Τελικά δολοφονήθηκε ή όχι ο Λόρκα; Ή πώς το ΒΗΜΑ ξαναγράφει την ιστορία

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

« Έρευ­να για τον θάνα­το του ισπα­νού ποι­η­τή και θεα­τρι­κού συγ­γρα­φέα Φεδε­ρί­κο Γκαρ­θία Λόρ­κα, ο οποί­ος πιστεύ­ε­ται ότι εκτε­λέ­στη­κε από δυνά­μεις προ­σκεί­με­νες στον στρα­τη­γό Φραν­θί­σκο Φράν­κο το 1936, ξεκί­νη­σε δικα­στής στην Αργεντινή.

Η τύχη του Γκαρ­θία Λόρ­κα παρα­μέ­νει άγνω­στη αφό­του οι ανα­σκα­φές, το 2009, σε περιο­χή κοντά στην ισπα­νι­κή Γρα­νά­δα όπου θεω­ρού­νταν ότι είχε ταφεί, δεν έφε­ραν κανέ­να στοι­χείο» (ΒΗΜΑ 18/8/2016).

Η τύχη του Λόρ­κα ούτε άγνω­στη είναι ότι πιστεύ­ε­ται ότι δολο­φο­νή­θη­κε «από δυνά­μεις προ­σκεί­με­νες στον στρα­τη­γό Φραν­θί­σκο Φράν­κο το 1936». Ο Λόρ­κα δολο­φο­νή­θη­κε από φασί­στες (φαλαγ­γί­τες του δικτά­το­ρα Φράν­κο) το 1937 (συνε­λή­φθη στις 17 Αυγού­στου). Δολο­φο­νή­θη­κε από την τρο­μο­κρα­τι­κή «Μαύ­ρη ομά­δα» την πιο δρα­στή­ρια και πιο σκλη­ρή ομά­δα κατα­στο­λής που διηύ­θυ­νε ο καθο­λι­κός βου­λευ­τής Ραμόν Ρουίθ Αλόνσο.

Και αυτή η ανα­φο­ρά «από δυνά­μεις προ­σκεί­με­νες στον στρα­τη­γό Φραν­θί­σκο Φράν­κο»!!! Ούτε φασί­στες, ούτε δικτά­το­ρας. Απλά στρα­τη­γός Φράν­κο. Έτσι σβή­νου­με την ιστο­ρι­κή μνή­μη. Ετσι αθω­ώ­νου­με το φασι­σμό για τα εγκλή­μα­τά του.

Ο Λόρ­κα δολο­φο­νή­θη­κε την επαύ­ριον της φασι­στι­κής αντε­πα­να­στα­τι­κής εξέ­γερ­σης του Φράν­κο, από φασίστες.

Κατα­λή­γει το άρθρο με μια περί­ερ­γη δια­τύ­πω­ση το άρθρο:

«Ο ισπα­νι­κός εμφύ­λιος άνοι­ξε την αυλαία τού Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου όταν η ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία και η φασι­στι­κή Ιτα­λία εξό­πλι­σαν και χρη­μα­το­δό­τη­σαν τις δυνά­μεις του Φράν­κο. Ο ηγέ­της της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης Ιωσήφ Στά­λιν από την πλευ­ρά του στή­ρι­ξε τους κομ­μου­νι­στές που μάχο­νταν ενα­ντί­ον τους.

Ιστο­ρι­κοί εκτι­μούν ότι περί­που 500.000 άνθρω­ποι, και από τα δύο στρα­τό­πε­δα, έχα­σαν τη ζωή τους, ενώ μετά το τέλος του εμφυ­λί­ου, δεκά­δες χιλιά­δες εχθροί του Φράν­κο δολο­φο­νή­θη­καν ή φυλακίστηκαν».

Μια θολή εικό­να της ιστο­ρί­ας και εφαρ­μο­γή της θεω­ρί­ας των δύο άκρων.

Ο εμφύ­λιος ξεκί­νη­σε με την φασι­στι­κή αντε­πα­να­στα­τι­κή εξέ­γερ­ση του Φράν­κο τον Ιού­λη του 1936 ενά­ντια στην νόμι­μα εκλεγ­μέ­νη κυβέρ­νη­ση του Λαϊ­κού Μετώ­που (αρι­στε­ρών και φιλε­λεύ­θε­ρων δυνά­με­ων, συμ­με­τέ­χουν και κομ­μου­νι­στές). Χωρίς την υπο­στή­ρι­ξη Ιτα­λών φασι­στών και Γερ­μα­νών ναζι­στών το κίνη­μα αυτό δε θα νικού­σε. Και οι υπό­λοι­πες «μεγά­λες δυνά­μεις» με τη λογι­κή της «μη επέμ­βα­σης» ουσια­στι­κά στή­ρι­ζαν το Φράν­κο για­τί στε­ρού­σε από τη Δημο­κρα­τι­κή Ισπα­νία τη δυνα­τό­τη­τα να εφο­δια­στεί τα απα­ραί­τη­τα από το εξω­τε­ρι­κό. Μόνη βοή­θεια η Δημο­κρα­τι­κή Ισπα­νία από τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση (και όχι από τον Στάλιν).

Βέβαια η δια­τύ­πω­ση εξυ­πη­ρε­τεί τον υπαι­νιγ­μό στα δύο άκρα.

Το «σήριαλ» με την τύχη του Λόρ­κα είναι παλιό και απλά το ξαναζεσταίνει:

«Η τύχη του Γκαρ­θία Λόρ­κα παρα­μέ­νει άγνω­στη αφό­του οι ανα­σκα­φές, το 2009, σε περιο­χή κοντά στην ισπα­νι­κή Γρα­νά­δα όπου θεω­ρού­νταν ότι είχε ταφεί, δεν έφε­ραν κανέ­να στοιχείο.

Καθώς η ισπα­νι­κή Δικαιο­σύ­νη διέ­κο­ψε τις όποιες προ­σπά­θειες, δρά­ση ανέ­λα­βε η ισπα­νι­κή οργά­νω­ση ανθρώ­πι­νων δικαιω­μά­των Ένω­ση για την Ανά­κτη­ση της Ιστο­ρι­κής Μνή­μης, η οποία ζήτη­σε από την αργε­ντι­νή ομο­σπον­δια­κή δικα­στή Μαρία Σερ­βί­νι να ανα­λά­βει την υπόθεση.

«Η υπό­θε­ση έχει ενσω­μα­τω­θεί σε έρευ­να της δικα­στού Μαρία Σερ­βί­νι περί εγκλη­μά­των κατά της ανθρω­πό­τη­τας, η οποία βρί­σκε­ται σε εξέ­λι­ξη», ανα­φέ­ρει σε ανα­κοί­νω­σή της στο Facebook η οργάνωση».

Το γεγο­νός ότι δε βρέ­θη­κε ποτέ ο τάφος του ποι­η­τή και δεν υπάρ­χει μια ομο­λο­γία για τη δολο­φο­νία του, ήταν η βάση να κατα­κλυ­στεί ο τύπος της επο­χής και μετα­γε­νέ­στε­ρα με υπο­τι­θέ­με­νες ειδή­σεις για τον τόπο ταφής του, αλλά και πιθα­νές εξη­γή­σεις για τη δολο­φο­νία του. Τα σχε­τι­κά δημο­σιεύ­μα­τα δια­δέ­χο­νται το ένα το άλλο, χωρίς επί της ουσί­ας να προ­σφέ­ρουν κάποια ουσια­στι­κή πληροφόρηση.

Το τι έγι­νε εκεί­νο το βρά­δυ μπο­ρεί κανείς να μην το ομο­λό­γη­σε μα για την κοι­νω­νία της Γρα­νά­δας το Βιθνάρ ήταν η ντρο­πή των κατοί­κων της  πόλης. Ηταν γνω­στό και αναμ­φι­σβή­τη­το γεγο­νός ότι εκεί δολο­φο­νή­θη­κε ο Φ.Γ. Λόρκα.

Ο Νίκος Εγγο­νό­που­λος ενο­χλη­μέ­νος από τον τρό­πο που ο Τύπος ασχο­λεί­ται με το θέμα, συν­θέ­τει, λοι­πόν, ένα ποί­η­μα που με τον μακρο­σκε­λή τίτλο του μιμεί­ται τα πρω­το­σέ­λι­δα των εφη­με­ρί­δων και τους τίτλους των άρθρων που υπό­σχο­νται «νέες» πλη­ρο­φο­ρί­ες, χωρίς να έχουν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα να προ­σθέ­σουν τίπο­τε το και­νού­ριο στην υπό­θε­ση της δολοφονίας.

Έτσι, ο ποι­η­τής τιτλο­φο­ρεί το ποί­η­μά του «Νέα περί του θανά­του του Ισπα­νού ποι­η­τού Φεντε­ρί­κο Γκαρ­θία Λόρ­κα…», ειρω­νευό­με­νος τα τεχνά­σμα­τα των δημο­σιο­γρά­φων, που με κάθε τρό­πο επι­χει­ρούν να προ­σελ­κύ­σουν το ενδια­φέ­ρον των ανα­γνω­στών τους.

περι­φρό­νη­σις απόλυτη
αρμόζει
σ’ όλους αυτούς τους θόρυβους
τις έρευνες
τα σχό­λια επί σχολίων
που κάθε τόσο ξεφουρνίζουν
αργό­σχο­λοι και ματαιό­δο­ξοι γραφιάδες
γύρω από τις μυστη­ριώ­δι­κες κι αισχρές συνθήκες
της εκτε­λέ­σε­ως του κακο­ρί­ζι­κου του Λόρκα
υπό των φασιστών

Οσον αφο­ρά την εύρε­ση του τάφου του Λόρ­κα. Είναι ένα ζητού­με­νο, όπως και η ανεύ­ρε­ση χιλιά­δων ομα­δι­κών τάφων που υπάρ­χουν σε όλη την Ισπα­νία, με ανθρώ­πους που οι φασί­στες δολοφόνησαν.

Παρό­τι πριν λίγα χρό­νια ψηφί­στη­κε ο περί­φη­μος νόμος για την Ιστο­ρι­κή Μνή­μη που έδι­νε το δικαί­ω­μα της ανα­ζή­τη­σης, ήταν τέτοιες οι αντι­δρά­σεις που ουσια­στι­κά κατέ­στη ανε­νερ­γός. Ελά­χι­στες οικο­γέ­νειες κατά­φε­ραν  να βρουν τα άστα των δικών τους ανθρώπων.

Πρό­σφα­τα μια δικα­στί­να από την αργε­ντι­νή ανέ­λα­βε να βρει τον τάφο του Φ.Γ. Λόρκα.

Οψό­με­θα…