Άσφαιρη αγανάκτηση

Η καλ­λιερ­γού­με­νη εικό­να μιας εθνι­κά υπε­ρή­φα­νης κυβέρ­νη­σης, που αντι­στέ­κε­ται και παλεύ­ει με τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά θηρία (τα οποία θεω­ρεί ωστό­σο εταί­ρους της, λες και τα έχει εξη­με­ρώ­σει) είναι εξί­σου απα­τη­λή με την επί­ση­μη ιστο­ρι­κή εκδο­χή για το θαρ­ρα­λέο ΟΧΙ που είπε τάχα ο δικτά­το­ρας Μετα­ξάς –που απλώς έκα­νε μοι­ρο­λα­τρι­κά μια δια­πί­στω­ση: ώστε λοι­πόν έχου­με πόλε­μο…
Το σχε­τι­κά και­νού­ριο στοι­χείο είναι η σημε­ρι­νή συγκέ­ντρω­ση ενός γοη­τευ­μέ­νου από τη δύνα­μη της εικό­νας πλή­θους, που ξανα­φο­ρά την ξεχα­σμέ­νη του αγα­νά­κτη­ση και δια­δη­λώ­νει σήμε­ρα υπέρ της ελλη­νι­κής κυβέρ­νη­σης, κατ’ ουσίαν.
Και φυσι­κά το πρό­βλη­μα δεν είναι ότι δια­δη­λώ­νει, αλλά πως αδυ­να­τεί να ξεχω­ρί­σει τα πραγ­μα­τι­κά αντί­πα­λα στρα­τό­πε­δα, με ποιους να πάει και ποιους να αφή­σει, πού να διο­χε­τεύ­σει την οργή του. Κι όσο αυτή η τελευ­ταία μένει τυφλή, χωρίς στό­χευ­ση και κρι­τή­ριο, θα είναι κατα­δι­κα­σμέ­νη να είναι άσφαι­ρη και να ξεθυ­μαί­νει χωρίς να δικαιώνεται…

Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος