Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τσίχλες και οδοντοστοιχίες

Επι­μέ­λεια Βασί­λης Κρί­τσας //

Το από­σπα­σμα που ακο­λου­θεί είναι παρ­μέ­νο από το μυθι­στό­ρη­μα της Καλής Γκέλ­μπε­ση-Γκιού­νη “τελι­κά, ο έρω­τας είναι κεραυ­νο­βό­λος”, που κυκλο­φό­ρη­σε το 2005 από τη Σύγ­χρο­νη Εποχή.

Ξανα­κα­τέ­βη­κα στης Μάγδας, η οποία εκεί­νη τη στιγ­μή εξυ­πη­ρε­τού­σε το Νόνιο και ως συνή­θως του ‘κανε χιού­μορ. Ο Νιό­νιος πρό­σφα­τα έκα­νε εξα­γω­γή και τα δυο τελευ­ταία δόντια που του ‘χουν απο­μεί­νε στην πάνω γνά­θο. Χρό­νια τώρα, τον θυμά­μαι φαφού­τη. Η φτώ­χεια δεν του επέ­τρε­ψε να επι­σκε­φτεί ποτέ να επι­σκε­φτεί ιδιώ­τη οδο­ντί­α­τρο και κάθε φορά που χρεια­ζό­ταν ένα σφρά­γι­σμα, μέχρι να πάρει σει­ρά στο ΙΚΑ, η ζημιά προ­χω­ρού­σε κι έτσι έχα­νε κάθε φορά κι από ένα δόντι. Τώρα καυ­χιέ­ται πως θα βάλει μασέ­λα. Κατά­φε­ρε κι έκλει­σε ραντε­βού στο ΙΚΑ σε τέσ­σε­ρις μήνες από σήμερα.

Δυσκο­λεύ­ε­ται ο μαύ­ρος να μιλή­σει κι η Μάγδα το εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται για να τον ανα­γκά­σει ν’ “ακού­σει”: “Νιό­νιο μου, ο καλύ­τε­ρος τρό­πος για να συνεν­νοη­θεί κανείς μαζί σου είναι να μη μιλάς”, του ‘πε χαρι­το­λο­γώ­ντας, εξη­γώ­ντας του την ατία και τους λόγους για τους οποί­ους στις ώρες με καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα ξεδο­ντια­σμέ­νη είναι μόνο η φτω­χο­λο­γιά. Λόγους βέβαια που κι ο ίδιος γνώ­ρι­ζε και βίω­νε, μόνο που αρνιό­ταν να ανα­γνω­ρί­σει την αιτία. Του τόνι­σε ακό­μη πως, αν ο φτω­χός είναι επι­πλέ­ον άνερ­γος κι ανα­σφά­λι­στος, τα; πράγ­μα­τα γίνο­νται δρα­μα­τι­κά χει­ρό­τε­ρα. Φρα­γκά­τος, όμως, με μη απα­στρά­πτου­σα οδο­ντο­στοι­χία δεν υπάρ­χει”. Ευθέ­ως κι έντε­χνα έφτα­σε στο διά ταύ­τα, αφού πρώ­τα μας κέρα­σε και τους δύο ένα ποτή­ρι μπίρα.

“Χιλιά­δες και χιλιά­δες μετα­νά­στες τα τελευ­ταία δώδε­κα χρό­νια έχουν έρθει στη χώρα μας απ’ τα πρώ­ην σοσια­λι­στι­κά κρά­τη. Όλοι τους, σε όποια ηλι­κία κι αν ήταν όταν ήρθαν, είχαν οδο­ντο­στοι­χία άψο­γη. Για­τί; Ανα­ρω­τή­θη­κες ποτέ; Άσε, μην απα­ντάς. Τσά­μπα θα ψάξεις να βρεις λάσπη να ρίξεις. Αγα­πη­τέ μου Νιό­νιο, είχαν άψο­γη οδο­ντο­στοι­χία για­τί εκεί υπήρ­χε άψο­γο δωρε­άν και δημό­σιο σύστη­μα υγεί­ας για όλο το λαό”. Μόλις τελεί­ω­σε τα περί σοσια­λι­στι­κής υγεί­ας, μου έκλει­σε το μάτι κι έπια­σε από τα ζαχα­ρώ­δη μια τσί­χλα Στί­μο­ρολ. Της αφαί­ρε­σε το περι­τύ­λιγ­μα και την πρό­σφε­ρε στο Νιό­νιο. “Όχι, ευχα­ρι­στώ. Δεν μπο­ρώ να μασή­σω”, αρνή­θη­κε ψευ­δί­ζο­ντας αυτός. Τότε η μεθο­δι­κό­τα­τη αυτή γυναί­κα του έρι­ξε τη χαρι­στι­κή βολή. “Βλέ­πεις Νιό­νιο μου; Εσύ έχεις Στί­μο­ρολ που στοι­χί­ζει πέντε λεπτά­κια, μα δεν έχεις δόντια που στοι­χί­ζουν πολ­λές χιλιά­δες ευρώ. Ο σοβιε­τι­κός πολί­της, για παρά­δειγ­μα, δεν είχε τσι­χλί­τσα Στί­μο­ρολ που στοί­χι­ζε πέντε λεπτά­κια, μα είχε δόντια περι­ποι­η­μέ­να και κάτα­σπρα, που στοί­χι­ζαν στο σοβιε­τι­κό κρά­τος πολ­λές χιλιά­δες ευρώ.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο