Στο μυαλό του Αλεξέι Λένιν

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Η μεγά­λη αλλα­γή της 25ης Γενά­ρη ήταν κοσμοϊ­στο­ρι­κής σημα­σί­ας, εφά­μιλ­λη του Κόκ­κι­νου Οχτώ­βρη και της εμβέ­λειάς του. Ο πάγος έσπα­σε, ο ευρω­μο­νό­δρο­μος χαρά­χτη­κε. Κι ο αρι­στε­ρός κυβερ­νη­τι­σμός είναι το ανώ­τα­το στά­διο του κοι­νο­βου­λευ­τι­κόυ κρετινισμού.

Το ελλη­νι­κό παρά­δειγ­μα θα προ­κα­λού­σε ένα επα­να­στα­τι­κό φαι­νό­με­νο-ντό­μι­νο με εκλο­γές και σε άλλες χώρες, μιας Ευρώ­πης που αλλά­ζει. Αλλά προς το παρόν η Ελλά­δα απέ­μει­νε μόνη της να οικο­δο­μή­σε τον αντι­νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό σε μία μόνο χώρα, με όχη­μα τη μη μνη­μο­νια­κή ανά­πτυ­ξη. Όταν αλλά­ξουν οι εκλο­γι­κοί συσχε­τι­σμοί στην Ευρώ­πη, η επα­νά­στα­ση θα επι­κρα­τή­σει παγκόσμια.

Χρεια­ζό­μα­στε περισ­σό­τε­ρο κρά­τος, για να καταρ­γη­θεί το κρά­τος και περισ­σό­τε­ρα μνη­μό­νια για να σκί­σου­με τα μνη­μό­νια. Αυτή είναι η πεμ­πτου­σία της δια­λε­κτι­κής, αλλά δεν το κατα­λα­βαί­νουν κάτι σχο­λα­στι­κοί σαν το Λαφα­ζά­νη και τον Μπουχάριν.

Κάνου­με ένα βήμα μπρος (δύο βήμα­τα πίσω) για να βγού­με από το λάκ­κο των λεό­ντων. Αλλά με το τελευ­ταίο δεν εννοώ την Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση, όπως την έλε­γε στον και­ρό της η ΕΔΑ, που όμως δεν ακο­λου­θού­σε λενι­νι­στι­κή τακτι­κή και κατέ­λη­ξε να γίνει ουρά της Ένω­σης Κέντρου.

Οι Ενω­μέ­νες Πολι­τεί­ες της Ευρώ­πης είναι είτε αντι­δρα­στι­κές είτε απραγ­μα­το­ποί­η­τες. Αλλά εμείς είμα­στε ρεα­λι­στές, επι­διώ­κο­ντας το αδύ­να­το, όπως έλε­γε κι ο μεγά­λος Τσε.

Οι συμ­βι­βα­σμοί είναι απα­ραί­τη­τοι κι ανα­γκαί­οι, όπως εξη­γεί­ται ανα­λυ­τι­κά στην μπρο­σού­ρα για τον Αρι­στε­ρι­σμό, παι­δι­κή ασθέ­νεια του κομ­μου­νι­σμού. Η μνη­μο­νια­κή συμ­φω­νία στην οποία κατα­λή­ξα­με ήταν κάτι ανά­λο­γο με αυτήν του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που είχαν υπο­γρά­ψει οι μπολ­σε­βί­κοι. Αυτοί είχαν δια­γρά­ψει βέβαια το δημό­σιο χρέ­ος κι είχαν βγά­λει στο ενδιά­με­σο το διά­ταγ­μα για τη γη και για την ειρή­νη. Αλλά είναι αντι­δια­λε­κτι­κό να παίρ­νου­με τοις μετρη­τοίς έναν ιστο­ρι­κό παραλ­λη­λι­σμό. Εμείς εξάλ­λου τρέ­μου­με και μόνο στο άκου­σμα της λέξης «εμφύ­λιος πόλεμος».

Οι υπο­χω­ρή­σεις που κάνου­με είναι προ­σω­ρι­νές (τα μνη­μό­νια θα είναι μόνι­μα). Όπως εξάλ­λου και στην περί­ο­δο της ΝΕΠ. Η οποία είχε γίνει βέβαια για να ανα­σά­νει η ύπαι­θρος και οι αγρό­τες, στους οποί­ους εμείς δίνου­με τη χαρι­στι­κή βολή. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμ­μα­τα. Μην αφή­νεις ποτέ μικρές λεπτο­μέ­ρειες να σου χαλά­νε έναν ωραίο ιστο­ρι­κό παραλληλισμό.

Η βασι­κή αντί­θε­ση στη σύγ­χρο­νη αστι­κή κοι­νω­νία είναι ανά­με­σα στις τρά­πε­ζες και το νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό από τη μια και στην κοι­νω­νι­κή αλλη­λεγ­γύη και την ισό­τη­τα από την άλλη. Η κυβέρ­νη­σή μας είναι με τους δεύ­τε­ρους, αλλά βοη­θά­ει τις πρώ­τες να ανα­κε­φα­λαιω­θούν, για να έχει ενδια­φέ­ρον η σύγκρουση.

Οι κλα­σι­κοί μας διδά­σκουν πως κυβέρ­νη­ση κι εξου­σία δεν ταυ­τί­ζο­νται. Η δική μας δια­κυ­βέρ­νη­ση είναι κάτι σαν την ισορ­ρο­πία της δυα­δι­κής εξου­σί­ας. Ας μην τα περι­μέ­νου­με όλα λοι­πόν από την κυβέρ­νη­ση. Δεν πρέ­πει να κάνει επι­τέ­λους κάτι και το λαϊ­κό κίνη­μα; Εμείς θα τα κάνου­με όλα;

Υγ: Κι αν τελι­κά τα μπέρ­δε­ψα και είμαι ο Αλέ­ξαν­δρος Κερένσκι;