Ο μόνος σου φόβος είναι ο φόβος

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

Η δημο­κρα­τία δεν έχει αδιέ­ξο­δα όταν το σύστη­μα φορ­τώ­νει τα δικά του στην πλά­τη του λαού. Αφού μέχρι τώρα σε φόρ­τω­σαν με ανα­σφά­λεια, φόβο και αυτα­πά­τες, έρχο­νται με το δημο­ψή­φι­σμα που προ­κή­ρυ­ξε η κυβέρ­νη­ση να σου φορ­τώ­σουν και την ψευ­δαί­σθη­ση ότι εσύ, ως «κυρί­αρ­χος λαός», απο­φα­σί­ζεις για το μέλ­λον σου. Η δημο­κρα­τία τους σου παρέ­χει το «δικαί­ω­μα» μέσα από ένα ακό­μα εκβια­στι­κό δίλημ­μα να επι­λέ­ξεις με ποιον τρό­πο θα αυτοκτονήσεις.

Σε κλί­μα μηντια­κής παρα­πλη­ρο­φό­ρη­σης, τρο­μο­κρα­τί­ας και κατα­στρο­φο­λο­γί­ας που συν­θέ­τουν ρητο­ρεί­ες «αρι­στε­ρών ευρω­παϊ­στών» και ακρο­δε­ξιών πατρι­δο­λά­γνων, και… οιμω­γές αναί­σχυ­ντων ―φανα­τι­κό­τε­ρων των δανει­στών― μελών του ελλη­νι­κού κοι­νο­βου­λί­ου, που διαρ­ρη­γνύ­ουν τα ιμά­τιά τους για… τη «ρήξη» και το δια­φαι­νό­με­νο θανα­τι­κό που θα σκε­πά­σει τη χώρα, η κυβέρ­νη­ση θέτει με τη μορ­φή δημο­ψη­φί­σμα­τος το ερώ­τη­μα «ναι» ή «όχι» στην πρό­τα­ση-μνη­μό­νιο των «θεσμών», που ζητά­νε κι άλλο αίμα από έναν λαό που μάτω­σε τα τελευ­ταία πέντε χρό­νια από τις μνη­μο­νια­κές πολι­τι­κές όλων των κυβερνήσεων.

Εμφα­νί­ζο­ντας τη μισή αλή­θεια, μετά το «σκί­σι­μο» των μνη­μο­νί­ων και το κου­ρέ­λια­σμα του «προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης», η κυβέρ­νη­ση προ­σπα­θεί να σε παρα­πλα­νή­σει ξανά, εκμε­ταλ­λευό­με­νη τα αρι­στε­ρά αντα­να­κλα­στι­κά σου, ή την πεποί­θη­σή σου ότι οι αρι­στε­ροί δεν είναι σαν τους άλλους, καλώ­ντας σε εκ του πονη­ρού «απλά» να ψηφί­σεις «όχι» στην πρό­τα­ση μνη­μό­νιο των δανει­στών (λες και θα υπήρ­χε  περί­πτω­ση να ψηφί­σεις υπέρ). Για­τί το κάνει αυτό;

Προ­σω­πι­κές οπτα­σί­ες… (σε προ­ε­κλο­γι­κή συγκέ­ντρω­ση του ΣΥΡΙΖΑ)

Για να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τη Δευ­τέ­ρα την ψήφο σου ως συγκα­τά­θε­ση στη δική της «καλύ­τε­ρη» πρό­τα­ση. Να την παρου­σιά­σει ως απο­δο­χή του δικού της «αρι­στε­ρού» μνη­μο­νί­ου (47,+,+…σελίδες), που κατα­τέ­θη­κε στη δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους δανει­στές και φέρει την υπο­γρα­φή του Αλέ­ξη Τσί­πρα, και ως όπλο, δήθεν, σε μια «καλύ­τε­ρη δια­πραγ­μά­τευ­ση»· και σένα, που για μια ακό­μα φορά θα έχεις πάρει μια πολύ σοβα­ρή από­φα­ση υπό την φόρ­τι­ση της «λογι­κής» του μικρό­τε­ρου κακού (που, όπως πάντα, μπά­ζει το μεγα­λύ­τε­ρο κακό από την πίσω πόρ­τα), να σε κάνει συνέ­νο­χο στα νέα δει­νά που θα υποστείς.

Σου λένε ότι δια­πραγ­μα­τεύ­τη­καν σκλη­ρά και ότι αυτό είναι το καλύ­τε­ρο που μπο­ρού­σαν να κάνουν. Αυτή είναι λοι­πόν η αρι­στε­ρή πρό­τα­ση για έξο­δο από την κρί­ση και τα μνη­μό­νια; Αυτή είναι η αρι­στε­ρή προ­ο­πτι­κή στην οποία πίστε­ψες και ανα­θάρ­ρη­σες ότι υπάρ­χει ελπί­δα, όταν τους ψήφι­ζες; Ένα ακό­μα αντι­λαϊ­κό μνη­μό­νιο, δεκά­δες ακό­μα απάν­θρω­πα μέτρα, και άλλες αθε­τη­μέ­νες υποσχέσεις;

Είναι ηλί­ου φαει­νό­τε­ρον πια τι σημαί­νει Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση και ποιων τα συμ­φέ­ρο­ντα εξυ­πη­ρε­τεί και αυτό δεν αλλά­ζει. Καμιά δια­πραγ­μά­τευ­ση δεν μπο­ρεί να γίνει προς όφε­λός σου στα πλαί­σια της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης. Εγκλω­βι­σμέ­νος στην περιο­χή μιας αγέ­λης πει­να­σμέ­νων λύκων, το μόνο που, ίσως, μπο­ρείς να «δια­πραγ­μα­τευ­τείς» είναι ο τρό­πος που θα σε φάνε. Αυτό ζητά σήμε­ρα η κυβέρ­νη­ση από τον λαό: να δια­λέ­ξει, ανά­με­σα στο μνη­μό­νιο της Σκύλ­λας και στο μνη­μό­νιο της Χάρυ­βδης, την προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη ρότα της πλή­ρους εξα­θλί­ω­σής του. Να δια­λέ­ξει ο λαός το μέσο της αυτο­χει­ρί­ας του.

Αλ. Τσί­πρας: «Ο μόνος μας φόβος είναι ο φόβος». (Διάγ­γελ­μα προς τον ελλη­νι­κό λαό, 28/6/2015). Η σημαία γρά­φει: «Η άλλη Ευρώ­πη με τον Τσί­πρα» και στο φόντο: «Βάζου­με τέλος στα μνημόνια»…

Θα συνε­χί­σεις, αμέ­το­χος, να παρα­κο­λου­θείς τις εξε­λί­ξεις από τα «δελ­τία ειδή­σε­ων» της τηλε­ό­ρα­σης; Θα συνε­χί­σεις να απο­δέ­χε­σαι να γίνε­σαι πιό­νι στα παι­χνί­δια όλων αυτών που πότε με «Καστε­λό­ρι­ζα», πότε με «Ζάπ­πεια», πότε με «προ­γράμ­μα­τα Θεσ­σα­λο­νί­κης», μετέ­τρε­ψαν την αξιο­πρέ­πειά σου σε ενο­χές και ντρο­πή και έρχο­νται σήμε­ρα να σου τα που­λή­σουν με αρι­στε­ρό περι­τύ­λιγ­μα ως «περή­φα­νη στά­ση»; Ή θα το πάρεις από­φα­ση να δώσεις μια βρο­ντε­ρή απά­ντη­ση σ’ όλους αυτούς που, με δια­φο­ρε­τι­κά «επι­χει­ρή­μα­τα» κάθε φορά, δια­φο­ρε­τι­κό «πρό­ση­μο» ή «μίγ­μα» πολι­τι­κής, δια­χρο­νι­κά εργά­στη­καν για να κατα­ντή­σουν έναν περή­φα­νο λαό, μιας από τις πιο πλού­σιες γωνιές της γης, σε πολί­τες β’ δια­λο­γής, και την πατρί­δα σου μια ανυ­πό­λη­πτη χώρα, που να ανα­φέ­ρο­νται γι’ αυτήν απα­ξιω­τι­κά σε όλα τα μήκη και πλά­τη του πλανήτη;

Μόνο μια φιλο­λαϊ­κή επι­λο­γή υπάρ­χει: Να μην περά­σει και ο νέος εκβια­σμός. Η ζωή μας να πάψει να εξαρ­τά­ται από τις απο­φά­σεις άλλων. Να μην ξανα­δώ­σεις λευ­κή επι­τα­γή· καμιά εξου­σιο­δό­τη­ση σε τρί­τους για το μέλ­λον σου και το μέλ­λον των παι­διών σου. ΟΧΙ στην πρό­τα­ση των δανει­στών, ΟΧΙ στην πρό­τα­ση της κυβέρ­νη­σης, ΟΧΙ σε όλα τα μνη­μό­νια. Την «καλο­σύ­νη» της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης, τη μάθα­με καλά, τη ζού­με, αυτή είναι· αυτό είναι και το ευρώ τους.

Ρίξε στο καλά­θι των αχρή­στων τα εκβια­στι­κά διλήμ­μα­τα και τις προ­τά­σεις δανει­στών και κυβέρ­νη­σης. Πέτα τους στα μού­τρα τον μαν­δύα της συνε­νο­χής που σου φόρε­σαν όλες οι κυβερ­νή­σεις τα προη­γού­με­να χρόνια.

Ρήξη με τις γενε­σιουρ­γές αιτί­ες της κρί­σης και των μνη­μο­νί­ων, τις πραγ­μα­τι­κές αιτί­ες που γεν­νά­νε τη φτώ­χεια, την ανερ­γία, τη μισο­ζωή χωρίς δικαιώ­μα­τα. Ρήξη που οδη­γεί σε απο­δέ­σμευ­ση από την Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση και σε μονο­με­ρή δια­γρα­φή του χρέ­ους που δεν δημιούρ­γη­σε ο λαός. Ρήξη με την εξου­σία του κεφα­λαί­ου. Άλλος δρό­μος δεν υπάρχει.