Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ήταν κάποτε μια Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης…

Γρά­φει ο Cogito Ergo Sum //

Και καλά η ΔΕΗ. Όπως απο­φά­σι­σαν χτες 51 (από 300, μη ξεχνιό­μα­στε) βου­λευ­τές, κομ­μα­τιά­ζε­ται και πωλεί­ται για λόγους… αντα­γω­νι­σμού. Όχι πως συμ­φω­νού­με δηλα­δή αλλά, κου­τσά-στρα­βά, εδώ υπάρ­χει κάποια δικαιο­λο­γία (λέμε τώρα) με μια επί­φα­ση λογι­κής και μια πρό­φα­ση αντα­γω­νι­σμού. Στο κλεί­σι­μο των εργο­στα­σί­ων ζάχα­ρης σε Σέρ­ρες και Ορε­στιά­δα τί στον διά­ο­λο υπάρχει;

Μια φορά κι έναν και­ρό, ετού­το ο κωλό­το­πος είχε πέντε ολό­κλη­ρα εργο­στά­σια που φτιά­χνα­νε κάθε χρό­νο πάνω από 350.000 τόν­νους ζάχα­ρης. Με δεδο­μέ­νο ότι η χώρα χρειά­ζε­ται κάπου 320.000 τόν­νους, ήμα­σταν απο­λύ­τως αυτάρ­κεις και κάνα­με κι εξα­γω­γές. Παράλ­λη­λα, μιας και η ελλη­νι­κή ζάχα­ρη φτιά­χνε­ται από τεύ­τλα (κοι­νώς παν­τζά­ρια ή κοκ­κι­νο­γού­λια), πάνω από 100.000 αγρό­τες καλ­λιερ­γού­σαν κάπου 460.000 στρέμ­μα­τα, βγά­ζο­ντας σχε­δόν 3 εκατ. τόν­νους τεύ­τλων ετη­σί­ως. Αξί­ζει να σημειώ­σου­με ότι από την επε­ξερ­γα­σία των τεύ­τλων η Ελλη­νι­κή Βιο­μη­χα­νία Ζάχα­ρης (η 100% κρα­τι­κή μονά­δα στην οποία ανή­καν αυτά τα πέντε εργο­στά­σια) έβγα­ζε, πλην της ζάχα­ρης, πολύ­τι­μα υπο­προ­ϊ­ό­ντα όπως 100–120.000 τόν­νους μελάσ­σας (υψη­λής περιε­κτι­κό­τη­τας σε ζαχα­ρό­ζη) κι άλλους τόσους τόν­νους ζαχα­ρό­πι­τας (θεω­ρεί­ται ζωο­τρο­φή υψη­λής ποιό­τη­τας) και πούλ­πας (επί­σης για ζωοτροφή).

Κι ενώ όλα πήγαι­ναν καλά, ξαφ­νι­κά έβα­λε το χέρι της η Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση και τά ‘κανε ρημα­διό. Τον Φεβρουά­ριο του 2006, οι υπουρ­γοί γεωρ­γί­ας της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης ενέ­κρι­ναν τη ριζι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση του τομέα ζάχα­ρης στην Ε.Ε. Η μεταρ­ρύθ­μι­ση αυτή εστιά­στη­κε στην κατά 36% περι­κο­πή της εγγυ­η­μέ­νης ελά­χι­στης τιμής της ζάχα­ρης (από 631,9 ευρώ/τόννο το 2006/2007 σε 404,4 ευρώ/τόννο από το 2009/2010). Επει­δή οι υπουρ­γοί κατα­λά­βαι­ναν ότι αυτή η δια­δι­κα­σία θα ανά­γκα­ζε πολ­λούς τευ­τλο­πα­ρα­γω­γούς να δια­κό­ψουν την δρα­στη­ριό­τη­τά τους, απο­φά­σι­σαν να δημιουρ­γή­σουν ένα Ταμείο Ανα­διάρ­θρω­σης το οποίο θα απο­ζη­μί­ω­νε όσους έφευ­γαν από την παραγωγή.
Η ανα­διάρ­θρω­ση είχε διάρ­κεια τρία χρό­νια (2006–2009) και είχε ως στό­χο να μειω­θεί η παρα­γω­γή ζάχα­ρης στην Ευρώ­πη κατά 14 εκατ. τόν­νους. Η κυβέρ­νη­ση Καρα­μαν­λή απο­φά­σι­σε να “συν­δρά­μει” στην επί­τευ­ξη του ευρω­στό­χου απο­ποιού­με­νη πάνω από το 50% περί­που της παρα­γω­γής της. Αυτό σήμαι­νε ότι, ενώ το 2005 βγά­λα­με 350.000 τόν­νους ζάχα­ρη, το 2010 δεν θα έπρε­πε να ξεπε­ρά­σου­με τους 158.702 τόν­νους. Άμε­ση συνέ­πεια αυτών των απο­φά­σε­ων ήταν να κλεί­σουν εκεί­νη την χρο­νιά (2006) τα ζαχα­ρουρ­γεία σε Λάρι­σα και Ξάν­θη. Σήμε­ρα, αυτά τα δυο εργο­στά­σια χρη­σι­μεύ­ουν ως απο­θή­κες και συσκευα­στή­ρια της ζάχα­ρης που πλέ­ον εισά­γου­με για να καλύ­ψου­με τις ανά­γκες μας ενώ ο υψη­λής ποιό­τη­τας εξο­πλι­σμός τους παρα­μέ­νει αδρα­νής (περι­μέ­νο­ντας, προ­φα­νώς, την κατάλ­λη­λη στιγ­μή τής αξιο­ποί­η­σής του από κάποιον ιδιώτη).
Πάμε τώρα στο σήμε­ρα. Η κάθε­τη πτώ­ση τής τιμής των τεύ­τλων έδιω­ξε από την παρα­γω­γή τούς περισ­σό­τε­ρους τευ­τλο­πα­ρα­γω­γούς και μεί­ω­σε την παρα­γό­με­νη ποσό­τη­τα τεύ­τλων σε μόλις 350.000 τόν­νους ενώ χρεια­ζό­μα­στε τετρα­πλά­σια. Έτσι, η ΕΒΖ ανα­γκά­ζε­ται είτε να εισά­γει τεύ­τλα είτε να εισά­γει έτοι­μη ζάχα­ρη (κυρί­ως από την Σερ­βία). Με αυστη­ρά οικο­νο­μι­κούς όρους μιλώ­ντας, όλα αυτά καθι­στούν ασύμ­φο­ρη την συνέ­χι­ση της λει­τουρ­γί­ας τής εται­ρεί­ας με την παρού­σα μορ­φή. Γι’ αυτό, η διοί­κη­ση της ΕΒΖ απο­φά­σι­σε πρό­σφα­τα το κλεί­σι­μο των ζαχα­ρουρ­γεί­ων σε Ορε­στιά­δα και Σέρ­ρες, συνε­χί­ζο­ντας πλέ­ον την παρα­γω­γή μόνο στο ‑μικρό­τε­ρο απ’ όλα- εργο­στά­σιο που βρί­σκε­ται στο Πλα­τύ Ημαθίας.

Ομο­λο­γώ ότι αδυ­να­τώ να αντι­λη­φθώ την λογι­κή των παρα­μέ­τρων που ορί­ζουν την κατά Σημί­τη ή Σαμα­ρά ‑και κατά Ε.Ε. βεβαί­ως- ανά­πτυ­ξη. Ήμα­σταν αυτάρ­κεις και απο­φα­σί­σα­με να βγά­λου­με τα μάτια μας, δια­θέ­τα­με πολ­λή και φτη­νή πρώ­τη ύλη (γι’ αυτό κάνα­με κι εξα­γω­γές) και κατα­φέ­ρα­με να κατα­στρέ­ψου­με τους παρα­γω­γούς ανε­βά­ζο­ντας τα κόστη, ανα­γνω­ρί­ζου­με την ανά­γκη στή­ρι­ξης των παρα­με­θο­ρί­ων περιο­χών και κλεί­νου­με τρία εργο­στά­σια-πρό­τυ­πα που λει­τουρ­γού­σαν σ’ αυτές τις περιο­χές, δίνου­με γη και ύδωρ στο ιδιω­τι­κό κεφά­λαιο και οδη­γού­με στην απα­ξί­ω­ση την κρα­τι­κή περιου­σία, είχα­με μια εντυ­πω­σια­κών δια­στά­σε­ων ζαχα­ρουρ­γία όπου δού­λευαν 1.300 άτο­μα και την κατα­ντή­σα­με σκιά τού εαυ­τού της που δεν μπο­ρεί να απα­σχο­λή­σει πάνω από 265 ‑σύντο­μα δε, πολύ λιγώ­τε­ρους-εργα­ζό­με­νους κλπ. Και το χει­ρό­τε­ρο: κλεί­νου­με εργο­στά­σια όχι επει­δή δεν πάνε καλά ή επει­δή είναι ζημιο­γό­να αλλά επει­δή έτσι μας διατάζουν

“Μα τί άλλο μπο­ρού­σα­με να κάνου­με αφού αυτή είναι η από­φα­ση της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης”, θα μπο­ρού­σε να παρα­τη­ρή­σει κάποιος. Εμ, αυτό λέω κι εγώ! Της έβγα­ζε το μάτι τής Ευρω­παϊ­κής ¨Ενω­σης το ότι ήμα­σταν αυτάρ­κεις και φτη­νοί σε ζάχα­ρη κι έκα­νε ό,τι μπο­ρού­σε για να μας ανα­γκά­σει να στα­μα­τή­σου­με την παρα­γω­γή μας και να το γυρί­σου­με στην εισα­γω­γή. Επει­δή, προ­φα­νώς, έτσι συμ­φέ­ρει εκεί­νους που έχουν τα κου­μά­ντα. Γι’ αυτούς νοιά­ζο­νταν και γι’ αυτούς θα νοιά­ζο­νται πάντα οι Βρυξέλλες

Αυτή είναι η αλή­θεια και, αν θέλου­με, ας την κατα­λά­βου­με κι ας αφή­σου­με στην πλά­νη τους εκεί­νους που εξα­κο­λου­θούν να πιστεύ­ουν σε μια “ανθρώ­πι­νη Ευρώ­πη των λαών”. Μια Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση που φτιά­χτη­κε από το κεφά­λαιο για να εξυ­πη­ρε­τή­σει τις ανά­γκες του, δεν μπο­ρεί ποτέ να γίνει “των λαών”. Θα είναι πάντο­τε του κεφαλαίου.

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από teddygr.blogspot.gr

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο