Οι κακοί είναι στη φυλακή;

Φιλο­ξε­νού­με­νη η Ελέ­νη Πετρό­γιαν­νου //

Όσο πυκνώ­νουν τα σύν­νε­φα του πολέ­μου και ενό­σω το ΝΑΤΟ αρμε­νί­ζει στο αιγαίο — πλέ­ο­ντας πάνω από τα πτώ­μα­τα χιλιά­δων προ­σφύ­γων, δημιουρ­γία του ιδί­ου ιμπε­ρια­λι­σμού που υπη­ρε­τεί κι αυτό κι η Ευρω­παϊ­κή Ενωση…

Αυτό που πραγ­μα­τι­κά είναι ικα­νό να προ­κα­λέ­σει τρό­μο, ακό­μα και στον πιο αμέ­το­χο στα κοι­νά, κάτοι­κο αυτής της χώρας… είναι η επερ­χό­με­νη απο­φυ­λά­κι­ση του δολο­φό­νου του Φύσσα.

Αυτού του δολο­φό­νου που προσ­διο­ρί­ζε­ται ακό­μα κι ως …φερό­με­νος, από έγκρι­τους δημο­σιο­γρά­φους, τεχνί­τες στον    απο­προ­σα­να­το­λι­σμό και την πρό­κλη­ση σύγ­χυ­σης, σε ταραγ­μέ­να μυα­λά… τέτοιους που απα­σχο­λη­μέ­νοι με την αστι­κή προ­πα­γάν­δα, ξεχνούν να δηλώ­σουν και κάποια μύρια που έβγα­λαν στο εξωτερικό.

Αντί­φα­ση, να υπε­ρα­σπί­ζε­σαι αυτό το κρά­τος και τη …δημο­κρα­τία του, που επι­τρέ­πει την …ελεύ­θε­ρη κίνη­ση κεφα­λαί­ου… μεγά­λη ευρω­παϊ­κή αξία!.. κι από την άλλη να του κρύ­βεις και κάτι… όποιος κι αν είσαι… έγκρι­τος ή χεί­ρι­στος. Γνω­στός ή άγνωστος..

Και μέχρι εδώ, καλά.

Γνω­ρί­ζου­με πια, το πλέγ­μα των αντι­φά­σε­ων αυτών, και τις ικα­νό­τη­τές του — να μας κρα­τά­ει υπνω­τι­σμέ­νους, αμέ­το­χους και απα­θείς… όχι μόνο ως προς τους άλλους, αλλά και ως προς την ίδια τη ζωή τη δική του ο καθένας.

Το ξέπλυ­μα όμως του φασί­στα δολο­φό­νου, είναι ακό­μα μια ανα­τρι­χια­στι­κή από­δει­ξη, πως θεριεύ­ει ανε­νό­χλη­το, με ανο­χή αρι­στε­ρής κυβέρ­νη­σης, με υπο­στή­ρι­ξη μιας δικαιο­σύ­νης, φερό­με­νης ως τέτοιας…

Η κρί­ση που πλου­τί­ζει τους κροί­σους, απο­δε­δειγ­μέ­να σήμε­ρα, δεν εξε­γεί­ρει συνει­δή­σεις, ούτε ριζο­σπα­στι­κο­ποιεί, τις μάζες εκεί­νες, που θα έπρε­πε, μαζί με τους αγρό­τες — να είχαν φέρει τα πάνω κάτω…

Όχι…

Η χρό­νια “αρρώ­στια” του καπι­τα­λι­στι­κού παρά­δει­σου της ελευ­θε­ρί­ας του να είσαι φτω­χός κ άθλιος, όμως να υπο­στη­ρί­ζεις συμ­φέ­ρο­ντα λίγων… είναι απο­τέ­λε­σμα χρό­νιας δου­λειάς, πολ­λών δια­φο­ρε­τι­κών μέσων και θεσμών και εννοιών… από τη παι­δεία μέχρι μια δια­φή­μι­ση ή μια ται­νία από το τσου­βά­λια­σμα όλων των πολι­τι­κών στις κου­βέ­ντες του φίλου, μέχρι το ρίξι­μο του φται­ξί­μα­τος σε κάποια κοι­νω­νι­κή ομάδα..

Ο πραγ­μα­τι­κός υπαί­τιος, τη βγά­ζει καθα­ρή… ορι­σμέ­νοι μόνο, τον κατα­δει­κνύ­ουν, οι υπό­λοι­ποι απλώς σιγο­βρά­ζουν την οργή τους σε χαμη­λή θερ­μο­κρα­σία, να μην εκρα­γεί κιό­λας, ακο­λου­θώ­ντας, παλιές κλα­σι­κές συνταγές.

Σαν κι αυτή που χρη­σι­μο­ποιεί σε σημε­ρι­νή εφη­με­ρί­δα κάποιος δημοσιογράφος..

«Αβε­βαιό­τη­τα ανα­φο­ρι­κά με τη προ­ο­πτι­κή συνέ­χι­σης της διαπραγμάτευσης«.

Πιά­νει ακό­μα αυτό;

Προ­κα­λεί ακό­μα άγχος στους comfortably numb, συμπο­λί­τες μας;..

Μάλ­λον ναι.

Δεν τους προ­κα­λεί κανέ­να άγχος όμως — αν όχι η από­σπα­ση τιμαλ­φών, από πρό­σφυ­γες στα ευρω­παϊ­κά …πολι­τι­σμέ­να κρά­τη, αν όχι το βρα­χιο­λά­κι με το νού­με­ρο, που φέρ­νει θύμη­σες από ό,τι πιο σκο­τει­νό, γνώ­ρι­σε η ιστορία,

ούτε η απο­φυ­λά­κι­ση ενός δολο­φό­νου, ενός αναμ­φί­βο­λα μαχαιροβγάλτη,

στη­ρι­ζό­με­νου από το ναζι­στι­κό μόρ­φω­μα που σε λίγο θα κυκλο­φο­ρεί ανά­με­σά τους,

κρα­δαί­νο­ντας με χαρά αυτό το μαχαί­ρι… ευγνω­μο­νώ­ντας την ελλη­νι­κή δικαιο­σύ­νη, που του επι­τρέ­πει να συνε­χί­σει να το κρα­τά, για όσο βολεύ­ει το αφε­ντι­κό που του το έβα­λε στο χέρι, ώστε να δια­φυ­λά­ξει τα συμ­φέ­ρο­ντά του..

Συγνώ­μη σας κούρασα..

Μα δε μπο­ρώ να χωνέ­ψω αυτή την απο­φυ­λά­κι­ση, στη χώρα που κυβερ­νά­ει, η ποια φορά αρι­στε­ρά;.. μπερ­δεύ­τη­κα. Στην πολι­τι­σμέ­νη Ευρώ­πη, που προ­σπα­θούν να μας πεί­σουν ακό­μα κάποιοι δημο­σιο­γρα­φα­ραί­οι των κρυ­φών μυρί­ων ‑πως θα κακο­πά­θου­με, αν δεν είμα­στε μέλη… δε μπο­ρώ να χωνέ­ψω τη σιω­πή, μπρο­στά στο ξέπλυ­μα του ματω­μέ­νου χεριού του φασί­στα δολο­φό­νου του Παύλου…

Έ όχι… δε δέχο­μαι και δε μπο­ρώ να τη χωνέψω.