Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Έφυγε» ο Κώστας Κουτσομύτης

Σε ηλι­κία 78 χρό­νων έφυ­γε από τη ζωή ο Κώστας Κου­τσο­μύ­της, ο σκη­νο­θέ­της που αγα­πού­σε τη λογο­τε­χνία και με το έργο του έκα­νε χιλιά­δες ανθρώ­πους να την προ­σεγ­γί­σουν. Αντι­με­τώ­πι­ζε προ­βλή­μα­τα υγεί­ας και νοση­λευό­ταν σε κεντρι­κό νοσοκομείο.

Γεν­νή­θη­κε το 1938 στα Γρε­βε­νά και σπού­δα­σε κινη­μα­το­γρά­φο στην Ανώ­τα­τη Σχο­λή Κινη­μα­το­γρά­φου της Βιέν­νης. Η πρώ­τη του ται­νία (1965) ήταν μικρού μήκους. Ξεκί­νη­σε ως βοη­θός σκη­νο­θέ­τη στην Φίνος Φιλμ, ασχο­λή­θη­κε με το σενά­ριο, όμως ευρύ­τε­ρα γνω­στός έγι­νε από τις τηλε­ο­πτι­κές του σει­ρές που ξεχώ­ρι­ζαν για την ποιό­τη­τά τους, με τις οποί­ες έφε­ρε σε επα­φή το τηλε­ο­πτι­κό κοι­νό με σημα­ντι­κά έργα της νεο­ελ­λη­νι­κής λογοτεχνίας.

Έβα­λε τη σφρα­γί­δα του σε τηλε­ο­πτι­κές σει­ρές όπως: Εκεί­νος κι εκεί­νος, Καπνι­σμέ­νος ουρα­νός, Κίτρι­νος Φάκε­λος, Βαμ­μέ­να Κόκ­κι­να Μαλ­λιά, Η εκτέ­λε­ση, Πρό­βα Νυφι­κού, Η αγά­πη άργη­σε μια μέρα, Ο μεγά­λος θυμός, Ύστε­ρα ήρθαν οι μέλισ­σες, Τα παι­διά της Νιό­βης, Ματω­μέ­να Χώμα­τα, Οι μάγισ­σες της Σμύρ­νης κ.ά.

Όσοι συνερ­γά­στη­καν μαζί του μιλούν για έναν άνθρω­πο που τον χαρα­κτή­ρι­ζαν η ευγέ­νεια και η απλό­τη­τα του χαρα­κτή­ρα του.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο