Ήρθε μαζί με την ομίχλη, Δέσποινα Κατούφαρη

Σήμε­ρα παρου­σιά­ζου­με 5 ποι­ή­μα­τα της Δέσποι­νας Κουτούφαρη.

Η Δέσποι­να Κου­τού­φα­ρη γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να και κατά­γε­ται από την Ικα­ρία. Είναι ζωγρά­φος με πολ­λές εκθέ­σεις στο ενερ­γη­τι­κό της. Έργα της βρί­σκο­νται σε δημό­σια μου­σεία στην Ελλά­δα , αλλά και σε δημο­τι­κές και ιδιω­τι­κές συλ­λο­γές στην Ελλά­δα και στο εξω­τε­ρι­κό. Γρά­φει ποι­ή­μα­τα από πολύ μικρή , αλλά και άλλα είδη πεζού λόγου, όπως παρα­μύ­θια και μυθι­στό­ρη­μα. Είναι μέλος της Πανελ­λή­νιας Εται­ρί­ας Λόγου και Τέχνης ενώ ποι­ή­μα­τά της έχουν δημο­σιευ­τεί στο περιο­δι­κό «Ικα­ρια­κά» και στην ανθο­λο­γία Ικά­ριων ποιητών.

Δύνα­μη που χάνεται

Η δύνα­μη θαρ­ρώ πως μου
τελειώνει
μα το βου­νό μεγά­λο, ανηφορικό
και είμαι μόνο στην αρχή του.
Αν μεί­νω εδώ δεν θα προ­λά­βω την
ανατολή
μα κι αν ανη­φο­ρί­σω δεν ξέρω
αν θα φτά­σω ποτέ στην κορυφή.
Εκεί που όλα πια θα ’χουν τελειώσει
που της μοί­ρας το δύσκο­λο μονοπάτι
θα ’χω διαβεί
που σε ψηλό βου­νό μου το ’χει βάλει
τα πόδια μου βαριά να περπατούν
από τον πόνο
και κάθε βήμα μου όλο και πιο αργό
κι αδύ­να­μο να είναι.
Μα του βου­νού την άφτα­στη κορυφή
θα πρέ­πει να αγγίξω
αλλιώς δεν θα ’χει λυτρωμό
το πεπρω­μέ­νο που μου όρισε
και το βου­νό πιο κοφτερό
και αδιά­βα­το θα γίνει
κι η κορυ­φή του μες στα σύννεφα
θα κρύβεται
να μου θυμί­ζει πως εκεί
πρέ­πει να κοιτώ
κι όχι να μετρώ τη δύναμη
που χάνεται.

Θάλασ­σα ιδεών

Δεν είναι οι λέξεις που μπαίνουν
Στη σειρά
Είναι οι σκέ­ψεις, οι μεγαλειώδεις
Συλλήψεις
Που θέλουν να γίνουν λέξεις
Μα εκεί­νες είναι τόσο μικρές
Που θέλει ο τεχνί­της τους να
Είναι τρα­νός και μέγας
Να είναι ο ιππό­της που θα τις
Τιθα­σεύ­σει και θα τις
Κάνει όνειρο
Και θα τις κάνει θάλασσα
Να κολυ­μπή­σουν όλοι εκείνοι
Που διψα­σμέ­νοι για τη δροσιά
Των ιδεών
Θα βου­τή­ξουν βαθιά μέσα
Στον απύθ­με­νο ωκε­α­νό για
Ν’ αγγί­ξουν την συγκίνηση
Και τη χαμέ­νη αγάπη
Για το μεγά­λο, για το ατελείωτο
Για το αιώνιο
Ν’ αγγί­ξουν τη ζωή μέσα
Από εκείνον
Τον μεγά­λο μαέ­στρο της
Ορχή­στρας των λέξεων
Τον καλύ­τε­ρο απ’ όλους
Τον πρώ­το απ’ όλους
Που πίσω του ακολουθούν
Μυριάδες
Μα εκεί­νος έχει στραμμένο
Το βλέμ­μα του
Στον ουρανό.

Ήρθε μαζί με την ομίχλη

Ήρθε μαζί με την ομί­χλη και
έφυ­γε πάλι μ’ αυτήν.
Ήταν σαν μορ­φή, σαν σκιά γεννημένη
απ’ το φεγ­γά­ρι κι απ’ του ήλιου
την τελευ­ταία αχτίδα.
Ήταν εσύ, ήταν εγώ, ήταν όλοι.
Ήρθε μαζί με την ομίχλη,
μ’ ένα μεγά­λο δάκρυ στο
σκιε­ρό της σώμα.
Νόμι­ζα ότι θα πνι­γώ μέσα σ’ αυτό,
ότι θα κλά­ψω μαζί της,
ότι θα τυλι­χτώ με τη σκιά της.
Όμως εκεί­νη κατά­λα­βε ότι
φοβόμουν.
Μάζε­ψε το μου­σκε­μέ­νο σάλι της
και χάθη­κε μαζί με την ομίχλη.
Μόνο μία στά­λα απ’ το δάκρυ της
έμει­νε χαραγ­μέ­νη πάνω σε μια πέτρα
να με περι­μέ­νει να την συναντήσω,
να μου θυμί­ζει ότι κάποτε
θα ξαναγυρνούσε.

Ρυτί­δες του χρόνου

Ρυτί­δες του χρόνου
παγί­δες της ζωής
το πέρα­σμα μικρό
μια ανά­σα ευτυχίας
στα χεί­λη πεταλούδας
δρό­μος πάνω από
μνή­μα­τα δευτερολέπτων.
Ακού­στη­κε ο ήχος της θλίψης.
Μην πλησιάζετε
υπάρ­χει κίν­δυ­νος κατολίσθησης.
Εδώ είναι το τέλος της γιορτής
τώρα μπο­ρεί­τε να γελάσετε.

Πήγαι­νέ με

Πήγαι­νέ με εκεί που
η άνοι­ξη είναι πάντα
δυνατή
τις μυρω­διές της ευτυχίας
να μυρίσω
μέσα στη λήθη για λίγο
του μυα­λού να βυθιστώ
να κολυ­μπή­σω σε αόρατους
ουρανούς
μέχρι το χέρι της ανάμνησης
να με τρα­βή­ξει πάλι πίσω
κι εχθρούς και φίλους να
αντι­κρύ­σω μονομιάς
περ­πα­τη­τής να γίνω πάλι
της ζωής
μέχρι ο θάνα­τος να σηκωθεί
απ’ το κούρ­νια­σμά του
κι απ’ το σκο­τά­δι του
στο φως ν’ αναρριχηθεί
και στα­γό­νες απ’ το αίμα του
να στά­ξει στο δικό μου.
Η ζωή δεν πολε­μά­ει με
στοι­χειω­μέ­νους δράκους
αλλά με ψεύ­τι­κες υποσχέσεις.

Η στή­λη «Νέοι Δημιουρ­γοί» θα φιλο­ξε­νεί μία φορά τη βδο­μά­δα ποι­ή­μα­τα ή διη­γή­μα­τα νέων δημιουρ­γών και όχι μόνο. Προ­ϋ­πό­θε­ση, να μην έχουν δημο­σιευ­τεί σε έντυ­πο ή ηλε­κτρο­νι­κό μέσο και φυσι­κά σε βιβλίο. 

Φιλο­δο­ξία μας είναι, στις αρχές του 2016 να εκδο­θεί μια συλ­λο­γή ποι­η­μά­των (και αντί­στοι­χη διη­γη­μά­των) που θα ανθο­λο­γη­θούν από αυτά που θα φιλοξενήσουμε.

Μπο­ρεί­τε να στέλ­νε­τε τη συμ­με­το­χή σας, μαζί με ένα μικρό βιο­γρα­φι­κό, στο e‑mail του περιο­δι­κού: [email protected]