Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σχόλιο για το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων

Γρά­φει ο Περι­κλής Παυ­λί­δης //

Οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις της νέας κυβέρ­νη­σης με τους «εταί­ρους» της ΕΕ και κυρί­ως οι σημα­ντι­κές υπο­χω­ρή­σεις που έχει ήδη κάνει (συζη­τώ­ντας πλέ­ον τη δια­χεί­ρι­ση του χρέ­ους, το οποίο πριν τις εκλο­γές θεω­ρού­σε μη βιώ­σι­μο, απο­δε­χό­με­νη συγκε­κρι­μέ­νες υπο­χρε­ώ­σεις απέ­να­ντι στους πιστω­τές, δεσμευό­με­νη για την υλο­ποί­η­ση μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων, τις οποί­ες θα πρέ­πει να εγκρί­νουν οι «θεσμοί» — όπως πλέ­ον απο­κα­λεί­ται η τρόι­κα, απο­δε­χό­με­νη την αξιο­λό­γη­ση από αυτούς και παραι­τού­με­νη από την υλο­ποί­η­ση φιλο­λαϊ­κών πολι­τι­κών με δημο­σιο­νο­μι­κές συνέ­πειες) κατέ­στη­σαν πασι­φα­νές ότι, όταν οι ελπί­δες για σημα­ντι­κή βελ­τί­ω­ση των συν­θη­κών ζωής του λαού ενα­πο­τί­θε­νται στα απο­τε­λέ­σμα­τα δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με κυβερ­νή­σεις — εκπρο­σώ­πους των στρα­τη­γι­κών συμ­φε­ρό­ντων του ευρω­παϊ­κού καπι­τα­λι­σμού και με δεδο­μέ­νη την αφο­σί­ω­ση στις «προ­ο­πτι­κές» της ΕΕ/ΟΝΕ, τότε ελπί­δες δεν υπάρχουν.

Κι επει­δή έχει γίνει πολύς λόγος από την κυβέρ­νη­ση για το τέλος της λιτό­τη­τας, μέσα ωστό­σο στις θεω­ρού­με­νες ως αυτο­νό­η­τες συν­θή­κες του ΕΥΡΩ, ας έχου­με υπό­ψη ότι θεμε­λιώ­δες χαρα­κτη­ρι­στι­κό του ΕΥΡΩ, ως νομί­σμα­τος που εκδί­δε­ται από μια υπε­ρε­θνι­κή τρά­πε­ζα και όχι από κρά­τη, είναι η κατάρ­γη­ση της αυτό­νο­μης δημο­σιο­νο­μι­κής πολι­τι­κής των κυβερ­νή­σε­ων, η ορι­στι­κή εγκα­τά­λει­ψη του κεϋν­σια­νι­σμού και του «κοι­νω­νι­κού» αστι­κού κράτους.
Το ΕΥΡΩ — η ΟΝΕ θεμε­λιώ­νο­νται στην εκτε­νή συρ­ρί­κνω­ση του δημό­σιου τομέα στην οικο­νο­μία και στην ώθη­ση των κρα­τών στις αγο­ρές για δανει­σμό χρη­μά­των, προ­κει­μέ­νου να καλύ­ψουν τις ανά­γκες τους. Αυτό όμως σημαί­νει διαρ­κή υπο­τα­γή στις απαι­τή­σεις των αγο­ρών, διαρ­κή αξιο­λό­γη­ση-επι­τή­ρη­ση από αυτές, έμφα­ση στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, δέσμευ­ση για δημο­σιο­νο­μι­κή πει­θαρ­χία, ισο­σκε­λι­σμέ­νους προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς ενί­σχυ­ση της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας, διαρ­κή λιτότητα.

Το πρό­βλη­μα με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ότι τελι­κά δεν έκα­νε την επα­νά­στα­ση, με την οποία αρκε­τοί συν­δέ­ου­με την κοι­νω­νι­κή χει­ρα­φέ­τη­ση. Το πρό­βλη­μα είναι ότι ονει­ρεύ­τη­κε και με πολι­τι­κά­ντι­κο τρό­πο υπο­σχέ­θη­κε την επι­στρο­φή σε ένα άλλο μοντέ­λο του καπι­τα­λι­σμού, σε μια επο­χή και ιδιαί­τε­ρα σε οικο­νο­μι­κές συν­θή­κες (ΟΝΕ) όπου αυτό είναι αδύ­να­το. Το πρό­βλη­μα είναι ότι καλ­λιέρ­γη­σε και καλ­λιερ­γεί στο λαό αυτα­πά­τες για ένα άλλο, “ανθρώ­πι­νο” καπι­τα­λι­σμό, ιδιαί­τε­ρα μάλι­στα σε επο­χές όπου ο καπι­τα­λι­σμός μας δεί­χνει το πλέ­ον απο­κρου­στι­κό πρό­σω­πό του.

(Ο Περι­κλής Παυ­λί­δης είναι Επί­κου­ρος καθη­γη­τής στο Παι­δα­γω­γι­κό Τμή­μα Δημο­τι­κής Εκπαί­δευ­σης του Αρι­στο­τέ­λειου Πανε­πι­στη­μί­ου Θεσ­σα­λο­νί­κης. Το κεί­με­νο πρω­το­δη­μο­σιεύ­τη­κε στην προ­σω­πι­κή του σελί­δα στο facebook)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο