Σκότωσε τη Βάρκιζα που κρύβεις μέσα σου

Γρά­φει ο 2310net //

Και να που η απο­φρά­δα 12 Φλε­βά­ρη, η επέ­τειος της συμ­φω­νί­ας της Βάρ­κι­ζας, έτυ­χε να είναι Πέμ­πτη και με κάνει να νιώ­θω πως πρέ­πει να γρά­ψω κάτι για αυτό. Και ας με πρό­λα­βε ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος χτες με το κεί­με­νο του με τίτλο Βάρ­κι­ζα Τέλος. Από εκεί θα πια­στώ και θα γρά­ψω κι εγώ κάτι, από το “Βάρ­κι­ζα τέλος”, το σύν­θη­μα των τελευ­ταί­ων ετών, ένα σύν­θη­μα που υπο­δη­λώ­νει την άρνη­σή μας να συν­θη­κο­λο­γή­σου­με ενα­ντί­ον των κατα­πιε­στών μας.

Σήμε­ρα, στις μέρες του ανά­δρο­μου Ερμή και του αρι­στε­ρού παρο­ξυ­σμού, το Βάρ­κι­ζα τέλος λαμ­βά­νει μια άλλη διά­στα­ση. Αυτοί που κάπο­τε δε σηκώ­ναν μύγα στο επα­να­στα­τι­κό σπα­θί τους τώρα υπο­λο­γί­ζουν πόσο τοις εκα­τό μνη­μο­νια­κοί είναι, ανά­λο­γα με τις νέες δηλώ­σεις του πρώ­ην συμ­βού­λου του “κουι­σλινγκ ΓΑΠ” και νυν υπουρ­γού Οικονομικών.

Τα ΣΥΡΙ­ΖΟ­τρολ που από την ημέ­ρα που ανέ­λα­βε η νέα κυβέρ­νη­ση, μετα­μορ­φώ­νο­νται σε κακε­ντρε­χείς δια­δι­κτυα­κούς τρα­μπού­κους που μετέρ­χο­νται όλα τα μέσα που μέχρι χτες κατη­γο­ρού­σαν. Σύγ­χρο­νες μοντα­ζιέ­ρες, έμμι­σθα τρολ, και υπε­ρε­πα­να­στά­τες σε υπερ­διέ­γερ­ση. Δεν αφή­νουν τα όπλα. Για αυτούς Βάρ­κι­ζα Τέλος! Δεν θα αφή­σουν τη μάχη της δια­πραγ­μά­τευ­σης. Δεν θα παρα­δώ­σουν τα όπλα τους, το ποντί­κι, το πλη­κτρο­λό­γιο, το ταμπλετ τους.

Όταν η δια­πραγ­μά­τευ­ση για την απο­πλη­ρω­μή ενός δυσβά­στα­χτου χρέ­ους ταυ­τί­ζε­ται με τον εθνι­κό στό­χο της απε­λευ­θέ­ρω­σης από την ναζι­στι­κή κατο­χή, τότε το τρολ αντι­λαμ­βά­νε­ται τον εαυ­τό του ως αντάρ­τη που σαμπο­τά­ρει τον εχθρό.

Και παράλ­λη­λα υπάρ­χει μια τερά­στια μάζα κόσμου που προ­έρ­χε­ται από την Αρι­στε­ρά, αισθά­νε­ται προ­ο­δευ­τι­κός, στη­ρί­ζει την νέα κυβέρ­νη­ση, πιθα­νά ψιθυ­ρί­ζει το “Βάρ­κι­ζα Τέλος” και παράλ­λη­λα έχει παρα­δώ­σει τα όπλα τα δικά του οικειο­θε­λώς. Όχι το του­φέ­κι, όχι το ποντί­κι, ούτε τα πόδια του τα οποία μπο­ρεί να έχουν περ­πα­τή­σει ίσα­με το γύρο της γης σε δια­δη­λώ­σεις. Έχει παρα­δώ­σει τις απαι­τή­σεις του, την προ­ο­πτι­κή για μια καλύ­τε­ρη ζωή, την αξιο­πρέ­πειά του σε μια ανα­μο­νή μιας καλύ­τε­ρης απο­πλη­ρω­μής ενός δανεί­ου, μιας ακό­μα δια­πραγ­μά­τευ­σης για το πόσο λιγό­τε­ρα θα χάσει.

Η υπό­σχε­ση της εύκο­λης επα­νά­στα­σης, της μη κατά­θε­σης των όπλων προ­κύ­πτει από την εθε­λο­τυ­φλία να βλέ­που­με και να ανα­γνω­ρί­ζου­με τους πραγ­μα­τι­κούς κατα­πιε­στές. Όταν ο εχθρός μας γίνε­ται η ΕΕ της λιτό­τη­τας, η κακιά Μέρ­κελ, το ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό Μνη­μό­νιο, η μη υγι­ής επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα, η δια­φθο­ρά και η φορο­δια­φυ­γή τότε η επα­νά­στα­ση είναι εύκο­λη και το “Βάρ­κι­ζα τέλος” ισο­δυ­να­μεί με μια αυθόρ­μη­τη ή “αυθόρ­μη­τη” παρου­σία στο χωρίς κάγκε­λα Σύνταγ­μα για να στη­ρί­ξου­με την πορεία της δια­πραγ­μά­τευ­σης, στον ίδιο χώρο που όταν το σύστη­μα πραγ­μα­τι­κά ένιω­σε να απει­λεί­ται άνοι­ξε πυρ στο ψαχνό.

Σκό­τω­σε τη Βάρ­κι­ζα που κρύ­βεις μέσα σου. Μην περιο­ρί­ζεις τις επι­θυ­μί­ες σου, μην συνη­θί­ζεις την φτώ­χεια. Στην επο­χή της τεχνο­λο­γί­ας, του αμύ­θη­του παρα­γό­με­νου πλού­του, ο λιτός βίος δεν είναι τίτλος τιμής, κατά­ντια είναι. Στην επο­χή της χει­ρό­τε­ρης ταξι­κής επί­θε­σης από το κεφά­λαιο, η απο­φυ­γή να το ανα­γνω­ρί­σεις ως εχθρό και να το πολε­μή­σεις είναι φυγο­μα­χία, είναι Βάρ­κι­ζα. Είναι δύσκο­λο, θέλει θυσί­ες, δεν σε αφή­νει να υπο­κύ­ψεις στην γλυ­κιά αγκα­λιά της αυτα­πά­της, αλλά έτσι είναι. Για να απε­λευ­θε­ρω­θείς πρέ­πει να συνει­δη­το­ποι­ή­σεις ότι δεν είσαι ελεύ­θε­ρος, έλε­γε κάποιος. Πρέ­πει επί­σης να κατα­λά­βεις ποιος είναι αυτός που σε κρα­τά­ει δέσμιο.