Τάσος Λειβαδίτης, Ο αδελφός Ιησούς

Rembrandt, Το κεφά­λι του Χρι­στού (μέσα 17ου αι)

…Πιστεύω στα διστα­κτι­κά αδέ­ξια βήμα­τα των ταπει­νών και στο Χρι­στό που δια­σχί­ζει την Ιστορία…

​Ed. Burne Jones, Ο Ευαγ­γε­λι­σμός (1879)

Ευαγ­γε­λι­σμός
Ήταν βέβαια πάντα λίγο παρά­ξε­νος, έμε­νε στο διπλα­νό δωμά­τιο, όμως εκεί­νη τη νύχτα βγή­κε στο δρό­μο κρα­τώ­ντας μια λάμπα, «τι γυρεύ­εις;» του λέω, «τη Θεο­τό­κο» μού λέει – στην ακα­τά­λη­πτη γλώσ­σα εκεί­νων που δίνουν νόη­μα σε μια εποχή.

Paul Gauguin, Η γέν­νη­ση του Χρι­στού (1896)

Η γέν­νη­ση
Έν’ άλλο βρά­δυ τον άκου­σα να κλαί­ει δίπλα. Χτύ­πη­σα την πόρ­τα και μπή­κα. Μου’ δει­ξε πάνω στο κομο­δί­νο ένα μικρό ξύλι­νο σταυ­ρό. «Είδες, μου λέει – γεν­νή­θη­κε η ευσπλα­χνία.» Έσκυ­ψα τότε το κεφά­λι κι έκλα­ψα κι εγώ, για­τί θα περ­νού­σαν αιώ­νες και αιώ­νες και δε θα’ χαμε να πού­με τίπο­τα ωραιό­τε­ρο απ’ αυτό.

​Sandro Botticceli, Θρή­νος για το νεκρό Χρι­στό (1495)

Η ταφή
Πέθα­νε ύστε­ρα από λίγες μέρες. Τον θάψα­με στην άκρη ενός παλιού κοι­μη­τη­ρί­ου, δυο άνθρω­ποι όλοι κι όλοι κι ένα περα­στι­κό αδέ­σπο­το σκυ­λί που είχε στα­θεί και μας κοι­τού­σε. Έβρεχε.
Έτσι, κάθε που βλέ­πω τώρα ένα σκυ­λί, ξέρω κατά πού πέφτει η Παράδεισος.

Νικό­λα­ος Κου­νε­λά­κης, Η Ανά­λη­ψη (1868)

Η ανά­λη­ψη
Πέρα­σαν μήνες. Το δωμά­τιο δίπλα έμε­νε άδειο. Ώσπου ήρθε ένας νέος ενοι­κια­στής. Δεν είχα δει ποτέ το πρό­σω­πό του, άκου­γα μόνο, μέρα νύχτα, αδιά­κο­πα τα βήμα­τά του στην κάμα­ρα. «Αυτός θα πηγαί­νει πολύ μακριά», σκε­φτό­μουν. Τέλος, ένα βρά­δυ τα βήμα­τα στα­μά­τη­σαν. «Επι­τέ­λους, έφτα­σε», είπα μέσα μου με ανακούφιση.
Το άλλο πρωί έμα­θα ότι έφυ­γε – για­τί, βέβαια, Θεέ μου, κάπου θα υπάρ­χει ένας κόσμος καλύτερος…

(Τάσος Λει­βα­δί­της, Ποι­ή­μα­τα, τόμος 3, Κέδρος, Αθή­να 2003, 6η έκδοση)

Επι­μέ­λεια: ofisofi