Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το μανιφέστο της Κόκκινης Ομάδας

Επι­μέ­λεια — μετά­φρα­ση: Πανα­γιώ­της Μανιά­της //

Η Κόκ­κι­νη Ομά­δα ήταν μια οργά­νω­ση καλ­λι­τε­χνών που δρα­στη­ριο­ποιού­νταν στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Γερ­μα­νί­ας. Αρκε­τά από τα μέλη της είχαν προη­γου­μέ­νως ανα­μει­χθεί με τον Βερο­λι­νέ­ζι­κο Ντα­νταϊ­σμό, ενώ αργό­τε­ρα προ­σα­να­το­λί­στη­καν στο κίνη­μα της Νέας Αντι­κει­με­νι­κό­τη­τας. Κατ’ αυτούς, η «αντι­κει­με­νι­κό­τη­τα» δεν ερχό­ταν σε σύγκρου­ση με τον κομ­μα­τι­σμό και τις συνα­κό­λου­θες πολι­τι­κές ευθυ­γραμ­μί­σεις. Το μανι­φέ­στο πρω­το­δη­μο­σιεύ­τη­κε στην εφη­με­ρί­δα Die Rote Fahne {(Η Κόκ­κι­νη Σημαία), 57, Berlin, 1924}.

maniatis2

Ομά­δα Κομ­μου­νι­στών Καλλιτεχνών

Καλ­λι­τέ­χνες οργα­νω­μέ­νοι και δρα­στή­ριοι στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα έχουν συνε­νω­θεί για να σχη­μα­τί­σουν μια Ομά­δα Κομ­μου­νι­στών Καλ­λι­τε­χνών. Τα μέλη αυτής της ομά­δας, γνω­στής ως «Η Κόκ­κι­νη Ομά­δα της Ένω­σης των Κομ­μου­νι­στών Καλ­λι­τε­χνών», μοι­ρά­ζο­νται την πεποί­θη­ση ότι ένας καλός Κομ­μου­νι­στής είναι πρώ­τα απ’ όλα ένας Κομ­μου­νι­στής, και μόνο δευ­τε­ρευό­ντως ένας τεχνί­της, ένας καλ­λι­τέ­χνης και ούτω καθε­ξής. Πιστεύ­ουν ότι η γνώ­ση και οι δεξιό­τη­τες είναι εργα­λεία που βρί­σκο­νται στην υπη­ρε­σία της ταξι­κής πάλης.

Σε στε­νή σύν­δε­ση με τα τοπι­κά κεντρι­κά όργα­να του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος έχουν ανα­λά­βει να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν το ακό­λου­θο πρό­γραμ­μα, που δίνε­ται εν συντο­μία παρα­κά­τω, με σκο­πό την αύξη­ση της απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας της κομ­μου­νι­στι­κής προ­πα­γάν­δας στα πεδία της λογο­τε­χνί­ας, του θεά­τρου και των εικα­στι­κών τεχνών. Ο τρό­πος παρα­γω­γής των κομ­μου­νι­στών καλ­λι­τε­χνών, που ήταν μέχρι τώρα πολύ αναρ­χι­κός, πρέ­πει τώρα να αντι­κα­τα­στα­θεί από μια σχε­δια­σμέ­νη μορ­φή συνεργασίας:

  1. Οργά­νω­ση ιδε­ο­λο­γι­κά ενιαί­ων βρα­διών προπαγάνδας.
  2. Πρα­κτι­κή υπο­στή­ρι­ξη σε όλες τις επα­να­στα­τι­κές συγκεντρώσεις.
  3. Κατα­πο­λέ­μη­ση των ιδε­ο­λο­γι­κών επι­βιώ­σε­ων του Ελεύ­θε­ρου Γερ­μα­νού στις προ­λε­τα­ρια­κές συγκε­ντρώ­σεις (πατριω­τι­κός ρομαντισμός).
  4. Οργά­νω­ση καλ­λι­τε­χνι­κής εκπαί­δευ­σης σε κάθε συνοι­κία· δοκι­μή αντι­γρα­φών εφη­με­ρί­δων τοί­χου· καθο­δή­γη­ση στην προ­ε­τοι­μα­σία των πόστερ και των πλα­κάτ για τις δια­δη­λώ­σεις κ.λπ.· υπο­στή­ρι­ξη των προ­σπα­θειών (πάρα πολύ ερα­σι­τε­χνι­κών μέχρι τώρα) των κομ­μα­τι­κών μελών να δια­κη­ρύ­ξουν την επα­νά­στα­ση με λόγο και εικόνα.
  5. Οργά­νω­ση περιο­δευου­σών εκθέσεων.
  6. Ιδε­ο­λο­γι­κή και πρα­κτι­κή εκπαί­δευ­ση μετα­ξύ των ίδιων των επα­να­στα­τών καλλιτεχνών.
  7. Δημό­σια αντι­πο­λί­τευ­ση σε αντε­πα­να­στα­τι­κές πολι­τι­στι­κές εκδηλώσεις.
  8. Διά­λυ­ση και εξου­δε­τέ­ρω­ση του έργου των μπουρ­ζουά καλλιτεχνών.
  9. Εκμε­τάλ­λευ­ση μπουρ­ζoυά­δι­κων εκθέ­σε­ων τέχνης για προ­πα­γαν­δι­στι­κούς σκοπούς.
  10. Επα­φή με μαθη­τές σε καλ­λι­τε­χνι­κά ιδρύ­μα­τα και ινστι­τού­τα, με σκο­πό να τους επαναστατικοποιήσουμε.

Θεω­ρού­με την «Κόκ­κι­νη Ομά­δα» ως τον πυρή­να μιας συνε­χούς επε­κτει­νό­με­νης οργά­νω­σης όλων των προ­λε­τά­ριων επα­να­στα­τών καλ­λι­τε­χνών στη Γερμανία.

Ήδη αρκε­τοί συγ­γρα­φείς, μαζί με τον δρα­μα­τουρ­γό σύντρο­φο Erwin Piscator, έγι­ναν μέλη στην Ομά­δα Κομ­μου­νι­στών Καλ­λι­τε­χνών. Τώρα κάνου­με έκκλη­ση σε περισ­σό­τε­ρους καλ­λι­τέ­χνες και συγ­γρα­φείς να έρθουν στις γραμ­μές μας και να δου­λέ­ψουν πρα­κτι­κά με μας στη βάση του σχε­δί­ου εργα­σί­ας μας. Κάθε αλλη­λο­γρα­φία να στα­λεί στον Rudolf Schlichter, Neue Winterfeldstr. 17, Βερο­λί­νο, 13 Ιου­νί­ου 1924.

Ένω­ση Κομ­μου­νι­στών Καλ­λι­τε­χνών. Πρό­ε­δρος: George Grosz. Ανα­πλη­ρω­τής Πρό­ε­δρος: Karl Witte, συγ­γρα­φέ­ας. Γραμ­μα­τέ­ας: John Heartfield.

Η μετά­φρα­ση έγι­νε από το βιβλίο Art in Theory, 1900–1990. An Anthology of Changing Ideas by Charles Harrison, Paul Wood, 388–389.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο