Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημα τους

Γρά­φει ο 2310net //

«Μαζί ξεκι­νή­σα­με μια πολι­τι­κή επα­νά­στα­ση». Όχι, δεν είναι τα λόγια του Μαρξ στον Ένγκελς, ούτε του Τσε στον Φιντέλ. Είναι οι κου­βέ­ντες με τις οποί­ες απο­φά­σι­σε να εκφρά­σει τη στή­ρι­ξή του στην Χίλα­ρι Κλί­ντον ο μέχρι πρό­σφα­τα φερό­με­νος ως ριζο­σπά­στης υπο­ψή­φιος του χρί­σμα­τος των Δημο­κρα­τι­κών, Μπέρ­νι Σάντερς.

Αυτά τα λόγια, έρχο­νται για να μας υπεν­θυ­μί­σουν πόσο πολύ και πόσες πολ­λές λέξεις έχουν χάσει το νόη­μά τους τα τελευ­ταία χρό­νια. Τι σημαί­νει άρα­γε σήμε­ρα επα­νά­στα­ση για τους ομι­λού­ντες την («μη ξύλι­νη») γλώσ­σα του συστή­μα­τος; Τι σημαί­νει αρι­στε­ρά; Τι σημαί­νει εργα­σία, εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα; Τι σημαί­νει συνδικαλισμός;

Η επα­νά­στα­ση προ­φα­νώς έχει φτά­σει να σημαί­νει την πιθα­νό­τη­τα ανά­λη­ψης της εξου­σί­ας από την εκλε­κτή των μεγα­λο­κα­πι­τα­λι­στών, εκεί­νη που σύμ­φω­να με τα παλιά λεγό­με­να του Σάντερς τα έπαιρ­νε από funds ή κάνω λάθος;

Βέβαια, σε μια επο­χή που επα­να­στα­τι­κό είναι ένα σαμπουάν ή ένα απορ­ρυ­πα­ντι­κό, έξυ­πνη μια σίτα και άγιος ένας ημί­τρε­λος που την είδε μέντιουμ, ναι είναι επό­με­νο να θεω­ρεί­ται ριζο­σπά­στης ο Σάντερς και η Χίλαρι.

Μάλι­στα στην περί­πτω­ση της Χίλα­ρι θεω­ρεί­ται ότι προσ­δί­δει στην επα­να­στα­τι­κό­τη­τά της το γεγο­νός ότι είναι γυναί­κα. Αντε­στρα­μέ­νος σεξι­σμός: θα πρέ­πει να εκλε­γεί επει­δή είναι γυναί­κα και θα είναι η πρώ­τη γυναί­κα πρό­ε­δρος των ΗΠΑ. Λες και οι πολι­τι­κές επι­λέ­γο­νται με κρι­τή­ριο το φύλο ή τη φυλή του εκά­στο­τε προ­έ­δρου. Λες και οι πρό­ε­δροι επι­λέ­γουν τις πολι­τι­κές που θα ασκούν.

Η ψήφος στη Χίλα­ρι επει­δή είναι γυναί­κα θα συμ­βά­λει τόσο στην ανύ­ψω­ση της θέσης της γυναί­κας όσο συνέ­βα­λε το γεγο­νός ότι ο Ομπά­μα ήταν ο πρώ­τος αφρο­α­με­ρι­κα­νός που εξε­λέ­γη πρό­ε­δρος. Θυμί­ζω ότι επί προ­ε­δρί­ας Ομπά­μα οι δολο­φο­νί­ες αφρο­α­με­ρι­κα­νών έχουν αυξη­θεί κατακόρυφα.

Και να που το στρα­τό­πε­δο των δημο­κρα­τι­κών βρή­κε συμ­μά­χους και στην χώρα μας. Σαφώς και οι εγχώ­ριοι κλα­κα­δό­ροι της παγκό­σμιας σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας θα επι­θυ­μού­σαν κάτι δια­φο­ρε­τι­κό για να στη­ρί­ξουν, αλλά είναι πια ανα­γκα­σμέ­νοι να υπο­στη­ρί­ξουν Χίλα­ρι. Οι ίδιοι που παρα­σύρ­θη­καν από τον άνε­μο Ολαντ και αφού τρι­γύ­ρι­σαν άσκο­πα σαν μπά­λα από στά­χυ στον αμε­ρι­κά­νι­κο νότο, βρή­καν το πολι­τι­κό τους απάγ­γειο σε έναν ακρά­ίο νεοφιλελευθερισμό.

Σάντερς ήθε­λαν, Χίλα­ρι θα πάρουν. Τσί­πρα ήθε­λαν, μνη­μό­νια πήραν. Και τώρα τρέ­χουν να ανα­βα­πτί­σουν τις λέξεις και τις έννοιες για να μπο­ρέ­σουν να κρυ­φτούν πίσω από αυτές. Για να μπο­ρέ­σουν να χωρέ­σουν την ξεφτί­λα τους σε αυτές.

Αρι­στε­ρό είναι να μην κόβεις πολύ τις συντά­ξεις ή να τις κόβεις λυπη­μέ­νος. Αρι­στε­ρό είναι να εξα­σφα­λί­ζεις τη μέγι­στη δυνα­τή φορο­λό­γη­ση για αυτούς που δεν έχουν για να δια­σφα­λί­σεις τα προ­νό­μια αυτών που έχουν και παρα­έ­χουν. Αρι­στε­ρό είναι να ξεπου­λάς τα πάντα στους καπι­τα­λι­στές. Αρι­στε­ρό είναι να υπό­σχε­σαι παρα­μο­νή στην αιώ­νια φτώ­χεια με γεμι­στά και μαρ­με­λά­δες στο λαό για να εξα­σφα­λί­σεις ότι οι λίγοι θα συνε­χί­σουν νακο­λυ­μπά­νε στα αμύ­θη­τα πλού­τη τους.

Συν­δι­κά­λι­σμός είναι, όπως μας ενη­μέ­ρω­σε πρό­σφα­τα ο Πορ­το­σάλ­τε, μερι­κοί μορ­φω­μέ­νοι εργα­ζό­με­νοι να συνο­μι­λούν με τους εργο­δό­τες σαν να ήταν οι ίδιοι CEO των επι­χει­ρή­σε­ών τους και όχι αυτή η κατά­στα­ση με τις απερ­γί­ες και τις διαδηλώσεις.

Εργα­σία είναι η εκμε­τάλ­λευ­ση για την οποία θα πρέ­πει να ευχα­ρι­στού­με καθη­με­ρι­νά το αφε­ντι­κό μας που μας την παρέ­χει και αντί να είμα­στε άνερ­γοι φτω­χοί είμα­στε εργα­ζό­με­νοι φτωχοί.

Εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα δεν είναι εκεί­να τα παλαιο­λι­θι­κά που μας έφε­ραν την κρί­ση. Οι παρά­λο­γες απαι­τή­σεις των τεμπέ­λη­δων που πρέ­πει να σβή­σουν από τον χάρ­τη. Εργα­σια­κα δικαιώ­μα­τα είναι οι πρω­το­βου­λί­ες που παίρ­νει η εργο­δο­σία, να τρώ­με υγιει­νά, να κάνου­με γιό­γκα όπως οι εργα­ζό­με­νοι του ΑΝΤ1, να προ­σέ­χου­με το σώμα μας ώστε να μπο­ρεί να αντέ­ξει τις όλο και πιο δύσκο­λες, συγ­γνώ­μη, αντα­γω­νι­στι­κές συν­θή­κες δουλειάς.

Σε αυτόν τον κόσμο ακό­μα και η λέξη επα­νά­στα­ση μπο­ρεί να χρη­σι­μο­ποιεί­ται από τον Σάντερς και την Χίλα­ρι και να συνε­χί­ζει να γυρί­ζει η γή, ο ήλιος να βγαί­νει από την ανα­το­λή και οι τομά­τες να είναι κατακόκκινες.

Όσο για το τι έφτα­σε να σημαί­νει ζωή, εδώ τα πράγ­μα­τα δεν έχουν αλλά­ξει και πολύ τους τελευ­ταί­ους αιώ­νες. Ένα διά­λειμ­μα από την κατα­πί­ε­ση είναι.…