Τη λέγαν Ρόζα και την τρέμαν οι φασίστες

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

Η Ρόζα Γκε­ορ­κί­εβ­να Σανί­να γεν­νή­θη­κε στις 3 Απρί­λη του 1924, σε μια φτω­χή αγρο­τι­κή περιο­χή, την επο­χή που η νεα­ρή εργα­τι­κή σοβιε­τι­κή εξου­σία έχτι­ζε τις βάσεις του πρώ­του σοσια­λι­στι­κού κρά­τους στον κόσμο. Το όνο­μα Ρόζα της το έδω­σαν οι γονείς της προς τιμή της μεγά­λης επα­να­στά­τριας Ρόζας Λού­ξε­μπουργκ. Στα δεκα­τέσ­σε­ρά της ήταν ήδη μέλος της Πανε­νω­σια­κής Κομ­μου­νι­στι­κής Ένω­σης Νεο­λαί­ας, της Κομ­σο­μόλ. Ήταν όμορ­φη, με καστα­νό­ξαν­θα μαλ­λιά και γαλα­νά μάτια και αγα­πού­σε τη μόρ­φω­ση και τις χαρές της ζωής. Αγα­πού­σε και την πατρί­δα της. Ήταν άλλω­στε παι­δί μιας οικο­γέ­νειας με μεγά­λη προ­σφο­ρά στην πατρί­δα. Ο πατέ­ρας της ήταν τραυ­μα­τί­ας του Πρώ­του Παγκό­σμιου Πολέ­μου, ενώ τρία αδέλ­φια της έπε­σαν κατά τη διάρ­κεια του Μεγά­λου Πατριω­τι­κού Πολέ­μου της ΕΣΣΔ. Ο ένας, μόλις 19 χρό­νων, κατά τη διάρ­κεια της πολιορ­κί­ας του Λένι­γκραντ από τους χιτλε­ρι­κούς εισβολείς.

Στα 17 της κατα­τάσ­σε­ται εθε­λο­ντι­κά στον Κόκ­κι­νο Στρα­τό που πολε­μού­σε σκλη­ρά με το φασι­σμό. Το 1943 γίνε­ται ελεύ­θε­ρη σκο­πευ­τής. Η άρτια στρα­τιω­τι­κή εκπαί­δευ­ση και οι ικα­νό­τη­τές της την κάνουν να ξεχω­ρί­σει. Οι διοι­κη­τές της της προ­τεί­νουν να γίνει εκπαι­δεύ­τρια. Η Ρόζα ζητά να τη στεί­λουν στην πρώ­τη γραμ­μή του μετώ­που. Μετά τη μάχη του Στά­λιν­γκραντ γίνε­ται η πρώ­τη σοβιε­τι­κή γυναί­κα ελεύ­θε­ρη σκο­πευ­τής που της απο­νέ­με­ται το στρα­τιω­τι­κό μετάλ­λιο της τιμής. Στις 12 Δεκέμ­βρη του 1944 τραυ­μα­τί­ζε­ται από σφαί­ρα στο δεξί ώμο. Μετά την ανάρ­ρω­σή της επι­στρέ­φει στο μέτω­πο. Στα σχέ­διά της ήταν μετά τον πόλε­μο να επι­στρέ­ψει στην ιδιαί­τε­ρη πατρί­δα της και να ολο­κλη­ρώ­σει τις σπου­δές της που διέ­κο­ψε ο πόλεμος.

Στις 27 Γενά­ρη του 1945 η Ρόζα Σανί­να τραυ­μα­τί­ζε­ται βαριά στην κοι­λια­κή χώρα από θραύ­σμα οβί­δας, την ώρα που προ­σπα­θού­σε να προ­φυ­λά­ξει έναν τραυ­μα­τι­σμέ­νο αξιω­μα­τι­κό του τμή­μα­τός της. Την επό­με­νη μέρα πεθαί­νει. Στη σύντο­μη ζωή της έγι­νε τιμη­μέ­νη ηρω­ί­δα του σοβιε­τι­κού λαού και φόβος και τρό­μος για τους φασί­στες. Ο «αόρα­τος τρό­μος της ανα­το­λι­κής Πρω­σί­ας» (έτσι την απο­κα­λού­σαν) πρό­λα­βε να σκο­τώ­σει 59 χιτλε­ρι­κούς στρα­τιώ­τες. Μετά το θάνα­τό της ακο­λού­θη­σαν και άλλες τιμές. Στο χωριό της φτιά­χτη­κε ένα μου­σείο για να τη θυμί­ζει στις επό­με­νες γενιές. Σ’ αυτές για τις οποί­ες θυσί­α­σε τη ζωή της για να ζήσουν ελεύ­θε­ρα. Στις 16 Γενά­ρη, σε μια ανά­παυ­λα της μάχης, πρό­λα­βε να γρά­ψει στο ημε­ρο­λό­γιό της: «Αυτό που κάνω δεν είναι τίπο­τα περισ­σό­τε­ρο από αυτό που κάνουν όλοι οι Σοβιε­τι­κοί άνθρω­ποι που υπε­ρα­σπί­ζο­νται τη μητέ­ρα πατρίδα».