Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Στο Βιετνάμ δεν πυρπόλησαν μόνο το ρύζι…

Επι­μέ­λεια: Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Vietnam_shooting

Ο πόλε­μος στο Βιετ­νάμ έμει­νε στην ιστο­ρία για τις θηριω­δί­ες των Αμε­ρι­κα­νών και τα μέσα που χρη­σι­μο­ποί­η­σαν. Τις επι­πτώ­σεις αυτού του πολέ­μου ακό­μη τις πλη­ρώ­νει ο λαός του Βιετ­νάμ. Τόνοι χημι­κών και τοξι­κών ρίχτη­καν. Θηριω­δί­ες ενά­ντια σε εκα­το­ντά­δες αθώ­ους Βιετ­να­μέ­ζους, όπως η ανα­τί­να­ξη στο­ών γεμά­τες με ανθρώ­πους, γυναί­κες και παι­διά, ουσια­στι­κά θάβο­ντάς τους ζωντα­νούς, η εκτέ­λε­σή τους εν ψυχρώ μόνο και μόνο με το σκε­πτι­κό ότι μπο­ρεί να ήταν Βιετκόνγκ…

Ανή­κε­στος βλά­βη στο φυσι­κό περι­βάλ­λον, γενιές ολό­κλη­ρες υπο­φέ­ρουν από ασθέ­νειες που οφεί­λο­νται στα χημι­κά και τρία εκα­τομ­μύ­ρια Βιετ­να­μέ­ζοι έχα­σαν τη ζωή τους.Χαρακτηριστικό παρά­δειγ­μα η σφα­γή στο Μάι Λάι όπου εξο­ντώ­νο­νται 507 άνθρω­ποι — ανά­με­σά τους 173 παι­διά, 76 μωρά και 60 γέροι.

Ολη αυτή η βαρ­βα­ρό­τη­τα των Αμε­ρι­κα­νών απο­τυ­πώ­θη­κε συμ­βο­λι­κά σε δύο φωτο­γρα­φί­ες που έκα­ναν το γύρο του κόσμου και απο­κά­λυ­ψαν όλη τη φρί­κη αυτού του πολέ­μου. Δυνά­μω­σαν την κατα­κραυ­γή ενά­ντια στους Αμε­ρι­κά­νους και φού­ντω­σαν το φιλει­ρη­νι­κό κίνημα.

Η πρώ­τη από αυτές τις φωτό τρα­βή­χτη­κε την 1 Φλε­βά­ρη 1968 στη Σαϊ­γκόν από τον φωτο­γρά­φο του Associated Press Έντι Άνταμς. Το περι­στα­τι­κό απο­τυ­πώ­θη­κε και από την κάμε­ρα του τηλε­ο­πτι­κού δικτύ­ου NBC.

Ο αρχη­γός της Αστυ­νο­μί­ας του Νοτί­ου Βιετ­νάμ, στρα­τη­γός Νγκου­γιέν Νγκοκ Λόαν, τη στιγ­μή που εκτε­λεί εν ψυχρώ τον Βιετ­κόνγκ (νοτιο­βιετ­να­μέ­ζο κομ­μου­νι­στή) Νκου­γιέν Βαν Λεμ.

Ο φωτο­γρά­φος Έντι Άνταμς που για αυτή τη φωτό τιμή­θη­κε με «Πού­λι­τζερ» αργό­τε­ρα δήλω­σε ότι λυπή­θη­κε για τον αντί­κτυ­πο που είχε η φωτο­γρα­φία του και, απο­δε­χό­με­νος την αιτιο­λό­γη­ση του στρα­τη­γού, υπε­ρα­σπί­στη­κε τον εκτε­λε­στή στρα­τη­γό. Σε μια επι­στο­λή του στο περιο­δι­κό TIME έγρα­φε: «Ο στρα­τη­γός σκό­τω­σε ένα Βιετ­κόνγκ κι εγώ τον σκό­τω­σα με τη φωτο­γρα­φι­κή μου μηχα­νή. Οι φωτο­γρα­φί­ες είναι το πιο ισχυ­ρό όπλο στον κόσμο. Οι άνθρω­ποι τις πιστεύ­ουν, αλλά οι φωτο­γρά­φοι συχνά ψεύ­δο­νται, έστω και χωρίς δόλο. Οι φωτο­γρα­φί­ες λένε συχνά τη μισή αλή­θεια, όπως και στην περί­πτω­ση του Λόαν».

Από ό,τι φαί­νε­ται, ο Έντι Άνταμς ποτέ δεν κατά­λα­βε ότι η φωτό του δεν απο­τύ­πω­σε απλά μια εν ψυχρώ εκτέ­λε­ση αλλά όλα εκεί­να τα εγκλή­μα­τα που έγι­ναν χωρίς την παρου­σία δημο­σιο­γρά­φων και φωτο­γρά­φων. Εγκλή­μα­τα που με τη φωτο­γρα­φία του η κοι­νή γνώ­μη τα υπο­ψιά­στη­κε και από μαρ­τυ­ρί­ες τα έμα­θε πολύ αργότερα.

Η δεύ­τε­ρη φωτό που συγκλό­νι­σε τον κόσμο ήταν 8 Ιου­νί­ου 1972, όταν ένα στρα­τιω­τι­κό αερο­πλά­νο επι­τι­θέ­με­νο κατά των Βιετ­κόνγκ έρι­ξε βόμ­βες ναπάλμ στο βιετ­να­μέ­ζι­κο χωριό Trang Brang. Εντρο­μη η εννιά­χρο­νη Κιμ (Kim Phuk) τρέ­χει ουρ­λιά­ζο­ντας στο δρό­μο γυμνή μαζί με τα άλλα παι­διά, να απο­φύ­γουν τις αμε­ρι­κά­νι­κες βόμ­βες ναπάλμ. Με άλλη ευκαι­ρία για αυτή τη φωτογραφία.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο