Ή με το Τσουλού ή με τους Ζουλού

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Το ορε­κτι­κό ήταν ο τελι­κός του Copa del Rey, το περα­σμέ­νο Σάβ­βα­το: Αθλέ­τικ Μπιλ­μπάο-Μπαρ­τσε­λό­να. Για άλλους η καλύ­τε­ρη στιγ­μή του τελι­κού ήταν η γκο­λά­ρα του Μέσι (που θα μπο­ρού­σες να την πεις και σπά­νιας ομορ­φιάς, αλλά για τον Αργε­ντι­νό δεν ισχύ­ει κάτι τέτοιο) και για άλλους τα σφυ­ρίγ­μα­τα και οι απο­δο­κι­μα­σί­ες, που σκέ­πα­σαν τον εθνι­μό ύμνο της Ισπα­νί­ας, πριν την έναρ­ξη. Εξαρ­τά­ται από ποια σκο­πιά το βλέπεις.

Το τελι­κό 3–1 έδω­σε το Κύπελ­λο στους Blaugrana, αλλά αυτό μικρή σημα­σία έχει. Οι Βάσκοι οπα­δοί δεν χρειά­ζο­νταν κάποιο τρό­παιο, για να απο­θε­ώ­σουν την Αθλέ­τικ και να την έχουν πάντα πρώ­τη στις καρ­διές τους, ούτε καν το γκολ της τιμής που πέτυ­χε με κεφα­λιά ο Γουί­λιαμ, ο μαύ­ρος σέντερ φορ από το Σαν Μαμές.

Το κυρί­ως πιά­το έρχε­ται αυτό το Σάβ­βα­το με τον τελι­κό του Τσά­μπιονς Λιγκ. Πολ­λοί θα περί­με­ναν να δουν στον τελι­κό το ζευ­γά­ρι Ρεάλ-Μπαρ­τσε­λό­να –που είναι κάτι σαν ποδο­σφαι­ρι­κή εκδο­χή της ταξι­κής πάλης κι όπως δήλω­σε κάπου ένας παλαί­μα­χος, θα έκα­νε τον Πόλε­μο των Άστρων να μοιά­ζει με παι­χνι­δά­κι- και την κόντρα Μέσι-Ρονάλ­ντο. Δηλ ενός παι­διού αθε­ρά­πευ­τα ερω­τευ­μέ­νου με την μπά­λα και ενός άλλου, αθε­ρά­πευ­τα ερω­τευ­μέ­νου με τον εαυ­τό του. Αλλά και ο πιο δυνα­τός έρω­τας φθεί­ρε­ται, όταν πρέ­πει να δώσεις 80 αγώ­νες κάθε σεζόν, και μπο­ρεί να κατα­λή­ξει άνο­στη, συμ­βα­τι­κή υποχρέωση.

Τελι­κά όμως «ανθ’ ημών Γου­λι­μής» και αντί της Ρεάλ, η Γιού­βε, η μεγά­λη κυρία του Κάλ­τσιο –που Γου­λι­μή μια φορά δεν τη λες. Μπαρ­τσε­λό­να-Γιου­βέ­ντους, σε ένα ζευ­γά­ρι που έχει και αυτό να προ­σφέ­ρει δικές του ωραί­ες ιστο­ρί­ες, κυρί­ως από την πλευ­ρά των μπιαν­κο­νέ­ρι. Οι οποί­οι δέκα χρό­νια πριν, βού­λια­ζαν στο βάλ­το του Μότζι, των σκαν­δά­λων και της Serie B, αλλά κατά­φε­ραν να ανα­δυ­θούν στην επι­φά­νεια και να επι­στρέ­ψουν πιο δυνα­τοί στο προ­σκή­νιο. Εμβλη­μα­τι­κή φιγού­ρα σε όλη αυτή την πορεία από το ζενίθ στο ναδίρ και τού­μπα­λιν, ο Τζιαν­λουί­τζι Μπου­φόν, που ωρι­μά­ζει σαν το παλιό κρα­σί και στα 37 του είναι έτοι­μος να σηκώ­σει το μόνο τρό­παιο που λεί­πει από τη συλ­λο­γή του: την κού­πα με τα μεγά­λα αυτιά. Και ίσως πολ­λοί ουδέ­τε­ροι να πάνε με το μέρος της Γιου­βέ­ντους, μόνο και μόνο για χάρη του.

Αλλά η Γιού­βε δεν κατε­βαί­νει με τον τίτλο του φαβο­ρί –κι ίσως αυτό τη βολεύ­ει από μία άπο­ψη. Το μεγά­λο φαβο­ρί είναι η Μπαρ­τσε­λό­να, που έχει ως βασι­κό της αντί­πα­λο, τον κακό της εαυ­τό και το φάντα­σμα της υπε­ρο­μά­δας του Γκουαρ­διό­λα, που μπο­ρεί να το ξορ­κί­σει μια και καλή, αφού τον απέ­κλει­σε στα ημι­τε­λι­κά με τη Μπά­γερν –και μετά τον προ­σκά­λε­σε, ως θεα­τή, στον τελι­κό, για­τί τον ανα­γνω­ρί­ζει ακό­μα ως κομ­μά­τι της οικο­γέ­νειάς της. Μένει να φανεί και στο χορ­τά­ρι αν η κορυ­φαία επι­θε­τι­κή τριά­δα του κόσμου θα νική­σει την αμυ­ντι­κή γραμ­μή Μαζι­νό των Ιταλών.

Και στο βάθος κήπος. Ή μάλ­λον οι χορη­γοί και η ηγε­σία της UEFA, που προ­σπα­θούν να κλέ­ψουν κάτι από τη λάμ­ψη και τη μαγεία του παι­χνι­διού και να το απο­δεί­ξουν με ανό­η­τα σλό­γκαν: We are football, We care about football, εμείς κάνου­με το παι­χνί­δι –κι άλλα τέτοια ηχη­ρά, με την τρα­γι­κή ειρω­νεία να ξεχει­λί­ζει από τα μπα­τζά­κια, όπως όταν οι ΥΠ.ΕΞ. του ΝΑΤο τρα­γου­δού­σαν το We Are the World.

Πολ­λοί έλλη­νες φίλα­θλοι βλέ­πουν τις ευρω­παϊ­κές διορ­γα­νώ­σεις ως διέ­ξο­δο από την εγχώ­ρια μιζέ­ρια, συμπυ­κνώ­νο­ντας την οπτι­κή τους στο δίλημ­μα του τίτλου. Ξεχνά­νε όμως τον κερ­δο­σκο­πι­κό κανι­βα­λι­σμό των μεγά­λων κεφα­λιών του παγκό­σμιου ποδο­σφαί­ρου –και ας μη δια­περ­νούν κόκα­λα τα μαλ­λιά τους.

Ευτυ­χώς η ομορ­φιά του αθλή­μα­τος βρί­σκει ακό­μα χαρα­μά­δες για να τρυ­πώ­νει στο σύγ­χρο­νο ποδό­σφαι­ρο. Έτσι λοι­πόν για κάθε πολι­τι­κά­ντι­κη κωλο­τού­μπα-ελιγ­μό, θα υπάρ­χει πάντα μια τρί­πλα του Μέσι (ή του Τέβες) να τον ακυρώνει.