Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οι επιθεωρητές ξανάρχονται μέσα κι έξω από το σχολείο (Άρθρο του Γιάννη Βαγενά)

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος //

«Γνω­ρί­ζω ότι είναι αρκε­τοί οι γονείς που θεω­ρούν ότι αυτά ενδια­φέ­ρουν τους δασκά­λους κι όχι τους ίδιους και τα παι­διά τους. Πόσο μεγά­λο λάθος! Το Σχο­λείο δεν δίνει μόνο γνώ­σεις στα παι­διά αλλά δια­παι­δα­γω­γεί, φτιά­χνει όσο μπο­ρεί τους αυρια­νούς ανθρώ­πους και πολί­τες. Κι επει­δή αυτό είναι αναμ­φι­σβή­τη­το, θα πρέ­πει να γνω­ρί­ζουν οι γονείς ότι ο αυταρ­χι­σμός του επι­θε­ω­ρη­τή δεν μένει στον ίδιο αλλά περ­νά­ει στο δάσκα­λο κι από το δάσκα­λο στα παι­διά τους και στους αυρια­νούς πολί­τες. Κι είναι αυτο­νό­η­το ότι κανέ­νας γονιός δεν θέλει να γίνει το παι­δί του άτο­μο δει­λό και φοβι­σμέ­νο. Πέρα απ’ αυτό, αυταρ­χι­σμός και μάθη­ση βρί­σκο­νται σε μόνι­μη διά­στα­ση» έγρα­φε ο Γιάν­νης Βαγε­νάς το 2001, στο άρθρο που σας παρου­σιά­ζου­με σήμερα.

Ο ίδιος βίω­σε τον αυταρ­χι­σμό και την αντι­δη­μο­κρα­τι­κή συμπε­ρι­φο­ρά του χου­ντι­κού επι­θε­ω­ρη­τή του σχο­λεί­ου στην Κοκ­κι­νιά όπου δίδα­σκε και έδω­σε μάχη για τα εκπαι­δευ­τι­κά και δημο­κρα­τι­κά δικαιώ­μα­τα δασκά­λων και μαθη­τών. Η πολυ­ή­με­ρη απερ­γία πεί­νας του το 1975 προ­κά­λε­σε αίσθη­ση στο πανελ­λή­νιο και έφε­ρε στο προ­σκή­νιο την ανά­γκη για απο­χου­ντο­ποί­η­ση και εκδη­μο­κρα­τι­σμό της εκπαίδευσης.

Ο αγώ­νας του Γ. Βαγε­νά δεν στα­μά­τη­σε με τη λήξη της απερ­γί­ας πεί­νας. Τα επό­με­να χρό­νια, από την έδρα της τάξης, τα συν­δι­κα­λι­στι­κά όργα­να του κλά­δου και από όποιο κοι­νω­νι­κό μετε­ρί­ζι κι αν πέρα­σε, και μέχρι το τέλος της ζωής του, αγω­νί­στη­κε για εκπαί­δευ­ση και σχο­λείο στην υπη­ρε­σία των πολ­λών και των φτω­χών, που δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει παρά μόνο σε μια κοι­νω­νία όπου η πολι­τι­κή εξου­σία και τα μέσα παρα­γω­γής θα περά­σουν από τα χέρια των λίγων εκμε­ταλ­λευ­τών, στους εργα­ζό­με­νους, στον λαό.

Το 2001, με αφορ­μή νομο­σχέ­διο του Υπουρ­γεί­ου Παι­δεί­ας για την «Αξιο­λό­γη­ση του εκπαι­δευ­τι­κού έργου και των εκπαι­δευ­τι­κών» το περιο­δι­κό Θέμα­τα Παι­δεί­ας προ­χώ­ρη­σε σε αφιέ­ρω­μα (με τον ίδιο τίτλο), όπου με σει­ρά άρθρων φώτι­σε θεα­τές και αθέ­α­τες πλευ­ρές της συγκε­κρι­μέ­νης αυτής κατεύ­θυν­σης της κυβερ­νη­τι­κής πολιτικής.

Το άρθρο του Γιάν­νη Βαγε­νά που μετα­φέ­ρου­με μέσω του ΑΤΕΧΝΩΣ στο δια­δί­κτυο περι­λαμ­βα­νό­ταν στο αφιέ­ρω­μα του περιο­δι­κού. Μικρά απο­σπά­σμα­τά του είχα­με πρω­το­πα­ρου­σιά­σει ΕΔΩ. Ακο­λου­θεί το άρθρο ολόκληρο.

Το εξώφυλλο του περιοδικού

Το εξώ­φυλ­λο του περιοδικού

Οι επι­θε­ω­ρη­τές ξανάρ­χο­νται μέσα κι έξω από το σχολείο

Του Γιάν­νη Βαγενά*

Συνο­πτι­κό ιστορικό

Το πρώ­το μεγά­λο βήμα της λεγό­με­νης μεταρ­ρύθ­μι­σης έγι­νε με το διώ­ξι­μο από το Λύκειο δεκά­δων χιλιά­δων μαθη­τών για το καλό τους. Ακο­λου­θεί το επό­με­νο που συνί­στα­ται στην προ­ώ­θη­ση Νόμου για την αξιο­λό­γη­ση του εκπαι­δευ­τι­κού έργου και των εκπαιδευτικών.

Σύμ­φω­να με το σχέ­διο νόμου, που δόθη­κε στη δημο­σιό­τη­τα αυτό θα γίνει1 για το καλό της εκπαί­δευ­σης και του εκπαιδευτικού.

Το σχέ­διο προ­βλέ­πει αξιο­λό­γη­ση σε διά­φο­ρα επί­πε­δα. Το κύριο είναι ότι ο εκπαι­δευ­τι­κός θα αξιο­λο­γεί­ται2 από το Διευ­θυ­ντή της Σχο­λι­κής μονά­δας και από τον οικείο Σχο­λι­κό Σύμβουλο.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, για το δάσκα­λο οι επι­θε­ω­ρη­τές, οι “χωρο­φύ­λα­κες”, γίνο­νται τώρα δυο. Ο ένας θα κινεί­ται κατά βάση έξω και γύρω από το σχο­λείο και ο άλλος, ο Διευ­θυ­ντής, θα κινεί­ται μέσα στο χώρο του Σχο­λεί­ου, με ό,τι αυτό σημαί­νει. Έτσι η επι­θε­ώ­ρη­ση αστυ­νό­μευ­σης κα χει­ρα­γώ­γη­σης του εκπαι­δευ­τι­κού και της παι­δα­γω­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας θα είναι πλήρης.

Επι­γραμ­μα­τι­κά να σημειώ­σου­με ότι, στο όνο­μα προ­βλη­μά­των και δυσλει­τουρ­γιών, επα­νέρ­χο­νται σε ό,τι η ζωή και η μακρό­χρο­νη πεί­ρα καταδίκασαν.

Πρέ­πει να θυμί­σου­με ότι η επι­θε­ώ­ρη­ση καθιε­ρώ­θη­κε από τον Όθω­να (Νόμος 6–2‑1834), ενώ με τους νόμους ΒΠΕ/1872 και ΒΤΜΒ/1895 καθιε­ρώ­θη­καν ο Γενι­κός και ο Νομαρ­χια­κός επι­θε­ω­ρη­τής αντί­στοι­χα. Αυτά με κατά και­ρούς επι­διορ­θώ­σεις και μέχρι το 1982, όπου με το νόμο 1304 καταρ­γή­θη­κε ο θεσμός του επι­θε­ω­ρη­τή και με το άρθρο 1 καθιε­ρώ­θη­κε ο θεσμός του Σχο­λι­κού Συμβούλου.

Η κατάρ­γη­ση του επι­θε­ω­ρη­τή έγι­νε ύστε­ρα από αγώ­νες δεκα­ε­τιών των εκπαι­δευ­τι­κών, των γονιών, όλου του λαού. Αγώ­νες που κορυ­φώ­θη­καν τη μετα­πο­λί­τευ­ση του 1974 με την ίδρυ­ση και δρά­ση της Δασκα­λι­κής Ανα­γεν­νη­τι­κής Συν­δι­κα­λι­στι­κής Κίνη­σης (Δ.Α.Σ.Κ.) κατά πρώ­το και του θεσμο­θε­τη­μέ­νου συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος κατά δεύτερο.

Είναι γεγο­νός ότι το θέμα της αξιο­λό­γη­σης είναι τερά­στιο Από την πλευ­ρά μου περιο­ρί­ζο­μαι να εκθέ­σω, συνο­πτι­κά, στοι­χεία απ’ αυτά που γνώ­ρι­σα και έζησα.

Ο θεσμός του Επιθεωρητή

Α. Εισα­γω­γι­κά

Ο επι­θε­ω­ρη­τής είχε το δικαί­ω­μα να μπαί­νει στην τάξη με σκο­πό να συντά­ξει έκθε­ση. Απο­φά­σι­ζε για την υπη­ρε­σια­κή και επαγ­γελ­μα­τι­κή εξέ­λι­ξη του εκπαι­δευ­τι­κού, για το μισθό και το βαθ­μό του. Έδι­νε δια­τα­γές γρα­πτές, μέσα από εγκυ­κλί­ους ή προ­φο­ρι­κές. Είχε το δικαί­ω­μα να επι­βά­λει ποι­νές στους εκπαι­δευ­τι­κούς ο ίδιος και στις σοβα­ρό­τε­ρες περι­πτώ­σεις παρέ­πε­μπε τον εκπαι­δευ­τι­κό στο Υπη­ρε­σια­κό Συμβούλιο.

Ήταν δεσπό­της στην περιο­χή του, ο φόβος και ο τρό­μος του εκπαι­δευ­τι­κού. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο θεσμός-φόβος έδω­σε τρο­φή σε επι­θε­ω­ρη­σιο­γρά­φους, σκι­τσο­γρά­φους, στη λαϊ­κή θυμο­σο­φία. Είναι κατα­γε­γραμ­μέ­να πολ­λά από το βίο κα την πολι­τεία τους.

Β. Μερι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά της στά­σης τους

Κάποιο πρω­ι­νό που έκα­να μάθη­μα στο σχο­λείο μου, στην Τρυ­γό­να Καλα­μπά­κας, έρχε­ται ασθμαί­νο­ντας ο μαγα­ζά­το­ρας του χωριού και μου λέει: “Δάσκα­λε, έλα γρή­γο­ρα, σε θέλει ο επι­θε­ω­ρη­τής στο τηλέ­φω­νο”. Πηγαί­νω λοι­πόν στο καβουρ­ντι­στή­ρι του χωριού κι άκου­σα την τηλε­φω­νή­τρια του ΟΤΕ στην Καλα­μπά­κα που έκα­νε τον ενδιά­με­σο να μου λέει: “Αν θέλε­τε να μιλή­σε­τε με τον κ. Επι­θε­ω­ρη­τή πρέ­πει να πλη­ρώ­σε­τε το τηλέ­φω­νο”. Αφού πήρε τη δια­βε­βαί­ω­ση ότι θα πλη­ρώ­σω το τηλέ­φω­νο μου έδω­σε τον κ. Επι­θε­ω­ρη­τή. Είπε αυτά που ήθε­λε κα τον ρωτάω:

- “Είπα­τε στην τηλε­φω­νή­τρια να χρε­ω­θώ το τηλέφωνο;
— Ναι.
— Για­τί θα πλη­ρώ­σει το τηλέ­φω­νο ο καλού­με­νος κι όχι ο καλών;
— Για­τί αυτό γίνε­ται για όλους.
— Δεν νομί­ζε­τε ότι έτσι μειώ­νε­τε και το δάσκα­λο και τη θέση σας;
— Συγ­γνώ­μη κύριε…”

Άλλη μια φορά έρχε­ται τον Ιού­νιο μήνα επι­θε­ω­ρη­τής να δει τις κατα­σκη­νώ­σεις που υπήρ­χαν στο χωριό. Φθά­νει ο φύλα­κας φοβι­σμέ­νος (τους έτρε­με κι ο κόσμος) και μου λέει: “Δάσκα­λε έλα γρή­γο­ρα σε θέλει ο επιθεωρητής”.

Η πρώ­τη κου­βέ­ντα που μου ειπώ­θη­κε, μπρο­στά στο φύλα­κα και στο συνά­δελ­φο που τον έφε­ρε από την Καλα­μπά­κα με το αυτο­κί­νη­το, ήταν:

- Για­τί φοράς κοντο­μά­νι­κο που­κά­μι­σο; Δεν πήρες την εγκύκλιο;
— Αφού σας ενο­χλεί τόσο το κοντο­μά­νι­κο για­τί μπή­κα­τε στο αυτο­κί­νη­το του συνα­δέλ­φου που σας έφε­ρε από την Καλα­μπά­κα; Δεν το βλέ­πε­τε αυτό το κοντομάνικο;
‑Ας τα αφή­σου­με αυτά τώρα”.

Τα αφή­σα­με αυτά. Όμως ο υπο­φαι­νό­με­νος, ο ανυ­πό­τα­κτος, σύμ­φω­να με την έκθε­ση του κ. Επι­θε­ω­ρη­τή, προ­τά­θη­κε για προ­α­γω­γή κατ’ αρχαιό­τη­τα. Κι είχα ριχτεί με όλη τη νεα­νι­κή μου ορμή στη δου­λειά. Πέρα από διδα­κτι­κό έργο είχα δημιουρ­γή­σει διά­φο­ρα στο Σχο­λείο και στο Χωριό. Ακό­μα και Μου­σείο για τις ανά­γκες του Σχο­λεί­ου δημιούρ­γη­σα. Αγα­πού­σα τα παι­διά και τον κόσμο κι αγα­πή­θη­κα απ’ αυτούς. Κέρ­δι­σα πολύ γρή­γο­ρα τον αμέ­ρι­στο σεβα­σμό τους με τον αγώ­να και την προ­σφο­ρά μου.

Όμως το έργο μου δεν μέτρη­σε στην κρί­ση του κ. Επι­θε­ω­ρη­τή. Εκεί­νος είχε άλλα μέτρα. Κατ’ εκλο­γή και κατ’ από­λυ­τη εκλο­γή, είχε άλλους κι ανά­με­σά τους ξεχώ­ρι­ζαν, υπο­τα­κτι­κοί, κόλα­κες, αδιά­φο­ροι, κατα­δό­τες κ.λπ. (Τα σημειώ­νω αυτά για­τί όταν ήμουν Σύμ­βου­λος άκου­γα αρκε­τούς νέους συνα­δέλ­φους να υπο­στη­ρί­ζουν ότι δεν θα τους πεί­ρα­ζε η αξιο­λό­γη­ση, για­τί κάνουν καλά τη δου­λειά τους. Σα να είναι ίδιο με το δικό τους το κρι­τή­ριο της εξουσίας.)

Περ­νώ­ντας από τα σχο­λεία της Νίκαιας ως πρό­ε­δρος του Συλ­λό­γου, είχα την ευκαι­ρία να δω Διευ­θυ­ντές, με πολ­λά χρό­νια υπη­ρε­σί­ας, να πετά­γο­νται όρθιοι σα να είχαν ελα­τή­ριο όταν χτυ­πού­σε το τηλέ­φω­νο κι από την άλλη άκρη ακου­γό­ταν ο επιθεωρητής.

Γ. Εγκύ­κλιες (μικρό δείγμα)

Έγρα­φε το 1970 ο Επι­θε­ω­ρη­τής Καλα­μπά­κας προς τους εκπαιδευτικούς:

“Είναι γνω­στό το πάθος του Πρω­θυ­πουρ­γού μας, Εξο­χω­τά­του κ. Γεωρ­γί­ου Παπα­δο­πού­λου δια την παι­δεί­αν και τας λει­τουρ­γί­ας αυτής… Αυτού του δημιουρ­γού της νέας Ελλά­δος και ανα­μορ­φω­τού της Εθνι­κής Παι­δεί­ας την φωτο­γρα­φί­αν, εντός πλαι­σί­ου καλαί­σθη­του, έχο­μεν χρέ­ος όπως την αναρ­τή­σω­μεν και εις όσα διδα­κτή­ρια της Περι­φέ­ρειας ημών δεν ανηρ­τή­θη εισέ­τι…, ίνα οι Ελλη­νό­παι­δες παρα­δειγ­μα­τί­ζο­νται και εμπνέ­ο­νται από την προ­σω­πι­κό­τη­τα του πρω­τερ­γά­του της Εθνι­κής επαναστάσεως…”.

Το 1973, ένας άλλος έγραφε:

“Τα κομ­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα είχαν τεθεί υπε­ρά­νω πάσης πολι­τι­κής δεο­ντο­λο­γί­ας… Ο ξενο­κί­νη­τος κομ­μου­νι­σμός ηύρεν το πλέ­ον πρό­σφο­ρον έδα­φος δια να επι­τύ­χη ό,τι δεν επέ­τυ­χεν δυνα­μι­κώς χάρις εις την θυσί­αν και το αίμα των ηρώ­ων του Γράμ­μου και του Βίτσι”.

Άλλος το 1971 στα Χανιά, πιο “μορ­φω­μέ­νος” αυτός, έγραφε:

“Οι πλό­κα­μοι του ερυ­θρού πολύ­πο­δος εισ­δύ­σα­ντες εις τους δια­φό­ρους τομείς… απε­σκο­πούν εις την ρύπαν­σιν της ελλη­νι­κής ψυχής”.

Άλλος σε άλλη επο­χή στους Φιλιά­τες καλού­σε σε απο­λο­γία δασκά­λα, για­τί σε συνε­στί­α­ση στη λέσχη αξιω­μα­τι­κών “ενη­γκα­λί­σθη” αξιω­μα­τι­κόν επί παρου­σία του χωρίς να χαι­ρε­τί­σει τον ίδιο.

Δεν ανα­φέ­ρω ονό­μα­τα για­τί κατά τη γνώ­μη μου, πέρα από τις προ­σω­πι­κές ευθύ­νες, η κύρια αιτία αυτής της κατά­στα­σης ήταν ο ίδιος ο θεσμός κι όχι τα πρό­σω­πα. Υπήρ­ξαν επι­θε­ω­ρη­τές που στά­θη­καν ως παι­δα­γω­γοί, όμως αυτοί ήταν εξαί­ρε­ση του κανόνα.

Ο αυταρ­χι­κός θεσμός του επι­θε­ω­ρη­τή ήταν μέρος ενός σχε­τι­κού αντι­δρα­στι­κού κι αυταρ­χι­κού περι­βάλ­λο­ντος. Δεν ήταν καθό­λου αποσπασματικός.

Δ. Ο περίγυρος

Για τον αντι­δρα­στι­κό περί­γυ­ρο δεν είναι δυνα­τό να επε­κτα­θώ σ’ όλους τους τομείς. Όμως έχο­ντας κατά νου τους νέους συνα­δέλ­φους που απο­φοί­τη­σαν από τα Παι­δα­γω­γι­κά Τμή­μα­τα, θα παρου­σιά­σω μια γεύ­ση από τον κανο­νι­σμό της Ζωσι­μαί­ας Παι­δα­γω­γι­κής Ακα­δη­μί­ας Ιωαν­νί­νων του 1962. Ιδού:

• “Έγκαι­ρος κατά­κλι­σις και έγερ­σις απα­γο­ρευ­μέ­νης ούτως της κυκλο­φο­ρί­ας πέραν της 9ης εσπε­ρι­νής… Διά τα θήλεα το όριον τού­το περιο­ρί­ζε­ται κατά μιαν ώραν”.3

• “Κοι­νή προ­σευ­χή… Η προ­σέ­λευ­σις γίνε­ται ησύ­χως επί των δακτύλων…η δε προ­σευ­χή εν κατα­νύ­ξει”.4

• “Αι προ­σω­πι­καί σχέ­σεις των δυο φύλων — προ­κει­μέ­νου περί σπου­δα­στών — επι­τρέ­πο­νται εντός Σχο­λής… απα­γο­ρευ­μέ­νης μικτής δημό­σιας εμφά­νι­σης ως και της κατ’ οίκον ανταλ­λα­γής επι­σκέ­ψε­ων, της απα­γο­ρεύ­σε­ως ισχυού­σης και ένα­ντι παντός τρί­του…”.5

Περιο­ρί­ζο­μαι σε αυτά. θυμί­ζω ακό­μη ότι ο επι­θε­ω­ρη­τής υπήρ­χε και στην επο­χή που ο δάσκα­λος έτρω­γε εκ περι­τρο­πής στα σπί­τια των μαθη­τών του, στην επο­χή που οι γονείς πλή­ρω­ναν τέλη για την εγγρα­φή του παι­διού τους στα σχο­λεία και τότε που πλή­ρω­ναν και τα βιβλία για τα παι­διά τους. Ήταν κατά κανό­να οι βασι­κοί απερ­γο­σπά­στες στους αγώ­νες των εκπαι­δευ­τι­κών (οι ίδιοι είχαν την Ένω­ση Επι­θε­ω­ρη­τών), συνερ­γά­τες της ασφά­λειας για τα κοι­νω­νι­κά φρο­νή­μα­τα των εκπαι­δευ­τι­κών, φυσι­κοί αυτουρ­γοί για όσους εκπαι­δευ­τι­κούς απο­λύ­θη­καν για τα φρο­νή­μα­τα τους, αλλά και για εκεί­νους που παρα­μέ­νο­ντας στην υπη­ρε­σία δεν έφτα­σαν ποτέ στους ανώ­τε­ρους βαθ­μούς με βάση τις δικές τους αξιο­λο­γή­σεις και εκθέσεις.

Ε. Σκέ­ψεις

Οι νέοι εκπαι­δευ­τι­κοί που δεν γνώ­ρι­σαν τον Επι­θε­ω­ρη­τή ίσως οδη­γη­θούν στο συμπέ­ρα­σμα ότι αυτά δεν ξανα­γί­νο­νται. Όμως η ζωή δεν δεί­χνει κάτι τέτοιο. Ποιος πίστευε π.χ. ότι είναι δυνα­τό να καταρ­γη­θεί το 8ωρο (που κατα­κτή­θη­κε με αίμα) στο όνο­μα του νέου και του σύγ­χρο­νου; Ο αυταρ­χι­σμός έχει πολ­λές μορ­φές κι οι νέες μορ­φές που παίρ­νει στις μέρες που έρχο­νται είναι δυνα­τό να είναι ακό­μα πιο οδυ­νη­ρές, όσο εκλε­πτυ­σμέ­νες κι αν παρου­σιά­ζο­νται, όταν συντρέ­χουν μάλι­στα και παρά­γο­ντες όπως η πολι­τι­κή ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των πάντων, ο τρο­μο­νό­μος, η ανερ­γία και στους εκπαι­δευ­τι­κούς, η σύν­δε­ση των απο­δο­χών με την παρα­γω­γι­κό­τη­τα και το κέρδος…

Ολο­φά­νε­ρες είναι οι πολι­τι­κές και κυβερ­νη­τι­κές επι­διώ­ξεις (Νόμοι για την απο­κέ­ντρω­ση) για το στα­δια­κό πέρα­σμα των Σχο­λεί­ων στους Δήμους κι από εκεί στα­δια­κά στην ιδιω­τι­κή πρω­το­βου­λία με ό,τι αυτό σημαί­νει για το παι­δί, το δάσκα­λο και το γονιό. Η κεντρι­κή πολι­τι­κή της Ε.Ε. για την παι­δεία συμπυ­κνώ­νε­ται στη φρά­ση: Όποιος θέλει τη μόρ­φω­ση και τη γνώ­ση, πλη­ρώ­νει το κόστος.

Η σημε­ρι­νή κυβέρ­νη­ση βαδί­ζει σ’ αυτό το δρό­μο για την πλή­ρη διά­λυ­ση της Δημό­σιας Δωρε­άν Εκπαί­δευ­σης. Βασι­κό της εργα­λείο σ’ αυτό το δρό­μο θα είναι οι “επι­θε­ω­ρη­τές” που παρου­σιά­ζο­νται ως σύγ­χρο­νο είδος κι ας είναι θεσμός παρελ­θό­ντων αιώ­νων. Με ελεύ­θε­ρους εκπαι­δευ­τι­κούς δεν μπο­ρούν να προ­χω­ρή­σουν οι σχε­δια­ζό­με­νες πολι­τι­κές. Χρειά­ζε­ται να υπο­τα­χτούν και να χει­ρα­γω­γη­θούν οι εκπαι­δευ­τι­κοί. Γι’ αυτό κι ο επι­θε­ω­ρη­τής — φόβος και αυταρχισμός.

Γνω­ρί­ζω ότι είναι αρκε­τοί οι γονείς που θεω­ρούν ότι αυτά ενδια­φέ­ρουν τους δασκά­λους κι όχι τους ίδιους και τα παι­διά τους. Πόσο μεγά­λο λάθος! Το Σχο­λείο δεν δίνει μόνο γνώ­σεις στα παι­διά αλλά δια­παι­δα­γω­γεί, φτιά­χνει όσο μπο­ρεί τους αυρια­νούς ανθρώ­πους και πολί­τες. Κι επει­δή αυτό είναι αναμ­φι­σβή­τη­το, θα πρέ­πει να γνω­ρί­ζουν οι γονείς ότι ο αυταρ­χι­σμός του επι­θε­ω­ρη­τή δεν μένει στον ίδιο αλλά περ­νά­ει στο δάσκα­λο κι από το δάσκα­λο στα παι­διά τους και στους αυρια­νούς πολί­τες. Κι είναι αυτο­νό­η­το ότι κανέ­νας γονιός δεν θέλει να γίνει το παι­δί του άτο­μο δει­λό και φοβι­σμέ­νο ούτε υπο­τα­κτι­κός πολί­της. Πέρα απ’ αυτό, αυταρ­χι­σμός και μάθη­ση βρί­σκο­νται σε μόνι­μη διάσταση.

Αρκε­τοί επί­σης γονείς μιλούν για διά­λυ­ση και αδια­φο­ρία από την πλευ­ρά του σχο­λεί­ου. Κι εδώ βασί­ζε­ται η κυβέρ­νη­ση για να προ­χω­ρή­σει στις αυταρ­χι­κές της επι­λο­γές. Όμως θα πρέ­πει να γνω­ρί­ζουν αυτοί οι γονείς ότι αυτή η διά­λυ­ση, όπου τη βλέ­πουν, είναι σχε­δια­σμέ­νη πολι­τι­κή επι­τα­γή της κυβέρ­νη­σης. Αυτή η “διά­λυ­ση” υπη­ρε­τού­σε τους στό­χους των λίγων και ισχυ­ρών για την απο­δυ­νά­μω­ση της μόρ­φω­σης των παι­διών των πολ­λών και αδυ­νά­των. Από τώρα και στο εξής, για τον ίδιο σκο­πό, θα φέρουν τον πιο απρο­κά­λυ­πτο αυταρ­χι­σμό και την τάξη του νεκρο­τα­φεί­ου στα Σχολεία.

Μια από τις τρα­νές απο­δεί­ξεις γι’ αυτό είναι η στά­ση της κυβέρ­νη­σης απέ­να­ντι στο θεσμό του Σχο­λι­κού Συμβούλου.

Σχο­λι­κός σύμβουλος

Α. Εισα­γω­γι­κά

Σύμ­φω­να με τον ιδρυ­τι­κό νόμο6 ο Σχο­λι­κός Σύμ­βου­λος έχει ως έργο:

•την “επι­στη­μο­νι­κή-παι­δα­γω­γι­κή καθο­δή­γη­ση του Σχολείου”

•τη “συμ­με­το­χή στην αξιο­λό­γη­ση και την επι­μόρ­φω­ση των εκπαι­δευ­τι­κών” και

•την “ενθάρ­ρυν­ση κάθε προ­σπά­θειας για επι­στη­μο­νι­κή έρευ­να στο χώρο της εκπαίδευσης “.

Ονο­μά­στη­κε και δασκα­λο­γέν­νη­τος θεσμός, επει­δή προ­ήλ­θε από τους αγώ­νες των δασκά­λων. Οι δάσκα­λοι αγκά­λια­σαν στην αρχή της το νέο απε­λευ­θε­ρω­τι­κό θεσμό στην εκπαι­δευ­τι­κή δια­δι­κα­σία, για ν’ απο­γοη­τευ­τούν από αυτόν πολύ γρή­γο­ρα. Κι αυτό για­τί εκεί­νοι που τον καθιέ­ρω­σαν δεν τον ήθε­λαν (ανα­γκά­στη­καν να τον ιδρύ­σουν), γι’ αυτό και τον εγκα­τέ­λει­ψαν, όπου δεν τον υπονόμευσαν.

Έχει σημα­σία να σημειω­θεί εδώ το εξής: Όταν το 1982 γινό­ταν η συζή­τη­ση στη Βου­λή για το νέο θεσμό, το ΚΚΕ δέχτη­κε το Σχο­λι­κό Σύμ­βου­λο — θέλη­ση κι αγώ­να της εκπαι­δευ­τι­κής κοι­νό­τη­τας. Επε­σή­μα­νε όμως ταυ­τό­χρο­να ότι είναι θεσμός απο­σπα­σμα­τι­κός, κι αν δεν υπάρ­ξουν συνο­λι­κές αλλα­γές στην εκπαί­δευ­ση κιν­δυ­νεύ­ει να χρε­ο­κο­πή­σει. Πόσο προ­φη­τι­κή, αλή­θεια, εκεί­νη η επισήμανση!

Όμως ας επι­χει­ρή­σου­με μια συνο­πτι­κή παρου­σί­α­ση της πολι­τι­κής επι­λο­γής για ουσια­στι­κή κατάρ­γη­ση του νέου θεσμού.

Β. Παι­δα­γω­γι­κή διάσταση

Είναι νομί­ζω αναμ­φι­σβή­τη­το ότι η φυσι­κή τάξη των πραγ­μά­των θέλει το δάσκα­λο πρω­τερ­γά­τη στην παρα­γω­γή του εκπαι­δευ­τι­κού έργου στο επί­πε­δο της Σχο­λι­κής Μονά­δας και το Σχο­λι­κό Σύμ­βου­λο επί­σης πρω­τερ­γά­τη, αλλά και συνερ­γά­τη του δασκά­λου, στην παρα­γω­γή εκπαι­δευ­τι­κού-παι­δα­γω­γι­κού έργου στο επί­πε­δο του σχο­λεί­ου και της Περι­φέ­ρειας. Ο δάσκα­λος στο σχο­λείο και ο σύμ­βου­λος στην εκπαι­δευ­τι­κή Περι­φέ­ρεια έχουν το βάρος και την ευθύ­νη για την εκπλή­ρω­ση της απο­στο­λής του Σχο­λεί­ου. Ο Διοι­κη­τι­κός μηχα­νι­σμός, απα­ραί­τη­τος κι αυτός, έχει όμως επι­κου­ρι­κό ρόλο. Επι­διώ­κει κατά βάση να εξα­σφα­λί­σει τα μέσα στο δάσκα­λο και στο Σύμ­βου­λο για να μπο­ρέ­σουν να αντα­πο­κρι­θούν καλύ­τε­ρα στην απο­στο­λή των Σχο­λεί­ων. Όμως είναι πάγια πολι­τι­κή του κατε­στη­μέ­νου αυτή την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα να την αντι­στρέ­φει. Αντί να θέλει τη Διοί­κη­ση στην υπη­ρε­σία του δασκά­λου και του Συμ­βού­λου, θέτει το δάσκα­λο και το Σύμ­βου­λο στην υπη­ρε­σία της Διοί­κη­σης. Η κυβερ­νη­τι­κή πολι­τι­κή δε νοιά­ζε­ται για το έργο που παρά­γε­ται στα σχο­λεία. Νοιά­ζε­ται όμως για το διοι­κη­τι­κό μηχα­νι­σμό, για το ρου­σφέ­τι, για τη συναλ­λα­γή κ.λπ.

Βασι­κό στοι­χείο του Σχο­λεί­ου ως παρα­γω­γι­κής μονά­δας είναι η παι­δα­γω­γι­κή ελευ­θε­ρία και η ελευ­θε­ρία της διδα­σκα­λί­ας. Σ’ αυτή την κατεύ­θυν­ση οφεί­λει να λει­τουρ­γή­σει ο Σχο­λι­κός Σύμ­βου­λος ως συνερ­γά­της του δασκά­λου και του μαθη­τή. Στα όποια προ­βλή­μα­τα ανα­κύ­πτουν, ο Σύμ­βου­λος δίνει και εξη­γεί την άπο­ψή του κι αν δεν μπο­ρεί να συμ­βά­λει, ζητά να υπάρ­ξει άπο­ψη άλλου πιο ειδι­κού. Την από­φα­ση τελι­κά την παίρ­νει ο δάσκα­λος ή ο Σύλ­λο­γος Διδα­σκό­ντων κι όχι ο Σύμβουλος.

Το σεβα­σμό και το κύρος του ο Σύμ­βου­λος τα κερ­δί­ζει με τον αγώ­να του να βοη­θή­σει το Σχο­λείο, ουσια­στι­κά και αβί­α­στα, σε ένα κλί­μα ελευθερίας.
Το σεβα­σμό και το κύρος του ο Επι­θε­ω­ρη­τής τα επι­βάλ­λει με τις δια­τα­γές και το φόβο. Το πρώ­το είναι δύσκο­λο αλλά καλό, το δεύ­τε­ρο εύκο­λο αλλά κακό.

Και η κυβέρ­νη­ση βολεύ­ε­ται με τα εύκο­λα, εκλαμ­βά­νει το Σχο­λείο ως στρα­τώ­να και προ­κρί­νει το Σχο­λι­κό Σύμ­βου­λο για το ρόλο του στρα­τιω­τι­κού Διοι­κη­τή που θα αξιο­λο­γεί­ται με τη σει­ρά του για το διοι­κη­τι­κό του έργο!7

Καμιά συστη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια από το Υπουρ­γείο και το Παι­δα­γω­γι­κό Ινστι­τού­το να ενι­σχυ­θούν οι Σχο­λι­κοί Σύμ­βου­λοι για να ενι­σχύ­σουν με τη σει­ρά τους το δάσκα­λο και το Σχο­λείο. Σοβα­ρά ζητή­μα­τα, όπως ο προ­γραμ­μα­τι­σμός του σχο­λι­κού έργου, παι­διά με ειδι­κές ανά­γκες κ.λπ., αφέ­θη­καν στην κρί­ση και στις δυνα­τό­τη­τες των Συμ­βού­λων και των δασκάλων.

Ούτε σκέ­ψη για την οικο­νο­μι­κή ενί­σχυ­ση των κατά τόπους Πανε­πι­στη­μια­κών Τμη­μά­των υπό την προ­ϋ­πό­θε­ση να οργα­νώ­σουν συστη­μα­τι­κά σεμι­νά­ρια για την επι­μόρ­φω­ση των Σχο­λι­κών Συμβούλων.

Έτσι ο Σχο­λι­κός Σύμ­βου­λος, που είναι κοντά στα Σχο­λεία και θα μπο­ρού­σε καθο­δη­γού­με­νος να συμ­βά­λει απο­φα­σι­στι­κά και ουσια­στι­κά στην έρευ­να της διδα­κτι­κής και παι­δα­γω­γι­κής πρά­ξης, κρα­τή­θη­κε μακριά απ’ αυτή. Ό,τι έγι­νε, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε με πρω­το­βου­λία των Συμ­βού­λων. Δεν υπήρ­ξε ποτέ πολι­τι­κή βού­λη­ση να ληφθούν πρα­κτι­κά μέτρα για ν’ απο­τε­λέ­σει ο θεσμός του Σχο­λι­κού Συμ­βού­λου το συν­δε­τι­κό κρί­κο ανά­με­σα στα Πανε­πι­στή­μια και στο Παι­δα­γω­γι­κό Ινστι­τού­το από τη μια και τη διδα­κτι­κή και παι­δα­γω­γι­κή πρά­ξη από την άλλη.
Στο καθή­κον να οργα­νώ­σουν οι Σχο­λι­κοί Σύμ­βου­λοι σεμι­νά­ρια για τους εκπαι­δευ­τι­κούς αφέ­θη­καν πάντα αβο­ή­θη­τοι από κάθε άπο­ψη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που υπο­χρε­ώ­νο­νταν από τα πράγ­μα­τα να συμ­βά­λουν από το μισθό τους στα έξο­δα των σεμιναρίων.

Το σοβα­ρό καθή­κον ενη­μέ­ρω­σης και βοή­θειας προς τους γονείς σε συστη­μα­τι­κή βάση αφέ­θη­κε στη κρί­ση των Σχο­λι­κών Συμ­βού­λων. Έτσι υπήρ­ξαν Σχο­λι­κοί Σύμ­βου­λοι που δεν το είχαν…σκεφτεί, αλλά και γονείς που δεν ήξε­ραν ότι υπάρ­χουν Σύμβουλοι.

Τέλος, καθή­κο­ντα Σχο­λι­κών Συμ­βού­λων εκχω­ρή­θη­καν στη Διοί­κη­ση (π.χ. περι­βαλ­λο­ντι­κή εκπαί­δευ­ση κ.τ.λ.).

Γ. Υπη­ρε­σια­κή κατάσταση

Πολύ επι­γραμ­μα­τι­κά σημειώ­νου­με τα εξής:

• Ενώ ο ιδρυ­τι­κός Νόμος και οι απο­φά­σεις των Γενι­κών Συνε­λεύ­σε­ων των Εκπαι­δευ­τι­κών όρι­ζαν και ήθε­λαν ανα­βαθ­μι­σμέ­νο το νέο θεσμό, οι κυβερ­νή­σεις του ΠΑΣΟΚ, που καθιέ­ρω­σαν κάτω από την πίε­ση του αγώ­να το θεσμό, έδι­ναν και δίνουν στο Σχο­λι­κό Σύμ­βου­λο το βαθ­μό του παρέ­δρου του Π.Ι. επί θητεία, αλλά το μισθό με βάση εκεί­νον του δασκά­λου! Έφτα­σαν μάλι­στα στο κατά­ντη­μα αυτοί οι ίδιοι να δίνουν στους πρώ­ην επι­θε­ω­ρη­τές σύντα­ξη με το μισθό του επι­θε­ω­ρη­τή και στους Σχο­λι­κούς Συμ­βού­λους σύντα­ξη με το μισθό του δασκά­λου. Κι αυτό, από τη μια, για να απο­δυ­να­μώ­σουν το Σχο­λι­κό Σύμ­βου­λο και να τον μετα­τρέ­ψουν σε επι­θε­ω­ρη­τή και, από την άλλη, για να υπη­ρε­τή­σουν και τον πιο φτη­νό λαϊκισμό.

• Επί σει­ρά ετών δεν κάλυ­πταν τις κενές θέσεις (από συντα­ξιο­δό­τη­ση κ.λπ.) και όρι­ζαν ανα­πλη­ρω­τές από τις διπλα­νές σχο­λι­κές Περι­φέ­ρειες με τις ίδιες αποδοχές.

• Οι έντο­νες δια­μαρ­τυ­ρί­ες των Σχο­λι­κών Συμ­βού­λων απέ­να­ντι στους “μεταρ­ρυθ­μι­στές” υπουρ­γούς και η προ­σφυ­γή τους στα δικα­στή­ρια απορ­ρί­φθη­καν, για­τί φαί­νε­ται ότι οι υπουρ­γοί και “ορι­σμέ­νοι” του δικα­στι­κού σώμα­τος πλη­ρώ­νο­νται καλά για να μην πλη­ρώ­νο­νται οι πολ­λοί. Είναι φύλα­κες του συστή­μα­τος σκλη­ρο­τρά­χη­λοι. Κυβέρ­νη­ση και κυβερ­νη­τι­κοί συν­δι­κα­λι­στές στη ΔΟΕ επι­δί­ω­ξαν και πέτυ­χαν να οδη­γη­θούν Σχο­λι­κοί Σύμ­βου­λοι στη δημιουρ­γία ξεχω­ρι­στού Συν­δι­κα­λι­στι­κού Οργά­νου, για να ενι­σχυ­θούν περισ­σό­τε­ρο οι επι­διώ­ξεις τους για την απο­μά­κρυν­ση των Συμ­βού­λων από τους Δασκάλους.

• Η υπο­δο­μή και τα μέσα που παρέ­χο­νται στους Σχο­λι­κούς Συμ­βού­λους συνή­θως “στε­γά­ζο­νται” στον προ­θά­λα­μο ή στις απο­θή­κες του κυβερ­νη­τι­κού ενδιαφέροντος…

Δ. Σκέ­ψεις

Η απο­δυ­νά­μω­ση και εγκα­τά­λει­ψη του Σχο­λι­κού Συμ­βού­λου είναι πολι­τι­κή επι­λο­γή. Η πολι­τι­κή παρα­μόρ­φω­σης και παρα­παι­δεί­ας που εφαρ­μό­ζουν και τα πολι­τι­κά σχέ­δια που ετοι­μά­ζουν δεν χρειά­ζο­νται Σύμ­βου­λο και συμ­βου­λές, αλλά Επι­θε­ω­ρη­τή και δια­τα­γές, για δάσκα­λο υπο­ταγ­μέ­νο. Για να βαδί­σουν χωρίς εμπό­δια στο δρό­μο του απο­κλει­σμού των πολ­λών από τη γνώ­ση, στο δρό­μο της πλή­ρους διά­λυ­σης της Δημό­σιας και Δωρε­άν εκπαί­δευ­σης. Τρέ­μουν τη δυνα­τό­τη­τα των πολ­λών να ανα­πτύσ­σο­νται ολό­πλευ­ρα, να γνω­ρί­ζουν τους βασι­κούς νόμους της φύσης και της κοι­νω­νί­ας και να ξέρουν να σκέπτονται.

Θέλουν πολί­τες υπο­τα­κτι­κούς, μοι­ρο­λά­τρες, λει­τουρ­γι­κά αναλ­φά­βη­τους, απο­διορ­γα­νω­μέ­νους, ντο­πα­ρι­σμέ­νους, απο­βλα­κω­μέ­νους. Σ’ αυτό το στό­χο δου­λεύ­ουν εντα­τι­κά σήμε­ρα η τηλε­ό­ρα­ση (πρώ­τη είδη­ση το έγκλη­μα και τα κτη­νώ­δη ένστι­κτα), τα ναρ­κω­τι­κά, η εκκλη­σία και το Σχο­λείο. Σήμε­ρα το ζήτη­μα του περιε­χο­μέ­νου μόρ­φω­σης είναι το πρώ­το ζήτη­μα. Τι μαθαί­νουν και πώς δια­παι­δα­γω­γού­νται τα παιδιά.

• Αξιο­λό­γη­ση και έλεγ­χος δημιουρ­γί­ας και ανα­βάθ­μι­σης στο σημε­ρι­νό Σχο­λείο δεν μπο­ρεί να γίνει, για­τί δεν υπάρ­χει τέτοιος πολι­τι­κός στό­χος, όσο κι αν ορκί­ζο­νται για το αντί­θε­το οι πολι­τι­κοί υπεύ­θυ­νοι. Εκπαι­δευ­τι­κοί και γονείς, που περι­μέ­νουν ανα­βάθ­μι­ση με την αξιο­λό­γη­ση-φόβη­τρο, αυτα­πα­τώ­νται. Η πεί­ρα δεί­χνει ότι η επι­χει­ρού­με­νη μετα­βο­λή, αντί για καλυ­τέ­ρευ­ση, θα οδη­γή­σει στα ακό­μη χειρότερα.

• Εκπαί­δευ­ση και σχο­λείο στην υπη­ρε­σία των πολ­λών και των φτω­χών, με την πολι­τι­κή εξου­σία και τα μέσα παρα­γω­γής στα χέρια των λίγων και ισχυ­ρών, δεν γίνε­ται. Χρειά­ζε­ται αγώ­νας για την ανα­τρο­πή αυτής της κατά­στα­σης. Όμως παράλ­λη­λα ο φωτι­σμέ­νος δάσκα­λος κι ο υπο­ψια­σμέ­νος γονιός έχουν δυνα­τό­τη­τες να δώσουν πολ­λά στη μόρ­φω­ση και δια­παι­δα­γώ­γη­ση των παιδιών.

• Ο Σύμ­βου­λος και ο δάσκα­λος είναι πάνω απ’ όλα παι­δα­γω­γοί. Η συμ­με­το­χή τους στους αγώ­νες των εκπαι­δευ­τι­κών και στους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες είναι ύψι­στο παι­δα­γω­γι­κό καθή­κον. Τα παι­διά πρέ­πει να μάθουν να αγω­νί­ζο­νται στη ζωή και το παρά­δειγ­μα του δασκά­λου και του γονιού είναι το καλύ­τε­ρο μάθημα.

• Ο σύμ­βου­λος και ο δάσκα­λος, όταν βρί­σκο­νται μπρο­στά σε σύγκρου­ση του παι­δα­γω­γι­κού με το υπη­ρε­σια­κό καθή­κον, πρέ­πει να προ­κρί­νουν το παι­δα­γω­γι­κό καθήκον.

• Ως Σχο­λι­κός Σύμ­βου­λος είχα την ευκαι­ρία να δια­πι­στώ­σω ότι η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των εκπαι­δευ­τι­κών (δασκά­λων και Συμ­βού­λων) μοχθού­νε για το έργο. Πολ­λά προ­βλή­μα­τα αντι­με­τω­πί­ζο­νται με τη συζή­τη­ση, την κατα­νό­η­ση και την ηθι­κή ενί­σχυ­ση. Έλει­πε η συστη­μα­τι­κή κατά περιό­δους επι­μόρ­φω­ση όλων, η ουσια­στι­κή οικο­νο­μι­κή ανα­βάθ­μι­ση των εκπαι­δευ­τι­κών και του Σχο­λεί­ου, ο σύγ­χρο­νος εξο­πλι­σμός. Αντί γι’ αυτά η κυβέρ­νη­ση θεσμο­θε­τεί επι­θε­ω­ρη­τές μέσα κι έξω από το Σχο­λείο, με τρό­πο βέβαια επιτηδευμένο.

• Μένω με τις ανα­μνή­σεις αγώ­νων που οδή­γη­σαν σε απρό­σμε­να για κεί­νη την επο­χή απο­τε­λέ­σμα­τα. Η κατάρ­γη­ση του επι­θε­ω­ρη­τή, η Πανε­πι­στη­μια­κή μόρ­φω­ση δασκά­λων και νηπια­γω­γών, η αύξη­ση των απο­δο­χών, η καλυ­τέ­ρευ­ση των συν­θη­κών εργα­σί­ας ήταν καρ­ποί σκλη­ρών αγώ­νων. Έχω γι’ αυτό στέ­ρεα την πεποί­θη­ση και την αισιο­δο­ξία ότι οι εκπαι­δευ­τι­κοί, ο γονείς, όλοι εκεί­νοι, που πρω­το­στά­τη­σαν σ’ εκεί­νους τους αγώ­νες κι όταν ακό­μα έχουν απο­μα­κρυν­θεί από την εκπαί­δευ­ση, έχουν τη δύνα­μη αλλά και τους τρό­πους να μην επι­τρέ­ψουν στην κυβέρ­νη­ση πισω­γυ­ρί­σμα­τα κι αναί­ρε­ση των κατα­κτή­σε­ων μας.

Η καθιέ­ρω­ση διευ­ρυ­μέ­νου ποσο­τι­κά και ποιο­τι­κά, 12χρονου Δημό­σιου Δωρε­άν Σχο­λεί­ου με περιε­χό­με­νο τις ανά­γκες της εργα­τι­κής τάξης και της κοι­νω­νι­κής εξέ­λι­ξης, είναι η κεντρι­κή υπό­θε­ση του αγώ­να μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ “Οργά­νω­ση των περι­φε­ρεια­κών υπη­ρε­σιών της Πρω­το­βάθ­μιας και Δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκπαί­δευ­σης, αξιο­λό­γη­ση του εκπαι­δευ­τι­κού έργου και των εκπαι­δευ­τι­κών, επι­μόρ­φω­ση των εκπαι­δευ­τι­κών και άλλες δια­τά­ξεις”, άρθρα 4 κα 5, βλ. σ’ αυτό το τεύ­χος θέμα­τα Παι­δεί­ας, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ.
2. Ό.π. όρθρο 5 παρ. 36.
3. Κανο­νι­σμός της Ζωσι­μαί­ας Παι­δα­γω­γι­κής Ακα­δη­μί­ας, άρθρον 8, Ιωάν­νι­να 1962.
4. Ό.π. Αρθρον 11.
5. Ό.π. Αρθρον 22.
6. Νόμος 1304/1982, άρθρο 1.
7. ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ, ό.π.. άρθρο 5 παρ.3.

* Επί­τι­μου Σχο­λι­κού Συμ­βού­λου Πρω­το­βάθ­μιας Εκπαί­δευ­σης, πρώ­ην Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της ΔΟΕ.

(Περιο­δι­κό Θέμα­τα Παι­δεί­ας, Φθι­νό­πω­ρο 2001, τεύ­χος 7)

***

vagenasΟ Γιάν­νης Βαγε­νάς γεν­νή­θη­κε στην Κυψέ­λη (Χώσε­ψη) Άρτας τον Σεπτέμ­βρη του 1937. Έγι­νε δάσκα­λος και ασχο­λή­θη­κε με τον συν­δι­κα­λι­σμό από τα πρώ­τα του χρό­νια. Έδω­σε μάχη για την απο­χου­ντο­ποί­η­ση της Εκπαί­δευ­σης και είναι γνω­στή η πολυ­ή­με­ρη απερ­γία πεί­νας γι’ αυτό το σκο­πό το 1975. Οργα­νώ­θη­κε στο ΚΚΕ το 1975, μετά από την απερ­γία πεί­νας και το υπη­ρέ­τη­σε από διά­φο­ρες στε­λε­χι­κές θέσεις. Δρα­στη­ριο­ποι­ή­θη­κε στο χώρο της Εκπαί­δευ­σης και διε­τέ­λε­σε μέλος της Διοί­κη­σης της ΔΟΕ. Το 2006 εκλέ­χθη­κε δημο­τι­κός σύμ­βου­λος στο Δήμο της Νίκαιας και διε­τέ­λε­σε αντι­δή­μαρ­χος Παι­δεί­ας και πρό­ε­δρος Δημο­τι­κού Συμ­βου­λί­ου. Έφυ­γε από τη ζωή στις 7 Δεκέμ­βρη του 2011.

Δεί­τε ΕΔΩ το χρο­νι­κό-ρεπορ­τάζ της απερ­γί­ας πεί­νας του Γιάν­νη Βαγε­νά, στην ανάρ­τη­σή μας με τίτλο Ο δάσκα­λος που δίδα­ξε δημο­κρα­τία. Η απερ­γία πεί­νας του Γιάν­νη Βαγε­νά το 1975, από το blog Οικοδόμος.

Επί­σης, το αφιέ­ρω­μά μας με τίτλο «Ο δάσκα­λος πρέ­πει να λέει την αλή­θεια» – 40 χρό­νια από την απερ­γία πεί­νας του Γιάν­νη Βαγε­νά, στο ΑΤΕΧΝΩΣ, μπο­ρεί­τε να δεί­τε ΕΔΩ.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο