Το anti-bullying και το ice-bucket challenge

Γρά­φει ο 2310net //

Με αφορ­μή την είδη­ση για τον θάνα­το του Βαγ­γέ­λη Για­κου­μά­κη άνοι­ξε η συζή­τη­ση για το bullying στα σχο­λεία. Χιλιά­δες ανώ­νυ­μοι και δεκά­δες επώ­νυ­μοι πήραν θέση, μοι­ρά­στη­καν τις εμπει­ρί­ες τους και τον απο­τρο­πια­σμό τους για το φαι­νό­με­νο. Το Χαμό­γε­λο του Παι­διού βρή­κε πάλι την ευκαι­ρία να εμφα­νι­στεί ως ο από­λυ­τος προ­στά­της για ό,τι έχει να κάνει με το παι­δί γενι­κά, ζητώ­ντας πάντα λίγα από τα δικά σου ευρώ.

Η Αννί­τα Πάνια, ναι εκεί­νη που έκα­νε νού­με­ρα στις πλά­τες ιδιαί­τε­ρων ανθρώ­πων εξευ­τε­λί­ζο­ντάς τους, αυτή ντε που θεω­ρού­σε ότι οι ομο­φυ­λό­φι­λοι και οι τραν­σέ­ξουαλ προ­κα­λούν και δεν απο­τε­λούν ωραίο θέα­μα, έσκι­σε τα ιμά­τιά της on camera. Ο –διώξ­τε όλους τους λαθρο­με­τα­νά­στες- Θέμος, αυτός που απαλ­λά­χθη­κε, ο ίδιος που έχει κοροϊ­δέ­ψει όποιον είναι λίγο δια­φο­ρε­τι­κός, βγά­ζει συγκι­νη­τι­κά βίντεο στο τέλος της αηδια­στι­κά σεξι­στι­κής εκπο­μπής του. Μέχρι και οι φασί­στες της Χρυ­σής Αυγής πήραν θέση επι­θυ­μώ­ντας προ­φα­νώς bullying μόνο για έλλη­νες, ορθό­δο­ξους ή δωδε­κα­θεϊ­στές, στρέιτ άντρες.

Χιλιά­δες τα σχό­λια στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης. Οργι­σμέ­να, συναι­σθη­μα­τι­κά, εκδι­κη­τι­κά. Όλοι ξαφ­νι­κά έμα­θαν το bullying. Και δώστου τα ποστ και τα like. Κάνω like άρα υπάρ­χω, όπως λέει και μια ψυχή!

Το anti-bullying έγι­νε μόδα. Όπως μόδα ήταν το καλο­καί­ρι το ice bucket challenge. Το θυμά­ται κανείς; Μπα… Τελεί­ω­σε γρή­γο­ρα όπως γρή­γο­ρα τελειώ­νει ό,τι γίνε­ται με όρους μέσων κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης. Αύριο θα υπάρ­χει κάτι άλλο που θα πάρει τη θέση του. Για την ουσία λίγοι θα μιλή­σουν. Σημα­σία έχει η εύκο­λη συγκί­νη­ση, το αβί­α­στο συναί­σθη­μα. Να στε­να­χω­ρη­θού­με λίγο, να πού­με μια καλή κου­βέ­ντα και να το κλεί­σου­με το θέμα. Άλλω­στε το bullying δεν αφο­ρά εμάς. Εμάς δεν μας εκφο­βί­ζει κανείς και δεν φοβό­μα­στε τίποτα.

Το bullying δεν είναι τίπο­τα παρα­πά­νω από την αντι­γρα­φή μιας συμπε­ρι­φο­ράς που τη βλέ­πεις παντού. Η οικο­γέ­νεια, ο πρώ­τος φορέ­ας bullying, είναι αυτή που απει­λεί τα βρέ­φη ότι αν δεν φάνε όλο το φαγη­τό τους θα τους πάρει ο γύφτος. Η νομι­μο­ποί­η­ση του πατρι­κού ξύλου –έλα μωρέ ένα χαστου­κά­κι είναι‑, η πατριαρ­χία με ό,τι αυτή συνε­πά­γε­ται, ο εγκλει­σμός σε ένα οικο­γε­νεια­κό «εμείς» που δεν δίνει και πολύ χώρο στην ανά­πτυ­ξη του παι­διού ως κοι­νω­νι­κό υπο­κεί­με­νο είναι μόνο λίγα παρα­δείγ­μα­τα. Αν προ­σθέ­σου­με και τον αιώ­νιο φόβο μη βγει το παι­δί μας «πού­στης» το γλυ­κό αρχί­ζει να δένει.

Για να πάει το παι­δί στο σχο­λείο, όπου πριν τον εκφο­βί­σουν οι ντα­ή­δες συμ­μα­θη­τές του θα τον εκφο­βή­σει ο δάσκα­λος: κάνε το σταυ­ρό σου, ντύ­σου καλά, διά­βα­σε, θα φας τιμω­ρία, θα απο­τύ­χεις, θα είσαι άχρη­στος για μια ζωή. Καταρ­γή­σα­με σχε­δόν παντού τη βέρ­γα, αλλά καμιά φορά τα λόγια είναι το ίδιο σκλη­ρά. Και πάρε κατα­κού­τε­λα αντα­γω­νι­σμούς, δια­γω­νί­σμα­τα, βαθ­μούς. Ο καλύ­τε­ρος θα επι­βρα­βευ­τεί κρα­τώ­ντας την σημαία εκτός αν είναι μετα­νά­στης, τότε θα του βιά­σου­με την ψυχή ξανά για να μάθει από μικρός ότι «δεν θα γίνει έλλη­νας ποτέ».

Όσο για το Στρα­τό, όποιος έχει υπη­ρε­τή­σει γνω­ρί­ζει πως περ­νούν εκεί οι δια­φο­ρε­τι­κοί. Εκεί το λένε καψώ­νι και κάνει παι­διά να υπο­φέ­ρουν για να γίνουν άντρες να υπη­ρε­τή­σουν αύριο μεθαύ­ριο την πατρί­δα τους.

Ωστό­σο αν υπάρ­χει μια ξεκά­θα­ρη εκδο­χή του bullying, όχι ως σχο­λι­κού, αλλά ως εκφο­βι­σμού, αυτό είναι στους χώρους εργα­σί­ας. Το αφε­ντι­κό μπο­ρεί να σου λέει ό,τι θέλει, να σου πιά­σει τον κώλο, να σε εκβιά­σει δεί­χνο­ντάς σου την ουρά στον ΟΑΕΔ, να σε βρί­σει αν δεν έκα­νες καλά τη δου­λειά σου, να σου δημιουρ­γή­σει τέτοια πίε­ση που μπο­ρεί να σε στεί­λει στον ψυχί­α­τρο. Μπο­ρεί να σε βάλει να ρου­φια­νέ­ψεις τον διπλα­νό σου, να παρα­κα­λάς να απο­λυ­θεί ο άλλος για να κρα­τή­σεις εσύ τον κου­τσου­ρε­μέ­νο σου μισθό, να τρέ­μεις μήπως μάθει τι ψήφι­σες, να φοβά­σαι να απερ­γή­σεις για­τί θα μπεις στη μαύ­ρη λίστα, να απο­λυ­θείς για­τί είσαι άχρη­στος που δεν πέτυ­χες τους στό­χους που σου ανέθεσαν.

Ώσπου να φτιά­ξου­με μια κοι­νω­νία στην οποία η ευτυ­χία του άλλου θα είναι προ­ϋ­πό­θε­ση της δικής μας ευτυ­χί­ας θα ζού­με στην φρί­κη της κοι­νω­νί­ας που προ­βάλ­λει την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα ως αξία, την αρι­στεία ως παρά­ση­μο, την επι­τυ­χία ως σκο­πό ζωής. Μια κοι­νω­νία που φασι­στι­κο­ποιεί­ται βήμα-βήμα, μέρα-μέρα ακρι­βώς για­τί προ­βάλ­λει την κάθε είδους ανω­τε­ρό­τη­τα ένα­ντι της συλλογικότητας.

Μέχρι τότε ας στα­μα­τή­σου­με να ζού­με τη ζωή μας μέ φίλ­τρο την επι­και­ρό­τη­τα. Για να μην γίνει ο αγώ­νας ενά­ντια στον εκφο­βι­σμό κάτι εφή­με­ρο σαν το ice bucket, ας το πιά­σου­με από την ρίζα σπά­ζο­ντας τα δεσμά του φόβου απέ­να­ντι σε όποιον και ό,τι μας εκμεταλλεύεται.