Προσπάθησε ν’ ακούσεις την ψυχή που σε αναζητά και την καρδιά να χτυπά μόνο με την σκέψη.
Άκου για να καταλάβεις πως νιώθω μακριά σου, σαν χελιδονιού άκουσμα και μια κραυγή πονεμένη να σέρνεται για μια σταγόνα δροσιάς στα διψασμένα χείλι.
Αν κοιτάξεις τα μάτια θα δεις ένα πονεμένο σπουργίτι που έχει τσακίσει τα φτερά του και ζητά την ελευθερία του.
Το βλέμμα μεσ’ το σκοτάδι να ψάχνει απονενοημένα να βρει το φως της ανάστασης.
Η αίσθηση θέλει να σε ξεγελάσει και να σε βυθίσει στον κόσμο των ονείρων από που προσπαθείς να ξεφύγεις, γιατί όλα αυτά σε πονάνε.
Το σώμα αναζητά το καταφύγιο της αγκαλιάς σου για να μπορέσει να λυτρωθεί.
Πίστεψε πως σε χρειάζομαι ακόμα κι αν εσύ για μένα αδιαφορείς.
Πολλές φορές οι επιθυμίες μου είναι πιο πάνω από μένα που λυγίζω σαν τον στρατιώτη που πέφτει από την μάχη και μια αίσθηση πως τώρα θα βυθιστώ στην θάλασσα της θλίψης μου.
Άκου και ίσως καταλάβεις πως δεν μετάνιωσα για όλα αυτά που έχω ζήσει αλλά απεναντίας θέλω να πιάσω την σκυτάλη στα χέρια μου και να ορίσω εγώ έστω και αργά τη ζωή μου.
Επιθυμώ να έρθει εκείνη η μέρα που θα σε συναντήσω για τελευταία φορά και να σου πω πόσο σ’ αγάπησα.
*Χριστίνα Μαμπόρια, φοιτήτρια Κοινωνιολογίας Πανεπιστήμιου Αιγαίου.