Το πρώτο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας

Στις 16 Αυγού­στου 1925, σε ένα παλιό σπί­τι στην οδό Καλ­σά­δα της συνοι­κί­ας Βεδά­δο στην Αβά­να, που σήμε­ρα στε­γά­ζε­ται το θέα­τρο Hubert de Blanck, ιδρύ­θη­κε το πρώ­το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα της Κού­βας (Partido Socialista Popular).

Επι­μέ­λεια – μετά­φρα­ση: Βαγ­γέ­λης Γονα­τάς //

Ήταν μια χού­φτα επα­να­στά­τες αυτοί που συνα­ντή­θη­καν στις 16 Αυγού­στου του 1925 σε ένα παλιό σπί­τι στην οδό Καλ­σά­δα στη συνοι­κία Βεδά­δο, που αργό­τε­ρα κατε­δα­φί­στη­κε και  σήμε­ρα στε­γά­ζε­ται η αίθου­σα Hubert de Blanck,  και είχαν σαν κύρια απο­στο­λή της  να δημιουρ­γή­σουν το πρώ­το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα της Κού­βας και  να το συν­δέ­σουν με την Τρί­τη Διε­θνή που  ιδρύ­θη­κε από τον Λένιν το 1919.

Carlos Baliño y López

Ο  Carlos Baliño  ένας από τους ιδρυ­τές μαζί με το Χοσέ Μαρ­τί, του Επα­να­στα­τι­κού Κόμ­μα­τος Κού­βας, ο οποί­ος κατά τις πρώ­τες δεκα­ε­τί­ες της νεο­α­ποι­κια­κής  δημο­κρα­τί­ας είχε αφιε­ρω­θεί στη διά­δο­ση των μαρ­ξι­στι­κών ιδε­ών στο νησί, προ­χώ­ρη­σε στην παρα­λα­βή των δια­πι­στευ­τη­ρί­ων των αντι­προ­σώ­πων.  Από την Κομ­μου­νι­στι­κή Ομά­δα (ΚΟ) της Αβά­νας παρευ­ρί­σκο­νταν ο αντι­ι­μπε­ρια­λι­στής ηγέ­της των φοι­τη­τών Julio Antonio Mella και ο συν­δι­κα­λι­στής καπνερ­γά­της Alejandro Barreiro . Από την ΚΟ και την Κομ­μου­νι­στι­κή Νεο­λαία του Εβραι­κού Τομέα  οι Yoshka Grinberg, Yunger Semiovic (ψευ­δώ­νυ­μο του Fabio Grobart )  και ο Félix Gurbich.

Την ΚΟ της Γουα­να­μπα­κόα εκπρο­σω­πού­σε ο  Miguel Valdés του Συν­δι­κά­του Καπνερ­γα­τών,  και ο  Emilio Rodríguez την ΚΟ του Σαν Αντό­νιο ντε λος Μπά­νιος. Το Μεξι­κά­νι­κο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα σε ένδει­ξη αλλη­λεγ­γύ­ης είχε στεί­λει για να βοη­θή­σει στην οργά­νω­ση του Συνε­δρί­ου τον  Enrique Flores Magón. Ο Baliño διά­βα­σε ένα μήνυ­μα της ΚΟ του Μαν­σα­νί­γιο που  εξου­σιο­δο­τού­σε την Mellia και τον Barreiro να την εκπρο­σω­πή­σει, για­τί δεν μπό­ρε­σε να στεί­λει κάποια από τα μέλη της λόγω έλλει­ψης πόρων.

Μετα­ξύ των προ­σκε­κλη­μέ­νων ήταν επί­σης ο καθη­γη­τής από τα Κανά­ρια José Miguel Pérez  ο οποί­ος ζού­σε στην Κού­βα εδώ και χρό­νια και ο συν­δι­κα­λι­στής José Peña Vilaboa, του οποί­ου η κακή κατά­στα­ση της υγεί­ας του δεν του επέ­τρε­ψε να παρα­στεί στην εναρ­κτή­ρια συνε­δρί­α­ση. Προ­ε­δρεύ­ων  για την πρώ­τη σύνο­δο εκλέ­χτη­κε ο  Barreiro, ενώ για όλη τη διάρ­κεια του Συνε­δρί­ου πρα­κτι­κο­γρά­φος ο  Flores Magón και για τον Τύπο και τη δημο­σιό­τη­τα ο Mella.

Η πλειο­ψη­φία των μελών των ΚΟ ήταν κομ­μου­νι­στές από καρ­διάς που λαχτα­ρού­σαν για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της εργα­τι­κής τάξης και του λαού της Κού­βας, αλλά στε­ρού­νταν μια βαθιά μαρ­ξι­στι­κή κατάρ­τι­ση. Ως εκ τού­του, ένα από τα κεντρι­κά καθή­κο­ντα που έθε­σε αυτό το ιδρυ­τι­κό συνέ­δριο ήταν η  κατάρ­τι­ση των μελ­λο­ντι­κών στε­λε­χών του κόμ­μα­τος και γι αυτό μία από τις απο­φά­σεις που πάρ­θη­καν ήταν η δημιουρ­γία μιας επι­τρο­πής από  τους José Miguel Pérez, Julio Antonio Mella και  Alfonso Bernal del Riesgo, που θα κατάρ­τι­ζε ένα πρό­γραμ­μα εκπαί­δευ­σης, μαθη­μά­των και δια­λέ­ξε­ων  που θα συμ­με­τεί­χαν υπο­χρε­ω­τι­κά τα μέλη του κόμματος.

Μετα­ξύ των άλλων απο­φά­σε­ων που εγκρί­θη­καν περι­λαμ­βά­νε­ται ένα πρό­γραμ­μα διεκ­δι­κή­σε­ων  των εργα­τών και των αγρο­τών,  το ξεκί­νη­μα της ενερ­γη­τι­κής δρά­σης στα συν­δι­κά­τα, στην οργά­νω­ση των εργα­τών και των αγρο­τών, την υπε­ρά­σπι­ση των δικαιω­μά­των των γυναι­κών και της νεο­λαί­ας, δίνο­ντας έμφα­ση στον αγώ­να στην αυξα­νό­με­νη χρη­σι­μο­ποί­η­ση των παι­διών στην παρα­γω­γή σε όλη τη χώρα.

Julio Antonio Mella

Πολύ γρή­γο­ρα το νεοϊ­δρυ­θέν κόμ­μα αντι­με­τώ­πι­σε την πιο άγρια κατα­στο­λή.  Ο πρώ­τος εκλεγ­μέ­νος Γραμ­μα­τέ­ας του, ο  Jose Miguel Perez, απε­λά­θη­κε από τη χώρα ως “ανε­πι­θύ­μη­τος ξένος”. Αλλά μέλη του, όπως ο Julio Antonio Mella, αντι­με­τω­πί­ζουν κατα­σκευα­σμέ­νες κατη­γο­ρί­ες για εγκλή­μα­τα που δεν διέ­πρα­ξαν ποτέ. Ωστό­σο, με την ηγε­σία του Rubén Martínez Villena  ισχυ­ρο­ποιούν σε τέτοιο βαθ­μό το συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα που το Μάρ­τιο και τον Αύγου­στο του 1930 με δύο  μεγά­λες απερ­γί­ες κατα­φέρ­νουν να απο­στα­θε­ρο­ποι­ή­σουν και τελι­κά να ανα­τρέ­ψουν τη δικτα­το­ρία του Ματσάδο.

Το 1938 το κόμ­μα κατα­κτά τη νομι­μο­ποί­η­σή του με την ονο­μα­σία “Επα­να­στα­τι­κή Κομ­μου­νι­στι­κή Ένω­ση” (Unión Revolucionaria Comunista) και το 1944 μετο­νο­μά­ζε­ται σε “Λαϊ­κό Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα” (Partido Socialista Popular) και υπε­ρα­σπί­ζε­ται στο αστι­κό κοι­νο­βού­λιο τα  δικαιώ­μα­τα του λαού και παλεύ­ει για νομο­θε­τι­κές αλλα­γές οι οποί­ες θα επι­τρέ­ψουν να γίνουν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα οι  προ­ο­δευ­τι­κές δια­τά­ξεις του Συντάγ­μα­τος του 1940.

Στα χρό­νια της τυραν­νί­ας (δικτα­το­ρία Μπα­τί­στα) το κόμ­μα επέ­στρε­ψε στην παρα­νο­μία , και κατά τη διάρ­κεια της εξέ­γερ­σης πολ­λά μέλη του κόμ­μα­τος έχα­σαν τη ζωή τους, ανά­με­σά τους ο José María Pérez και ο   Fulgencio Oroz . Μέλη του κόμ­μα­τος  δημιούρ­γη­σαν νότια της επαρ­χί­ας Λας Βίγιας μια εστία ανταρ­τών, που στη συνέ­χεια ενσω­μα­τώ­θη­κε στα στρα­τεύ­μα­τα του Τσε και του Καμίλο.

Μετά το θρί­αμ­βο της Επα­νά­στα­σης, κατέ­στη δυνα­τή υπό την ηγε­σία του Φιντέλ η επί­τευ­ξη της ενό­τη­τας με τις δύο άλλες οργα­νώ­σεις που σήκω­σαν το κύριο βάρος του αγώ­να κατά της δικτα­το­ρί­ας του Μπα­τί­στα, του Κινή­μα­τος της 26ης Ιου­λί­ου (Movimiento 26 de Julio) και του Επα­να­στα­τι­κού Διευ­θυ­ντή­ριου (Directorio Revolucionario) που συγ­χω­νεύ­τη­καν το 1961 στις Ενο­ποι­η­μέ­νες Επα­να­στα­τι­κές Οργα­νώ­σεις  (Organizaciones Revolucionarias Integradas (ORI))  που προη­γή­θη­καν του Ενω­μέ­νου Κόμ­μα­τος Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης της Κού­βας Partido Unido de la Revolución Socialista de Cuba  (PURSC)) το οποίο  μετο­νο­μά­στη­κε το 1965 σε Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Κού­βας (Partido Comunista de Cuba ).

Πηγή (στα ισπα­νι­κά) : www.granma.cu
Autor: Pedro Antonio García | [email protected]
16 de agosto de 2015 22:08:09

Σχε­τι­κές αναρ­τή­σεις στα ελληνικά:

- Εκεί­νη η ιστο­ρι­κή μέρα, 3 Οκτώ­βρη του 1965
- Ο Φιντέλ για τον σεχταρισμό
- José Antonio Echeverría: Ηγέ­της – Σύμ­βο­λο των φοι­τη­τών της Κούβας
- Χοσέ Μαρ­τί: «Πατρί­δα είναι η Ανθρωπότητα»