Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Έμπαινε ΓΙΟΥΤΣΟ…

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Ο Νίκος Γιού­τσος γεν­νή­θη­κε στις 16/4/1942 σε χωριό της Καστο­ριάς μα από το 1948 μεγά­λω­σε στην Ουγ­γα­ρία. Ηταν από τα παι­διά που στη διάρ­κεια του εμφυ­λί­ου στάλ­θη­καν στις σοσια­λι­στι­κές χώρες προ­κει­μέ­νου να σωθούν από το παι­δο­μά­ζω­μα της Φρει­δε­ρί­κης. Μετα­γρά­φη­κε στον Ολυ­μπια­κό το 1964 και στις 10 Γενά­ρη 1965, ο 24χρονος τότε Νίκος Γιού­τσος, που έχει μετα­γρα­φεί από την ουγ­γρι­κή Τσέ­πελ στον Ολυ­μπια­κό, κάνει το ντε­μπού­το του στον αγώ­να ενα­ντί­ον του Πανα­θη­ναϊ­κού (φώτο). Με τους «ερυ­θρό­λευ­κους» θα ανα­δει­χθεί σε έναν από τους κορυ­φαί­ους Έλλη­νες ποδο­σφαι­ρι­στές όλων των επο­χών και το θρυ­λι­κό σύν­θη­μα «Έμπαι­νε Γιού­τσο» θα γίνει σλό­γκαν και αιτία πρω­το­φα­νούς σκαν­δά­λου που πρό­σβα­λε τα χρη­στά ήθη της επο­χής. Για­τί; Πριν δια­βά­σε­τε τη συνέ­χεια δεί­τε προ­σε­κτι­κά τον τίτλο της ανάρτησης…

Ας δού­με τι έγινε.

Σε μεγά­λη αθλη­τι­κή εφη­με­ρί­δα, εκεί στα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του ’60, ο κύριος τίτλος της πρώ­της σελί­δας (αυτός με τα μεγά­λα γράμ­μα­τα, ο «ξύλι­νος» στην ορο­λο­γία της τυπο­γρα­φί­ας») ήταν «ΕΜΠΑΙΝΕ ΓΙΟΥΤΣΟ». Στην εκτύ­πω­ση όμως έβα­λε την ουρί­τσα του ο δαί­μο­νας και στη δεύ­τε­ρη λέξη το Γ ενώ­θη­κε με το Ι σχη­μα­τί­ζο­ντας το γράμ­μα Π!!! Ετσι μια νέα λέξη σχη­μα­τί­στη­κε που κατά …δια­βο­λι­κή σύμ­πτω­ση ταί­ρια­ζε με την πρώ­τη λέξη του τίτλου!!! Μέχρι να γίνει αντι­λη­πτό αρκε­τά φύλ­λα της εφη­με­ρί­δας έφυ­γαν από το τυπο­γρα­φείο και έφτα­σαν στα περί­πτε­ρα της Αθή­νας, τα οποία έσπευ­σε να απο­σύ­ρει η εφη­με­ρί­δα για να περι­σώ­σει το κύρος και την αξιο­πρέ­πειά της. Οπως μας συμπλή­ρω­σε ο παλιός λινο­τύ­πης  που μας αφη­γή­θη­κε την ιστο­ρία, στην επι­χεί­ρη­ση συμ­με­τεί­χαν και περι­πο­λι­κά της Χωρο­φυ­λα­κής που με τους φάρους αναμ­μέ­νους έσπευ­σαν στα περί­πτε­ρα για να απο­σύ­ρουν το φύλλο!!!

Αυτού του είδους τα τυπο­γρα­φι­κά παρο­ρά­μα­τα  ήταν συνη­θι­σμέ­να στην επο­χή της λινο­τυ­πί­ας, μιας και κάποιο γρέ­ζι σε ένα τυπο­γρα­φι­κό στοι­χείο ένω­νε δύο γράμματα.

Πιθα­νά σε αυτό το λάθος να ανα­φέ­ρε­ται συντά­κτης του «Ταχυ­δρό­μου» του 1972, ο οποί­ος γράφει:
«… εση­μειώ­θη προ ολί­γων ετών  εις αθη­ναϊ­κήν εφη­με­ρί­δα τόσον απρό­ο­πτον και τόσο τερα­τώ­δες ώστε τα εκδο­θέ­ντα φύλ­λα — διό­τι το λάθος έγι­νεν αντι­λη­πτόν και διορ­θώ­θη — να γίνουν περι­ζή­τη­τα και να φθά­σουν αστρο­νο­μι­κάς τιμάς».

Βέβαια, το «έμπαι­νε» γραμ­μα­τι­κώς είναι τόσο σωστό όσο και το επέ­στρε­φε του Καβάφη.

Το συγκε­κρι­μέ­νο παρό­ρα­μα περι­γρά­φω στο βιβλίο μου «Ο δαί­μων του τυπο­γρα­φεί­ου», σελ. 91, εκδό­σεις «Προ­σκή­νιο».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο