Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τρομοκρατία, Ιμπεριαλισμός και η υποκρισία της Δύσης

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας* //

Να ξεκι­νή­σου­με από κάτι αυτο­νό­η­το: Κανέ­νας άνθρω­πος που έχει έστω και ελά­χι­στα ψήγ­μα­τα ευαι­σθη­σί­ας δε μπο­ρεί να μην στα­θεί αλλη­λέγ­γυος απέ­να­ντι στις οικο­γέ­νειες των θυμά­των του Παρι­σιού. Η εύλο­γη συμπό­νοια για το ανθρώ­πι­νο δρά­μα είναι η μία όψη — η συναι­σθη­μα­τι­κή όψη – των γεγο­νό­των που εξε­λίσ­σο­νται αυτές τις μέρες. Υπάρ­χει, όμως, και μια άλλη, λιγό­τε­ρο φανε­ρή, πλευ­ρά της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας: Αυτή που ανα­δει­κνύ­ει την υπο­κρι­σία του δυτι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού σε όλο της το μεγα­λείο. Ενός ιμπε­ρια­λι­σμού που χρη­σι­μο­ποιεί τρα­γω­δί­ες σαν κι’ αυτές του Παρι­σιού ως το απα­ραί­τη­το «παρα­βάν», πίσω από τα οποία κρύ­βο­νται τα δικά της, πολυ­ε­τή, φρι­χτά, εγκλήματα.

Το τρο­μο­κρα­τι­κό χτύ­πη­μα της 11ης Σεπτέμ­βρη 2001 στις ΗΠΑ επα­νέ­φε­ρε στο προ­σκή­νιο μια γνω­στή αντι­δρα­στι­κή θεω­ρία: Την περί­φη­μη θεω­ρία της «σύγκρου­σης των πολι­τι­σμών». Ήδη από το 1993, ο αμε­ρι­κα­νός καθη­γη­τής Χάντινγ­κτον, έγρα­φε στο περιο­δι­κό Foreign Affairs τα εξής: «η βασι­κή αιτία συγκρού­σε­ων στον μελ­λο­ντι­κό κόσμο δε θα είναι κυρί­ως ιδε­ο­λο­γι­κή ούτε οικο­νο­μι­κή. Η μεγά­λη διαί­ρε­ση της ανθρω­πό­τη­τας θα έχει κυρί­αρ­χη αιτία τον πολι­τι­σμό». Η θεω­ρία αυτή, αν και ποτέ δεν υιο­θε­τή­θη­κε επι­σή­μως από τις δυτι­κές κυβερ­νή­σεις, απο­τέ­λε­σε τη μαγιά με την οποία ο διε­θνής ιμπε­ρια­λι­σμός έπλα­σε τις επό­με­νες αιμα­το­βαμ­μέ­νες επεμ­βά­σεις του. α) Επι­χει­ρή­θη­κε να κατα­γρα­φεί στις λαϊ­κές συνει­δή­σεις των λαών πως ο ισλα­μι­κός ριζο­σπα­στι­σμός είναι η πηγή του κακού και της τρο­μο­κρα­τί­ας, β) Οι κυβερ­νή­σεις της καπι­τα­λι­στι­κής δύσης βρή­καν στο πρό­σω­πο του ισλα­μι­κού φοντα­με­ντα­λι­σμού τους εχθρούς του «πολι­τι­σμού», γ) Προ­ω­θή­θη­κε το δίλημ­μα «πολι­τι­σμός ή βαρ­βα­ρό­τη­τα» με σκο­πό να θολώ­σει και να απο­προ­σα­να­το­λί­σει το ταξι­κό κρι­τή­ριο των λαών.

Η νίκη της αντε­πα­νά­στα­σης στην ΕΣΣΔ και η διά­λυ­ση των σοσια­λι­στι­κών καθε­στώ­των στην ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη είχαν κάνει επι­τα­κτι­κή, ήδη από τα μέσα της δεκα­ε­τί­ας του ’90, την ανά­γκη να βρε­θεί μια νέα μεγά­λη απει­λή.  Μια απει­λή τέτοια ώστε να μπο­ρέ­σει να δικαιο­λο­γή­σει νέες επεμ­βά­σεις, ζεσταί­νο­ντας και πάλι την πολε­μι­κή μηχα­νή του ΝΑΤΟ και γεμί­ζο­ντας με δισε­κα­τομ­μύ­ρια τα ταμεία των αδη­φά­γων πολυ­ε­θνι­κών των όπλων.  Η 11η Σεπτεμ­βρί­ου έφε­ρε στο προ­σκή­νιο μια σει­ρά νέων θανα­τη­φό­ρων εχθρών (άλλο­τε καλών συμ­μά­χων των ΗΠΑ, όπως οι Ταλι­μπάν τη δεκα­ε­τία του ’70). Πατώ­ντας, λοι­πόν, πάνω στη μνή­μη των 3000 νεκρών της 11ης Σεπτεμ­βρί­ου και διο­χε­τεύ­ο­ντας στις κοι­νω­νί­ες τους το δηλη­τη­ριώ­δες δίλημ­μα «πολι­τι­σμός ή ισλα­μι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα», οι κυβερ­νή­σεις του καπι­τα­λι­στι­κού κόσμου ξεκί­νη­σαν ένα μπα­ράζ επι­θε­τι­κών, επεμ­βα­τι­κών, ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή της Μέσης Ανατολής.

Οι πολύ­νε­κρες τρο­μο­κρα­τι­κές επι­θέ­σεις, όπως αυτές στις ΗΠΑ το 2001, στη Μαδρί­τη το 2004, στο Λον­δί­νο το 2005, ενί­σχυαν κάθε τόσο το ανα­γκαίο άλλο­θι που χρειά­ζο­νταν ο διε­θνής ιμπε­ρια­λι­σμός για να επε­κτεί­νει τα πλο­κά­μια του, να γίνε­ται συνε­χώς πιο βάρ­βα­ρος, πιο ανη­λε­ής, πιο αδί­στα­κτος. Το μακέ­λε­μα ολό­κλη­ρων λαών σε μια σει­ρά χώρες (Αφγα­νι­στάν, Ιράκ, Λιβύη, Υεμέ­νη, Μάλι, Συρία, κλπ) έγι­νε στο όνο­μα της «προ­στα­σί­ας» του «ελεύ­θε­ρου κόσμου» από την ισλα­μι­κή απει­λή. Μόνο που πίσω από το ψευ­δε­πί­γρα­φο ιδε­ο­λό­γη­μα της (δήθεν) πολι­τι­σμι­κής σύγκρου­σης κρύ­βο­νταν- και κρύ­βε­ται- η ίδια η βάρ­βα­ρη φύση του αδη­φά­γου μονο­πω­λια­κού καπι­τα­λι­σμού. Κρύ­βε­ται, με απλά λόγια, η δίψα για ακό­μη περισ­σό­τε­ρα κέρ­δη, για την εκμε­τάλ­λευ­ση περισ­σό­τε­ρων πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών, κρύ­βε­ται ο κανι­βα­λι­σμός του ιμπεριαλισμού.

Με τις πρό­σφα­τες επι­θέ­σεις στο Παρί­σι, ο ιμπε­ρια­λι­σμός της Δύσης κρα­δαί­νει, για ακό­μη μια φορά, ανα χεί­ρας το ιδε­ο­λό­γη­μα της «σύγκρου­σης των πολι­τι­σμών»- αυτήν τη φορά το δυτι­κό πολι­τι­σμό και τις αξί­ες του απει­λεί το ισλα­μι­κό κρά­τος και οι τζι­χα­ντι­στές. Έτσι, στο πλαί­σιο των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, ζυμώ­νο­νται οι νέες φονι­κές ευρω­α­τλα­ντι­κές ΝΑΤΟϊ­κες «σταυ­ρο­φο­ρί­ες», τα μέτρα αστυ­νο­μι­κής κατα­στο­λής, η Ευρώ­πη-φρού­ριο απέ­να­ντι στους χει­μα­ζό­με­νους από τους πολέ­μους και τη δυστυ­χία πρόσφυγες.

Όπως και σε προη­γού­με­νες πολύ­νε­κρες τρο­μο­κρα­τι­κές επι­θέ­σεις, έτσι και η επί­θε­ση στο Παρί­σι δεν χτυ­πά­ει τον ιμπε­ρια­λι­σμό, αλλά αντι­θέ­τως, του δίνει άλλο­θι, τον ενι­σχύ­ει. Θύμα της επί­θε­σης είναι ο γαλ­λι­κός λαός – δεν είναι το γαλ­λι­κό αστι­κό σύστη­μα, ούτε οι γαλ­λι­κές πολυ­ε­θνι­κές του πλού­του. Θύμα­τα της επί­θε­σης ήταν οι νέοι και οι νέες που δια­σκέ­δα­ζαν στο θέα­τρο, οι άνθρω­ποι που έτυ­χε να βρε­θούν τη λάθος ώρα στο λάθος σημείο – δεν είναι η Total, η Renault, η Citroen, η Airbus και τα λοι­πά γαλ­λι­κά μονοπώλια.

Πριν τα θύμα­τα όμως των τρα­γι­κών γεγο­νό­των στο Παρί­σι, υπήρ­ξαν κι’ άλλα θύμα­τα, πολ­λά θύμα­τα. Να θυμή­σου­με μόνο ορι­σμέ­νες περι­πτώ­σεις από τον ατέ­λειω­το κατάλογο:

- Τους περισ­σό­τε­ρους απο 2.000 νεκρούς πρό­σφυ­γες που πνί­γη­καν το 2015 στην προ­σπά­θεια τους να περά­σουν τη Μεσό­γειο. Τους νεκρούς της Λαμπε­ντού­ζα, του Φαρ­μα­κο­νη­σί­ου, της Λέσβου, της Κω…

- Τους περισ­σό­τε­ρους από 26.000 νεκρούς άμα­χους του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου στο Αφγα­νι­στάν (2001-σήμε­ρα)…

- Τους περί­που 150.000–200.000 νεκρούς άμα­χους του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου στο Ιράκ (2003–2011)…

-  Τους δεκά­δες εκα­το­ντά­δες νεκρούς άμα­χους σε Μάλι (Opération Serval, 2013–2014) και Κεντρι­κή Αφρι­κα­νι­κή Δημο­κρα­τία (2013-σήμε­ρα) έπει­τα απ’ τη γαλ­λι­κή στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση στις χώρες αυτές…

-  Τα χιλιά­δες νεκρά παι­διά στη Γιου­γκο­σλα­βία, την Παλαι­στί­νη, την Συρία, τους εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες “Αϊλάν”-θύματα του ιμπε­ρια­λι­σμού που βρί­σκουν το θάνα­το είτε από τα πυρά ενός τανκ, είτε στα παγω­μέ­να νερά του Αιγαίου…

Γι’ αυτούς, λοι­πόν, τους νεκρούς δεν θα ανά­ψουν κεριά στις πλα­τεί­ες των ευρω­παϊ­κών και αμε­ρι­κα­νι­κών μεγα­λου­πό­λε­ων, ούτε θα τους θρη­νή­σουν τα social media του «πολι­τι­σμέ­νου κόσμου». Θα τους θρη­νή­σει ωστό­σο η ίδια η Ιστο­ρία, η οποία θα είναι αμεί­λι­κτη τόσο απέ­να­ντι στην υπο­κρι­σία της Δύσης, όσο και απέ­να­ντι στο τέρας του Ιμπεριαλισμού…

AYLAN KNE

 

* υπο­ψήφ. Διδά­κτωρ Πολι­τι­κών Επι­στη­μών και Ιστορίας.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο