Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τους στοιχειώνει το χαμόγελό του…

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος //

Το χαμό­γε­λό του δεν ήταν απλά το χαμό­γε­λο του Νίκου. Το χαμό­γε­λο του Μπε­λο­γιάν­νη είναι το χαμό­γε­λο των ιδε­ών και των ιδα­νι­κών μας, είναι το χαμό­γε­λο του Κάρο­λου και του Βλα­δί­μη­ρου, το χαμό­γε­λο του Μαλ­τέ­ζου, του Νίκου, της Ηλέ­κτρας, του Άρη, του «Μπάρ­μπα», το χαμό­γε­λο της Γαύ­δου, του Αη Στρά­τη και της Μακρό­νη­σος, το χαμό­γε­λο του Ερνέ­στο και του Φιδέλ, είναι το χαμό­γε­λο των αδι­καί­ω­των νεκρών ηρώ­ων μας, το χαμό­γε­λο αυτών που αγω­νί­ζο­νται για κοι­νω­νι­κά δικαιώ­μα­τα και ελευ­θε­ρί­ες, είναι το χαμό­γε­λο των απερ­γών χαλυ­βουρ­γών, των διω­κό­με­νων σήμε­ρα μπρο­στά­ρη­δων αγω­νι­στών του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, είναι το χαμό­γε­λο της ελπί­δας ότι οι καλύ­τε­ρες μέρες θα έρθουν και θα τις φέρου­με εμείς.

mnhmeio3

Είναι το χαμό­γε­λο που στοι­χειώ­νει τα θλι­βε­ρά τρω­κτι­κά του φασι­σμού και του ναζι­σμού που τόλ­μη­σαν να βρω­μί­σουν με τα άθλια σύμ­βο­λά τους το μνη­μείο του ήρωα κομ­μου­νι­στή, δολο­φο­νη­μέ­νου από το μετεμ­φυ­λια­κό αστι­κό κρά­τος, Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη και των συντρό­φων του Ηλία Αργυ­ριά­δη, Νίκου Καλού­με­νου και Δημή­τρη Μπά­τση στο Γου­δή· το χαμό­γε­λο που όσο ο ήλιος βγαί­νει απ’ την ανα­το­λή δεν θα το σβή­σουν ποτέ από τα χεί­λη μας.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο