Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Πού είναι η μάνα σου μωρή» — 2 Γενάρη

Πρε­μιέ­ρα, στις 2 Ιανουα­ρί­ου 2016, για το έργο «Πού είναι η μάνα σου μωρή» της Δήμη­τρας Πέτρου­λα που ανε­βαί­νει στη σκη­νή LAB του θεά­τρου «Σημείο» (Χαρ. Τρι­κού­πη 10, Καλ­λι­θέα, τηλέ­φω­νο: 21 0922 9579), με την Βέρα Κρού­σκα, σε σκη­νο­θε­σία – μου­σι­κή επι­μέ­λεια Ενκε Φεζολ­λά­ρι. Τη θεα­τρι­κή δια­σκευή υπο­γρά­φει η Σοφία Αδα­μί­δου. krouskaΤα σκη­νι­κά – κοστού­μια είναι της Χρι­στί­νας Κωστέα. Φωτι­σμοί Ελί­ζα Αλε­ξαν­δρο­πού­λου. Παί­ζουν επί­σης: Ορνέ­λα Λού­τη και Αγά­πη Παπα­θα­να­σιά­δου. Φωτο­γρα­φί­ες: Κική Παπα­δο­πού­λου. Κομ­μώ­σεις: Τασος Καστανιάς
Εκεί­νο το κρύο πρω­ι­νό του Γενά­ρη του 1946, λίγα μέτρα έξω από το σπί­τι τους, δολο­φο­νού­νται ομα­δι­κά τα περισ­σό­τε­ρα μέλη της οικο­γέ­νειας Πέτρου­λα, από τις ένο­πλες συμ­μο­ρί­ες της “Χ”. Το τρί­χρο­νο κορι­τσά­κι της οικο­γέ­νειας που επέ­ζη­σε της σφα­γής κατέ­γρα­ψε αργό­τε­ρα τα φοβε­ρά εκεί­να γεγο­νό­τα της εξό­ντω­σης της μάνας της, των αδελ­φιών της, των άλλων συγ­γε­νών της, σαν μνη­μό­συ­νο για τους σκο­τω­μέ­νους, σαν σιω­πη­λό μοι­ρο­λόι, σαν κλά­μα που στα­λά­ζει όμως από την ψυχή της ελπί­δα, σαν ξέσπα­σμα στο παρά­πο­νο για­τί ανα­γκά­στη­κε να περά­σει τόσο δύσκο­λα παι­δι­κά χρό­νια και να ζήσει «τρέ­χο­ντας» κι όχι αργά και φυσιολογικά.
«Πίστε­ψα» ‑σημειώ­νει η Δήμη­τρα Πέτρου­λα- «πως είχα υπο­χρέ­ω­ση να το γρά­ψω σαν ελά­χι­στη αντα­πό­δο­ση στην πολύ­τι­μη και συνά­μα βαριά κλη­ρο­νο­μιά που μου αφή­σα­νε οι σκο­τω­μέ­νοι μου γονείς και τ’ αδέρ­φια μου. Τη ζωή τους τη χαρί­σα­νε όπου εκεί­νοι πιστεύ­α­νε πως έπρε­πε. Αδια­φι­λο­νί­κη­το δικαί­ω­μα τους. Σε μένα όμως, είτε το ‘θελα είτε όχι, αφή­σα­νε το σκο­τω­μό τους. Έτσι απο­φά­σι­σα να γρά­ψω ρωτώ­ντας κι όλους όσοι δεχτή­κα­νε και δέχο­νται την ίδια με μένα κλη­ρο­νο­μιά, όπου κι αν βρί­σκο­νται, είτε στην πατρί­δα μου είτε στη Χιλή είτε στη Νικα­ρά­γουα είτε στο Λίβα­νο είτε στην Αφρι­κή, ή όπου αλλού. Τι θα την κάνου­με αυτή μας τη βαριά κλη­ρο­νο­μιά; Μέτρο να μετρά­με το μίσος, αίμα να ποτί­ζου­με την εκδί­κη­ση, ή μαχη­τή ακού­ρα­στο και φύλα­κα ακοί­μη­το της Ειρήνης»;

Εβδο­μή­ντα χρό­νια μετά, το έργο είναι επί­και­ρο όσο ποτέ, και ανα­γκαίο για την απο­κα­τά­στα­ση της ιστο­ρι­κής αλή­θειας (της άρνη­σης της λήθης), σε μια επο­χή που ιδε­ο­λο­γι­κοί από­γο­νοί των παρα­πά­νω, επι­διώ­κουν μια συνει­δη­τή παρα­χά­ρα­ξη της ιστο­ρί­ας, εξυ­μνώ­ντας τους ως «πατριώ­τες».
Εβδο­μή­ντα χρό­νια μετά και γίνε­ται τρα­γι­κά επί­και­ρο, καθώς οι ιδε­ο­λο­γι­κοί από­γο­νοι των Ναζί προ­σπα­θούν να βρουν κοι­νω­νι­κά ερεί­σμα­τα, εκμε­ταλ­λευό­με­νοι την εντει­νό­με­νη κρί­ση και τις συνέ­πειες της.
Τρα­γι­κά επί­και­ρο καθώς γινό­μα­στε μάρ­τυ­ρες του δρά­μα­τος των ανθρώ­πων που οι εμφύ­λιοι, οι ξένες επεμ­βά­σεις και οι πόλε­μοι στη Μέση Ανα­το­λή και την Αφρι­κή ξερι­ζώ­νουν από τον τόπο τους.
Εβδο­μή­ντα χρό­νια μετά και το μήνυ­μα της πολύ­πα­θης γενιάς είναι χαραγ­μέ­νο στο μνη­μείο των εκτε­λε­σμέ­νων, που ευλα­βι­κά έστη­σε η Δήμη­τρα Πέτρου­λα: «Δια­βά­τη αντί μνημόσυνο/ ιστό­ρι­σε την ερημιά/ που άφη­σε πίσω ο διχασμός/ σαν πέρασ’ απ’ τη Μάνη. / Είθε ο δικός μας σκοτωμός/ και το δικό μας αίμα/ να γίνει για τους ζωντανούς/ μήνυ­μα συμφιλίωσης/ και προ­στα­γή ενότητας/ ομό­νοιας και ειρήνης/ να μη ρημά­ξει η Ελλά­δα μας/ ως ρήμα­ξε η Μάνη».

Θέα­τρο «Σημείο» — Σκη­νή LAB (Χαρ. Τρι­κού­πη 10, Καλ­λι­θέα, τηλέ­φω­νο: 21 0922 9579)
«Πού είναι η μάνα σου μωρή;» της Δήμη­τρας Πέτρουλα
Με την Βέρα Κρούσκα
Θεα­τρι­κή δια­σκευή Σοφία Αδαμίδου
Σκη­νο­θε­σία Ένκε Φεζολλάρι
Σκη­νι­κά – κοστού­μια Χρι­στί­νας Κωστέα
Φωτι­σμοί Ελί­ζα Αλεξανδροπούλου
Παί­ζουν επί­σης: Ορνέ­λα Λού­τη και Αγά­πη Παπαθανασιάδου.
Παρα­στά­σεις: Παρα­σκευή — Σάβ­βα­το στις 9 μμ
Κυρια­κή 7 μμ
Τιμές εισι­τη­ρί­ων: Γενι­κή είσο­δος 15 ευρώ, φοι­τη­τι­κό — συντα­ξιού­χοι 10 ευρώ και ελεύ­θε­ρη είσο­δος στους ανέργους
Μέχρι Κυρια­κή των Βαϊων

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο