Έχει δίκιο η κα Λυμπεράκη

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

Ένα από τα ελατ­τώ­μα­τα της τάξης μας είναι να θιγό­μα­στε όταν κάποιος ανα­φερ­θεί σε αυτά. Ακό­μα και όταν γνω­ρί­ζου­με ότι οι επι­λο­γές μας είναι λαθε­μέ­νες, όταν βρε­θεί κάποιος να μας το υπεν­θυ­μί­σει, αντί να προ­βλη­μα­τι­στού­με εξορ­γι­ζό­μα­στε και κατα­φε­ρό­μα­στε ενα­ντί­ον του. Ειδι­κά όταν αυτός ο κάποιος προ­έρ­χε­ται από την αντί­πα­λη τάξη.

Έτσι, δηλώ­σεις όπως αυτή της Αντι­γό­νης Λυμπε­ρά­κη (βου­λευ­τής — κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εκπρό­σω­πος του Ποτα­μιού): «Δεν είναι κακοί, δεν είναι ανό­η­τοι, δεν είναι αμόρ­φω­τοι αυτοί που είναι φτω­χοί. Απλώς κάνουν λάθος επι­λο­γές σε κρί­σι­μες στιγ­μές», τις χαρα­κτη­ρί­ζου­με με έναν αξιο­θαύ­μα­στο αυτο­μα­τι­σμό «απί­στευ­τες», «απα­ρά­δε­κτες» και άλλα ακό­μα βαρύ­τε­ρα «κοσμη­τι­κά» επίθετα.

Η υπεν­θύ­μι­ση του μεγέ­θους μας ―του μεγέ­θους που εμείς επι­λέ­ξα­με να αξιο­ποιού­με― από τον ταξι­κό αντί­πα­λο μάς σπρώ­χνει να λει­τουρ­γού­με αμυ­ντι­κά, θα έλε­γε κανείς «συσπει­ρω­τι­κά» πίσω από την ανά­γκη να υπε­ρα­σπι­στού­με το «δικαί­ω­μά» μας στη λάθος επι­λο­γή: «Ναι, τόσος είμαι, αλλά εσύ δεν έχεις δικαί­ω­μα να μου το λες κατάμουτρα»!

Μια άλλη διά­στα­ση αυτού του φαι­νο­μέ­νου είναι η δυσπι­στία που δεί­χνου­με όταν κάποιος αυτο­μο­λή­σει από το αντί­πα­λο ταξι­κό στρα­τό­πε­δο και ταχτεί με τα συμ­φέ­ρο­ντα της δικής μας τάξης (…«γίνε­ται αυτός να νοιά­ζε­ται για μένα περισ­σό­τε­ρο από μένα;»). Την Λιά­να Κανέλ­λη, ας πού­με, μετά από τόσα χρό­νια δεν είναι λίγοι αυτοί που την βλέ­πουν ακό­μα με μισό μάτι.

Αν και φαί­νε­ται έτσι, δεν είναι παρά­ξε­νο που υπε­ρι­σχύ­ουν αυτά τα αντα­να­κλα­στι­κά, και στις «κρί­σι­μες στιγ­μές», όπως λέει και η κα Λυμπε­ρά­κη, ακο­λου­θού­με λάθος επι­λο­γές. Γεν­νιό­μα­στε, μεγα­λώ­νου­με, ζού­με σ’ ένα δοσμέ­νο κοι­νω­νι­κό σύστη­μα, με ό,τι σημαί­νει αυτό. Γινό­μα­στε ανα­πό­φευ­κτα φορείς ανε­παρ­κειών και αδυ­να­μιών που μας οδη­γούν σε λάθη και λει­τουρ­γούν ως τρο­χο­πέ­δη στην πορεία προς την απε­λευ­θέ­ρω­ση της τάξης μας.

Μας αρέ­σει είτε όχι, αυτή είναι η τάξη μας. Με τα καλά της και τα κου­σού­ρια της και τις αδυ­να­μί­ες που μάς μπό­λια­σε το σύστη­μα και που οφεί­λου­με να τις πολε­μά­με όσο και τον ταξι­κό αντί­πα­λο. Γι’ αυτό παλεύ­ου­με ν’ αλλά­ξει αυτό το κοι­νω­νι­κό σύστη­μα. Αυτούς τους «φτω­χούς» καλού­μα­στε να πεί­σου­με, μαζί τους θα παλέ­ψου­με, μαζί θα γκρε­μί­σου­με το παλιό και θα χτί­σου­με το νέο. Αυτή είναι η τάξη μας και για το συμ­φέ­ρον της αξί­ζει να προ­σπα­θείς να γίνει καλύτερος.

Δηλώ­σεις σαν την παρα­πά­νω, ανε­ξάρ­τη­τα για­τί ξεστο­μί­ζο­νται και που απο­σκο­πούν, ας μας προ­βλη­μα­τί­ζουν και ας μας κινη­το­ποιούν· ας μη μας αποπροσανατολίζουν.