λι­στι­κές κορώ­νες, και «αντι­συ­στη­μι­κή» φρα­σε­ο­λο­γία. Είπε μετα­ξύ άλλων ότι η πολι­τι­κή που ακο­λου­θεί η κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ «έχει σοσια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή» ενώ δεν δίστα­σε στην απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή φλυα­ρία της να «ανα­κα­τέ­ψει» σε ένα ψευ­το­ε­πα­να­στα­τι­κό «κοκτέιλ» τον Μπο­λί­βαρ, τον Μαρ­τί, τον Τσά­βεζ, τον Φιντέλ, κατα­λή­γο­ντας με το βαρύ­γδου­πο «η Ελλά­δα είναι η Βενε­ζου­έ­λα της Ευρώ­πης» για να εισπρά­ξει, όπως ήταν ανα­με­νό­με­νο, χει­ρο­κρο­τή­μα­τα και επευ­φη­μί­ες! Την ίδια στιγ­μή βέβαια που εμείς… τέζα στο κανα­βά­τσο, ανα­ζη­τού­σα­με… τη βοή­θεια του κοι­νού… για να κατα­λή­ξου­με αν όλα αυτά ήταν περισ­σό­τε­ρο εξορ­γι­στι­κά, ή ―όπως μας μετα­φέρ­θη­κε από συμ­με­τέ­χο­ντες στο ίδιο τρα­πέ­ζι εργα­σί­ας, που τον ξεσκέ­πα­σαν και του απά­ντη­σαν ανα­λό­γως― επί­κλη­ση από συρι­ζαίο αντι­πρό­σω­πο της Εθνι­κής Αντί­στα­σης του λαού μας στην προ­σπά­θειά του να πεί­σει το ακρο­α­τή­ριο για… τον αντια­με­ρι­κα­νι­σμό της ελλη­νι­κής κυβέρνησης…

Είχα­με την τιμή και τη χαρά να συμ­με­τέ­χου­με στη Σύνο­δο των Λαών, απο­κο­μί­ζο­ντας μια θαυ­μά­σια και πολύ­τι­μη εμπει­ρία, που δεν θα πραγ­μα­το­ποιού­νταν χωρίς την καθο­ρι­στι­κή βοή­θεια των διορ­γα­νω­τών και της πρε­σβεί­ας της Βενε­ζου­έ­λας στην Ελλά­δα, τους οποί­ους ευχα­ρι­στού­με από καρδιάς.

Πενή­ντα έξι χρό­νια μετά η πορεία της κου­βα­νι­κής σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης εμπνέ­ει, εμψυ­χώ­νει, οπλί­ζει με πίστη όλους όσοι ―όπου γης― ορα­μα­τί­ζο­νται και αγω­νί­ζο­νται για ένα καλύ­τε­ρο μέλ­λον, ενώ η ιστο­ρία των επα­να­στα­τι­κών κινη­μά­των, των λαών της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής είναι διδα­κτι­κή και πολύ­τι­μη για τους αγω­νι­στές σε όλον τον κόσμο. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που τα τελευ­ταία χρό­νια δια­μορ­φώ­νε­ται στη Βενε­ζου­έ­λα και άλλες χώρες της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής επι­τάσ­σει την αλλη­λεγ­γύη όσων αντι­τάσ­σο­νται στον κτη­νώ­δη (όπως τον απο­κα­λεί ο Τσε) ιμπε­ρια­λι­σμό και υπε­ρα­σπί­ζο­νται το δικαί­ω­μα των λαών να απο­φα­σί­ζουν οι ίδιοι για την τύχη τους.

Σήμε­ρα, μετά την βαρυ­σή­μα­ντη νίκη του λαού της Κού­βας με την απε­λευ­θέ­ρω­ση από την κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ και των «Πέντε» κου­βα­νών αγω­νι­στών (που επί 16 χρό­νια κρα­τού­νταν άδι­κα φυλα­κι­σμέ­νοι — νίκη στην οποία συνέ­βαλ­λαν με τη δρά­ση τους τα κινή­μα­τα αλλη­λεγ­γύ­ης σε πολ­λές χώρες του πλα­νή­τη), που η προ­πα­γάν­δα των αστι­κών ΜΜΕ κάνουν το άσπρο μαύ­ρο προ­βάλ­λο­ντας μια Κού­βα δήθεν κου­ρα­σμέ­νη, «σαστι­σμέ­νη» απέ­να­ντι στις «φιλι­κές» δια­θέ­σεις των γιάν­κη­δων και σχε­δόν έτοι­μη να παρα­δο­θεί στο δολά­ριο… κατα­φέρ­νο­ντας να σπεί­ρουν την αμφι­βο­λία ακό­μα και σε καλο­προ­αί­ρε­τους αγω­νι­στές, ότι «η Κού­βα άλλα­ξε»· σήμε­ρα που η επι­θε­τι­κό­τη­τα του ιμπε­ρια­λι­σμού εκφρά­ζε­ται με όλο και πιο θρα­σείς επεμ­βά­σεις της κυβέρ­νη­σης των ΗΠΑ στα εσω­τε­ρι­κά της Βενε­ζου­έ­λας, προ­σπα­θώ­ντας να ανα­τρέ­ψει τη δημο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νη κυβέρ­νη­σή της, δεν έχου­με την πολυ­τέ­λεια να παρα­μέ­νου­με παρα­τη­ρη­τές. Επι­βάλ­λε­ται να εντα­θεί και να δυνα­μώ­σει ακό­μα περισ­σό­τε­ρο το κίνη­μα της αλλη­λεγ­γύ­ης μας και ταυ­τό­χρο­να να γίνει υπό­θε­ση όλο και περισ­σό­τε­ρων προ­ο­δευ­τι­κών-δημο­κρα­τι­κών ανθρώπων.

Όπως έλε­γε ο Τσε: «Δεν μπο­ρού­με να είμα­στε αδιά­φο­ροι για ό,τι συμ­βαί­νει οπου­δή­πο­τε στον κόσμο. Η νίκη κάθε χώρας ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό είναι και δικιά μας νίκη, όπως η ήττα οποιασ­δή­πο­τε χώρας είναι και δικιά μας ήττα».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο