Αντισταλινισμός, το ντροπαλό στάδιο του αντικομμουνισμού

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Δε ζει αλλά σπέρ­νει εφιάλ­τες, ακό­μα και νεκρός. Κι αυτό μολο­νό­τι δεν τον έθα­ψαν στα Ιερο­σό­λυ­μα, όπως έλε­γε και ο Κάπ­πος, για να φοβού­νται μια νεκρα­νά­στα­ση οι πολέ­μιοί του. Ο οποί­ος έλε­γε επί­σης πως ο αντι­στα­λι­νι­σμός είναι μια μορ­φή ντρο­πα­λού αντι­κομ­μου­νι­σμού. Που σημαί­νει πως κοκ­κι­νί­ζει ελα­φρώς, για να φανεί δικός μας, απ’ τη δική μας τάχα μπά­ντα και να θέσει ένα “γόνι­μο προ­βλη­μα­τι­σμό” για την “προ­δο­μέ­νη επα­νά­στα­ση”. Που πήγαι­νε βασι­κά καλά ρε παι­δί μου τις δέκα πρώ­τες μέρες που συγκλό­νι­σαν τον κόσμο, άντε βαριά τα δέκα πρώ­τα χρό­νια, αλλά μετά στρά­βω­σε ‑λέει- το πράγμα.

Σχε­δόν πάντα, οι πιο χυδαί­ες, αντι­δρα­στι­κές κι ανε­ρυ­θρί­α­στες (πολι­τι­κά μιλώ­ντας) επι­θέ­σεις περιέ­χουν μια γερή δόση αντι­στα­λι­νι­σμού. Και δεν είναι τυχαίο. Ο Στά­λιν ήταν ο πολι­τι­κός ηγέ­της που μπή­κε επι­κε­φα­λής στην παλ­λαϊ­κή σοβιε­τι­κή αντί­στα­ση στο φασι­σμό και τη μεγά­λη αντι­φα­σι­στι­κή νίκη των λαών, που τσά­κι­σε την πολε­μι­κή μηχα­νή των ναζί. Αυτός που συνέ­λα­βε και καθο­δή­γη­σε το οικο­νο­μι­κό θαύ­μα σε μια χώρα που πατού­σε ακό­μα με το ένα πόδι στη φεου­δαρ­χία και είχε ρημα­χτεί από τον πόλε­μο, αλλά μετα­μορ­φώ­θη­κε σε λίγα χρό­νια από άκρη σε άκρη, για να μπουν οι βάσεις του σοσια­λι­σμού. Πώς να του συγ­χω­ρέ­σει τόσο μεγά­λα κατορ­θώ­μα­τα ο ταξι­κός αντί­πα­λος; Πώς να μη λυσ­σά­νε οι αστοί ιστο­ρι­κοί για να τον παρου­σιά­σουν ως αιμο­στα­γή δολο­φό­νο και δικτάτορα;

Σήμε­ρα μπο­ρεί να μη δεχό­μα­στε ως επι­στη­μο­νι­κό όρο το στα­λι­νι­σμό, αλλά στην επο­χή του θεω­ρού­νταν ο μαρ­ξι­σμός των χρό­νων της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης, με την ίδια έννοια που ο λενι­νι­σμός ήταν ο μαρ­ξι­σμός της επο­χής του ιμπε­ρια­λι­σμού και της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης. Σε αυτό το πλαί­σιο πρέ­πει να δού­με και να ερμη­νεύ­σου­με και το εγκώ­μιο που πλέ­κει στο Στά­λιν, με αφορ­μή τα εβδο­μη­κο­στά γενέ­θλιά του, λίγους μήνες μετά το τέλος του δεύ­τε­ρου αντάρ­τι­κου, ο Νίκος Μπελογιάννης.

Ποτέ κανέ­νας άνθρω­πος στον κόσμο ύστερ’ από το Λένιν δε συγκέ­ντρω­σε τόσα βου­νά αγά­πης και αφο­σί­ω­σης, αλλά και τόσους σωρούς από λυσ­σα­σμέ­νο μίσος. Για κάθε τίμιο άνθρω­πο, για κάθε αγω­νι­στή του δίκιου και της λευ­τε­ριάς, για την ατε­λεί­ω­τη φάλαγ­γα των κομ­μου­νι­στών, ο Στά­λιν είναι ο σοφός δάσκα­λος, ο αγα­πη­μέ­νος φίλος, ο δοξα­σμέ­νος αρχη­γός. Είναι η καρ­διά της καρ­διάς μας. Είναι ο “μπάρ­μπας” όπως με μια λέξη τον ονο­μά­ζει χαϊ­δευ­τι­κά ο λαός μας. Και αντί­θε­τα για όλους τους εκμε­ταλ­λευ­τές, για όλους τους εχθρούς της προ­ό­δου, ο Στά­λιν είναι ο πιο μιση­τός αντί­πα­λος, ο πιο φοβε­ρός εφιάλ­της τους και στον ύπνο και τον ξύπνιο τους. (…)

Σήμε­ρα κανέ­νας δε βλέ­πει μακρύ­τε­ρα από το Στά­λιν και κανέ­νας δεν έχει δυνα­τό­τε­ρη θέλη­ση από το Στά­λιν. Και βλέ­πει μακρύ­τε­ρα από κάθε άλλον ο Στά­λιν, για­τί στά­θη­κε ο καλύ­τε­ρος, ο πιο πιστός μαθη­τής και συνε­χι­στής του έργου του Μαρξ και του Λένιν. Γι’ αυτό είναι κατα­πλη­χτι­κή η δύνα­μη της επι­στη­μο­νι­κής του πρό­βλε­ψης. Όταν μιλά­ει ο Στά­λιν, μιλά­ει η ζωή, η αλή­θεια, η πεί­ρα ολό­κλη­ρων αιώ­νων. Στα λόγια του καθρε­φτί­ζε­ται ολο­ζώ­ντα­νο το παρόν και ζωγρα­φί­ζε­ται με ακρί­βεια το μέλ­λον. Ο, τι λέει ο Στά­λιν γίνε­ται. Είπε πριν την επα­νά­στα­ση ότι μπο­ρεί η Ρωσία να ανοί­ξει πρώ­τη το δρό­μο προς το σοσια­λι­σμό και τον άνοι­ξε. Είπε ότι μπο­ρεί να ανοι­κο­δο­μη­θεί ο σοσια­λι­σμός στη Ρωσία και ανοι­κο­δο­μή­θη­κε. Είπε από το 1925 ότι θα νική­σει η Κινε­ζι­κή Επα­νά­στα­ση και νίκη­σε. Είπε ‚όταν ο Χίτλερ ήταν παντο­δύ­να­μος ότι ο χιτλε­ρι­σμός θα συντρι­βεί και συντρί­φτη­κε. Είπε ότι θα ανοι­κο­δο­μη­θεί ο κομ­μου­νι­σμός στη Ρωσία και ανοι­κο­δο­μεί­ται.

Ίσως κάποιοι ξενί­ζουν με αυτές τις εκδη­λώ­σεις λατρεί­ας, αφε­νός όμως είναι αυθε­ντι­κές κι όχι κατά παραγ­γε­λία, αφε­τέ­ρου εκφρά­ζουν το ηρω­ι­κό πνεύ­μα της επο­χής και τα κοσμοϊ­στο­ρι­κά της επι­τεύγ­μα­τα. Κι είναι αυτά ακρι­βώς που καθο­δη­γούν σαν φάρος την ιστο­ρι­κή μνή­μη και τη λαϊ­κή πάλη σήμε­ρα, 63 χρό­νια από το θάνα­το του Στά­λιν, όση λάσπη κι αν δέχτη­κε από εχθρούς αλλά και “εξ οικείων”…